біріншіден, интегративті, «ең жалпы» ғылым болуы тиіс

біріншіден, интегративті, «ең жалпы» ғылым болуы тиіс;

екіншіден, адам сезімдері туралы шын ғылымға айналып, абстрактылы ғылыми ұғымдарды сезімдер тіліне аударып отыруға тиіс.

Эмпириокритицизм өзінің субьективті-идеализміне байланысты позитивизмнің қағидаларынан алшақтап кетіп отырғандықтан кең қолдау тауып баршаға таралған жоқ.

Керісінше, XX ғасырдың бірінші жартысы мен ортасында кең тараған философиялық бағыт неопозитивизм болды.

Негізгі өкілдері:

1. «Веналық үйірменің» философтары (негізін қалаушы - М.Шлик, оның жолын қуушылар) -

Р.Карнап,

О.Нейрат,

Г.Рейхенбах;

2. Львов - Варшава мектебінің өкілдері (А.Тарский, Я.Лукасевич);

3. Б.Рассел (1872-1970);

4. Л.Витгешнтейн (1889-1951).

Неопозитивизмнің басты идеясы - жалпы тіл, оның ішінде ғылым тілі адамның дүниені позитивті (шын, ғылыми) қабылдайтын басты құралы болғандықтан, философия ғылым тілінің логикалық анализімен айналысуы тиіс.

жүктеу/скачать 474,66 Kb.

Достарыңызбен бөлісу: