«Абай-теңіз, біз-тамшы» атты А.Құнанбаевтың 175 жылдығына арналған әдеби-сазды кештің сценарийі

2-жүргізуші:

Күй. «» Орындайтындар Ә.Ердаулет, Ж.Диас 5 г сынып оқушылары.


1-жүргізуші: Табиғат... Қасиетті де қастерлі мекеннің тынысы. Сен ыстықсың бәрінен де. Сенің бойыңда өзекті жанды өзіне тартып тұратын керемет күш бар. Табиғат, қандай қасиетті сөз. Осы бір сөзде бүкіл тіршілік тынысы тұрғандай. Бұл сөздің терең мағынасын адам тілімен айтып жеткізіп алар ма, сірә.
2-жүргізуші: Саяжан Абайқызы, табиғаттың қыр-сырын танытуда, табиғаттың сәнін келтірген мезгілдер толысын жырлауда Абай атамызға жетер ақын жоқ секілді.

1-жүргізуші: Иә,табиғат бейнесін адам өмірімен байланыстыра бейнелеп беруде қазақ әдебиетінде теңдесі жоқ шебер суреткер ақын ол – Абай.

Табиғаттың  тарылтпайық  тынысын,

Қастерлейік  оның  байлық,  ырысын,

Ей,  адамдар,   арың  қалай  шыдайды,

Табиғат  - анаң,  ал  сен  оның  ұлысың.

 Ендеше Келесі кезекті табиғат  туралы  жырға  кезек  берейік.

Күз болып, дымқыл тұман жерді басқан.

Білмеймін тойғаны ма, тоңғаны ма,

Жылқы ойнап, бие қашқан, тай жарысқан.

Жасыл шөп, бәйшешек жоқ бұрынғыдай,

Жастар күлмес, жүгірмес бала шулай.

Қайыршы шал-кемпірдей түсі кетіп,

Жапырағынан айрылған ағаш, қурай.

Біреу малма сапсиды, салып иін,

Салбыраңқы тартыпты жыртық киім.

Енесіне иіртіп шуда жібін,

Жас қатындар жыртылған жамайды үйін.

Қаз, тырна қатарланып қайтса бермен,

Астында ақ шомшы жүр, ол бір керуен.

Қай ауылды көрсең де, жабырқаңқы,

Күлкі-ойын көрінбейді, сейіл-серуен.