Алғашқы теориялар Ежелгі Грецияда б.з.д. ҮІ ғасырда пайда болды. Фалес, Демокрит сияқты ойшылдар мифологияны жоққа шығарды.
Білімнің дамуына ортағасырлық Орта Азия ойшылдары Ибн Сина, Ибн Рушд, Бируни өз үлестерін қосты.
Жаңа заманда (ХҮІІ – ХІХ ғ.) мәдениеттің көптеген теориялары өмірге келді. Бұл дәуірдің мәдениет теориясына ерекше үлес қосқан өз ойшыл ғалмдары болды. Олар (Англияда – Толанд, Францияда – Вольтер мен Монтескье, Германияда – Лессинг, Гете, Шиллер) дүние мен адамзат жөніндегі ақиқатты айту құқығын, адамзаттың ақыл-ойының тәуелсіздігін батыл қорғайды.
Мәдениетті зерттеудің ерекше ұстанымдары социологиялық мектеп шеңберінде қалыптасты. Оның негізін қалаушы деп отандық ғалым қоғам мен мәдениетті олардың тығыз бірлігінде (осыдан « әлеуметтік мәдени» термині ) қарастырған жәнеде адамдық әрекеттің барлық жақтарын осы тұрғыдан қарастыру керек деп есептеген П. Сорокин (1889-1968) саналады.
Мәдениетті талдаудың әлеуметтік үлгілері американ социологы ТолкоттПарсонс (1902-1974) еңбектерінде кездеседі. Ол мәдениет адамдық әрекеттің организмдік (әрекеттің биологиялық
(әлеуметтік рөлдер, функциялар ) бөліктерімен қатар төрт жүйелілігінің бірінің орнын алатын әлеуметтік әрекет ілімі жасалады.
Әлеуметтік мектеп өкілдерінің қатарында неміс социологтары Макс Вебердің(1864-1920) және оның інісі Альфред Вебердің (1868-1958) есімдерін атап өткен жөн.
М. Вебер « түсінуші социология» деп аталатын теорияның негізін қалады. Оның мәнісі –адамдардың әлеуметтік әрекетінің мәдени мағыналарын айқындау .