ХХ ғасырдағы жаңа рационализм аналитикалық философиямен көрінеді. Ол ХІХ ғ. 30 жж. позитивизммен басталады. Негізін салушылар О.Конт, Г.Спенсер және Д.С.Милль. Философияның оқытатын негізгі пәні ғылым мәселесі болып табылды,ғылым табиғат пен қоғам заңдылықтарын зерттеді.
Позитивизмнің екінші кезеңінде эмпириокритицизм (тәжірибені сынға алу) тұрды. Бұл бағыт ХІХғ. 70 жж.пайда болып кең таралды. Негізін салушылар австриялық философтар Р.Авенариус және Э.Мах. Позитивизм сияқты бұл философияның да оқытатын пәні ғылым және ғылыми біліммен зерттелетін сезімдер арасындағы байланыс болып табылды.
Позитивизмнің екінші кезеңінде эмпириокритицизм (тәжірибені сынға алу) тұрды. Бұл бағыт ХІХғ. 70 жж.пайда болып кең таралды. Негізін салушылар австриялық философтар Р.Авенариус және Э.Мах. Позитивизм сияқты бұл философияның да оқытатын пәні ғылым және ғылыми біліммен зерттелетін сезімдер арасындағы байланыс болып табылды.
Позитивизмнің үшінші кезеңі ХХғ. 20жж. пайда болып неопозтивизм деп аталды. Оның пайда болуы ғылымның, әсіресе математика мен физиканың маңызы арта бастауымен байланысты. Позитивизм назарын ғылым тіліне, оның мазмұнының алатын орнына аударды. ХХғ. екінші жартысында маңызды әлеуметтік - мәдени феноменге айналды.
Позитивизмнің үшінші кезеңі ХХғ. 20жж. пайда болып неопозтивизм деп аталды. Оның пайда болуы ғылымның, әсіресе математика мен физиканың маңызы арта бастауымен байланысты. Позитивизм назарын ғылым тіліне, оның мазмұнының алатын орнына аударды. ХХғ. екінші жартысында маңызды әлеуметтік - мәдени феноменге айналды.
ХХғ.басындағы неопозитивизмнің негізін салушылар Р.Карнап, М.Шлик, Л.Витгенштейн, ағылшын философы және ойшылы Б.Рассел және т.б.
