1. Мәдениет мәдениеттанудың объектісі және пәні ретінде.
Мәдениеттану жеке пән ретінде XIX ғасырдың соңында ширегінде қалыптаса бастады.
Мәдениеттану – мәдениет туралы ғылым, сонымен қатар философиялық ілім, өткені ол философияның басты саласы, мәдениет философиясын қамтиды.
Мәдениеттану қоғамда болып жатқан түрлі процестерді (материалдық, әлеуметтік, саяси, адамгершілік, көркемдік т.б.) қамтып, мәдениет дамуының жалпы заңдылықтарын,
түрлі мәдениет түрлерінің өзара байланыстарын зерттейді.
Мәдениеттану пәні әр түрлі қоғамның өмір сүруі барысындағы мәдени өмірді жан жақты қамтып, мәдени құбылыстарға ғылыми тұрғыдан талдау жасайды.
Мәдениеттанудың ғылым ретінде қалыптасуына антропология, тарих, психология, педагогика және т.б ғылым салалары зор ықпал етті.
Мәдениеттану пәні жергілікті және аймақтық мәдениеттердің сапалық ерекшеліктерін, олардың өзара байланыстары мен мәдениеттің басқа түрлерімен сабақтастығын,
адамзат қоғамының біртұтас мәдени даму процесінің жалпы заңдылықтарын анықтайды.
Көне заманда «культура» деген ұғым «жерді өңдеу» деген мағынаны берген. Кейіннен « мәдениет» жалпылық маңыз алды, адам жасағанның бәрін «мәдениет» деп атады. Мәдениет адам жасаған «екінші табиғат».
Уақыт өткен сайын еуропалық тілдерде мәдениет сөзі «білім беру», «даму», «қабілеттілік», «құрметтеу» сияқты мағыналарға ие бола бастады
Мәдениет типологиясы (грек тілінен «типос» — пішін, ұлгі, із және «логия» — ілім, сөз деп аударылады) деп қазіргі ғылыми әдебиетте зерттеу объектілерін жалпылама үлгі көмегімен талдау, сұрыптау және жинақтау әдістері мен тәсілдерін айтады.
Орыстың белгілі мәдениет тарихын зерттеушісі Н.Я.Данилевскийдің тарихи-мәдени тип іліміне қысқаша тоқталып өтейік. Ол өзінің «Ресей және Еуропа» атты шығармасында тарихта 13 мәдени типтің болғанын атап өтеді.
. Освальд Шпенглер - неміс философы, мәдениет философиясының негізін қалаушы. Шпенглер 8 мәдениеттер типін атап көрсетеді, олар: қытайлық, вавилондық, үнділік, антикалық( грек-римдік), арабтық, батыс-еуропалық, майялық.
