Арман Ланудың (1913-1983) трилогиясы «Майор Ватрен» (1956) атты романынан бастау алады. Онда неміс басқыншыларының француз әскерін талқандаған кезі, яғни 1940 жылдың мамыр айында орын алған оқиға суреттелген. Ланудың жазушы ретінде қалыптасуына Золяның қосқан үлесі зор болды. Трилогияны «Брюгтегі кездесу» (1958) және «Теңіз кері шегінген кезде» (1963) романдары жалғастырады. Толстой Лануды ұлы эпопеяны жасаушы ретінде жоғары бағалап, қоғамдық-саяси өмірге аралысып жүріп, өз шығармашылығын жемісті еткен жазушылардың қатарына қосады.
Соғыстан кейінгі жылдарда орын алған жағдайлар салыстырмалы түрде жазылған шығармалардың бірі ретінде Жан Пьер Шаброльдің (1925-2001) «Соңғы патрон» (1953) атты романын ерекше атап өтсе болады.
«Жаңа роман» жасаушылар «жаңа реализм» жасады. Роб-Грийе үшін шындықтың негізі мәтін болған. Натали Саррот өз психологиясына сай жан дүниенің жасырын қозғалысы «тропизмдер» мен қолға ілінбейтін жаңа дүниелерді іздеді. «Неороманистердің» мәтінмен және романдық үлгілермен жасаған күрделі ойындары оларды оқырмандардың кең шеңберінен алыстатты. Уақыт көрсеткендей өмір тұрақтылығына «сандырақ театр» мен «антидрама» классигі Эжен Ионесконың тосын пікірі ие болады. Күлкі шебері өз сатирасының көмегімен адамды қармап алған жалғыздық пен күйзелісісті, қорқынышты жеңуге шықырады. Зиялы оқырмандарды өзіне тартып, көпшілік оқырмандарға арналған жалпы әдебиет қана өміршеңдігін сақтап қала алды. Ел арасында кеңінен таралып, үлкен сұранысқа ие болған шығармаларды дүниеге әкелген француз жазушыларының ішінде Анри Труайя («Эгельтердің отбасы», 1965-1967 ж. топтама), Морис Дрюон («Қарғыс алған патшалар», 1955-1960 атты тарихи романдар топтамасы), Француаза Саган («Капитуляция туралы дабыл» 1965, «Суық судағы болмашы күн», 1969 романдары), Ромен Гари және басқа да бір қатар жоғары деңгейдегі беллетристер болған. Осы шығармалардың барлығы да стильдің айқындығы, сюжетінің маңыздылығы арқылы ерекшеленіп, онда ұрпақтар мен отбасы мүшелері және бір-біріне ғашық жандардың арасында өрбіген қарым-қатынастар суреттелген.
60 жылдары адамдардың жай-күйі мен әлеуметтік-психологиялық жағдайлар Кристин Рошфордың «Ғасыр немерелері» (1961), Жорж Перектің «Бұйымдар» (1965), Симон де Бовуардың «Керемет суреттер» (1966), Жан Луй Кюртистің «Жас жұбайлар» (1967) кітабы мен Эльза Триольдің «Ай саябағы» (1959), «Несиеге берілген райхан гүлі» деген екі бөлімді «Нейлон ғасыры» трилогиясында суреттеледі.
ХХ ғасырдың екінші жартысындағы француз прозасында ХІХ ғасырдың классикалық реализмінің дәстүрлері өмір сүруін жалғастыра береді. Олар адамдардың қазіргі замандағы орны мен ролін, оның ерекшеліктеріне мән беруге арналады. ХХ ғасырда өмір сүрген Роберт Мерль, Эрве Базен, Жюльен Грин, Бернар Клавель, Франсуа Нурисье, Жозе Кабанис секілді француз жазушыларының шығармашылықтарында классик жазушылардың дәстүрлерімен байланыс сақталған. Осы дәуірге жататын атақты ақын-жазушылардың қатарына ағылшын, француз тілдерінде жазып, Гонкуровтық сыйлыққа ие болған Ромен Гари (1914-1980), «абсурд театры» мен «антидраманы» дүниеге әкелген Эжен Ионесконы (1912-1994), франко-ирландық драматург, романист, бірнеше өлеңдер мен әңгімелердің авторы Сэмюел Беккетті (1906-1989), «жаңа романның» негізін салған теоретик Ален Роб-Грийені (1922), «француз тілінің сиқыршысы» атанған Натали Саррот (1900-1999) пен «жаңа романды» құрған жазушылардан кейінгі буынға жататын Жан Марри Гюстав Леклезионы (1940), қазіргі француз әдебиетінің классигі атанған Патрик Модианоны (1945) жатқызуға болады.