тамашасы сол Тайыр Жарковтың бұл поэмасында ақынның
лирикалық кейіпкері эпикалық оқиғамен біте қайнасады.
Өзінен-өзі-ақ боран бүрқыратып турған эпикаға субъектінің
ыстық қаны, ор жүрегі араласқанда эпикалық поэманың
ерекше шырай, көрік тапқанын көреміз:
“Желектей желпіп желінді,
Желқомдай жыртсым жерінді.
Түбіттей түгіп
бүлтынды,
Таспадай тілдім толқыңды...
Қарынды қағып су қьщцым,
Суыңды сілкіп бу қылдым,
Түніңнен таң атқыздым,
Жеріңе жүлдыз жаққыздым”1, -
дейді эпикалық кейіпкер. Қандай әдемі жарастык! Бүл нағыз
тамаша шумақтар эпик ақынның үшқыр қиялынан
Достарыңызбен бөлісу: