Бишоптың мақсаты – ұстамдылық (психологиялық батылсыздықтан гөрі
əдеби) əдебін сақтай отырып, рухты өмірге айналдыру қойылымын пайдаға
асыру (оқырманды соған дайындау құралы). Бишопты сынаушылар оны
эпифанияға жатқызғанымен, ақынның «ішкі мүмкіндігінен аспайтын»
құдіретті уордсуорттық бейнеге деген ишараты əрдайым рухтың өмірге
айналған сəтін дөп басып, өзі ойлаған деңгейде жүзеге аса бермейді.
Пейзаж арқылы ұсынылған немесе ашылған рухани өлшемдер түсінігімен
қауышқан сəтте, оның өлеңдерінің өзінше құрылымы өлеңнің шегінен тыс
жататын жəне оған қайтып оралатын өзіндік ерекшелігін сақтайды.
Бұл Бишоп поэмасының аса терең сындарлылығын (
reticence
)
көрсетіп
тұр.
Ол
поэманың
эпифаниясына
енген
метафора
(ауыстыру)
заңдылықтарынан бас тартып, тілдің əдеттегі өлшемдерінен тыс, ерек
формаларды қолдана отырып, поэманы сыртқы күштердің ырқына
бейімдеуге тырысты. Поэзияны шектеулі деп есептеген, поэманың
мазмұнында қандай да бір кездейсоқ алмастыруды шектеп, қатаң тəртіпті
мойындағысы келмеген Бишоп осы өнер арқылы шексіз рухани еркіндікке
бой ұрды. «Күмəншіл»
Достарыңызбен бөлісу: