ғой? Бәрін сатып алуға ақшасы жетуі неғайбыл. Демек,
біреуді (ол әжесі болса да) көндіріп, сендіріп, жалға алға-
ны анық. Осы шаруамен айналысуға рұқсат ала алғаны
(тіпті ата-анасынан болса да) да анық. Қарап отырсаң,
оның осы кафеге дейінгі жолының өзі жолсыз жерде жол
іздей алатын ширақтығын көрсетеді. Баланың жеңілдің
асты, ауырдың үстімен жүруге тырыспайтынына, қазір-
ден бастап жұмыс істеуден қашпайтынына риза болдым.
ҰБТ алғаш шығып жатқан кез еді. Бірде танысым келіп:
«ҰБТ деген жақсы тема, тест кітаптарын басып шығарса,
демде өтіп кеткелі тұр», – деді. Маған айтқан себебі, ма-
мам ол кезде білім беру саласында істейді. «Мамаңмен
сөйлесiп көр». Бірден қызығып кеттім. «Мама, мен осы-
лай бизнес жасайын», – дедім. 67 мың теңге керек еді.
Сұрап едім, бермеді. «Балам, мені мұндайға араластыр-
ма. Қызметімді, абыройымды ондай нәрсеге қолданбай-
мын», – деді. «Жақсы». Бардым да, буфеттегі әпкеден 100
доллар, өзім киінетін бутиктен 200, тәрбиешіден жетпе
генін алып, бизнеске кірістім. Он күнде 83 мың теңге пай-
да таптым. Үнемі кітап әкелетін болдым. Апталық табы-
сым жүз мыңнан кем емес. Ол кезде көп ақша. Қазір мен
туралы: «Он тоғыз жасында алғашқы миллионын тап-
қан», – деп жатады. Алғашқы миллион сол кезде келген.
Мұны неге айтып отырмын? Жылап-сықтап отырған-
ша бірдеңе істеу, әрекет етуді, жоқ жерден мүмкіндіктер
жасауды бағалаймын. Мүмкіндікті күтіп отырмайтын,
өздері жасайтын адамдар міндетті түрде жеңіске жетеді
деп сенемін. Еңбектің қадірін неғұрлым ертерек түсінсе,
соғұрлым табысты болады.
Достарыңызбен бөлісу: