«Жылқы мен жылқы кісінескенше, адам мен адам сөйлескенше» деген
осы ғой. Шалдар жиналып, әзіл-оспақ араласқан соң Қарекең өзін алғаш кіріп келгендей емес еркін, кең ұстады. Құдасы да жаман кісі көрінбейді. Болса да келгелі бері бақылап отыр. Әңгімесі дәмді екен. Тыңдаушысын тамсандырып, айызын қандырып тастайды. «Әлбетте, әлбетте, — деді Қарекең өзіне-өзі.
Қыз ашуы оңай дейсің бе? Соның орнында мен болсам қайтер едім? Алғашында солғын болса, кеудесін ашу кернеген шығар. «Ашу алдында, ақыл соңында» деген бар емес пе?» [93]. Жоғарыда көріп отырғанымыздай, қазақи тәрбие көрген адам үшін бұл
мәтінді түсіну қиын емес. Ал тәрбиесі өзгеше адам үшін «Жылқы мен жылқы
