Ангелы не спят

тастаған. Кәпірдің түтін сасып ажылдаған даусы 
неткен сүйкімсіз еді?! 
Қастарына  салып-ұрып  жетіп  баруға  шайлығып 
қалған  жүрегі  атқақтап,  аузына  тығылып  аттап 
бастырар емес. 
Қатар түзеп тұрған бірер зираттың тасасына келіп, 
жүресінен отырды.
«Көрген қызықтың бәрі тәрк. Бар жазығы марқұм-
ның көзі жұмылысымен өз теңімен ойнап-күліп, 
байға  қарық,  балаға  мәз  боп  қыт-қыттап  отыр-
мағаны ма? Аруақты – ес, көлеңкені дос қып жүр-
ген жесір қатынға Жаратқан ием неге сонша өші-
геді? 
Ертең  оқуда  жүрген  жалғызы  елге  өндіршек  со-
зып жетіп, әкем басына барайық, дұға қайырайық 
десе, бұ жазғанға қара жердің тесігі табылмас. 
Табылса, басы бүтін түсіп кетер... Әдірем қалсын, 
қазір мына ажылдаған неме бейітті түйе бастаған-
да ортасына барып түсіп өлем!» деп көзсіз тәуе-
келге тас түйін боп бекінді.
Әлден уақытта трактордың үні өшті. Сонда ғана 
қаракер бәйбішенің даусы анық естілді. Шамасы, 
мұрны қолағаштай дәумен саудаласып жатса ке-
рек.
– Енді түсіндің ғой? – дейді өктемсіп. Байқауын-
ша,  болған  оқиғаны  тұздықтап  тұрып  құлағына 
құйған.
–  Түсіне  алмай  тұрмын,  –  дейді  күпәйке  киген 
әлгісі. – Сонда қызғанып тұрғаныңыз қабірі жоқ 
қара жер ме?
– Жер емес! Ойбай, соттан бетер шалқайып біт-
тің-ау!  –  деп  бәйбіше  қол  сөмкесінен  бір  бума 
ақша алып шықты. 
–  Мә,  манадан  бері  көкейіңді  тесіп  тұрған  осы 
шығар. Ал да, айтқандай ғып қызметіңді тындыр! 
Анау сайға бір-ақ төңкер...
голос у этого воняющего соляркой безбожника! 
Подойти и остановить варварство не пускает раз-
уверившееся сердце, подступившее комом к гор-
лу и не дающее ступить и шагу.
Едва  добрела  до  соседних  могилок  и  присела  в 
изнеможении на корточки.
Всё было напрасно. Неужели моя вина в том, что, 
как  закрылись  глаза  покойного,  не  стала  жить  в 
своё удовольствие? Так, как живёт большинство 
её  сверстников?  Даже  соломенных  вдов.  Не  вы-
шла замуж, не забыла... Почему же Создатель так 
разгневан на несчастную неузаконенную вдову, у 
которой хранитель – дух, а тень – друг? 
Завтра приедет из американского университета их 
единственный сын, соскучившийся по родине. И 
пожелает пойти к погребению отца, чтобы прочи-
тать молитву. 
Он, несчастный, не найдёт даже воронки на преж-
нем  месте.  А  если  и  найдёт,  то  опустит  голову. 
Так,  будто  и  она  готова  покатиться...  Пропади 
всё пропадом! Как только эта рычащая железная 
тварь начнёт сносить строение, пойду и кинусь в 
яму. И умру там, – дала себе зарок.
Но через некоторое время трактор заглох. И толь-
ко теперь стал слышен голос неистовой байбише. 
Похоже, торговалась с горбоносым великаном.
–  Теперь  ты  понял?  –  говорила  она  с  пылом. 
По-видимому, обстоятельно растолковывала суть 
события.
– Что-то не пойму ещё, – отвечал ей тот, в фуфай-
ке. – Выходит, вы завидуете земле, в которой нет 
гроба?
–  Не  земле!  Боже  мой,  да  ты  важничаешь  даже 
больше, чем судья, – выговорив это, полезла в су-
мочку и вытащила оттуда пачку денег. 
– На, наверное, тебе до сих пор не даёт покоя рас-
плата с тобой. Или нет. Возьми, но выполни рабо-
ту, как положено. Вытолкни весь этот хлам в ов-
раг.
Рахимжан Отарбаев • 
АНГЕЛЫ НЕ СПЯТ 
ТОРШАКЫЗ И ПОПУГАЙ
               
Рахымжан Отарбаев • 
ПЕРІШТЕЛЕР   ҰЙЫҚТАМАЙДЫ 
ТОРШАҚЫЗ БЕН ТОТЫҚҰС
            
222
223

– Мұны білгенде келмейтін едім. Мә, ақшаң өзіңе!
–  Әй,  қайыршы,  мен  сені  жалдап  алып  тұрған 
жоқпын  ба?  Жалдап!  Бәрі  заңды  демедім  бе? 
Міне, кешегі соттың шешімі.
– Жалдап алып... Адам көңілінің алтынға да са-
тылмайтын кездері бар. Көзіңнің еті өскен қатын 
екенсің. Ендеше сол сотыңа айт, өз көтенімен түй-
іп құлатсын.
Жүрелеп  отырған  қалпы  көзі  бұлдырап,  құлағы 
тұнып  сала  берді.  Екеуінің  өжеңдескен  сөздері 
құмығып естілер емес. 
Қанша  отырғаны  белгісіз,  есіріп  айқайға  басқан 
тракторшының әлем-тапырық даусы есін жиғыз-
ды.
–  Тірлігінде  бөлісіпсіңдер!  Енді  аруағына  та-
ласқандай не көрінді?! Ол әйел бар болғаны өзі-
не  арнап  символдық  белгі  соққан  екен.  Соны 
талқандағанда дүниедегі бар кем-кетігің тола ма? 
Қарқарадай боп мүйіз шыға ма? Беттерің жылты-
рап жүріп неткен шексіз жауызсыңдар! Өй, өңшең 
әкең аузын ұрайындар!..
Еркек ашуын тізгіндей алмай тұтығып, күректей 
қолын бір сілтеп жүре берді. 
«Құдай-ай, жер бетінен жақсылық көшпеген екен 
ғой.  Жүр  екен  ғой  әлі  арамызда».  Мұрны  қо-
лағаштай  тракторшыдан  тап  осындай  азаматтық 
күтті ме? Жер ортасына келгенше мұндай ірілікті 
галстугі қисаймайтын, бәтеңкесінің басы майдан 
кеппеген зиялы топтан іздеп келгені несі?!.
Ерте көктеммен еріп кемпіршуақ та жеткен екен.
Бойын еппен қыздырған шағырмақ күннің нұры 
самсап  тұрған  қымбат  құлпытастардың  бетінде 
ойнап жүрді.
...Бұл оянғалы не заман?!.
– Если бы знал, нe приехал. Забери свои деньги.
–  Эй,  нищета,  разве  я  не  наняла  тебя?  Наняла! 
Сказала же, что всё законно? Вот, смотри – реше-
ние суда.
– Наняла... Бывает, что душа не всегда продаётся. 
Ты, оказывается, злая женщина. Тогда иди и ска-
жи  этому  судье,  пусть  приедет  и  сшибёт  пустое 
захоронение своей чугунной задницей.
Глаза  сидевшей  в  той  же  одной  позе  Торшакыз 
затуманились, а уши заложило. Слова яростного 
спора не разобрать.
Неизвестно, сколько ещё просидела бы, но в чув-
ство её привёл бас тракториста.
–  Делили  при  жизни!  А  теперь  что,  не  можете 
поделить дух покойного?! Женщина всего-навсе-
го поставила для себя символический памятник. 
Что, разрушив его, добьёшься всех своих желаний 
в этом мире? Или у кого-то вырастут ветвистые 
рога?  До  чего  же  у  вас  маленькая  и  подленькая 
душонка, хотя с виду вы ухожены и прилизаны! 
Эх!..
Мужчина, запинаясь и не справляясь с нахлынув-
шей  злостью,  махнул  своей  лопатоподобной  ла-
донью и пошёл своей дорогой.
Боже ты мой, оказывается, не пропала ещё на све-
те справедливость! Ещё жива и бродит среди нас. 
Разве  ждала  она  от  этого  горбоносого  простого 
тракториста такой человечности? Даже дожив до 
этой  горькой  поры,  искала  благородство  лишь  в 
привычном окружении – с безукоризненно завя-
занными галстуками и начищенными до лоска бо-
тинками!
С первой весенней оттепелью появились прогали-
ны.
Яркие лучи солнца, согревая женщину, заиграли 
на плитах плотно сгрудившихся дорогих надгро-
бий…
…Как же много воды утекло с того времени!
Рахимжан Отарбаев • 
АНГЕЛЫ НЕ СПЯТ 
ТОРШАКЫЗ И ПОПУГАЙ
               
Рахымжан Отарбаев • 
ПЕРІШТЕЛЕР   ҰЙЫҚТАМАЙДЫ 
ТОРШАҚЫЗ БЕН ТОТЫҚҰС
            
224
225

КӨРГЕН-БАҚҚАН 
Шөп буыны қатып, құс балапаны түбітін тараған 
шақ. 
Қызыл  қанат  шегіртке  секірсе,  семіздікті  көтере 
алмай, аттам жерге бір қонып қалыпты. 
Таздың тақиясындай жетім бұлт ертеңгілік қоңы-
ржай самалмен біраз тайраңдап баққан. 
Тырмысып күн төбеге жеткенде ірге бойлап көк-
жиекке  қашты.  Тамыз  түссе  де  шілдеден  қалған 
аптаптың қоламта табы басылар емес. 
Көлік күтіп ауыл жанындағы айдау жолға шыққан 
Мыңжылқының  көлеңке  басы  кішірейіп,  ақыры 
аяғының астында қалды. 
Үйінен  сәскеде  сылаңқоразданып-ақ  шығып  еді, 
ыстық ұрды ма, шекесі тырысып, аузы кермек та-
тыды. 
Қоңырқай  жүзі  қабарып,  мойнын  ырғай  созға-
нымен  шаңымен  жарысып  келе  қояр  көліктің 
жоқтығы күдер үздірді.
Ерегіскенде  екі  сағатта  ентелеп  жетіп  барайын 
ба деп бәтіңкесіне қараған, ат шаптырым жердегі 
КОРОТАЯ ПУТЬ 
Время  укрепления  корней  трав,  сбрасывания 
птенцами пухового покрова. 
Краснокрылый  кузнечик,  подпрыгнув,  но,  не 
справившись со своим весом и не пролетев даже 
расстояния людского шага, сел и затих. 
Сиротливое  облако,  слегка  подгоняемое  ранним 
утренним  бризом  и  похожее  на  тюбетейку  пле-
шивого, приостановившись после свободного па-
рения, замерло. Когда солнце с трудом выкараб-
калось  на  вершину  небосклона,  облако,  скользя, 
скрылось за горизонтом.    
 
 
 
Тень от головы Мынжылкы, вышедшего на проез-
жую дорогу для ожидания попутного транспорта, 
уменьшаясь, осталась, в конце концов, под нога-
ми. 
Вышел из дома еще ранним утром, щеголяя, как 
петух, похоже, солнце припекло, – голова накали-
лась, во рту отдавало кислятиной. 
Смуглое  лицо  его  вспухло,  как  бы  ни  смотрел 
вдаль, вытянув тонкую шею, – транспорта, сорев-
нующегося со своей пылью, не было, что вызыва-
ло в нем отчаяние. 
 
 
 
 
 
- Дойти что ли назло за два часа, – подумал он, 
глядя на свои ботинки. Районный центр, отстоя-
Рахимжан Отарбаев • 
АНГЕЛЫ НЕ СПЯТ 
КОРОТАЯ ПУТЬ
               
Рахымжан Отарбаев • 
ПЕРІШТЕЛЕР   ҰЙЫҚТАМАЙДЫ 
КӨРГЕН-БАҚҚАН
            
226
227

аудан орталығы сағыммен қыдырып көшіп, көрер 
көзге алыстап кеткендей әрі-сәрі күй кешірді. 
Арбаға торы атын жегіп, дестелеп шөп тиеген За-
йырлы қарт айдау жолды кесіп өтіп бара жатты. 
Май сағынған дөңгелектің сұрамсақ шиқылы қа-
періне кірер емес, қара қалпағы көзіне түсіп, шөп 
үстінде қалғып отыр. 
Қыстың қамы ғой, шау тартса да отырғызбай жүр-
ген деп соңына іздік қана ұлпа шаң көтеріп өткен 
арбаны қозы көш жерге дейін үнсіз ұзатып салды. 
Дауыс  көтеріп  сәлемдескісі  келген,  қалғып  оты-
рған қаңбақ шал қапелімде жалп етіп құлап түсе 
ме деп бой тартты.
Алаңғасарланып  тұрып  аңдамапты,  екі  жаяу  ай-
дау жолмен бір-бірін қуалап өзіне тас лақтырым 
жерге  келіп  қалыпты.  Ентіге  басқан  екеуге  көз 
тоқтатты да, селк ете түсті. 
Пері  көшетін  қызыл  іңір  емес,  әлем-жәлем  боп 
айдан  түскендей  мына  қатыны  кім?  Төбесінде 
шаңырақтай боп шатыр келеді. 
Қызылды-жасылды ұсақ гүлді ұзын көйлектің ете-
гін теуіп екпіндете басады. Бізөкше төплиін нық 
қадағанымен, тобығы түскір сыртқа теуіп, бәйге-
ге көп шапқан аттың артқы аяғындай қоғамдалып 
тұр.
–  Қайным,  бармысың?  –  деді  мұның  жанына 
жете бере. Үні сыбызғының сағадағы даусындай 
ашқылтым екен. 
–  Тұрысың  қандай  жақсы,  қазықтай  қадалып?!-
Шаңырақтай қолшатырын шалқайтқан, көргені – 
қызылшырайлы, бет терісі жұқа, ал құйрығы сан-
дықтай қалың екен. 
Көзі... шақпақ тастай жылтыл қағады. Жаныңды 
баурап,  жанып-өшеді.  Қапелімде  тілі  кәлимаға 
келмей, бас изеп қана мезіреті танытты.
– Әй, шал, – деді сосын сыбызғы дауыс ес жиғыз-
бай. – «Өлмегенге – өлі балық» деген. Бас аяғың-
ды!
щий на расстоянии бега лошади до взмыливания, 
словно мираж, удалившись от взора, плыл в гла-
зах, то, появляясь, то исчезая. 
Старец  Зайырлы,  запрягший  гнедого  коня  в  те-
легу, которая была нагружена скошенным сеном, 
пересекал дорогу. Жалобный скрип колес телеги, 
соскучившихся по смазке, совершенно не беспо-
коил его, нахлобучив на глаза черную шляпу, дре-
мал на сене.    
 
 
 
 
 
«Подготовка к зиме не дает ему покоя», – подумал 
он, провожая глазами проезжающую арбу, подни-
мающую  за  собой  пушистую  пыль,  пока  она  не 
скрылась  из  виду.  Хотел,  было  громко  поздоро-
ваться, но пресек себя, подумав, что от неожидан-
ности тщедушный старец мог грохнуться с воза. 
Стоя рассеянно, не заметил как двое пешеходов, 
идя друг за другом вдоль трассы, подошли к нему 
на расстояние броска камня. Бросив взгляд на тя-
жело дышащих двоих, вздрогнул. 
Вроде  бы  не  багряный  закат,  чтобы  появились 
ведьмы, но кто эта разноцветная женщина, слов-
но упавшая с луны? Над ней, словно кров юрты, 
возвышался зонтик. 
Идет,  спеша  и  поддевая  ногой  свое  длинное  пе-
строе платье из мелких цветочков. Хотя и вонза-
ет уверенно шпильки своих туфелек в землю, но 
лодыжки ее ног выдаются наружу, словно задние 
ноги лошади много раз принимавшей участие на 
скачках.  
 
 
 
 
 
 
 
 
- Привет, шурин, – поздоровалась с ним, подойдя 
поближе. Голос был почти писклявым, как самые 
высокие звуки свирели. 
- Какая красивая у тебя стойка, как воткнутый кол. 
Откинула назад свой зонт, увидел ее тонкую кожу 
лица и внушительные, словно сундук, ягодицы. 
Глаза  высекали  искры,  словно  огниво.  Завлекая 
душу, то вспыхивают, то гаснут. Не сумев повер-
нуть языком сразу, дал знать свое расположение 
лишь кивком головы. 
 
 
 
-  Эй,  старик,  –  просвистел  звук  свирели,  не  дав 
опомниться. – Тому, кто не околел, говорят, доста-
ется дохлая рыба. Ступай быстрее!
Рахимжан Отарбаев • 
АНГЕЛЫ НЕ СПЯТ 
КОРОТАЯ ПУТЬ
               
Рахымжан Отарбаев • 
ПЕРІШТЕЛЕР   ҰЙЫҚТАМАЙДЫ 
КӨРГЕН-БАҚҚАН
            
228
229

Томаршадай  шал  ақ  бу  атып  кеп  қатар  түзеді. 
Аман-саулық қысқа қайырылды.
– Жол болсын, балам, – деді екі беті бұлтиып, ие-
гіндегі үркек торғайдай жабысып тұрған шоқша 
сақалы селтеңдеп.
– Қанішкенге шығып ем...
– Жеткізбей қойды. Әдірем қалғыр, – деді келін-
шек сағыммен қыдырып көшіп, көрер көзге алы-
стап кеткен аудан орталығына қарап. – Төрт дөң-
гелегің  төбеңде  ойнағыр,  машинаға  да  тыйым 
болды.
– Иә, Алла, соны білгеніңе де шүкір! – деді шал 
меңірейіп.–  Сыбырласаң  ғана  естиді  бұл,  –  деді 
келіншек шатырды әуелете түсіп.
– Қатты айтса жаңғырып кетеді, – деп шал жөн-
демге енді келді. – Үзеңгі жолдас боламыз ба, ба-
лам? Таяғын жерге тық-тық қадайды.
Шеткі үйден Нағима қолына құман ұстап шығып, 
көйлегінің етегін көпсітіп түзге отыра кетті. 
Отырып  жатып  сараң  гүлдеген  ақтікеннің  ар 
жағынан  бұларды  сығалайды  кеп.  Таң  намазы-
на  жығылып  жатқан  көрші  шалды  ту  сыртынан 
«Қайнаға,  сәлем  бердік!»  деп  айғайлап  қап  ет-
петінен түсірген алаңғасарлау неме ақтікеннің ар 
жағынан да қарап жатпады:
– Сыған қаптап кеткен бе? Қаңғымаса басы ауы-
рады-ау  бұлардың!  Апыл-ғұпыл  тұрып,  құманы 
мен  дамбал  бауын  қолына  бүріп  ұстап,  тездетіп 
қора айналып кетті.
Нәті  бөлек  екеудің  сырт  болмысын  қызықтап 
тұрған Мыңжылқының өкшесі көтеріле берді:
– Жүрдік, ақсақал!
Шаңырақтай шатыр сытылып алға түсті.
– «Әңгіме жол қысқартады» деген...
Запарившись, подошёл старик, похожий на поле-
но. Поздоровались коротко.  
 
 
 
- Счастливого пути, сын мой, – сказал, надув обе 
щеки.  Пучок  бороды  на  подбородке  вздрагивал, 
словно пугливый воробей. 
- Собрался в Ганюшкино...   
 
 
 
 
 
-  Не  добраться,  –  ворчала  моложавая  женщи-
на,  глядя  в  сторону  районного  центра,  который, 
удалившись  от  взора,  то  появлялся,  то  исчезал, 
словно мираж. – Ни одна машина не появляется, 
пропади ты пропадом, чтоб четыре колеса твоих 
крутились наверху.   
 
 
 
 
 
- Да, слава Аллаху, хоть это-то хорошо знаешь, – 
сказал устало старик. Слышит только тогда, когда 
шепчешь,  –  объяснила  женщина,  покрутив  зон-
тик. 
- От громкого голоса в ушах звенит, – молвил ста-
рик, приходя в себя. – Будем попутчиками, навер-
но, сын мой, со стуком потыкал землю тростью. 
Взяв в руки кувшин, из дома, стоящего на краю 
села,  вышла  Нагима  и,  подобрав  подол  платья, 
села справить нужду. 
Сидя,  она  разглядывала  их  сквозь  редкие  кусты 
колючки. Эта полоумная девка, вынудившая ког-
да-то  старика-соседа,  читавшего  утреннюю  мо-
литву, упасть от неожиданности навзничь, громко 
крикнув:  «Здравствуйте,  дядя»,  и  на  этот  раз  не 
сдержалась, выкрикнув из-за кустов:  
 
 
 
- Цыганы понаехали, да? У них, наверное, непо-
рядок в головах, если не бродяжничают. Встав с 
шумом и треском, ухвативши в руки кувшин и за-
вязку  штанов,  быстренько  завернула  за  скотный 
двор.  
 
От нетерпения каблуки туфель Мынжалкы, с ин-
тересом  рассматривавшего  внешний  вид  этих 
двоих чужаков, стали часто приподниматься. 
 
- Пойдемте, аксакал. 
Зонтик-шатер, раскачиваясь, поплыл впереди. 
- Беседа сокращает путь, говорят.
Рахимжан Отарбаев • 
АНГЕЛЫ НЕ СПЯТ 
КОРОТАЯ ПУТЬ
               
Рахымжан Отарбаев • 
ПЕРІШТЕЛЕР   ҰЙЫҚТАМАЙДЫ 
КӨРГЕН-БАҚҚАН
            
230
231

– Ә, оның дұрыс, балам, – деп шал басындағы жи-
егі ақжемделген зерлі тақиясын бір қозғап қойды.
– Әңгіме көп. Тек қай тұстан бастасам екен?
– Еркіңіз білсін.
–  Ендеше  жақыннан  көрейін,  –  деді  даусын  кө-
теріп.
– Кемпір ала қоятын ойым жоқ еді...
Шатыр бір аунап түсті.
– Кеміріліп қалғыр... Келіншек де. Жұрттың мен-
дей қызы әлі күнге оң босағада ойқастап отыр.
– Жалғыз ұлым бар. Жас кезінде екі беті бұлтиып 
тұратын. Жігіттің сұлтаны еді. Қайтейін?! Келінді 
қаладан түсіріп, сол ауыздық бермей алып кетті. 
Хабар-ошарсыз. – Таяғына күш түсіріп емпеңдей 
басады. – 
Шешесі  өлген  соң  қызым да  көп  отырып  жары-
мады.  Қиякелді  біреудің  етегінен  ұстаған.  Түске 
дейін есі бар, түстен кейін есі жоқ ішкіш екен. 
Ащы суды ұрттаса бітті, айналасын бездіріп ты-
нады. «Қолыма алам. Әкемдей көрем. Давай, үй-
іңді бер» деп тобадан тоба қоймаған. 
Құлқыны мәлім. Шалқақтап көнбей қойдым. Ба-
лағынан бала төгіліп жүріп қызым шығандап қай-
да барсын? Отыр. 
Сөйтіп  сегіз  бөлмелі  үйде  қуарып  жалғыз  қал-
дым... 
Қапелімде кемпір ала қоятын ойым жоқ еді, – деді 
боз  бешпентінің  өңіріндегі  жалғыз  медалі  қал-
тылдап. 
– Көктем жылт етіп құс келген әзірде Бозан бет-
ке құда шақырысқа барғам. Дәм айдаған шығар, 
дастарқан басында табыстық. Жалғызілікті екен...
– Қалыңдық ойнап олжалы келе жатқан бетім де-
сеңізші.
- Э, здесь ты прав, сын мой, – сказал старик, по-
правив  на  голове  узорчатую  тюбетейку,  окайм-
ленную белым. – Тем много, только с какой начи-
нать-то? 
 
 
 
 
 
- Сами знаете.
 
 
 
 
 
- Тогда начну с ближней, – сказал, повысив голос. 
– Не думал брать в жены новую старуху... 
Шатер всколыхнулся: 
-  Какая  я  тебе  старуха?  Моложавая  женщина. 
Многие мои ровесницы до сих пор сидят дома де-
вушками на выданье.  
 
 
- Единственный сын у меня. В молодости был кра-
савцем. Султаном джигитов. Что делать-то. Взял 
в  жены  горожанку,  та,  не  дав  ему  воли,  забрала 
с собой. Ни слуху, ни духу. - Напирая на трость, 
пошел быстрее. 
После смерти матери и дочь долго не засиделась. 
Ухватилась за первого встречного. Зять оказался 
бездельником и пьяницей. 
Как только напьется этой горькой водицы, отни-
мает покой у всех окружающих. «Возьму к себе. 
Буду уважать как отца. Давай, отдай дом», – твер-
дит он, не переставая уговаривать. 
Его  замыслы  понятны.  Заупрямившись,  этим 
мольбам не поддался. Рассыпав детей из-под по-
дола, куда могла деться моя дочь. Сидит. 
Таким образом, в доме из восьми комнат я остался 
один-одинешенек...
И не предполагал жениться, вот так нежданно, – 
рассказывал он, раскачивая единственную медаль 
на своем сером пиджаке. 
– Этой весной, когда прилетели птицы, поехал в 
сторону Бозана к родственникам в гости. Навер-
ное, так было суждено, познакомились за столом. 
Была одинока. 
 
- Скажите лучше, повезло мне с любовными игра-
ми и с добычей тоже.
Рахимжан Отарбаев • 
АНГЕЛЫ НЕ СПЯТ 
КОРОТАЯ ПУТЬ
               
Рахымжан Отарбаев • 
ПЕРІШТЕЛЕР   ҰЙЫҚТАМАЙДЫ 
КӨРГЕН-БАҚҚАН
            
232
233

Шалдың иегіндегі үркек торғай ұшып-қонып әрең 
байыздады.
–  Өйдөйт  де.  Төрінде  жаттым.  Бір  шүмектен  су, 
бір шүмектен от ағып тұр. Жанның рахаты.
– Қақсамай жүр енді... Бәрі сенің арқаң.
Сыбызғының сағасындағы ашқылтым үн баяулап 
барып бітті.
– Иә, Алла, соны білгеніңе де шүкір!
Алла мен келіншектің арасында қандай байланыс 
барын біле алмаған Мыңжылқы есесіне мына құ-
былып қалған дауыстың сырын түсінгендей еді.
Қызақай  сауысқан  қанатын  төсеп  айдау  жолды 
әрі-бері кесіп өтіп шықылықтағанымен, сыңар та-
былмай діңкелеп кетті.
Жолдың  жартысын  жеп,  өрмек  жүзі  ауғанда  ба-
рып келіншек кейінге мойын бұрды:
– Кел, қайным, қолшатырдың көлеңкесін бөліс!
Шалға  жалтақтаған.  Беті  бұрынғысындай  бұл-
тиғанымен,  аяғы  шатыса  бастапты.  Келіншектің 
сылт желісі шыдата ма, иненің жасуындай танауы 
шуылдап болдырған сыңайлы.
– Бар, бар! Шаштарың жалбырағанмен, сендерде 
қайбір төбе бар? И-и, осы күнгі жастар...
Шаңырақтай  шатырдан  пана  тапқасын  аңдады. 
Жасы  мүлдем  айырғысыз  екен.  Бет  терісі  ғана 
жұқа,  ал  қалың  құйрық  бізөкше  төплиді  қадап 
басқан сайын секемшіл аттың сауырындай дір-дір 
етеді.
– Қанішкенде үй қымбат па?
Келіншектің көзі шақпақ тастай жылтыл қағады. 
Жаныңды баурап, жанып-өшеді.
– Солай шығар...
Пугливый  воробушек  на  подбородке  старика, 
взлетая и опускаясь, еле успокоился.  
 
 
- Не говори. Лежал на ложе, как султан. Из одной 
горловины течет холодная вода, из другой – огонь. 
Души благодать!
-  Иди  и  не  тараторь...  Сам  заслужил,  однако,  – 
тонкий звук свирели, затихая, угас. 
 
 
- Да, слава Аллаху, хорошо, что хоть этим доволь-
на. 
Мынжылкы, не поняв, какая же связь существует 
между Аллахом и этой женщиной, вместо этого, 
кажется, догадался о тайне осекшегося голоса. 
Сорока-самка, расстилая свои крылья и переходя 
дорогу из одной стороны в другую, но, так и не 
встретив своего напарника, расстроившись, ушла 
восвояси.  
 
 
 
 
 
Уже  пройдя  половину  пути,  женщина,  обернув-
шись и обращаясь к нему сквозь вуаль, сказала:
– Идем, шурин, раздели со мной тень от зонта. 
Посмотрел на старика. Хотя щеки его по-прежне-
му и румянились, ноги стали уже ковылять. Разве 
мог вытерпеть он быструю рысь моложавой жен-
щины, – ноздри его с ушко иголки, пыхтя, кажет-
ся, уже стали сдавать.
 
- Иди, иди. Хоть и распустили свои длинные воло-
сы, но откуда у вас могут быть мысли в голове. Э, 
нынешняя молодежь...
 
 
 
Найдя  пристанище  под  зонтом,  как  под  кровом 
юрты,  стал  внимательно  наблюдать  за  ней.  Воз-
раст ее неразличим вовсе. Лишь кожа лица утон-
чена,  но  толстые  ягодицы  с  каждой  поступью 
туфелек на шпильках, вонзающихся в землю, от-
даются дрожью, словно круп резвой лошади.    
 
-  В  Ганюшкино  дома  дорого  стоят?  Глаза  жен-
щины высекают искры, словно огниво. Хватая за 
душу, то возгораются, то гаснут.   
 
 
- Наверное, так.  
 
 
 
 

жүктеу/скачать 16,06 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: