Тамшылары

147
Әулие-абыздар 
– Уа, ақиқат сұлтаны! Дәл сіздей ұлы, биік дәрежеге 
қол жеткізген ешкімді көрген емеспін. Жиырма жыл 
көз алдыңызда жүріп сізге ешбір қалауымды істеткізе 
алмадым, – депті. 
Ашуға мінген рухани алып сонда:
– Жоғал, кәне, көзіме көрінбей! – деп айғайға ба-
сыпты, – Ендігі ойың – қолтығыма су бүркіп көтере 
мақтау арқылы мені құртпақсың ғой! Жиырма жыл 
істей алмағаныңды жиырма секундта істеймін деп ой-
лап па ең?! Кет! Қараңды батыр!
Адамның ең бір осал тұсы да осы – мақтан. 
Көкке көтере өтіріктен мақтағаннан небір надан-
дар өздерін ғалым сезініп, көпірген құрғақ сөздің 
жетегімен тура жолдан тайып, көрсоқырлыққа 
салынған. «Мақтан-мақтамен бауыздағанмен тең» 
деген сөзді де ұмытпаған жөн. 
Ақ жолға бастаған екі ауыз сөз
Рухани алып Хасан Басри бір күні жолдастары-
мен жолда кетіп бара жатып, елге танымал жоғарғы 
шенді бір төренің баласын жолықтырыпты. Елге үкімі 
жүріп тұрған басшының баласы маймаңдаған боз 
жорға үстінде бір топ қызметшілерімен сырнайлатып-
кернейлетіп кетіп бара жатса керек. 
Хасан Басри жол ортасында тұрып аз-кем жөн 
сұрасқаннан кейін балаға қарап: – Ей, бай-манаптың 
баласы! Сендердің нені болсын, кімді болсын ақшамен 
өлшейтіндерің белгілі. Мұндайға менен басқа ешкімнің 
жүрегі дауалай қоймас. Саған бір-екі ауыз сөз сатайын, 
соған келісесің бе? – депті. 

148
Тағылым тамшылары
Төре баласы: – Мейлі, алайын, қаншаға сат-
пақсыз? – депті. Хасан Басри екі сөзін екі күміске 
бағалайтындығын айтыпты да: – Өзіңнің жеке басыңда 
үйің бар ма?- деп сұрапты. Бала: – Иә, бар, – деп жауап 
беріпті. Хасан Басри:
– Мирас қалып па еді, әлде, өзің салғыздың 
ба? – деп қайта сұрапты. Бала: – Өзім салғыздым, 
– деп жауап беріпті. Хасан Басри: – Қанша уақытта 
салғыздың? – деп сұрапты. Бала: – Оған уақыт көп 
кетті, – депті. Хасан Басри: – Күш-қуатың бола тұра 
неге тезірек салғызбадың? – деп сұрапты. Бала: – 
Үйдің ғимаратының ауыр ағаштары мен тастарын 
тасыған малдарға жаным ашыды. Сондықтан оларға 
аз-аздап тасытып, көп жүк артқызбадым, – деп жау-
ап беріпті. Хасан Басри бұл жолы: – Ей, елге сыйлы 
басшының ұлы! Малдарыңа жаның ашығанда неге өз-
өзіңе жаның ашымайды? Оларға қиналмасын деп ауыр 
жүк артпадың, ал өзің неге мұншама ауыр күнә арқалап 
жүрсің? Одан да өзіңе жаның ашыса шы?! – депті. 
Аталы сөз балаға қатты әсер еткен еді. Жалма-жан 
атынан түсіп Хасан Басридың қолын алыпты. Сөйтіпті 
де сабырсыздана: – Уа, ақсақал! Екі күмісіңізді қолма-
қол берейін, екінші сөзіңізді де айтыңыз, – депті жа-
лынып. 
Хасан Басри екінші сөзін айтпақ болып: – Қайда 
бара жатыр едің? – деп сұрапты. Бала: – Мемлекет 
басшысына барып жауапты қызмет алмақ едім, – деп 
жауап беріпті. Хасан Басри: – Қарашы, мемлекет бас-
шысына бара жатырмын деп барынша әдемі киініп, 
үстіңе хош иістер сеуіпсің. Неліктен? Өйткені мемле-
кет басшысы мен соның қарамағындағылардың қасына 

149
Әулие-абыздар 
барғанда ұялып жерге қарамас үшін. Алайда олар да 
жұмыр басты пенде. Сені мен менен артықшылығы 
жоқ. Ал енді сенен сұрайын, о дүниеге барғаныңда 
осыншама күнәла-рыңмен, осыншама кінәларыңмен 
пайғамбарлар мен небір әулиелердің жанында Аллаһ 
тағаланың алдына шығып есеп беруге ұялмайсың ба?.. 
Әулиенің сөзі сүйегінен өткен төре баласы 
ат тізгінін бірден қызметшісіне ұстатып өзі бұдан 
былайғы өмірін бұ дүниелік өткінші ләззаттарға ал-
данбай, әулиенің етегінен ұстап, тақуалық жолмен 
өткізуге табан астында уәде берген екен. 
 Ұлы Жаратушы бәрімізді де айтылған ақиқатқа 
мойынсұнатын жақсылық сүйгіш иманды құлдарынан 
қылғай! Әумин! 

жүктеу/скачать 0,97 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: