Күл Көмеш дастаны

 

16 

 

 

Елкелді солай  досына жатты шағынып...

 

Кӛзінен Кӛмеш ыстық жас жатты ағылып...

 

 

Бауырым, інім сүйіктім дейді Күл Көмеш! ...

 

 

Күл Кӛмеш жасы ағады жылжып

 

тоқтамай...

 

Қалайша ӛмір сүре алам сені ақтамай?

 

Қонғанды  ерлік, ӛзіңмен ғана бақ маған!

 

Қалайша олар сені емес мені ақтаған?

 

 

Жүріп ек біздер алмақ боп әлем түзетіп,

 

Сыбағам менің қалу ма мола күзетіп.

 

Жанымнан артық ініні жоқтап, ӛтем бе,

 

Сүрем бе ӛмір жүректі ыстық мұз етіп?

 

 

Елкелді сонда Көмешке былай тіл қатты...

 

 

Дос едік біздер, Эллилге бірге баралық, 

 

«Жазығым не деп?»

 

Тәңірден тура сұралық.

 

 

Аттанды олар Тәңірдің Эллиль үйіне...

 

 

Елкелді кӛріп есігін Тәңір сезеді,

 

Эллилге оны сыйлаған бұрын ӛзі еді.

 

Сол есік ӛзі, қолымен шауып

 

жасаған, 

 

Болғанды ұмыт, айтылмай қалған

 

сӛз еді.

 

 

Елкелді тағы сөйлейді...

 

 

Қырсықтың бәрі

 

есіктен осы басталған...

 

Болыпты кезім ескерту алған, жасқалған...

 

 

Елкелді батыр есікке кӛзін тастады,

 

Есікпен және сӛйлесе тағы бастады:

 

 

Жай ғана ағаш далада ӛскен сен едің,

 

Бұйрығы Тәңір ӛмірге келген мен едім

! 

Бойыңда сенің ой да жоқ, ақыл, сезім де

, 

Қалайша ағаш адаммен мендей тең едің?

 

 

Эллилия Тәңір риза бізге болсын деп,

 

Кӛркі де, сәні ордасы Тәңір оңсын деп,

 

Он сегіз құлаш самырсын едің бір кезде,

 

 

17 

Қайрадым балта қинамай сені жонсын деп!

 

 

Ашу мен жабу, сиқырлы есік, бір ғалам,

 

Оюлап, сәндеп, Ниппурда сені сырлағам. 

 

 

Бар еді қандай кемшілік, қылмыс, не мінім?

 

Білсем ғой құның –

  

ӛзімнің мына ӛмірім?

 

Ағызсам етті сал етіп суға, немесе, 

 

Жаңқалап ӛртеп күліңді шашып, кӛмірін.

 

 

Ану мен Иштар Эллилге соны қызғанып,

 

Ақиқат жолын, ӛздері Тәңір, бұзды анық.

 

Ӛзімнің ӛнер, еңбегім құртып ӛзімді,

 

Жазықты болып отырмыз енді біз налып.

 

 

Болашақ патша жасаса сені қайтер ед?

 

Тәңірлер оған не кінә тағып, айтар ед?

 

Атымды менің ӛшірсін, жазсын ӛз атын...

 

Самырсын емес дұрыс па ед кесу

 

жай терек?

 

 

Елкелді зарын естіді сонда Күл Көмеш,

 

Жылайды сонда, сөйлейді сонда Күл Көмеш: 

 

 

Тәңірің саған сыйлады ӛмір, ойды да,

 

Сӛйлетіп сені ақылды сӛзбен қойды да.

 

Сен қалай досым, ойладың қауіп, кенеттен,

 

Сол түске бола, жан досым менің, мойыма.

 

 

Жақсы ғой түсің, қорқыныш кӛптеу болса да,

 

Кӛресің түсті басыңа бақыт қонса да.

 

 

Уайым ету еншісі ол бір тірліктің,

 

Бір түске бола батырым неге жүн жықтың.

 

Табынып алып, жалынып алып сұралық,

 

Тәңірден сұрап кешірім алам

, 

жүр мықтым.

 

 

Еттік қой еңбек Тәңірлер бізді тастамас,

 

Шашайын алтын жолына оның жасқамас.

 

 

Бұлардың сӛзін естіді Шамаш кӛктегі...

 

Естіген

 

сӛзін... Ал зары бірақ жетпеді.

.. 

 

Тек қана Шамаш Көмешке тоқтау айтады:

 

 

«Тәңірлер сӛзін ешқашан қайтып алмайды,

 

 

18 

Шашылма босқа, ӛмірі адам ӛтпелі...

 

 

Тағдыры адам

, 

әу баста солай, ӛледі...

 

Ӛлімнің қаупі кенеттен

 

басқа тӛнеді...»

 

 

Елкелді батыр жатқанда жалғыз, бір түнде,

 

Ауру боп тәнге дерті де оның енеді.

 

 

Тағдыры адам –

 

күн сайын ғұмыр кемірген...

 

Басына түспей, сезе ме адам, не білген...

 

Елкелді жаны, тәні де сезді сұмдықты,

 

Жаралы жүрек, қайғыға еріп, егілген

. 

 

Жегідей жеген, ашады сырын, досына;

 

Тыңдашы досым ӛмірден ӛту осы ма?

 

Тағы да кӛрдім бір түсті тура ӛңімдей,

 

Қайғыға тағы бастады қайғы қосыла.

 

 

Күркіреп аспан, жер жатыр қорқып, дірілдеп,

 

Дегендей қырам, қалмайсың тірі бірің деп.

 

Ортада тұрмын, аспан мен жердің арасы,

 

Секілді ем ӛлік, ӛлгендер қалай тірілмек?

 

 

Түр

-

түсі суық бір кісі бүркіт секілді

, 

Тырнақпен бүрді басымды, терім, кекілді.

 

Тұяғы бүркіт, қанаты қыран –

 

самұрық,

 

Қан жауып кетті аяулы менің бетімді.

 

 

Шашымнан сілкіп, барады қысып құшағы,

 

Еркімді алды, арқансыз мені тұсады.

 

Ұрып

 

ем менде

, 

тұрғаны мұрты қисаймай,

 

Ӛгізідей қуат, қыл бұрау сала қысады.

 

 

Соғады мені, соғады тағы, қағынды,

 

Жалындым саған құтқар деп мені, жалындым.

 

Не болған саған, ақырын күтіп тұрдың тек,

 

Дүлейден қорқып, күреспей

 

оған бағындың.

 

 

Тигізді қолын, айналдым кенет торғайға,

 

Батырды мендей о жерде солай қорлай ма?

 

Құс етіп мені құрдымға қара кіргізді,

 

Мықтылар ӛлсе

 

о жақта солай сорлай ма?

 

 

Ол жерге кірген із бар да, жол жоқ шығатын,

 

Ешкім жоқ кӛрген, ой керек бұны ұғатын.

 

 

19 

Жарықсыз мекен, әлемді түгел сыйғызған,

 

Ас

-

сусыз мекен, денеге ас боп жұғатын.

 

 

Киім жоқ онда, шетінен бәрі қанатты,

 

Соңғы рет со күн ақырғы маған таң атты.

 

Мүрденің күлі, тозаңы күнә, құлыпты,

 

Кӛрімнен менің –

  

алмадым байқай жәннәтты.

 

 

Кіргізген жері –

 

жарықсыз, шаң мен күл кілең,

 

Тозаңға бәрі айналған мүрде мүлгіген.

 

Жұп

-

жуас бәрі, тірлікте алтын тақтылар,

 

Дейтіндер ӛзін ӛмірдің кӛркі, дүлдүлі ем.

 

 

Тәңірлер тӛрде –

 

ет пенен майды тартады,

 

Наны да керім,  бетінде оттың сар табы.

 

Әкеліп жатыр: сусынды, балды, барлығын,

 

Тӛрт елі қазы,  жаяны, тағы қартаны.

 

 

Сыйқыршы жанның, сәуегей жұрттың тұрағы,

 

Бұл үйде тағы отырды сыйқыр қырағы.

 

Эрешки Тәңір, Сумукан, Этан Тәңірлер,

 

Қыздар жүр хатшы, орындап олар сұрағын.

 

 

Саз кітап қолда, тағдыры сонда халықтың...

 

Кӛрді де мені деді ол жатпай налып тым:

 

 

«Жеңіпті өлім ғажап

-

ай, мына, алыпты»...

 

 

«Бӛлісіп едік тірлікте  арман, күшімді

, 

Есте ұста мені, ұмытпа менің ісімді. 

 

Сол түстер менің жоқ етті қайрат, еркімді,

 

Ғұмырым менің келте

 

боп міне пішілді.

 

 

Елкелді жатыр, дертті боп, аурып тӛсекте,

 

Бірінші күні, екінші күні... есепте.

 

Үшінші және тӛртінші тағы бесінші,

 

Зулайды күндер, күн ұзақ

, 

қанша

, 

десек те.

 

Алты мен жеті, сегіз бен тоғыз, оныншы,

 

Елкелді әл жоқ, ұлғайды дерті, тӛсекте

. 

Он бір күн қиды Тәңірлер оған, он екі,

 

Мезгіл де жетті, ақыры, Кӛкте ӛлшенген,

 

Жан ашып оған уайым

-

қайғы жесекте.

 

 

Соңғы рет батыр төсектен басын көтерді...

 

Соңғы сөз болды жалғаннан мынау өтерде:

 

 

20 

 

Қайырым қылар бәріне адам бірі едің,

 

Ұмытты қалай досыңды мендей жүрегің?

 

Ұрықта досым, болып ең ӛзің тірегім,

 

Жабайы жаннан адам боп, солай түледім...

 

 

Сенімен Мен де, патша да бай да теңесер,

 

Депті ғой бабаң –

  

«ӛзекті жанға бір ӛлім»...

 

 

 

 

 

Сегізінші бет

 

 

Күн шықты тағы, аспан да жер де, арайлы,

 

Тек Кӛмеш зарлы, жан досын жоқтап жылайды...

 

 

..

.Елкелді досым! Даланың ұлы сен едің!

 

Киікті –

 

анам, құланды –

 

әкем деп едің, 

 

Сүтімен аңдар асырап сені жеткізді,

 

Далаң да анаң –

 

бӛтенсін сені демеді!

 

 

Жанды да жансыз сүйіп ед сені

, 

қимайды, 

 

Қинады бәрін кенеттен соққан бұл қайғы.

 

Жылайды елің, қорғанды Ұрық қарттары,

 

Самырсын орман, Елкелді жолы жылайды. 

 

 

Жоқтайды шыңның біз асқан қырат, жондары,

 

Жылайды таудың екеуміз ӛткен аңғары. 

 

Жылайды емен, шырын боп жасы тӛгіліп,

 

Жоқтайды жайлау, жоқтайды қыстау маңдары.

 

 

Жылайды дала

, 

сезеді ауыр жарасын,

 

Кӛк

 

бӛрі зарлы, ана ғой жоқтап баласын.

 

Жылайды барыс, аю мен қасқыр, жолбарыс,

 

Текесі таудың, бұланы –

 

бәрі шарасыз.

 

 

Бұғы мен киік, даланың құрты, тасы да,

 

Жылайлы Евлей, келдік қой талай қасына.

 

Толтырып месті су алған ӛзен жылайды,

 

Евфрат суы айналған қайғы жасына.

 

 

Жылайды бәрі –

 

Ұрықта туып ӛнегендер, 

 

Жылайды бәрі –

 

ерлікті біздің кӛргендер.

 

Жылайды қала, жылайды дала жұбанбай,

 

 

21 

Жылайды дихан

, 

жемісін еңбек тергендер.

 

 

"Ескінің кӛзі еді деп сені жылайды,

 

Тірлікте сені кезі кеп кӛрген жылайды.

 

Иіс май жаққан күңің де жатыр қайғырып,

 

Кесеңе шарап құйдым деп құл да жылайды.

 

 

Қайғылы сайқал, күнжі май жаққан кешегі...

 

Қуанта алмас қайғыны жардың тӛсегі.

.. 

Жар тапқан жандар себеп боп ӛзің қайғылы...

 

Қайғысы жұрттың күн ӛткен сайын ӛседі.

.. 

 

Қайғыдан жұлып жылайды қыздар шаштарын,

 

Қайғымен ұлдар соғады жарға бастарын.

 

Жылайды елің

, 

атаң мен анаң секілді,

 

Жылайды жұртың  –

 

қорғаныш болған асқарың.

 

 

Жанымды

 

менің

 

түсінер, сірә, жан бар ма?

 

Тағдырын қарғап кӛз ілмей жүрген таңдарға?

 

Сезесіңдер ме қорғанды Ұрық бектері,

 

Жоқтайтын досын, жүректе әлі қан барда.

 

 

Айтамын жоқтау, әйелдей  жылар жалданып:

 

Балтам ең ӛткір  жүретін ылғи қолға алып,

 

Қалқаным едің, қайраулы қару –

 

алдаспан, 

 

Ӛтетін жарып дұшпанның шебін, қақ жарып.

 

 

«Дұшпан кӛз ішік», «бір киер» сәнім ӛзің ең

, 

Сен жоқсың енді ӛмірдің маған мәні не?

 

 

Елкелді інім, жабайы аңды мал еткен,

 

Барысын дала үй күшік қылған,

 

үйреткен.

 

Құланын дала ат қылып мінген інім

-

ай,

 

Қайратым кеміп, барамын жүнжіп, күйреп мен.

 

 

Тауға да  шықтық, даланы кездік –

  

не тірлік,

 

Қимылдап

 

бірге, Ӛгізді біздер ӛлтірдік.

 

Қорғаны болдық, құрбаны болдық біз елдің, 

 

Қастасқан жауды тәубеге талай келтірдік.

 

 

Не ұйқы сенде, еркіңді алған Елкелді?

.. 

Кӛтермей басты жатырсың қалай Елкелді?

.. 

 

Кӛзің де кӛрмей, естімей құлақ, не тірлік?

 

Тірліктің мәнін, қалайша біздер кетірдік?

 

 

22 

 

Жүрегін байқап қарады –

 

жүрегі батыр соқпайды...

 

 

Баласы торда арыстан сынды жұлқынды...

 

Қинаумен жанын ӛткізді Кӛмеш бұл түнді.

.. 

Терінің жүнін тартқандай шашын жұлқылап...

 

Тірліктен жеріп, салып жүр сұмдық бұрқылды.

.. 

 

Саз бере таңның көмескі ғана шапағы... 

 

 

Атой сап Кӛмеш шеберін елдің шақырды,

 

Мүсінші, мысшы, ұстаны, барлық тақылды.

 

 

Жан досым менің, ой келді маған, ой маған,

 

Орнатам мүсін ешкімге ешкім қоймаған!

 

Досымның жүзін, денесін солай тірілтем, 

 

Тұғыры тастан, лағылдай шашы ойнаған!..

 

 

Мен досың,  әрі ағаңмын сені сағынған,

 

Сағыныш мұңын тұмар ғып мәңгі тағынған.

 

Жатқыздым сені құрмет

-

мамық тӛсекке,

 

Алтын

-

зер ою, күнжінің майы жағылған.

 

 

Патшаға,

 

бекке табаннан бастап сүйілдің...

 

Ұрықтың халқы жоқтасын бәрі, бұйырдым

... 

Сайқы

 

мен сәйкі  қаралы киім жамылды...

 

Ал ӛзім болсам –

 

қайыршы болып киіндім...

 

 

Арыстан тері жамылам, кетем Анаңа!

 

Ӛзіңнің жүрген, сағынып, Ұлы Далаңа!

 

 

Күн кӛзі шапақ шашатын кезде таңертең,

 

Күл Кӛмеш саздан үлгерді мүсін дайындап.

 

  

Дастарқан жасап тамаққа үстін толтырды.

.. 

Ақықтан қызыл ыдысқа құйды  бал, шырын..

. 

 

Ыдысқа кӛктас, аспандай әсем май құйды...

 

Сездірмек болды Шамашқа солай жан сырын.

.. 

 

Тәңірі Эллиль естіп қап сонау кӛктегі –

 

Қаһарлы дауыс аспаннан кенет жеткені...

 

 

Күл Көмеш тыңда! Міндеті адам жазылған:

 

 

 

23 

Шаруа адам егінмен күнін кӛреді,

 

Малшы мен аңшы аң аулап ӛмір сүреді

... 

 

Күл Көмеш солай Далаға Ұлы кетіпті,

 

Ұрпағы қазақ бұ күнге міне жетіпті...

 

 

 

 

 

 

Тоғызыншы бет

 

 

Күн шықты тағы, аспан да, жер де, арайлы,

 

Күл Кӛмеш зарлы, жан досын жоқтап жылайды...

 

 

...Жас тӛгіп ыстық барамын кетіп далаға,

 

Уайым

-

қайғы –

  

айналды жанды жараға.

 

Еркіне кӛнем Тәңірге жетіп, жаратқан...

 

Ойламаң қорқып, далаға қашып бара ма.

.. 

                          

Шықтым мен жолға, келемін ӛте асығып,

 

Тәңірлер сізге етемін тәжім бас ұрып.

 

Арыстан кӛріп, жалындым Тәңір Синаға,

 

Қараймын оған «қорқыныш сұмды»

 

жасырып.

 

 

Тәңірге барлық батамды оқып сақта деп, 

 

«Бұрындар қалай сақтасаң солай сақта

 

тек»,

 

Жатып ем бірақ арыстан шуы оятты

, 

Қайғысыз ӛмір, кенелген олар баққа

 

кӛп.

 

 

Алдаспан атты қаруын қолға алады,

 

Арыстан –

 

мысық,

  

шетінен шауып жарады.

 

Ойнатып қолда қайқы бел түркі қылышын,

 

Ӛлтіріп, жарып, жаралап кетіп барады.

 

 

Маша тау атты тау бар деп бұрын, естіп ед...

 

Қорғар деп күннің шыққанын, батқан, естіп ед...

 

Күл Кӛмеш келді тауларға Маша жақындап,

 

Тұр екен таулар, темір тау биік, кӛк тіреп.

 

 

Адамға ұқсас бүйілер бағар қақпаны.

.. 

Қараса бітті, пенденің сеспей қатқаны.

.. 

Жанары сұқты тауларды кетер аударып...

 

Тӛменде –

 

тамұқ,  тіршілік қайнап жатқаны...

 

 

Батарда және

 

шығарда

 

күнді күзетер...

 

 

24 

Қақпайды кірпік, қарайды күнге, күзетер.

.. 

Күл Кӛмеш

 

кӛріп, қорқыныш басып денесін

, 

Жүрек те сезіп, шымырлап кетті, тыз етер.

 

 

Қамшылап

 

намыс бүйіге барды жақындап...

 

Ал адам

-

бүйі сӛйлейді сӛзді тақылдап:

 

«Адамның анау бойында Тәңір қаны бар» –

 

Әйелі ерін қостап тұр, дұрыс, мақұл

 

деп.

 

 

Адамға бүйі айтады сонда әйелі:

 

Не деген адам

, 

қанына Тәңір бай еді.

 

Екісі үштің Тәңірлік болса, біреуі

 

Адамдық екен, кӛрсетсе құрмет сай еді.

 

 

Бүйі адам сонда Күл Көмеш ерге тіл қатты:

 

 

«Неғылған жансың ӛлімге кӛнген, неліктен?

 

Бұл тауға неге, шешуге жұмбақ, келіп пе ең?

 

Қай жолмен жеттің бұл жерге ӛзен, тау кезіп,

 

Таңдандым қатты ӛзіңді, міне, кӛріп мен?».

 

 

Күл Көмеш сонда адамға бүйі сөйлейді:

 

 

Бар еді інім, жабайы аңды мал еткен,

 

Барысын дала ит қылып үйге үйреткен.

 

Құланын дала құрықтап мініп ат қылып, 

 

Жоғалттым соны, күйіктен барам, күйреп мен.

 

 

Тауға да  шықтық, даланы кездік –

  

не тірлік,

 

Қимылдап бірге, Ӛгізді біздер ӛлтірдік.

 

Қорғаны болдық, құрбаны болдық біз елдің, 

 

Қастасқан жауды тәубеге талай келтірдік.

 

 

Дос еді ӛзі қуаныш

-

қауіп бӛліскен,

 

Арқасы соның оралдық жаудан

 

жеңіспен.

 

Елкелді досым, тұлғасы еді заманның,

 

Адамның оған тағдырын жазды, неліктен?

 

 

Бағасы қанша ерліктің, ерен еңбекпен? 

 

Алты күн ӛтті, жеті түн кетті меңдеткен...

 

Мұрнынан оның кӛрінді құрттар жыбырлап,

 

Елкелді ӛлді, мезгілі екен дем жеткен.

 

 

Кӛрдім де соны, қорқатын болдым ӛлімнен,

 

Ӛлікті кӛрдім мұрнынан құрттар кӛрінген.

 

 

25 

Далаға қаштым, Елкелді сүйген далаға, 

 

Ӛлімнен қаштым, ӛлімнен қатты жерінгем.

 

 

Топырақ, тұзға айналды достың денесі...

 

Сүйікті достың жоқ болды мәңгі денесі.

.. 

Кірем бе жерге тұрмастай болып мәңгіге,

 

Мен бе екен құрбан, Тәңірлер шешсе, келесі?..

 

 

Бүйі

-

адам сенің алдыңда бүгін тұрмын мен...

 

Ӛлімнен қорқам, әлекке түсіп жүрмін мен...

 

Тағдырды жазар

 

әкеме жеткіз сұрайын,

 

Адам ба екем? 

 

Тәңір ме екем?

  

Кіммін мен? 

 

 

Пешене маған қандай ғып олар жаздырды?

 

Тәңірлер маған бұйырды қандай тағдырды? 

 

Ӛмір мен ӛлім арасын сұрап білмекпін,

 

Пешене маған

, 

қандай ғып олар

, 

жаздырды?

 

 

Екенсің батыр шығыпсың жолға сертпенен...

 

Ешқашан ешкім бұ жолмен жүріп ӛтпеген...

 

Бүйі адам ашты Күл Кӛмеш ерге бір сырын:

 

Бұ жолмен тауға келгендер аман кетпеген.

 

 

Он екі ӛлшем бұ жолдың толық шамасы...

 

Он екі ӛлшем жарық пен жарық арасы...

 

 

Әр ӛлшем –

 

әлем! Сәулесіз ғұмыр,

  

кӛр

-

түнек...

 

Алдың да, артың түрткісіз кӛзге, кӛр

-

түнек...

 

 

Күн бата бүйі қақпаны берік жабады.

.. 

Күн шыға бүйі қақпаны қайта ашады.

.. 

Жабылса қақпа он екі ӛлшем қараңғы...

 

Күн

 

бата бүйі қақпаны қайта жабады...

 

 

Шығады одан тек қана Шамаш Тәңірі.

.. 

Тірлікке жарық, тек қана оның әмірі.

.. 

Сен сонда қалай, жолменен сондай ӛтесің?

 

Кірерсің, бірақ қаларсың шықпай, тәйірі! 

 

 

Күл Көмеш сонда адамға бүйі айтады:

 

 

Жанында қайғы, жүректе мұңы

 

–

  

мен бір жан, 

 

Еместі аяз, тау қары мені тоңдырған.

 

 

26 

Бола алмас бӛгет  дауыл да, боран, кӛр

-

түнек,

 

Тәңірге жетем, ойыма күдік қондырман.

 

 

Бүйі адам сонда сөйлейді, сөйлегенде бүй дейді... 

 

 

Жолыңмен осы жүре бер, батыр екенсің!

 

Таудан да орман –

 

ерлікпен

, 

ӛжет

, 

ӛтесің!

 

Мақсатты жерге –

 

еңбекпен ғана жетесің!

 

Оралып аман –

 

еліңе туған кетесің!

 

 

Қақпаны саған ашамын, батыр Күл Көмеш

... 

 

Күл Кӛмеш естіп бұ сӛзді басты ілгері,

 

Ұнайды ойы, ұнайды бүйі тілдері.

 

Он екі ӛткел, сәулесіз ғұмыр,  кӛр

-

түнек,

 

Шамашқа жетер жолменен басты ілгері...

 

 

Бірінші ӛтті ӛткелден...

 

Жұмбағы әлем –

 

сәулесіз ғұмыр... Кӛр, түнеп...

 

Алдың да, артың түрткісіз кӛзге, кӛр

-

түнек...

 

 

Екінші ӛтті ӛткелден...

 

Жұмбағы әлем –

 

сәулесіз ғұмыр... Кӛр, түнеп...

 

Алдың да, артың түрткісіз кӛзге, кӛр

-

түнек...

 

 

Үшінші ӛткел –

 

баса алмай қорқып ілгері...

 

Түсірді еске адамның бүйі тілдерін...

 

Жинақтап жігер, зорлана басты ілгері...

 

 

Тӛртінші ӛтті ӛткелден...

 

Жұмбағы әлем –

 

сәулесіз ғұмыр... Кӛр, түнеп...

 

Алдың да, артың түрткісіз кӛзге, кӛр

-

түнек...

 

 

Бесінші ӛтті ӛткелден...

 

Жұмбағы әлем –

 

сәулесіз ғұмыр... Кӛр, түнеп...

 

Алдың да, артың түрткісіз кӛзге, кӛр

-

түнек...

 

 

Алтыншы ӛтті ӛткелден...

 

Жұмбағы әлем –

 

сәулесіз ғұмыр... Кӛр, түнеп...

 

Алдың да, артың түрткісіз кӛзге, кӛр

-

түнек...

 

 

Жетінші ӛткел ӛткенде... 

 

Тынысын жердің тыңдады...

 

Жұмбағы әлем –

 

сәулесіз ғұмыр... Кӛр, түнеп...

 

Алдың да, артың түрткісіз кӛзге, кӛр

-

түнек...

 

 

27 

 

Сегізінші ӛткел ӛткенде...

 

Айқайлап дауыс шығарды...

 

Жұмбағы әлем –

 

сәулесіз ғұмыр... Кӛр, түнеп...

 

Алдың да, артың түрткісіз кӛзге, кӛр

-

түнек...

 

 

Тоғызыншы ӛткелде... 

 

Жел демі беттен сыйпады...

 

Жұмбағы

 

әлем –

 

сәулесіз ғұмыр... Кӛр, түнеп...

 

Алдың да, артың түрткісіз кӛзге, кӛр

-

түнек...

 

 

Оныншы ӛткел жеткенде сезді жер исін... 

 

 

Он бірінші ӛткел ӛткенде...

 

Сәулесі жарық байқалды... 

 

 

Он екінші ӛткел ӛткенде...

 

Алдынан арай нұр шашты... 

 

Кӛрінді ғажап бау

-

бақша...

 

 

Тас орман кӛріп, тас бақты кӛріп таңданды...

 

Ақтастар –

 

ақық...

 

беріп тұр жеміс, таң қалды...

 

 

Кӛктастар, ғажап, аспан түс тастар, 

 

бұлар да,

 

Беріп тұр жеміс, қалайша бұлар жаралды

-

ай?

.. 

 

Күл Көмеш тұрды тас бақтан көзін ала алмай...

 

 

 

 

 

жүктеу/скачать 443,01 Kb.

Достарыңызбен бөлісу: