ИМАНИ ГҮЛ Жеген қорегіміз де денемізде қайта тірілуде Күзде «Өмірімнің соңына таядым» дегендей,
сарғайып тұрған егінді орып аламыз. Бұл – жайқалып өсіп
тұрған бидай үшін бірінші өлім. Сосын диірменге тартып
ұн жасаймыз. Бұл – ол үшін екінші өлім. Сосын илеп ашы-
тып, қып-қызыл қызып тұрған тандырға салып пісіреміз.
Бұл – бидай үшін тағы бір өлім. Дастарханға келген нан-
ды аузымызға салып, тісімізбен үгітіп, асқазанымызға
жібереміз. Ол жерде әр түрлі сөлдермен араласып, басқа
бір өлімге душар болады. Міне, осылайша нан асқазан
қабірінде көмілген болды. Нан осыншама өлімнен кейін
асқазаннан он екі елі ішегімізге өтеді. Сол жерде асқазанда
өлген нан бұрынғысынан да керемет түрде қайта тіріліп,
денеміздегі қанымызға, клеткаларымызға, витаминдерге
айналып, тәнімізде тіршілігін жалғастырады.
Ал енді Алла Тағала адам баласын өлгеннен кейін
жан беріп, қайта тірілтпейді дейтіндей, бірнеше өлімге
куә болып, адамның тәнінде қайта тірілген бидайдан да
төмен, мағынасыз болғаны ма?
Күзде топыраққа түсіп көмілген әр түрлі дәндер мен
дақылдарды шіріді, бітті, өлді деп ойламаймыз. Себебі
ол көктемде алғашқы кейпінен де керемет түрде қайта
тіріліп, қара жерді қақ жарып шығып, жайқала өсіп, жер
бетін жасыл реңімен бояп тастайды. Тіпті біреу болып
өледі, бірнеше болып тіріледі.
Алла Тағала Құранда: «Оның (құдіретін көрсететін)
