Айтыс II том
Сарышолақ сасып, Мырзағұл биге қарапты. Сөз қадірін білетін
би атынан түсіп, шылбырын жерге тастай салыпты.
Сарышолақ:
Дедің бе мені тағы сөзден таяр,
Би ағам інісінен несін аяр?
Бір қылқұйрық не тұрады би ағама?
Інісі өлеңменен атын жаяр.
Тоқсұлу:
Атын мен не қыламын бұл ағаның?
Ағаңның мәрттігі ғой сынағаным.
Қыз ғой деп, менсінбес деп ойлап ем,
Мен-дағы айтқан сөзге тұра аламын.
Жас талдай жаңа өскен бұраламын,
Жалғыздық әркезде де бір алаңым.
Біреудің жалғызы едім маңдайдағы,
Алат [ұғ] ын халқынан сұрағанын.
Жүретін өздерін ұстап елге биік,
Кетті ме айтқан сөзге ішің күйіп,
Аттан түс, барлығың да, кербезсімей,
Асықпасаң, беремін тары түйіп.
Сарышолақ:
Тарының қатығына майың болса,
Біз даяр ондай істер жайың болса.
Ән шырқап, көңіліңді көтеремін,
Істеген қызметіңе көңілім толса.
Тоқсұлу:
Мен емес айтар сөзден бек жаңылар,
Іздесем, көкіректен сөз табылар.
Атыңнан түс, жолаушым, шалқақтамай,
Ниетім қонақжайлық, құп қабыл ал.
Сарышолақ:
Құрады қалың жымға үзбес тұзақ,
Кеттік қой айтыспенен алыс ұзап.
102
Қазақ өнерінің антологиясы
Сұлу қыз шақырғанда шырайменен,
Қонақжайлық – ата салтын кімдер бұзар?
САРЫШОЛАҚ ПЕН БАҚИ СҰЛУ
Сарышолақ:
Қыздардың қызығына біз жараған,
Жақсы сөз желдей есіп, тез тараған.
Сылқылдап, бәрің кербез көрінесің,
О несі түртіншектеп, жұрт қараған?
Бақи:
Ауылдың қонған жері – Тобылғылы,
Келесің ысылдатып сыбызғыны.
Аңдамай, әлдеқалай қолдан тайған,
Сырғамды іздеп жүрмін күн ұзыны.
Сарышолақ:
Ауырды өлшейтұғын безбен еді,
Сырғаңыз күміс пе еді, жез [ден] бе еді?
Құдайым сәтін оңдап тұрғанында,
Бақ орнап, жігіт қызға кез келеді.
Бақи:
Жүрегім бір пәлені сезген еді,
Бар шығар әркімнің де көздегені.
Сұңқылдап тұра қалдың ат-жөні жоқ,
Ел құртқан дәруіш пе, кезбе ме едің?
Сарышолақ:
Жақсыны әрқашан да көз көреді,
Айтар сөз неге ғана өзгереді?
Қалқам-ау, сырғам жоқ, деп жыланасың,
Дүниеден ақылдылар безген еді.
Бақи:
Қаракер атың бар да, өзің сары-ай,
Келесің сыбызғылап, жөнің қалай?
Өзіңді таныстырсайшы сарнағанша,
Дегенше сөйлер сөздің бәрі солай.
103
Достарыңызбен бөлісу: |
