Қазақстанның егемендi ел болуымен байланысты оқу-ағарту iсiнде оның басшылыққа алатын негiзгi идеялық бағыты Елбасымыз Н.Ә
Қазақтың ұлттық философиясының тағы бiр гносеологиялық танымдық ерекшелiгi — атамекен, ел-жұрт мәселесi жөнiндегi көзқарасы
жүктеу/скачать 333,24 Kb.
|
ÐÑнопедагогика. киÑап Ðаз.
- Бұл бет үшін навигация:
- Қазақ философиясының өзiндiк үшiншi ерекшелiгi — ана тiлiне, сөз өнерiне ерекше ден қойып, жоғары баға беруiнде.
- Оның себебi — аталы сөздердiң өмiршеңдiгiнде, халықтың тiл құдiретiн бағалай бiлуiнде
- Ақылдың көзi логикалық дұрыс ойда жатыр. Логикалық жүйемен ойлай бiлу — дұрыс жүйелеп сөйлей бiлуге жетектейтiн жол, сөйлеу мәдениетiнiң алғашқы баспалдағы.
| Қазақтың ұлттық философиясының тағы бiр гносеологиялық танымдық ерекшелiгi — атамекен, ел-жұрт мәселесi жөнiндегi көзқарасы.
Мәдениеттi деп саналатын кейбiр жұрт өкiлдерi туған жерiн отаным деп есептемейдi. Өскен, кәсiп еткен жерiне отаным деп қарайды. Ал қазақ жұрты кiндiк қаны тамған жерiн, ата-баба әулетiнiң мәйiтi жатқан жердi ерекше қадiрлейдi. Оны тастап кетудi өлiм санайды. Ақындардың “Кiндiк қаным тамған жерiм — ауылым” деп әндетуiнде, “Отан — оттан ыстық”, “Отансыз ер — бұралқы итпен тең” деп қарауында философиялық үлкен ой жатыр. Туған елiнiң табысына масаттанған, елiн сүйген ердi мадақтап “Басқа елде сұлтан болғанша, өз елiңде ұлтан бол” деуiнде де терең патриоттық сарын бар. Қазақ философиясының өзiндiк үшiншi ерекшелiгi — ана тiлiне, сөз өнерiне ерекше ден қойып, жоғары баға беруiнде. “Өнер алды қызыл тiл” деп ұққан ата-бабамыз “От тiлдi, орақ ауызды” дiлмәр шешендердiң өсиет сөздерiн, табан аузында тақпақтап айтқан мақал-мәтел, афоризм сөздерi мен ақындардың терме, толғауларын жазу-сызусыз жаттап, жадында сақтап, қаз қалпында бiздiң дәуiрiмiзге жеткiзген. Оның себебi — аталы сөздердiң өмiршеңдiгiнде, халықтың тiл құдiретiн бағалай бiлуiнде жатыр. Асыл сөздiң қоғамдағы тәрбиелiк мәнiне ертеден ерекше назар аударып, “Ақылдың көзi — аталы сөз” деп ұққан бабаларымыз сөйлей бiлудi өлмес өнер, асыл мұра деп бағалаған. Осы пiкiрдi “Сөз тапқанға қолқа жоқ”, “Шешеннiң сөзi мерген, шебердiң көзi мерген”, “Сөз сүйектен өтедi”, “Жақсы сөз жарым ырыс”, “Жақсы сөз жан семiртедi” т.б. мақал-мәтелдерден байқауға болады. Кешегi жоңғар қалмақтарымен кескiлескен ұрыс кезiнде Қоңтажыда кеткен ел кегiн алмас қылыштың ұшымен емес, сөз құдiретiнiң күшiмен қайтарған қаз дауысты Қазыбек бидiң ақылды, тапқырлығын мадақтаған “Жарақты жауды жайратқан сөз”, “Тiл қылыштан өткiр” деген мәтелдердiң шығуы да тегiн емес. Ақылдың көзi логикалық дұрыс ойда жатыр. Логикалық жүйемен ойлай бiлу — дұрыс жүйелеп сөйлей бiлуге жетектейтiн жол, сөйлеу мәдениетiнiң алғашқы баспалдағы. “Тiл мен ойлау — еңбектiң жемiсi. Тiл ойдың сыртқа шыққан көрiнiсi” — деп К.Маркс текке айтпаған. Адамның басында қандай ой туса да, егер оны жинақтап қорытып, жүйелеп, лайықты сөзбен дәл бере алмаса, ол айтушыға да, тыңдаушыға да түсiнiксiз, күңгiрт, көлеңке болады. Дұрыс сөйлей бiлу дегенiмiз — дұрыс ойлай бiлу, ал ол логика мен этнолингвистиканың бiрлiгiнен туындайды. Тiл — мәдениетпен қатар өсiп, өркендейтiн қоғамдық құбылыс. Кемеңгер ойдың иелерi — ұлы даналар кезiнде сөз құдiретiнiң қоғамдағы тәрбиелiк мәнiне ерекше көңiл бөлiп келген болатын. Мысалы, Шығыстың классик ақыны Ә. Науаи: “Ас — тұзбен дәмдi, су — мұзбен дәмдi, ал адамзат — салиқалы, саналы сөзiмен сәндi”, — десе, француздың данышпан жазушысы 0.Бальзак: “Сөз өнерi— өнер атаулының қиыны және құдiреттiсi”, — дейдi. Осы ойды тереңдеткен ұлы ақын Абай: “Сөз өнерi дертпен тең”, — десе, Л. Н. Толстой: “Сөз ұлы нәрсе. Сөзбен адамдарды достастыруға да болады, жауластыруға да болады”,— дейдi. Ал қарапайым қазақтың мақал-мәтелдерiнен де осы идеялар өзектi орын алған, Мәселен, “Таппасаң сөздiң жүйесiн, отына өзiң күйесiң”, “Аңдамай сөйлеген ауырмай өледi”, “Ойнап сөйлесең де, ойлап сөйле”, “Жүйелi сөз жүйесiн табар” деп, дұрыс ойлап, дұрыс сөйлей бiлудiң үлкен өнер екенiн ұрпақ бiткенге үнемi ұқтырып келдi. Осыны жастардың зердесiне ұялатуды қажет деп ұққан қариялар “Көп сөз — күмiс, аз сөз — алтын”, “Ақылдының сөзi қысқа, көпке болар нұсқа”, “Тоқсан ауыз сөздiң тобықтай түйiнi бар” деп, философиялық ой топшылаған. Сөзшең, өнерлi ақын, әншi азаматтарға жиын-тойларда төрден орын берiп, қошемет көрсеткен. Сөз бастаған шешендi қол бастаған батырмен пара-пар санаған. Жастарды шешендiкке, сөз өнерiне үйрету үшiн әке-шешелерi, аталары мен әжелерi оларға мақал-мәтел, жұмбақ, жаңылтпаш, терме, өлең-жыр жаттатып үйреткен. Ойын-тойда қыз бен жiгiттер бiр-екi ауыз өлеңмен қағысып, айтысуды әдетке айналдырған. Сол айтыс түрлерiнен жеңiспен көзге түскен ақындарды көтермелеп, бүкiл ауылдың, рудың, елдiң атынан ұлы дүбiр тойларда сөз сайысына қосып, жеңген ақындарды көтермелеп, жорға мiнгiзiп, шапан жапқан. Немесе екi елдiң дау-шарларын сөз тапқыш ақылды адамдарға жүгiнiп шешкiзген. Сөйтiп, тапқыр ойлы шешендерге үлкен құрмет көрсеткен. “Тiлдiң майын тамызып, сөздiң балын ағызып, қас шешендер сөз айтар”, “Көп iшiнде сөйлеген — көсемдердiң белгiсi, ойға салмай сөйлеген шешендердiң белгiсi”, “Шешен сөз бастар, батыр қол бастар” т.б. деген мақал-мәтелдер осы ойды дәрiптеуден шыққан (39). Жалпы, шешендiк қазақ халқының бойына бiткен табиғи қасиет екенiн шығысты зерттеушi ғалымдар да байқап бiлген. Мысалы, академик В.В.Радлов өзiнiң “Образцы народной литературы тюркских племен” деген еңбегiнiң кiрiспесiнде ауыз әдебиетiнiң шығу тегiне, тәлiмдiк мәнiне терең тоқтала келе: “Қазақтар нақтылы сөйлеудi бар өнердiң алды деп бiлдi, сондықтан да олардың поэзиясы дамудың жоғары сатысына жеткен” (63, 167),— десе, ал саяси сенiмсiздiгi үшiн қазақ даласына жер ауып келген поляк офицерi А.Янушкевичтiң: “Қазақтардың ойлау қабiлеттiлiгiнiң кереметтiгiне менiң барған сайын көзiм жеттi. Сөз дегенде ағып тұр. Бұл жағынан алғанда оларды Батыс Азияның француздары деуге болады. Өзiне жоғарыдан менсiнбей карайтын халықтар арасынан бұл көшпендiлердiң де құрметтi орын алатын кезi келедi” (89, 159),— деп бұдан 150 жыл бұрын асқан сәуегейлiк пiкiр айтуы бүгiнде бiздi таң қалдырды. Қазақ ауыз әдебиетiн жасаушылар да, оны қастерлеп жадында сақтаушылар да, келер ұрпақты тәрбиелеуде құрал ретiнде жұмсаушылар да ақын-жыраулар болғанын, олар өздерiнiң жыр маржанымен жастардың сана-сезiмiн тәрбиелеп жетiлдiруде қоғамдық тәрбиешiлердiң рөлiн атқарғанын аңғарамыз. жүктеу/скачать 333,24 Kb. Достарыңызбен бөлісу:
|