Ауыз әдебиеті және билер мен жыраулардың рухани мұрасы

Хайуанаттар туралы ертегілер көбіне балаларға арналып шығарылатын болған. Бұл ертегілерде ең біріншіден, хайуанаттардың болмысын таныстыру, екіншіден, хайуанаттардың іс-әрекеті (түлкінің қулығы, аюдың дөрекілігі, қасқырдың ашкөз, қомағайлығы, қойдың момындығы, т.б.) арқылы балаға адамдар арасында да сондай мінезқылықты типтердің болатынын көрсету. Баланы болашаққа тартыс, қайшылығы көп қоғам додасына әзірлеу мақсаты қойылған. «Түлкі, түйе, қасқыр, арыстан», «Түлкі мен арыстан», «Қотыр торғай», «Бақа мен үйректер», «Тырна мен түлкі», тағы басқаларда халық тұрмысының алуан жақтары хайуанаттар тіршілігіне шендестіріле суреттеледі.

Қазақ ауыз әдебиетінде тұрмыс-салттық ертегілер мен аңыз-әңгімелер де едәуір. «Алдаркөсе», «Асан қайғы», «Аязби», «Толыбай сыншы» қатарлылары тарихта бір кезде болған адамдарға байланысты баяндалады. Айталық, «Ханның кесір қызы мен тазша», «Жаманқұл мен Қарабай», «Хан мен Ахмет», т.б. көшпелілер өмірінің қиял-ғажапсыз, жай болмысын суреттейтін ертегілер екені айқын.

Қазақ ауыз әдебиетінде тұрмыс-салттық ертегілер мен аңыз-әңгімелер де едәуір. «Алдаркөсе», «Асан қайғы», «Аязби», «Толыбай сыншы» қатарлылары тарихта бір кезде болған адамдарға байланысты баяндалады. Айталық, «Ханның кесір қызы мен тазша», «Жаманқұл мен Қарабай», «Хан мен Ахмет», т.б. көшпелілер өмірінің қиял-ғажапсыз, жай болмысын суреттейтін ертегілер екені айқын.