Тобы: еі-307 Орындаған: Абдрахманов Серікбол Нұролдаұлы «Тыныс алу жүйесінің зерттеу әдістері»
жүктеу/скачать 1,35 Mb. Pdf көрінісі
|
- Бұл бет үшін навигация:
- Бронхография
| Флюорография (лат. fluor — ағыс және грек.
grapho — кескінін көрсету, бейнелеу) — фотографиялық пленкаға флюоресценттік (сәулелендіруші) экраннан зерттелетін нысанның рентгендік кескінін алудан тұратын рентгенологиялық зерттеу әдісі. Рентген сәулесі ашылғаннан кейін Флюрографияның негізгі принциптерін италиялық ғалымдар А.Баттелли мен А.Карбассо және америка ғалым Дж. М.Блейер жетілдірді. Флюрографияға түсірген кезде нысанның кескіні кішірейеді. Флюрографияның кішірейтілген (24 24 мм немесе 35-35 мм) және үлкейтілген (70 70 мм немесе 100 100 мм) түрлері болады. Басқа рентгендиагностик. әдістермен салыстырғанда Флюрографияның артықшылығы — клиникасы көпке шейін жасырын болған ауруларды жаппай зерттеуге мүмкіндік береді. Флюрографияны көкірек қуысының, сүт бездерінің, сүйек ауруларының диагностикасын қойғанда қолданады. Бронхография - бұл тыныс алу жолдарының, трахея мен бронхтардың жағдайын рентгенологиялық зерттеудің қосымша әдісі. Ол бронхоскопия мен компьютерлік томография ойлап табылғанға дейін кеңінен қолданылған. Қалыпты жағдайда рентгенологиялық зерттеу кезінде бронхтар мен трахеялар кӛрінбейтін болып қалады. Флюороскопия немесе рентгенография кӛмегімен кескін алу үшін тыныс алу жолына контрастты заттар енгізіледі (йодталған ӛсімдік майлары, суда еритін контраст заттары, контраст заттарының май мен судағы суспензиялары және т.б.). Бұл процедураның кӛмегімен бронх, ӛкпе және трахея аурулары анықталады. Әдіс жүрек-қантамыр жүйесінің (жалпы) ауыр жағдайында, бүйрек ауруында, йодқа жоғары сезімталдықта қарсы . Бұл әдісті адамдарға алғаш рет 1918 жылы американдық дәрігер Ш.Джексон қолданған. Кеңес Одағында - 1923 жылы Я.Б.Б.Каплан мен С.А.Рейнберг . Сызықтық томография (классикалық томография) - рентгенологиялық зерттеу әдісі, оның кӛмегімен зерттелетін объектінің белгілі бір тереңдігінде жатқан қабатты суретке түсіруге болады. Зерттеудің бұл түрі үш компоненттің екеуінің қозғалысына негізделген (рентген түтігі, рентген пленкасы, зерттеу объектісі). Қазіргі сызықтық томографияға ең жақын жүйені Майер ұсынды, 1914 жылы ол рентген түтікшесін науқастың денесіне параллель жылжытуды ұсынды. Ең кең таралған әдіс - түсіру, зерттелетін объект қозғалмайтын күйде қалып, рентген түтігі мен пленкамен бірге кассета қарама-қарсы бағытта үйлестіріліп қозғалған. Түтік пен кассетаның синхронды қозғалысы кезінде пленкада тек қажетті қабат анық алынады, ӛйткені оның жалпы кӛлеңкеге қосқан үлесі ғана пленкаға қатысты стационарлық күйде қалады, қалғанының бәрі алынған суретті талдауға кедергі келтірмей дерлік жағылады. Қазіргі кезде зерттеудің соңғы әдісінің үлесі ақпараттың салыстырмалы түрде тӛмен болуына байланысты азаюда.Ресейде, бір жағынан, медициналық мекемелердің қымбаттылығы мен жеткіліксіз құрамымен, бір жағынан, қазіргі заманғы диагностикалық жабдықтармен және туберкулезбен аурудың кӛп болуымен, екінші жағынан, бұл әдіс кең таралған және ӛзекті болып қала береді. |