92
Әбіш жат қан үй ге ке леді, Жам был өз өлең де рін, Ма ғаш Абай өлең де рін оқып,
әнін ай тып, мәз-мәй рам бо ла ды. Жам был сол жер де:
Әкем-ау, жой қын екен Абай үні,
Да ла да өз ге ріп ті-ау жыр дың тү рі.
Же ті су,
Ала тау ды таңғал ды рып,
Ме ні ке ліп оят ты-ау бү гін әні, –
де ген өлең жол да рын ар най ды.
«Осы кеш пен түн Әбіш тің бой жа са ған, соң ғы қу атын та ныт қан бо лым сыз,
шо лақ ша ғы…» бо ла ды. Әбіш Әп сә мет ке қол ға ұс тай тын же рі піл сүйе гі нен,
қы на бы на тұ тас кү міс шап қан ұзын қы лыш сый лай ды.
Абай үш ар ба лы кө лік ті ар найы Ал ма ты ға жі бе ріп, Әбіш тің сүйе гін ал ды-
ра ды. Был ға ры ға ті гіл ген Әбіш де не сі бұ зыл май, сол қал пы же те ді. Оны ше ше сі
Діл дә мен әй елі Ма ғыш қа қа на көр се те ді. Әбіш үл кен ана сы Ұл жан ның қа сы на
жер ле не ді. Бұл кез де жа тақ тың бел сен ді өкі лі Дәр кем бай да қай тыс бол ған.
Достарыңызбен бөлісу: