Әл Фараби атындағы Қазақ
Ұлттық Университеті
«Философия және саясаттану» факультеті
«Мәдениеттану және дінтану»
кафедрасы
8 семинар
Тақырыбы: Сақ, ғұн, үйсін және қаңлылардың мәдени мұрасы
Тексерген: дінтану және мәдениеттану кафедрасының аға – оқытушысы Шаңбаева А.Н
Орындаған: мәдениеттану мамандығының 2 курс студенті Конарбаева М.К
Сақтар
Сақтар (сақалар) – б.з.б І
мыңжылдықта Орта Азия
мен Қазақстан, Шығыс Түркістан аумағын мекен еткен ежелгі
тайпа.Олар қуатты
тайпалық одақтары массагеттер,
исседондар, аландар, каспийлер, сарматтардан тұрған. Бұл
халық өзін өзі сака, сақа деп атаған, (аккадша: ashkuza; қыт.
塞
— Sai, көне қытайша: *sәk). Оларды көне юнандар
скифтер (гр. skythai) деп атаған. Ол туралы юнан тарихшысы
Геродот өзінің «Тарих» деген еңбегінде, 5 томында,
жағрапияшы Страбон «Жағрапиясында» жазып қалдырған.
Қоныстанған жерлері
Б. з. б. I мыңжылдықта Солтүстік Үндістанды, Ауғанстанды, Орта Азияны және
Қазақстанның оңтүстігін қамтитын кең-байтақ аумақта жинақтап алғанда «сақ» деп аталатын
көптеген тайпалар мекендеген. Геродот (б. з. б. V ғ. ) және баска антик тарихшылары оларды Азия
скифтері деп атаған. Fылымда сақтардың бұл топтарының Орта Азия мен Қазақстан аумағында
шоғырланғаны туралы көптеген болжамдар бар. Олардың біреуіне сәйкес Шаш (Ташкент ауданы),
Солтүстік Қырғызстан аумағында және Қазақстанның оңтүстігінде тиграхауда-сақтар мекендегені,
бұл сақ тайпаларының этникалық аумағы кеңірек болған, оған Оңтүстік Орал еңірі мен Таулы
Алтайда мекеденген.