де шын қуана алмайтын болады. Біреу үлкен құрметке бөленіп, не аяқ асты
жолы болып, лотерея ұтып алып жатса, «жетіспеушілік менталитетіндегі»
адам өзін əлденеден қағылғандай сезінеді. Біреу өзінен тиесілі бірдеңені
тартып алғандай қорланады. Бұны қазақ «мысықтілеу» дейді. Олар іштей
басқалар бір бақытсыздыққа ұшыраса екен деп тұрады. Өйткені оның
логикасында, өзгенің бақытсыздығы оның өз позицияларын күшейтетіндей.
Мұндай адамдар бар күшін адамдар мен заттарды алуға жұмсайды:
«бағасын көтеру үшін». Іштарлық дейді бізде мұндайды. Бұл əдет ұшпаққа
шығармайды. Іштар адамның ұлы болғанын көрген емеспін.
«Байлық менталитеті», керісінше, өзіне деген терең сенімге
негізделеді. Бұл дүниеде бəріне бəрі жетеді деген парадигма. Бұл
көзқарастағы адамдар – құрметті, абыройды, табысты бəрімен бөлісуге
құштар адамдар. Соның арқасында ондай тұлғаларға жаңа есіктер
ашылады, шығармашылық пен табысқа оңай жетеді. Алдыңғы топтан
соңғы топқа өту үшін үлкен күш-жігер, өзін бақылау, тəртіп керек. Бірақ ең
бастысы, «байлық менталитеті» бар адамдармен араласу керек.
Мысалы, Хью Хадсон
68
түсірген «Огненные колесницы» (Chariots of
Fire, 1981) деген фильм бар. Төрт бірдей «Оскар», екі бірдей Канн
фестивалінің сыйлығын алған киноклассика. Оқиға Англияға көшіп келген
еврейдің баласы, талантты жеңіл атлет Гарольд Аббрахамс пен миссионер
отбасынан шыққан спортшы, аңызға айналған «қанатты шотланд» Эрик
Лидлдің текетіресі туралы. Болған оқиғаға негізделген. Сюжет желісін
тəптіштеп баяндамай-ақ қояйын, бірақ негізгі мəселе осы. Бір жарысқа
қатысуға тиіс болған екеу, ақыры екі бөлек жарыста алтын медаль
тағынады. Мораль қарапайым, жеңіс бəріне де жетеді.
Достарыңызбен бөлісу: