Әдебиеттегі тек пен түр. Жанр, оның түрлері. Әдеби жанрлар теориясы. Лирикалық жанрлар. Лирикалық шығарма ерекшеліктері.
Лирикалық түр және оның сипаттамасы. Әдебиет тегінің бір саласы – лирика және оның жанрлары. Қазақ лирикасының туу, қалыптасу және тарихи даму негіздері. Лирика жанрының психологиялық қасиеті. Лирикалық кейіпкер. Баллада жанрының табиғатын ашыңыз. Оның аралық жанрындағы ақауларға қалай қарайсыз? (Ол лирикалық па әлде эпикалық жанр ма?) Романс жанрына сипаттама беріңіз, қазақ әдебиеттану ғылымында романс жанры бар ма? Бар болса кімнің қандай шығармасын білесіз? (Әдеби талдау).
Әдебиеттегі тек пен түр. Жанр, оның түрлері. Драмалық жанрлар. Драмалық шығарма ерекшеліктері. Драмалық жанрдың басты сипаты.
Драма тегінің табиғаты. Драма жанрының түрлері. Рымғали Нұрғалидың «Драма өнері» атты монографиясына ғылыми шолу жасау.
Сын жанрлары. Аралас жанрлар теориясы. Сын жанрларының типологиясы. Сынның сатиралық жанрлары. Әдеби сынның басқа да жанрлық түрлері.
№ 13 емтихан билеті
Көркемдік әдістер. Әдеби ағымдар, бағыттар мен мектептер.
Көркемдік әдіс – белгілі бір дәуірде көптеген жазушылардың шығармаларында қолданылатын, өмір шындығын суреттеу ерекшелігі, соны айқындайтын негізгі принциптер. Әдебиетте, сондай-ақ көркемөнердің басқа салаларында бір бағыттағы жазушылардың, өнер қайраткерлерінің творчествосы идеялық нысанасы жағынан да ұқсас, жақын келетінін байқаймыз. Бір заманда өмір сүріп, бір қоғамдық ортада қызмет еткен көптеген жазушылардың көркемдік әдісінде ортақ-сипат белгілер аз емес екенін олардың тақырып таңдау, белгілі жанрлық түрлерді қолдану, адамның бейнесін суреттеу өзгешеліктерінен анық көруге болады. Мұндай өзгеше сипат-белгілерді көбінесе белгілі әдеби бағыт, әдеби ағым аясында қарайды. Ал көркемдік әдіс одан әлдеқайда кең мағынада алынып, жазушының өмірді бейнелеуде нақтылы болған яки болатын жағдайларды, өмір құбылыстарын тірек етуі немесе өмірдің өзі қандай болуы қажет деген өз ой-түсінігіне сүйенуі – осы екеуінің қайсысына көбірек мән беретініне сәйкес сипатталады. Бұл пікір алғаш Аристотельден бастап орнығып, кейін Белинский оны соңғы дәуірлердегі әдебиет тарихына сүйене отырып дәлелдеді.
