Қазақстан Республикасы мәдениет және спорт Министрлігі Құрманғазы атындағы Қазақ ұлттық консерваториясы
Дж.Вердидің шығармашылық өмірбаяны
жүктеу/скачать 4,02 Mb.
|
Айбек дипломдық жұмыс 2
| 1.2. Дж.Вердидің шығармашылық өмірбаяны
Батыс Еуропадағы музыка өнерін сөз еткенде Джузеппе Верди есімін аттап өту мүмкін емес. Себебі ол итальян музыкасын биік белеске көтеріп, оған музыкалық-интонациялық және драматургиялық тұрғыдан зор өзгерістер енгізген ұлы композитор. Джузеппе Фортунино Франческо Верди 1813 жылы 10 қазанда Италияда, Ле Ронкольге жақын жерде, Бусето Парма провинциясында дүниеге келген. Анасы Лидия Уттини және оның әкесі, негізін қалаушы Карло Джузеппе Верди отельдің аудандық иесі болып жұмыс істеді. Дж.Верди алғаш рет өзінің музыкалық қабілеттерін дамытып, кейіннен жанұясымен Ле Ронколдан бастап Бусетоның іргелес мегаполисіне көшті. Буссетода Дж.Верди музыкалық композицияны зерттей бастады. Он бір жасында Дж.Верди органист болып шіркеуде жұмыс жасады. Шіркеу қызметтерінің бірінде ол қалалық көпес А.Бареззидің назарын өзіне аударды. Басында Дж.Верди саудагердің үйіне қоныстанды, мегаполистен табуға болатын ең жақсы мұғалімнен сабақ алды, содан кейін сол А.Бареззи Дж.Вердидің қаржылай көмегімен Миланға аттанды. Музыкадан басқа Дж.Верди әдебиетті жақсы көрді, оның сүйікті жазушылары У.Шекспир, А.Данте, И.В.Гете және Ф.Шиллер болды. Дж.Верди 1832 жылда Милан консерваториясына түсуге өтініш берді, бірақ өз жасына байланысты қабылданбады. Кейіннен Дж.Верди, Миланнан шыққан атақты композитор Винченцо Лавиньденде сабақ ала бастайды.[16] Дж.Верди 10 жасқа толғанда оның өмірінде үлкен өзгеріс болды.Оны оқуға, жазуға үйреткен ауыл діни қызметкері қайтыс болады. Содан соң оны әкесі Буссетодағы балалар мектебіне оқуға жіберді. Қаладағы әкесінің етікші болып жұмыс жасайтын танысы болды, Дж.Вердиді әкесі сол кісінің үйіне орналастырды.Әр апта сайын мереке күндерде Ле Ренкольге орган ойнау үшін баратын болды.Тапқан ақшасы жүріп тұру, тама үшін жұмсады. «Менің жастық шағым өте қатал болды», деп еске алады Дж.Верди. Шынында да композитор жас кезінде көптеген қиындықтарды көріп өседі, еткен еңбектің жемісін көру - ең үлкен бақыт деп біледі. Қалада оқуда жүрген кезінде Дж.Верди өзінің табандылығымен, еңбекқорлығымен, ақкөңілділігімен үлкен ұстаздарының және де танымал мықты композиторлардың көзіне түсті. Солардың бірі музыкадан жақсы хабары бар Ф.Бареззи болды. Бұл кісі жас композитор Дж.Вердиге көптеген жанашырлықтармен, жақсылықтар жасап, жиі жағдайын сұрап, жұмыстарына көмектесіп жүретін. [16] Ф.Бареззидің өзі мықты музыкант болды, ол флейта, кларн-том және ұрмалы аспаптарда ойнайтын. Ол кезде бұндай әуесқой музыканттар аз болатын.Ф.Бареззидің үйінде үнемі музыка шырқалып тұратын.Филармония қоғамының қарамағында қаланың бүкіл музыкалық өмірі мен жергілікті музыка мектебі болды. Оны талантты оқушылармен толықтыру үшін Ф.Бареззи өзінің досы маэстро Буссето Фердинандомен бірге қаланы және оның айналасындағы дарынды балаларды іздеді. Музыкалық мектепте сабақ берді, собор органисті қызметін атқарды және филармония оркестрін басқарды. Сол кезде Дж.Верди де қасында жүріп, қаланың өмірімен жақынырақ танысып, Ф.Бареззиге көмектесіп жүрді. Дж.Верди кітап көп оқитын еді. Ол өзінің көп уақытын қалалық кітапханада өткізетін еді. Дж.Вердидің ойлау қабілеті де терең болды, әдебиеттен де терең хабары болды. Ол жайлы либреттистердің композитор туралы жазған ойларынан, пікірлерінен білуге болады. Әлемдік әдебиет тің майталмандарымен де А.Данте. И.В.Гете, У.Шекспир, Д.Байрондармен жұмыс жасап, музыка әлеміне өз үлесін қосты. [16] 1813 жылы ердидің туған уақытында Италия қазіргідей біртұтас ел болған жоқ, бірақ бірнеше бөлек мемлекеттерге бөлінді. Кейбіреулерін асыл отбасылар басқарды, кейбіреулерін католик шіркеуі, ал басқаларын шетелдік билеушілер басқарды. ХVІІІ ғасырда солтүстік Италияның негізгі бөлігін Австрияның Габсбург корольдік отбасы басқарды. 1734 жылы Верди туып-өскен кішкентай Парма княздігі испан корольдік отбасының мүшесіне берілді. 1796 жылы Жас өркендеген француз генералы Наполеон Бонапарт Италияның көп бөлігін жаулап алып, басып алды. Үш жылдан кейін Австрия мен орыс әскерлері оны қуып жіберді, бірақ 1800 жылы Наполеон оралды және көп ұзамай Италияның солтүстігін басқарды. Француздар 1814 жылы Наполеон құлатылғанға дейін осында қалды. Содан кейін Австрия қайтадан Солтүстік Италияны Габсбург империясының бөлігі деп жариялады. Парма княздігі Австрия императорының қызының қарамағына өтті. Дж.Верди 1833 жылы Итальяндық музыка индустриясында жеке мансабын бастады. Тапсырыспен, өтініштермен арнайы шығармалар жазып жүрді. Сол уақыттарда Дж.Верди органист болып жұмыс істеді. 1836 жылы Дж.Верди өзінің мұғалімі Антонио Бареццидің қызы Маргаритаға үйленді.[15] 1837 жылы Дж.Верди үлкен салтанатпен Миланда қойылған «Оберто, граф Сан-Бонифачо» операсын жазуға кіріседі. Миланда Ла Скала театрының тапсырысы бойынша Верди 2 жылдан кейін «Мнимый Станислав» немесе «Патшалықтың бір күні» (қойылымы 1840 ж.) комедия операсын және «Набукко» операсын қояды (қойылымы 1842 ж.). Осы соңғы шығармаларда композитор 1840-шы жылдары ұлттық еркіндік және австриялық басқыншылардан босату үшін күресті бастаған итальян халқының ұмтылыстарын көрсетті. Көрермендер тұтқындалған иудей халқының азабын Италиямен ұқсастығын көрді. Осы операдан тұтқындалған иудейлердің хоры саяси манифестацияларды шақырды. Бөтен жалтыраудың құлатуға шақыруларымен итальяндық көрермендерге үн қатып, Дж.Вердидің келесі операсының «Ломбардтар бірінші жорықтың кресторымен», Милан балеті бар 2-ші редакция – «Иерусалим», қойылымы 1847 ж. Париж). Орыс музыкалық сыншысы Г.А.Ларош былай деп жазды: «Верди сана-сезімге оянған Италияның, саяси дауылдармен толқыған, батыл және еліктірген заманауи Италияның дауысы».[14] Шын мәнінде оның шығармашылығының бірінші кезеңінің Дж.Вердидің барлық опералары батырлық пафос, патриоттық көңіл-күймен еніп, шетелдік тұтқындаушыларға қарсы күрес тақырыбымен жақын. Осындай «Эрнани» В.Гюго бойынша (қойылымы 1844 Венеция), Дж.Байрон бойынша «Екі Фоскари» (қойылымы 1844, Рим), Ф.Шиллер бойынша «Орлеанның бикесі» (қойылымы 1845, Милан), Вольтер бойынша «Альзира» (қойылымы 1845, Неаполь), Т.Вернер бойынша «Атилла» (қойылымы 1846, Венеция), У.Шекспир бойынша «Макбет» (қойылымы 1847, Флоренция; 2-ші редакциясы 1865, Париж), Ф.Шиллер бойынша «Қарақшылар» (қойылымы 1847, Лондон), «Корсар» Дж.Байрон (қойылымы 1848, Триест). Осы шығармалардың ішінде «Эрнани», «Аттила» және «Макбет» опералары үлкен табысқа ие болды. 1848 жылы Джузеппе Верди француз революциясына қайтып келеді. Италияға оралғаннан кейін композитор «Леньяно кезіндегі шайқас» (қойылымы 1849 ж. Рим; «Гарлем Осады»-ның 2-ші редакциясы, қойылымы 1861 ж., Милан), ломбардтардың ел бірігуі үшін күресі туралы, белгілі итальяндық революционер Мадзини Дж.Вердидің тапсырмасы бойынша «Труба дыбыстайды» революциялық әнұранды жазады. Дж.Вердидің шығармашылығындағы жаңа дәуір - 1850-ші жылдар қарапайым халықтың сезімдері мен қиындықтарын көрсететін опералардың жазылуымен сипатталады. Композитордың опералық драмасының орталық тақырыбы феодалдық және буржуазиялық қоғамның ұясына қарама-қарсы еркін күрес болды. Осы кезеңге Ф. Шиллердің драмасының сюжеті бойынша «Луиза Миллер» (1849 жылы Неаполь қаласында қойылды) және «Стиффелио» (1850 жылы Римде қойылды) «Коварство и любовь» опералары кіреді. В.Гюгоның пьесалары бойынша «Король забавляется» немесе «Риголетто» (1851 ж. Венеция қаласында қойылды), «Трубадур» (қойлымы 1853 ж. Римде болды) және «Травиата» А.Дюманың «Дама с камелиями» деген драмасы бойынша жазылған опералары жарық көрді. [16] «Набукко» – менің әртістік мансабым басталатын опера», - деген Вердидің сөзі бар. Д.Россинидің «Моисей» кейіпкерінен және В.Беллинидің нормасының жалынды құмарлығынан тікелей жол осы шығарманың музыкасына әкелді. Дж.Верди өзінің шығармашылық мәнерін тауып, өзінің стилін белгілеп, сюжетке сүйеніп, Інжіл аңыздарына негізделген, бірақ қазіргі заманға жақын туындылар шығарды. Бұл сюжет жиырма бес жасар композитордың ойы итальяндық патриоттармен қошеметпен қабылданды. Иудейлердің құлдыққа түскен азабы туралы шығарма итальяндық халықтың ине астында бастан кешкен ауыр қайғы туралы әңгіме ретінде қабылданып, ал Захарияның алғашқы шапқыншылығы Вавилон иелігінің алдағы құлауы туралы құлшылық жасаушылардың жоқтығына сенді. Дж.Верди операсының осындай иллюзиялары (яғни тарихи сәйкестіктері) арқылы заманауи мазмұнмен берілген: олардың батыл, ерікті әуендері әскерге шақыру әндері болып, Италияның ұлттық бірлестігі ісіне, революция ісіне қызмет етті. 1843 жылы «бірінші крест жорығында Ломбардтар» операсының қойылымы Дж.Вердидің даңқын нығайтты. Шатасқан либреттода екі бауырластың бір-біріне қарсыласқан қастандықтары және олардың біреуінің махаббаты, Антиохияның титанының ұлына деген сүйіспеншілігі, патриоттық идеяларды аудару үшін жарқын сәттерді дұрыс ашуға көмектесті. Бұл күрделі интригалық басқа да иллюзияға жол ашты: қанды қақтығыстар, азаматтық даулар, саяси тұжырымдар, импульстардың арасындағы қайшылықтар, патриоттыққа деген қайсарлыққа деген адалдық, қасақана опасыздық, қасқыр иеситизм - заманауи Италияда осындай қайшылықтармен бейнеленді. Сол себепті Дж.Верди опералары осындай мазмұнда жазылды. Мысалы: 40-шы жылдары «Эрнани», «Макбет» және 50-ші жылдары «Трубадур», «Симон Боканегра», 60-шы жылдары «Дон Карлос», «Ломбардтар» қойылымы басқа жағынан да тамаша: Дж.Вердидің шығармашылық ниеттерін жүзеге асыруы қоғам ішінде оппозицияға айналды. Шіркеу билігінің тыйымы бойынша, операның музыкасында рухани әуендерді, сондай-ақ шіркеу шеруінің, әдет-ғұрып пен әдет-ғұрыптар сахнасындағы суреттерін пайдаланғаны үшін тыйым салынады. Дж.Вердидің дарынды достары мен жанкүйерлері бұл қиындықты да көтерді. [16] Бірақ осыдан кейін Италиядағы 1840-1850 жылдардағы операциялардың бірде-біреуі австриялық полициядан немесе католик шіркеуінен қудалаудан құтыла алмады. Опералық өнер Дж.Вердидің көркемдік мүдделерінің ортасында болды. Өз шығармашылығының бастапқы кезеңінде, Буссетода көптеген аспаптық жұмыстар жазылған (олардың қолжазбалары жоғалған), бірақ ол осы жанрға ешқашан оралмаған. Ерекше жағдай – 1873 жылғы жол квартеті, ол композитордың көпшiлiк алдында атқаруына арналмаған. Сол жас кездерінде Верди өзінің организміндегі жұмысының табиғаты бойынша рухани музыканы жазды. Шығармашылық сапарының соңында – Реквиемнен кейін – ол осыған ұқсас бірнеше туындыларды (Stabat mater, Te Deum және басқалар) жазды. Бірнеше романстар ерте шығармашылық кезеңге де тиесілі болды. Өзінің барлық күшін, өмірін, жарты ғасырдан астам уақытын опера «Обертодан» бастап, «Fаlstаff» (соңғы операсы) операсына арнады. Дж.Верди жиырма алты опера жазды, олардың алтауы жаңа, елеулі түрде өзгертілген басылымға ие болды. Өмір бойы ол өзінің эстетикалық мұраттарына сай өмір сүрді. [17] 1868 жылы Верди: «Мен қалаған нәрсеге жету үшін әлім жете бермейді, бірақ мен өзімнің немен айналысатынымды білемін». Бұл сөздер бүкіл шығармашылық белсенділігін көрсетеді. Алайда, жылдар бойы композитордың көркемдік идеалдары айқынырақ болды, оның шеберлігі нақтыланып дәл байқалынды. Дж.Верди драманың күшті, қарапайым, елеулі болуына талпынды. 1853 жылы «Tравиатта» операсын жазған кезде, ол: «Мен жаңа, үлкен, әдемі, әртүрлі, батыл сюжеттер мен өте батылдықты армандаймын», - деп жазды. «Керемет туындылар, құмарлықтары бар, барлық құмарлықтардың үстінен қызықты, ерекше сюжеттерді беріңіз» деген. Дж.Вердиді түсінігі бойынша, операда қарама-қайшылықтардың қақтығысы қиын болмаса қызық болуы мүмкін емес. Драмалық жағдайлар, композитор айтқандай, адамның құмарлықтарын өздерінің жеке қалпын көрсетуі керек. Осылайша, Дж.Верди либреттонның барлық түрлеріне қатты қарсылық көрсетті. Дж.Вердидің шығармашылық бастамасы тек сюжетті таңдаумен шектелмеген. Ол либреттистің жұмысын белсене араласты. «Мен біреудің дайын либреттосына опера жазған емеспін» - дейді композитор. Сценарийдің қалай жұмыс жасай алатындығын дәлелдей алатын сценарийдің қалай пайда болатындығын түсінбеймін дейді. Дж.Вердидің ауқымды хат-хабарлары әдеби қызметкерлерге шығармашылық нұсқаулар мен кеңестерге толы. Бұл нұсқаулар ең алдымен опера жоспарына қатысты. Композитор әдеби көздің сюжеттік дамуын барынша шоғырландыруды талап етті және бұл үшін, драманың мәтінін қысу, интригураның шекараларын азайтуды жөн көрді. [16] Дж.Вердидің ең маңызды туындыларының бірі бұл - «Дон Карлос» операсы , бұл операда католицизмнің және инквизицияның ауыр мәні бар. Композитор қаһарман батырлардың әлемін түпкі астарын ашады. Кейбір лейтмотивтің баяу дамуы және қиындығы үшін, Парижде алғаш рет қойылған кезде опера сәтсіздікке ұшырады. Кейіннен Дж.Верди партитураны қысқартып, 1884 жылы жаңа басылымды итальян тілінде төрт акт қылып жазды. 1868 және 1869 жылдар сюжетті іздеу белгісімен жүрді. Дж.Вердидің осы уақыттағы шығармашылық өміріндегі ең маңызды оқиға - «тағдыр Күшін» қайта өңдеу. Дж.Верди Операның алғашқы формадағы финалына наразы болғаны белгілі болды және «тағдыр күштері» алғашқы қойылымдарынан кейін көп ұзамай қайта өңдеу туралы ойлана бастады. Пиаве мен Француз либреттисті А.Лозиер айырбастаудағы өзгерістер бойынша жұмыс жасады. Бірақ олар композиторға ұсынған нұсқалар оны қанағаттандырмады. Тағдырдың күші, екі отбасының да татуласуына әкеле алмайды, - деп жазды. Дж.Верди Леон Эскюдиерге, ағайынды сонша шу шығарып, кек алуы керек әкесінің өлімі үшін және ешқандай жағдайда әпкесінің некесіне келісе алмайды. Мұның бәрін де Лозьерге мүмкіндігінше нәзік айтуға тырысыңыз дейді. Мен саған Пиаве мен де Лозьердің жазған айырбастары маған ұнамайтынын айттым,-деп жазады Дж.Верди сәл кейінірек Тито Рикорди, мен мұны өзім жасадым, қазір де істеп жатырмын; әлі ештеңе табуға үмітімді үзген жоқпын, бірақ оған сенімді емеспін ( 8 қыркүйек 1864. жыл). [16] Опера бірнеше жылға кейінге қалдырылды. Нәтижесінде Дж.Вердидің тағдыр күшінің шешімін өзі өзгертті. Либреттоға А.Гисланцони өзгерістер енгізді. 1869 жылы 20 ақпанда La Scala сахнасында жаңа редакциядағы «Тағдырдың күші» пайда болды. Дж.Верди өндірісті өзі басқарды. Басты рөлдерде Тереза Стольц пен тенор Марио Тиберини болды. Опера үлкен жетістікке жетті. Дж.Верди Миланнан үлкен қанағат сезімімен кетті, бірақ аузынан жартылай өлді. Мен он бес күн қатарынан ұйықтауым керек, - деп жазды Дж.Верди Арривабенаға, - орындау жақсы болды және сәттілік болды. Э.Стольц пен Ю.Тиберини керемет. Бұқаралық хорлар мен оркестр бәрін дәлдікпен және сөзбен айтып жеткізу мүмкін емес етіп орындады. [16] Шынайы этникалық музыкалық өнегемен сипатталатын бұл шығармалар композитор мен драматург ретінде белгілі бір дарынын көрсетеді. Дж.Вердидің айтуы бойынша, оның ішінде танымалдық пен данқтың жоқ болғанын, және де шын мәнінде Дж.Верди қарапайым итальяндық шаруа болып қалады. Дж.Вердидің жұмысы адамдармен байланысты оның музыкасы итальяндық ауылдық әуендерден бастау алады; өз кезегінде композитор шығармаларында кантилинді-балықшылар, қолөнершілер, бақташыларды кеңінен қолданды. Дж.Верди шығармаларында интонациялық қарапайымдылықты, негізгі өмірлік және қиындық мәнін бейнелейді. Дж.Вердидің шығармалары «ұлы опера» жанрына жақын: «Сицилиялық кеш» («Джованна ди Гузман» қойылымы 1855ж. Париж), «Бал-маскарад» (қойылымы Мариинский театрының дирекциясының тапсырысы бойынша жазылған «Тағдырдың күші») 1862 жылы Дж.Вердидің осы операның қойылымына байланысты Санкт-Петербургке екі рет барды, Ф. Шиллер бойынша «Дон-Карлос» (қойылымы 1867, Париж 2-ші редакция 1881 жылы, Милан қаласында қойылды). Бұл операларда Дж.Вердидің сүйікті және жақын теңсіздік және езгішілердің күрес тақырыптары әсерлі, қарама-қарсы көріністерге толы спектакльдерде көрініс тапқан. 1869 жылы Джоаккино Россиниді еске алып, Дж.Верди «Libera Me» реквиемді жазды (аяқталмаған бөлімдерін қазіргі кезде танымал емес жас итальяндық композиторлар жазып аяқтады). Ал 1874 жылы Дж.Вердидің өзі құрметтеген жазушы Алессандро Мандзонидің өліміне арнап реквием жазады. Сол реквиемнің ішіне «Libera Me» реквиемінің жаңартылған үлгісін қосты. [14] Дж.Вердидің жаңа шығармашылық кезеңі Суэц каналының ашылуына байланысты, композитор Мысыр хедивіне тапсырыс берген «Аида» операсынан басталады. Белгілі мысыршы О.А.Мариэтт-бей Дж.Вердиді қызықтырған ежелгі Мысырдың өмірінен қызықты сюжетті ұсынды. Либретист А.Гисланцони композитормен тығыз байланыста болып либретто жазуға көмектесті. Операның тұсаукесері 1871 жылы Каирде өтті. Операның қойылымнан тапқан қор табысының мөлшері адамдар күткеннен де көбірек болды. Дж.Верди «Аида» операсын аяқтағаннан кейін, 14 жыл бойы жаңа опералар жазған жоқ, ескі шығармалары – «Симон Бокканегра» (қойылым 1857ж, Венеция 2-ші редакция қойылымы 1881ж Милан) және т.б. тыңдаушылар композитор егде жасына байланысты жаңа шығармаларды жаза алмайды деп ойлады. Бірақ көп ұзамай 72 жасар Дж.Верди «Отелло» операсымен жұмыс істейтіні белгілі болды (қойылымы 1887 жылы Миланда, 1894 жылы Париж қаласында өтті). Ал бірнеше жылдан кейін 80 жасар композитор өзінің жаңа операсының тұсаукесеріне, сондай-ақ У.Шекспирдің сюжетіне қатысты «Фальстаф» операсын жазды (қойылымы 1893ж Милан). Операға либретто жазу үшін, У.Шекспирдің шығармаларын аударуға Дж.Верди тамаша Арриго Бойто деген композиторды тапты. Дж.Вердидің соңғы үш операсында, опералық формаларды кеңейтуге, музыканы драмалық әсермен толық біріктіруге ұмтылды, речитативке жаңа мән берді, образдарды ашудағы оркестрдің рөлін күшейтті. Дж.Верди А.Манзони ақынды еске алу үшін Реквиемде бірнеше бөлімдерді арнады. Реквием католиктік мессаларына ұқсамайды, музыканың сапасы бойынша Дж.Вердидің үздік операларынан кем түспейтін, композитор өз стилін толық сақтайды, өз тілімен сөйлейді. Дж.Вердидің шығармашылығы терең және шынайы сипатқа ие. Композитор 1840-90 жылдардағы еуропалық музыкалық өмірдің жылнамасы деп тағайындалды. Дж.Верди, В.Беллини, Г.Доницетти, Дж.Мейербер, Р.Вагнер, Ш.Гуноның қазіргі заман композиторларының жетістіктерін мұқият қадағалады; бірақ Дж.Верди оларға еліктемеген. Дж.Верди опералық драматургияның заңдарын керемет сезіп, адамның дауысын әртүрлі қолданды. Дж.Вердидің әуенді бай, жарқын, табысты музыкасы бүкіл әлемде кең таралған. Шығармашылық реализм және демократиялық, өз отанының халық өнерімен тығыз байланыс терең адамгершілік және гуманизм осының бәрі Дж.Вердидің танымалдылығының негізгі себептері болып табылады. [17] Дж.Вердидің шығармашылығы XIX ғасырдың итальяндық музыкасының дамуының шарықтау шегі болып табылады. Джузеппе Верди бірінші операсын «Оберто, граф Сан-Бонифачо» 26 жасында жазған. Ұзақ жылдардан кейін 74 жаста – «Отелло», 80 жаста – «Фальстаф» соңғы операсы жазылды. Бұрын жазылған шығармалардың жаңартылған алты редакциясын есепке ала отырып, Дж.Верди 32 операларын жазды. Қазіргі кезде Вердидің опералары бүкіл әлем театрларының негізгі репертуарлық қорын құрайды. Уильям Шекспирдің пьесасы бойынша жазылған «Отелло» операсы 1887 жылы Миланда қойылған. Р.Вагнердің әсерімен созылып қайталанатын ариялар мен речитативті эпизодтар, дәстүрлі итальяндық операдан алынғаны итальяның тыңдармандары үшін үлкен жаңалық болды. Сонымен қатар, сол вагнерлік реформаның ықпалымен, Вердидің речитативті стилі үлкен дәрежесіне ие болды, бұл операға дәстүрлі итальяндық операның кейбір тыңдармандарын қорқытқанымен де, үлкен реалистік әсер берді. Дж.Вердидің соңғы операсы, «Фальстаф». Либретто үшін Арриго Бойто Шекспирдің «Merry Wives of Windsor» пьесасын француз тілінен аударған. Партитурасы, осылайша Дж.Россини мен В.Моцарттың комедиялық операларына қарағанда, вагнерлік «Мейстерзингерлерге» әлдеқайда жақын. Музыканың әсемдігі сюжеттің дамуын тежемеуге мүмкіндік береді және бұл У.Шекспир комедиясының рухына ұқсас ерекше эффектіні құрайды.Опера жеті жолақты фугамен аяқталады, онда Дж.Верди өзінің контрапунктпен керемет иеленуін толық көрсетеді. XIX ғасырдың тағы бір көрнекті композиторы неміс Р.Вагнер (1813-1883) болды. Ол Дж.Вердимен бір жылы туды, бірақ олар ешқашан кездеспеді. Композиторлар бір-біріне ұқсамайтын, мүлдем басқа опералар жазды және әлем оларды қарсыластар ретінде санады.[16] Италияда кейбір адамдар Дж.Вердидің опералары ұзарып, ал оркестрдің рөлі әсерлей түскенде, Дж.Вердиді, әсіресе оның шығармашылығының соңында, Р.Вагнердің әсері тиген деп айыптады. Алайда Дж.Верди бұл айыпты жоққа шығарады. Композитор Р.Вагнердің музыкасын мүлде естімеген. Бірақ Р.Вагнердің әсері соншалықты күшті болғандықтан, оның жаңа стилі Италияға еніп кетті. Дж.Вердидің өмірі итальяндық жағдайдың өзгеруімен сәйкес келді. Бұл Италияның еркін және бөлінбейтін Италияға қарсы күрес дәуірі. Дж.Верди осы қаһармандық күрестің белсенді мүшесі болды және осы күреске шабыт берді. Қазіргі замандастар композиторды «Гарибальдидің мюзиклі» Италия революциясының маэстросы деп атады. Дж.Вердидің 1940 жылдардағы алғашқы операларында XIX ғасырдағы итальяндықтардың маңызды ұлт-азаттық ойлары: «Набукко», «Ломбардия», «Эрнани», «Жанна д’Арк», «Аттила», «Битва при Лениано», «Қарақшылар» («Пираты»), «Макбет» (Дж.Вердидің алғашқы У.Шекспир шы,армасына жазған операсы) операларында айқын бейнеленген. Айтылып кеткен опералардың барлығы еркіндік үшін көтерілісшілерге арналған ерлік және патриоттық сюжеттерге негізделген.[14] Верди жазған операларының кезкелгені Австрияның қудалауымен күресетін Италияның қоғамдық тарихымен тікелей саяси байланысты. Вердидің опералары итальяндық қоғамда патриоттық сезімнің жарылуын тудырып, саяси тұсаукесерлерге айналды және де саяси мағынасы бар іс-шараларда арнайы орын алды. Операдағы хордың әуені Вердидің бүкіл елде кеңінен таралған революциялық әндерінің мәнін тапты. 40-шы жылдардағы опера ақауларынан айырылған жоқ: - оркестрдің бағынышты рөлі; -либреттоның шатасуы; -ашық, рельефті жеке сипаттамалардың болмауы; -оркестрдің бағынышты рөлі; -беделді жеке сипаттамалардың қол жетімсіздігі; -речитативтердің аз болуы. Алайда, тыңдаушылар бұл кемшіліктерді шынайылық, ерлік-патриоттық пафос және өз ойлары мен сезімдеріне үндесуі үшін кешірген. 40-шы жылдардағы соңғы опера – «Луиза Миллер» (Шиллердің «Коварство и любовь» драмасы бойынша) – Вердидің шығармашылығында жаңа кезеңді құрады. Алғаш рет композитор өзі үшін жаңа тақырыпқа, XIX ғасырдың екінші жартысында көптеген суретшілерге, сын айтушы реализм өкілдеріне қатысты әлеуметтік теңсіздік тақырыбына бет бұрды. Батырлық сюжеттер әлеуметтік себептерге байланысты жеке драмалармен алмастырылады. Верди әділетсіз әлеуметтік жүйе адамның тағдырын бұзатынын көрсетеді. Сонымен қатар, кедейлер «жарқын жарық» өкілдеріне қарағанда әлдеқайда асыл және рухани бай. -адам мінезінің терең психологиялық талдауы; -қақтығыстарды жарқын, қызықты көрсету; -зұлымдық пен әділетсіздікті салыстыруға бағытталған гуманизм; -әсерлі көрініс, театр; -итальяндық халық әніне сүйенетін музыкалық тілдің демократиялық табыстылығы. Дж.Вердидің із ашарлары – Д.Россини, В.Беллини, Д.Мейербер және ең маңыздысы - Д.Доницетти, Дж.Вердидің шығармашылығына үлкен әсерін тигізіп, композиторға шабыт берді. Алайда Дж.Вердидің соңғы екі операсында «Отелло» және «Фальстаф» операларында Рихард Вагнердің әсері айтарлықтай байқалады. Замандастар, дәуірдің ұлы композиторы болып санаған Ш.Ф.Гуноны құрметтей отырып, ұлы француздың ешқайсысын ұмытқан жоқ. Дж.Верди операларының жалпы эволюциясында белгілі бір логика көрінеді. Тақырыптар мен сюжеттер тұрғысынан 40-жылдардағы опералар үлкен қоғамдық-саяси резонансқа арналған (Набукко, Ломбардтар, Легнано шайқасы) сюжеттік мотивтердің басымдықты мәніне ие. Дж.Верди қазіргі Италияның көңіл-күйіне сәйкес келетін ежелгі тарихтың осындай оқиғаларына бет бұрды. Дж.Верди оркестровканың шебері болғанына қарамастан, композитор негізінен өзінің әуезді сыйына сүйене отырып, кейіпкерлердің эмоциясы мен қимылдың драмасын білдірді.[16] Шын мәнінде, Дж.Вердидің операларында, әсіресе жеке вокалдық қойылымдарда, гармония күрделі болады және бүкіл оркестр бір сүйемелдейтін аспап сияқты естіледі. Кейбір XIX ғарсырдың сыншылары: «Вердидің музыкалық талғамы жеткіліксіз, композиторлық техникасын аз меңгерген және техникаға аз мән берген» - деп айтқан. Дж.Вердидің өзі бір кездері, «барлық композиторлардың ішінде мен ең білмейтін адаммын» деп айтқан. Бірақ ол: «Мен мұны байыпты айтқым келеді, бірақ «білімсіз» деп мен музыканы мүлдем меңзеп тұрған жоқпын» деп қосуға асықты. Дж.Верди оркестрдің экспрессивті күшін шамадан тыс бағалады және қажет болған кезде қалай қолдануды білмеді деген қате болар еді. Сонымен қатар, оркестрлік және контрапункттік инновациялар (мысалы, Риголетто операсының Монтерон сахнасындағы хроматикалық масштабқа сәйкес келетін жолдар, жағдайдың күрт сипаттамасын көрсету үшін, немесе «Риголетто» - да жақын аралықтағы ноталарды орындайтын хор суреттелген) – Дж.Вердидің шығармашылығына тән. Сондықтан басқа композиторлар Вердидің қосқан жаңалығын тез тануының арқасында одан батыл инновацияларды алуға батылы жетпеді. Дж.Вердидің ең соңғы шығармалары «Төрт рухани пьесалар» (1897 жылы циклде біріктірілген) «Аида» және «Отелло» үйлесімінің жаңашылдық пен батылдықпен Палестинадағы хор стилінің ерекшеліктерін біріктірілген. Дж.Вердидің жұмысы - 19 ғасырда итальяндық операның дамуындағы ең жоғары нүкте. Дж.Верди өз замандастарының, Д.Россини, В.Беллини, Д.Доницетти, дәстүрлерін жалғастырды. Дж.Верди орындаушылар үшін ыңғайлы, сонымен қатар маңызды, ақылдылыққа негізделген жарқын, әсерлі вокалдық әуендерімен опера жазды. Опера драматургы ретінде Дж.Вердидің шығармашылығының ең күшті жақтары болып табылатын дөңес, акустикалық мелодикалық бейнелерді жасау мүмкіндігі кейіпкерлердің бейнесін жақсы сипаттайды. Композитор, патриот және демократ, халықтың шынайы ұлы, Дж.Верди итальяндық халық әні жазуындағы әуезді тілдің байлығын көтерді. Сонымен қатар, заманауи әр түрлі опера мектептерінің игерілуін меңгеріп, Дж.Верди оркестрді музыкалық матасын байытты, музыкалық-драмалық тұтастықтың бірлігі мен сабақтастығына ұмтылып, оның драмалық рөлін нығайтты. Уақыт өте келе, оның опералық вокалды тілі азайып, мағыналы түрде азайып кетті. Әлемдік музыка өнеріндегі опера реализмінің шыңы ретінде Вердидің жұмысы барлық опера үйлерінің классикалық репертуарының маңызды бөлігі болып табылады. Оның опералары әлемнің төрт бұрышынгы театрларының сахнасында әлі күнге дейін қойылып жатыр. Дж.Верди композиторлық талантының сипаттамаларына сай келетін либреттоға арналған сюжетті арнайы іздеген алғашқы композитор болды. Либретто жазушылармен тығыз жұмыс істей отырып, драмалық көрініс оның талантының негізгі күші екенін біле отырып, сюжеттен «қажетсіз» бөлшектер мен «артық» кейіпкерлерді жоюға тырысты, тек құмарлықтар қайнап, драмалық көріністерге бай болды. Дж.Верди өзінің операларының либреттосы қысқа, сөздерге деген қажеттілік аз болуы керек деп есептеді. Операдағы ең бастысы – музыка арқылы ашылатын кейіпкерлердің сезімдері мен құмарлықтары және қақтығыстарын көрсету. Дж.Верди өзінің принциптерін жетілген операларда, өзін драматург ретінде шеберлікпен енгізді. Италия халқының мәртебесін биікке көтеріп, әлемге атын әйгілі етті. Опера өнері үшін және музыка әлемі үшін өшпестей өрнек қалдырып, артындағы өскелең ұрпаққа Бақытты болашақ сыйлады. Музыка әлемі Дж.Вердиді ешқашан ұмытпайды! жүктеу/скачать 4,02 Mb. Достарыңызбен бөлісу:
|