234
Әдеби KZ
Осынау тілі қыршаңқы әйелдің ұлы сөзінің мәнін кейін түсіндім. Мен тұрып киінгенде де,
Василий мен кемпір екеуін қағытып, Санька келіні әлі тиісіп жүр екен. Тіпті болмаған соң
кемпір келініне кейін ұрысты. Сонан соң ол Василий екеумізді тамақтандырып, сөмкемізге
бір-бірден созба нан салды. Василийді бұрышқа ертіп апарып шоқындырды да,
маңдайынан сүйді. Менің қасыма келіп:
—Ал, Баурбуржан, енді сен мұсылман болсаң да, құдай тілеуіңді берсін деймін, — деп
басымнан сипады. — Якши, жақсы оқы. Ал сен, Василь, бұған бас-көз боп жүр. Байқа
ауылдың тентектері тиісіп жүрмесін...
Василий екеуміз мектепке қарай жүгірдік. Тысқа шықсақ, әр үйден кітап ұстаған балалар
өріп келеді екен.
Бізге келіп қосылған соң, бәрі мені түртпектей бастады.
— Бұл, қай «қырғыз», Василь?
— Бұл — біздің танысымыз Момыштың баласы, енді бізбен бірге оқитын болады, — деді
Василий.
— Өзі орысша біле ме?
— Аздап біледі. Үйреніп кетеді ғой.
— Әліппені біле ме, жоқ па?
— Оны аздап біледі.
— Жазуын қайтеді?
— Өзің қалай үйреніп ең? — деп дүрсе қоя берді Василий.
— Сен сияқты бұл да үйренеді.
— Өзі қайда тұрмақ?
— Біздің үйде, менімен бірге тұрады, — деді Василий.