Орта  ғасырдағы  қалалық  мәдениет

 
33 
Юстиниан  II-нің  дипломатиялық  елшілігін  қабылдады.  Шежірешілер  Таразды  саудагерлер 
қаласы деп атаған. Ол түргештердің, сосын қарлұқтар мен қарахандардың астанасы болды. 
ХІ  ғ.  бірінші  ширегінде  ақша  айналымының  қалыптаса  бастауына  сай  Қазақстандық  екі 
теңге  сарайы  –  Тараз  және  Испиджаб  қалаларында  болды.  Қалалардағы  ішкі  сауда 
айналымында  мыс  (қола)  теңгелер  жүрсе,  ал  күміс  теңге  қалааралық  ірі  товар  айналымын 
қамтамасыз етіп, қаржы жинаудың құралы қызметін атқарды. ХІ ғасырдың 70 -жылдарынан 
кейін  күміс  құю  тоқтатылып,  айналымда  оның  орнына  алтын  қолданылды.  Талас,  Асса 
өзендерінің  бойында  Тараз  маңында  Төменгі  Барысхан,  Жамукат,  Жекіл,  Бектөбе,  Дех-
Нуджикес, Адахкет, Текабкет, Шельджи, Жувикат және т.б. қалалар мен мекендер созылып 
жатты. Талас алқабынан Шуға дейінгі жолда Ақыртас, Құл-Шуб, Жұл-Шуб, Құлан, Мерке, 
Аспара,  Нүзкет  тәрізді  қалалар  орын  тепкен.Тек  VI-XIII  ғасырларда  Шу  алқабында 
соғдылар,  сириялықтар,  түріктер,  парсылар  мекендеген  ірілі-ұсақты  25  қала  болған.  Бұл 
Харанжуан,  Жұл,  Навакет,  Бунджикет,  Құрмырау,  Суяб,  Баласағұн,  Жоғарғы  Барысхан 
қалашықтары.  Іле  алқабының  ірі  қалаларының  қатары  Тальхиз  (Талғар),  Қойлық,  Дунгене, 
Алмалық (Алматы), Ілебалық, Көк-Тума сияқты қалаларды жатқызуға болады.  
VII-XIII  ғғ.  қала  мәдениеті  тек  оңтүстікте  және  оңтүстік-шығыста  ғана  емес, 
Қазақстанның  басқа  өңірлерінде  де  дамыды.  Сырдарияның  төменгі  ағысында  Асанас, 
Янгикент,Сығанақ, Жент, Барлышкент және т.б. қалалар орналасқан. Орталық және Шығыс 
Қазақстанда,  оның  ішінде  Торғай,  Жыланшық,  Кеңгір,  Нұра,  Жезді,  Сарысу  өзендерінің 
бойында  жетпіс  сегіз  қаланың  орны  табылды.  Нұра  алқабында  Ақсикент  деп  аталатын 
мейлінше ірі қала болған, Сарысу жағалауында Жұбаныш пен Ұлыбағыр, Торғайдың төменгі 
сағасында  –  Қаңлыкент,  Қарақорым,  Борсық  қалалары  болғаны  белгілі.  Ертіс  өзенінің 
алқабында он алты қимақ қаласы кездессе, оның ішінде Хакан мен Хакан-Қимақ қалалары 
қағанаттың  астанасы  болған.  Сол  кезде  қалалардың  дамығанын  сәулетті  құрылыстардың 
болуы  дәлелдейді.  Тараз  маңындағы  Бабаджа-хатун  (X-XI  ғғ.),    Айша–бибі  (XI-XII  ғғ.) 
кесенелері,  Тараздағы  Қарахан  кесенесі,  Сырдарияның  төменгі  сағасындағы  Сырлытам, 
Орталық Қазақстанның Домбауыл кесенесі ортағасырлық сәулеттік ескерткіштерге жатады. 
Қазақстан  қалаларының  сәулеті  бұрыңғы  өткен  заманның  сәулет  өнерімен  тығыз 
байланысты.  Үйлерді  салуға  шикі  кірпіш,  құм,  ағаш  қолданылды.  Ірі  ғимараттар  мен 
бекіністердің  сыртқы  қабырғасы  көбінесе  күйдірілген  сары  саздан  жасалған  плиткалармен 
қапталды.  Сөйтіп,  орта  ғасырда  Қазақстан  аумағында  тек  көшпелі  өркениет  ғана  дамып 
қойған  жоқ,  сонымен  бірге  отырықшылық,  егін  шаруашылығы,  мал  шаруашылығы  мен 
қалалық мәдениет те дамыды, олар бір-бірін толықтырып, бір-бірін байытып, бір-біріне үлгі 
болған.  
Жазу мен ғылымның дамуы. VI- VIII ғасырларда түрік қағанатына бағынған Орталық 
және Орта Азияның түркі тілдес халықтары, сондай-ақ Хазар қағанатын құрған төменгі Еділ 
бойының,  Дон  жағалауы  мен  Солтүстік  Кавказдың  түрік  тайпалары  өздерінің  жеке 
жазуларын  қолданды.  Жазу  негізінен  әкімшілік  және  елшілік  тәжірибелеріне  қатысты, 
сондай-ақ  мемлекеттік  актілерді  бекіту  қажеттілігінен  туындаған  тәрізді.  Діни 
қатынастардың да белгілі бір рөл атқарғаны анық.  
Шежірелерде  айтылғандай,  ертедегі  түріктер  ағаш  тақтайларға  "қажетті  адамдардың 
аттарын, салық пен малдың санын" есептеу мақсатында ойықтар салатын болған. Сонымен 
қатар түрік елшілері грамотамен жабдықталды. 567 жылы Константинопольге II Юстиниан 
императоры сарайына келген елші соғды Маниах қағаннан "скиф жазуымен" жазылған хатты 
әкелген.  "Мұның  не  жазу"  екендігін  түрік  қағанатының  -  Бугут  көне  жазуы  ескерткішіне 
қарап  білуге  болады.  Бағананың  үш  жағында  соғды  тілінде  жазылған  жазу  бар.  Оның  бір 
жағындағы брахма жазуымен санскриттегі жазба толығымен өшкен. Сөйтіп, руна әріпі пайда 
болғанға дейін түріктер соғды әліппесін кеңінен қолданғанын, ол Түрік қағанатының бірінші 
ресми жазуы болғандығын білеміз. 
Жаңа  жазба  -  көне  түрік  әліппесі  -  түріктердің  арасында  VII  ғ.  бірінші  жартысында 
пайда  болған.  Әліппе  алғашында  бір-бірінен  бөлек  жазылатын  геометриялық  белгілерден 
құрылып,  37  немесе  38  әріптен  тұрған,  оның  соғды  әліппесінен  айырмашылығы  ағаш  пен 
тасқа жазуға қолайлылығымен ерекшелінеді. Руна ғаріптері түркі тілінің ерекшеліктерін дәл 

 
34 
бере  білді.  Әдеби  және  тарихи  тұрғыдан  алғанда,  руна  ескерткіштері  тіл  мен  әліппеге 
қатысты  біркелкі  емес.  Аймақтық  белгісіне  орай  ескерткіштер  бірнеше  топқа  бөлінеді. 
Моңғолиядан  табылған  руна  ескерткіштері  Орхон,  Тола  және  Селенга  өзендері 
алқаптарында  шоғырланған.  Бұл  топқа  Білге-қаған  мен  Күлтегінге  арналған  белгілі  руна 
мәтіндері жатады: Кошо-Цайдам бағаналары, Чойрэн бағанасы, Тоныкөк ескерткіші, Онгин 
жазуы,  Куличор  құрметіне  арналған  бағана,  Селенга  тасы,  Сэврэй  тасы,  Терхин  бағанасы, 
Тэсинь  бағанасы,  Қарабалғасун  жазуы,  Суджа  жазуы,  Тайхир-чулудің  20  жазуы,  Исе-
Асхеттің 2 жазуы, Хэнтэй жазуы, Хангай мен Гобаның ұсақ жазуы, сондай-ақ соғды тіліндегі 
Бугут жазуы. Бұл жазулар "орхон ескерткіштері" деп аталады. 
Тува  және  Минусин  аймағындағы  Енисей  ескерткіштеріне  жататын  құлпытастарда, 
тастарда, алтын және күміс ыдыстарда, теңгелерде қазіргі таңда белгілі болған жазудың 150 
түрі  белгілі  болса,  Лена-Байкал  жағалауындағы  ескерткіштер  тобында  тұрмыс  заттарына 
жазылған, әлі күнге дейін оқылмаған 16 қысқа жазу кездеседі.  
Алтай  тобының  ескерткіштері:  бір  тас  бағана  мен  тасқа  жазылған  жазулар  және 
молалардан табылған күміс ыдыстағы жазулар (барлығы 50-ге жуық жазулар). 
Шығыс  Түркістан  ескерткіштеріне  Тұрфандағы  көне  құрылыстың  қабырғасында 
жазылған  4  жазу,  үңгір  ғимараттарындағы  2  жазу,  Миран  мен  Дуньхуандағы  қағазға 
түсірілген бірнеше ірі мәтіндер, қоладан жасалған қол айнадағы жазу жатады.  
Ал  Жетісулық  деп  аталған  Орта  Азиялық  ескерткіштер  тобына  -  Талас  алқабындағы 
құлпытастардағы,  теңгелердегі,  тұрмыстық  заттар  мен  ағаш  таяқтардағы  12  жазуды,  ал 
Ферғана  ескерткіштеріне  жататын  қосалқы  тобы  керамика  мен  металдағы  17  қысқа  жазу 
жатады.  
Көне  түркі  мәдениетіндегі  адамзат  өркениетінің  өлмес  қазыналарының  бірі  -  баға 
жетпес асыл мұрасы - жазудың пайда болуы мен жазба әдебиетінің байлығы. Білге-қаған мен 
Күлтегіннің  және  басқа  түрік  елінің  көрнекті  қайраткерлерінің  құрметіне  арналған  руна 
мәтіндері ең құнды әдеби шығармалар ретінде және сол кезеңнің тарихын баяндайтын дерек 
ретінде жоғары бағаланады. Бірақ біртіндеп оңтүстік өлкелерді арабтардың жаулауы, ислам 
дінінің көшпелі ақсүйектер арасына терең тамыр жаюы нәтижесінде ежелгі түріктердің руна 
жазуы ығыстырылып, араб графикасы негізінде жаңа түрік жазбасы қалыптасқан.  
Ортағасырлық  мәдениеттің  қаншалықты  деңгейде  дамығандығына  философ,  ғалым 
энциклопедист,  Отырардан  (Фарабтан)  шыққан  Әбу  Насыр  ибн  Мұхаммед  ибн  Тархан ибн 
Узлак  әл-Фараби  ат-Түріктің  (870-950)  ғылыми  еңбектері  куә.  Немістің  шығыстанушысы 
Ф.Дитеритстен  бастап  Дж.Сартонға  дейінгі  мәдениет  пен  ғылымның  көрнекті  өкілдері, 
тарихшылар  Әл-Фарабиді  кереметтеп,  ұлы  тұлға  екендігін  ерекше  баяндайды.  Ол 
астрономияны,  логиканы,  музыка  теориясын,  математиканы,  социология  мен  этиканы, 
медицина  мен  психологияны,  философия  мен  құқықты  зерттеді.  Оған  "Муаллим  ассана"  - 
"екінші ұстаз" деген атақ берілген. Бұл жерде "екінші" деген Аристотельден кейінгі дегенді 
білдіреді.  Әл-Фараби  шын  мәнінде  әлемдік  дәрежедегі  ғалым  болды,  ол  өзінің 
шығармаларында араб, парсы, грек, үнді мәдениетімен түрік мәдениетінің жетістіктерін бір-
біріне  жақындастырып,  біріктіре  білді.  Ол  атақты  "Китаб  аль-музык  аль-кабир"  атты 
еңбегінде музыка мәселесіне ерекше мән береді. Ол ғылымды, білімді жаңғыртушы болды, 
бұл оның "Ғылымды топтау туралы сөз" деген еңбегінде қамтылды.  
Әл-Фараби  саяси  философия  мен  этикаға  ерекше  мән  берді,  өйткені,  солардың 
арқасында  шын  мәніндегі  бақытқа  қол  жеткізуге  болады,  бұл  бақытты  алдамшы  бақыттан 
ажырата білу керек деген, Әл-Фараби жақсылық тілеуші қаланы надан, адасқан қалаға қарсы 
қояды, ақ ниетті адамдар үшін өтірік айту, алдап-арбау және астамшылық жат нәрсе деген. 
Рухтың  еркіндігі  туралы  Әл-Фараби  шығармаларында  өте  анық  жазылған.  Фарабидің 
қолжазбалары  әлемнің  көптеген  кітапханаларында  сақталған.  Әл-Фарабидің  осы  еңбектері 
арқылы  ортағасырлық  ғылым  қалыптасты,  оның  ықпалымен  Ибн  Руштің,  Ибн  Синаның, 
Омар  Хайямның,  Роджер  Бэконның,  Леонардо  да  Винчидің  және  өзге  де  ойшылдардың 
дүниетанымы қалыптасты. 
Дамыған орта ғасырлар кезеңіндегі  тағы бір ірі  әдеби  поэтикалық шығарма  “Құтатғу 
білік” немесе “Қайырымды білім” поэмасы болып табылады. 

 
35 
“Құтатғу білік” ежелгі Түркстанның батысы мен шығысында бірдей ІХ ғасырдан бастап-ақ 
ықпалды,  іргелі  елдік  құрған  қарахандар  әулетінің  билігі  дәуірлеп  тұрған  заманда  Жүсіп 
Хас-Хаджиб  жазған. Ол Х ғ. соңы мен ХІ ғ. алғашқы жылдарында қазіргі қазақ елінің жер 
ауқымына  енетін  ежелгі  Баласағұн  шәһарында  туып  өскен.  Жүсіп  Баласағұн  айтулы 
этикалық-философиялық  еңбегін  54  жасында  жазған.  Баласағұн  қаласында  бастаған  бұл 
шығармасын Қашқарда аяқтап, Қарахандар мемлекетінің сол кездегі әмірі Сатұқ Боғра ханға 
тарту етеді.  
“Құдатғу білік” 6520 бәйттен тұрады және 124 бәйттің қосымшасы бар. Шығарманың 
жалпы көлемі 13 мың екі шумақтан құралған өлең. Поэманың 3 түрлі қолжазбасы сақталған: 
ұйғұр  жазуымен  венгерлік,  сондай-ақ  араб  ғарпімен  жазылған  каир  мен  намангандық 
нұсқалары.  “Қайырымды  білім”  тек  әдеп-мораль  трактаты  ғана  емес,  терең  философиялық 
шығарма,  онда  идиалдық  қоғамның  нормаларын,  бұл  қоғамдағы  әртүрлі  тап  өкілдерінің 
мінез-құлық  ережелерін  суреттейді.  Білім  –  билеуші  үшін  де,  халық  үшін  де  игілікке  қол 
жеткізудің  бірден-бір  қайнар  көзі  деген  идея  оның  мазмұнына  арқау  болған.  Жүсіп 
Баласағұнның осы еңбегі арқылы Қарахандар дәуіріне барлау жасап, тарихи-этнографиялық 
құнды  пайымдаулар  түйіндеп,  пікір  қорытуға  болады.  Шығармада  ел  басқарудың 
экономикалық, 
әлеуметтік-тұрмыстық 
ахуалы, 
әскери 
істі 
ұйымдастырудың, 
шаруашылықты,  тағы  басқа  да  мемлекеттің  әл-ауқатын  жақсартудың  ерекшеліктері 
суреткерлік-философиялық тілмен баяндалады. Еңбекте сол заманғы ғылым мен мәдениеттің 
жетістіктері де аңғарылып отырады. 
“Құтты  білік”  атты  даналық  дастаны  ғұлама  атын  күллі  Тұран  еліне,  Шығыс  әлеміне 
танытты.  Батыс  пен  Шығысты  кең  шарлап  кеткен  бұл  әдеби  жәдігер  он  ғасырдай  мерізім 
өткенде өз атамекеніне оралды. 1986 жылы қазақ жерінде өз ана тілімізде алғаш рет жарық 
көрді.  Сол  Х-ХІІ  ғасырлардың  өзінде-ақ  Орта  Азия,  Қазақ  елі  аумағын  мекендеген 
халықтардың мәдени даму биіктерінің бірі болған философиялық поэманың даналық ойлары 
күні  бүгінге  дейін  аса  құнды,  өміршең.  “Құтты  білік”  –  ежелгі  түркі  тіліндегі  классикалық 
поэзияның тұңғыш шығармасы. 
Түрік  тайпаларының  тілі,  фольклоры,  этнографиясы  туралы  шығарма  авторы  Махмуд 
Қашқари  (1029-1101)  еді,  оның  халиф  әл-Мухтадиге  арнап  1072-1074  жж.  жазған  "Түркі 
тілдерінің  сөздігі"  («Диуани  лұғат  ат-түрк»)  атты  атақты  шығармасы  бар.  Онда  тарихи-
мәдени, этнографиялық және лингвистикалық материалдар жинақталып, кеңінен қамтылған. 
"Түркі  тілдерінің  сөздігі"  -  XI  ғасырдағы  түркі  халықтарының  дүние  танымының 
ерекшелігін,  этникалық  құндылықтары  мен  мінез-құлық  нормаларын  сипаттайтын  түркі 
мәдениетінің  ескерткіші,  онда  ата-бабаларымыздың  бұрыңғы  мұралары  толық  қамтылған. 
Кітапта  ежелгі  зороастрийлік-шамандық  дүниеге  көзқараспен  қатар  жаңа  идеология  - 
исламның элементтері мен оның бір тармағы суфизм туралы да айтылған. 
"Сөздік" қазіргі кезде А.Н.Кононовтың айтуы бойынша XI ғасырдағы түріктердің өмірі 
туралы  бірден  бір  ақпарат  көзі  болып  табылады:  атап  айтқанда,  олардың  материалдық 
мәдениеті, тұрмыс-салты туралы, энонимдер мен топонимдер, рулық бөлініс жөнінде, түрлі 
лауазым  иелерінің  атақтары  мен  атаулары,  тағамдар  мен  сусындар  атаулары  туралы,  мал 
шаруашылығы жөнінде, өсімдіктер мен дәндер туралы, астрономиялық терминдер, металдар 
мен  минералдар  туралы,  географиялық  терминология  мен  номенклатура  туралы,  қалалар, 
аурулар мен дәрілер атаулары, тарихи және мифологиялық батырлар, діни және этникалық 
терминология  туралы,  балалардың  ойыны  мен  ойын-сауықтар  туралы  және  т.б.".  Махмуд 
Қашғари  өзінің  кітабында  мынандай  негізгі  жанрларды  бөліп  қарастырады:  түркі  тілді 
фольклорлық-тұрмыс-салт  және  лирикалық  әндер,  батырлар  жырынан  үзінділер,  тарихи 
ертегілер мен аңыздар, 400-ден аса мақалдар, мәтелдер және шешендік сөздер.  
Түркі суфизмінің негізін қалаушы, ойшыл және ақын Қожа Ахмет Яссауи ортағасырда 
өмір  сүріп  артында  мол  мұра  қалдырды.  Оның  өмірі  мен  қызметі  Яссы  (Түркістан) 
қаласымен тығыз байланысты. Оның "Диуан-и хикмет" атты кітабы сақталған. Яссауи түркі 
суфизмінің  көшбасшысы.  "Диуан-и  хикметте"  исламның  негізгі  ережелері  мен  қағидалары 
баяндалады.  Автор  4  ұстанымды,  атап  айтқанда,  шариатты,  тарихатты,  хакихатты, 
мағрифатты түсіндіруге ерекше мән береді. "Шариат" - ислам дінінің заңдары, дәстүрі, салт-

 
36 
дәстүрі, "Тарихат" - суфизм идеясы, "Хакихат" - құдайға құлшылық ету, бірігу. "Мағрифат" - 
дінді танып-білу. Яссауидің пікірінше, шариатсыз, тарихатсыз, мағрифатсыз хакихат жоқ. Ол 
"Хикметте"  Алланың  атын  түріктер  бұрын  өзінің  құдайы  санаған  Тәңір  атымен  жиі 
алмастырып  отырған.  Түріктер  жаңа  исламдық  өркениетке  көшкен  соң  да  халықтың  даму 
бағытын бір арнаға салуға күш жұмсады. Демек, жаңадан енгізілген идеологияны бұқараның 
ғасырлар  бойы  қалыптасып  қалған  сана-сезімінен,  олардың  ұстанып  келген  Тәңірге 
табынушылық  -  шаманизммен,  зороастрийлікпен  біріктіре  білудің  орны  ерекше  болған, 
кейін мұндай процесс "Түркі халқының мұсылмандығы" деген атауға ие болды. Осы орайда 
яссауилік  ілім  зор  рөл  атқарды,  ол  әділдікті,  рухани  тазалықты  және  адамның  рухани 
дамуын жетілдіруді насихаттады, ал мұндай игі қадам түркі халықтарының көңіліне қонды. 
Егер  рухани  күш  болмаса,  құдайға  шын  көңілмен  сенбесе,  тіпті  соған  орай  өзін-өзі  құрбан 
етуге дейін бармаса, адамның өзін-өзі тануы мүмкін емес, - деген қағиданы ұстанған Ахмет 
Яссауи өзінің барлық ғұмыры мен қызметін тап осындай идеялық-өнегелік жолға арнады. 
Осылайша  VI-XII  ғасырларда  кең  толғамды,  парасатты  пайымдаулары  мол  ғылыми 
мұралардың,  ақындық  өнердің  үздік  дара  туындыларының  дүниеге  келуіне  белгілі  бір 
өркениетті  ахуалдың  құнарлы  топырағы,  тарихи-әлеуметтік  орта  тынысы  мен  қоғамдық-
саяси  жағдайлардың  заңдылықтары,  алғышарттары  болғаны  күмәнсіз.  Бұл  классикалық 
шығармалар  сол  кездің  өзінде  белгілі  дәрежеде  әдеби-мәдени  дәстүрдің,  көркемдік-
эстетикалық танымның қалыптасқан мектебінің болғандығын меңзейді. 
Сөйтіп, VI-XII ғасырларда тарихи қалыптасқан жағдай ғылымның дамуына, феодалдық 
негіздің  нығайып,  мемлекеттік  құрылымдардың  шығуына,  отырықшы-егіншілік  мәдениет 
пен қалалардың өсуіне, этникалық шоғырланушылық процестердің күшеюіне әкелді.     
  
 
 
4 – тақырып.  Қазақстан монғол дәуірінде (ХІІІ ғ. басы – ХҮ ғ. 1-ші 
                                  жартысы). 
 
1.
 
Монғолдардың Қазақстан аумағын жаулап алуы. 
2.
 
Қазақстан Алтын Орда құрамында. 
3.
 
ХІҮ-ХҮ ғғ. Қазақстан аумағындағы мемлекеттер. 
 
1. Монғолдардың Қазақстан аумағын жаулап алуы. 
 
ХІІ ғ. аяғы мен ХІІІ ғ. басында Монғолия жерінде қият-бөржігін тайпасының билеушісі 
Есугей баһадурдің баласы Темучин (1155-1227) билік еткен ірі көшпелі мемлекет құрылды. 
Ол 20 жылға созылған қиян-кескі күрес барысында Монғолияның бүкіл  тайпаларын  өз қол 
астына  біріктірді.  Егер  бұрын  Монғолияны  мекендеген  тайпалардың  көпшілігі  татар  деген 
атпен  (ең  қуатты  тайпалардың  бірінің  аты  бойынша)  белгілі  болса,  енді  мемлекеттің 
нығаюына  байланысты  Монғолия  тайпалары  өздерін  монғолдар  деп  атай  бастайды  да,  бұл 
термин  жинақтаушы  этникалық-саяси  мәнге  ие  болады.  Қытай  деректерінде  бүкіл 
Монғолияның  халқы  «татарлар»  деп  аталған,  осы  атау  араб,  парсы,  орыс  және  батыс 
европалық  деректерге  ауысқан.  Жалпы  «татарлар»  атауының  шығыс-монғолдық 
тайпалардың  бір  бөлігіне  ғана  қатысы  бар.  «Татар-монғолдар»  және  «монғол-татарлар» 
атауы кейін пайда болған.  
ХІІ-ХІІІ ғғ. межесінде монғол қоғамында феодалдық қатынастардың қалыптасу процесі 
жүріп  жатты.  Бұл  қоғам  екі  топқа  –  ақсүйек  нояндарға  және  еңбекші  халық  –  араттарға 
бөлінді.  
1206 жылы көктемде Темучинді жақтаушы монғол ақсүйектерінің құрылтай жиналысы 
болып,  онда  ол  Шыңғыс  хан  деген  атпен  монғолдардың  әміршісі  болып  салтанатты  түрде 
жарияланды.  Шыңғыс  хан  тұсында  Монғол  империясының  астанасы  Қарақорым  болды. 
Монғол  мемлекеті  әскери-әкімшілік  ұйым  негізінде  құрылды.  Мемлекет  аумағы  үш  әскери 

 
37 
әкімшілік аймаққа бөлінді. Әр аймақ бірнеше түменнен, түмен 10 «мыңдықтан», әр мыңдық 
–  10  «жүздіктен»  тұрады.  Армия  темірдей  тәртібі  және  жоғары  әскери  дайындығымен 
ерекшеленді.  Монғолдардың  әскери  басымдыққа  жетуіне  Шыңғыс  ханның  жауапты 
орындарға  этникалық  және  әлеуметтік  шығу  тегіне  қарамастан  батыл  да  іскер  адамдарды 
қоюы көп әсерін тигізді.  
1207-1208  жж.  Шыңғыс  ханның  үлкен  баласы  Жошы  Енисей  қырғыздарын  және 
Сібірдің  оңтүстігіндегі  «орман  халықтарын»  бағындырды.  Қазіргі  Шығыс  Түркістан 
аумағында тұрған ұйғырлар монғолдарға бағынды. 1211 ж. Шыңғыс ханның қолы Солтүстік 
Қытайға  енді,  1215  ж.  олар  Цзинь  мемлекетінің  астанасы  Чжунду  (Пекин)  қаласын  жаулап 
алды.  1217  жылы  Цзинь  империясы  Хуанхэ  өзенінің  солтүстігінде  орналасқан  барлық 
иеліктерінен айырылды.  
Шыңғыс ханның негізгі мақсаты батыс елдерін – Орта Азия мен Иранды, Таяу Шығыс 
пен Кавказды, Шығыс Европаны басып алу болды. Батыста монғолдар 1211 жылы алғаш рет 
Жетісу  жеріне  келгенімен  ұзақ  тұрақтай  алмады.  Бұл  жылы  монғол  әскерін  Жетісуға 
Шыңғыс  ханның  қолбасшыларының  бірі  Құбылай  бастап  келген  болатын.  1216  жылы 
Шыңғыс хан өзінің үлкен ұлы Жошыны қыпшақ даласында көшіп-қонып жүрген меркіттерді 
біржолата  талқандауға  аттандырды.  Жошы  Торғай  даласында  қыпшақтарға  қарсы  60  мың 
әскерімен жорыққа шыққан хорезмшах Мұхаммедтің қолымен кездесіп қалды. Екі жақ күні 
бойы шайқасты, ал түнде монғолдар жаққан оттарын қалдырған күйі кері шегініп кетті.  
Монғолдардың батысқа қарай жылжуы 1218 жылы қайта басталды. Осы жылы қаңлы, 
найман  және  керей  тайпалары  жайлаған  Жетісу  жеріне  алғашқы  соққы  берілді.  Бұл  кезде 
Жетісуды  наймандардың  Күшлік  ханы  билеп  тұрған  еді.  Оған  қарсы  Шыңғыс  хан  өзінің 
таңдаулы қолбасшыларының бірі Жебені жіберді. Монғолдар жергілікті халыққа ислам дінін 
жария  түрде  ұстануға  рұқсат  етіп,  Күшліктің  мұсылмандарды  қудалауына  байланысты 
халықтың наразылығын тиімді пайдаланды. Сонымен қатар Жетісу халқын өз жағына тарту 
үшін  Шыңғыс  хан  бұл  өлкеде  тонаушылық  пен  қырғынға  тиым  салды.  Көптеген  елді 
мекендер,  соның  ішінде  Баласағұн  қаласы  ұрыссыз  берілді,  ал  Күшлікті  монғолдар 
Бадахшанда ұстап, өлтірді.  
Шығыс  Түркістан  мен  Жетісуды  басып  алғаннан  кейін  монғолдарға    Оңтүстік 
Қазақстан  мен  Орта  Азияға  жол  ашылды.  Бұл  өңірге  басып  кіруге  «Отырар  апаты»  деп 
аталатын оқиға сылтау болды. 1218 жылы жазда Шыңғысханның тапсырмасымен құрамында 
көпестері  мен  монғол  барлаушылары  бар,  барлығы  450  адамнан  тұратын  500  түйеге 
теңделген  жүгі  бар  керуен  Отырарға  аттанады.  Отырар  билеушісі  Қайыр  хан  көпестерді 
жансыздар  деп  күдіктеніп,  оларды  өлтіруге  бұйырады,  керуен  тоналады.  Бұған  шамданған 
Шыңғысхан  оның  қарымтасы  ретінде  хорезмшах  Мұхаммедтен  Қайыр  ханды  ұстап  беруді 
талап  етіп,  елшілерін  жібереді,  ал  хорезмшахтың  келген  елшілерді  өлтіруі  соғысқа  сылтау 
болады.  
Шыңғысхан  Орта  Азияны  бағындыруға  өз  вассалдарының  жасақтарымен  қоса  жалпы 
саны  150  мың  адамы  бар  қалың  қол  жіберді.  Әскери  жорық  1219  жылы  қыркүйекте  Ертіс 
жағалауынан  басталды.  Отырар  қаласы  қоршауға  алынды.  Өзінің  әскерін  үш  топқа  бөлген 
Шыңғысхан бір бөлігін Отырарды алу үшін ұлдары Шағатай мен Үгедейге қалдырды, үлкен 
ұлы Жошы бастаған екінші бөлігін Сырдарияның төменгі ағысына аттандырды. Өзі Бұқараға 
бет  алды.  Отырар  билеушісі  Қайыр  хан  ерлікпен  шайқасты,  ол  басқарған  әскер  мен  қала 
тұрғындары басқыншыларға қарсы табан тіресе қарсылық көрсетті, қаланы 5 ай бойы ұстап 
тұрды.  Бесінші  айдың  аяғында  хорезмдік  әскербасы  Қараджа  хаджиб  опасыздық  жасап, 
қаланың қақпасын ашып, 10 мың әскерімен монғолдар жағына шығып кетіп, оларды қалаға 
жіберіп қойды, кейін оның өзі осы опасыздығы үшін монғолдар тарапынан өлтірілді. Қайыр 
хан  өз  жауынгерлерімен  қамалда  тағы  бір  ай  қорғанды.  Бірақ  күш  тең  болмады,  қамал 
қиратылды,  1220  жылы  ақпанда  Отырар  қаласы  алынды,  Қайыр  хан  қолға  түсіп,  қатал 
жазаланып өлтірілді.  
Отырар  сияқты  Сыр  бойындағы  Сығанақ,  Ашнас  және  т.б.  қалалар  тұрғындары  да 
монғолдарға  қатты  қарсылық  көрсетті.  Араб  және  парсы  тіліндегі  тарихи  деректерде 

 
38 
монғолдар  халқын  түгелдей  қырып,  күл-талқан  қиратқан  отыз  шақты  қалалар  аталады. 
Олардың ішінде оңтүстікқазақстандық Отырар, Сығанақ, Ашнас қалалары бар.  
Монғолдар Сырдария өңіріндегі қалаларды бағындырып, Орта Азияға қарай ішкеріледі. 
Үргенішті  қоршауға  алу  бірнеше  айға  созылды.  Монғолдар  Бұқарды,  Самарқанды  алды, 
Хорезм  жаулап  алынды.  1221  жылы  көктемінде  монғолдар  Орта  Азияны  жаулап  алуды 
аяқтады.  
Енді  соғыс  Хорасан,  Ауғанстан  және  Солтүстік  Индия  территориясына  ауысты. 
Қолбасшылар  Жебе  мен  Сүбедей  нояндар  басқарған  30  мыңдық  әскер  Солтүстік  Ираннан 
шығып, 1220 жылы Кавказға басып кірді. Бұл әскер армян, грузин, алан, қыпшақ және орыс 
әскерлерін  Қалқа  өзенінің  бойында  талқандап,  1224  жылы  Шығыс  Дешті  Қыпшақ  даласы 
арқылы Шыңғысханның Ертіс бойындағы ордасына оралды. Сөйтіп, 1219-1224 жж. монғол 
шапқыншылығы нәтижесінде Қазақстан Шыңғысхан империясының құрамына кірді.  
Шыңғысхан көзінің тірісінде ұлан-байтақ аумақты алып жатқан жаулап алған жерлерін 
бәйбішесі  Бөртеден  туған  ұлдарының  санына  қарай  төрт  ұлысқа  бөлді.  Кіші  ұлы  Төле 
Шыңғысханның негізгі жұртын – Монғолияның өзін, сондай-ақ монғолдың тұрақты 129 мың 
адамдық армиясының 101 мыңын иеленді. Үшінші ұлы Үгедейге Монғолияның батыс бөлігі, 
Жоңғария мен Шығыс Түркістан аймағы қарады. Оның ұлысының орталығы жоғарғы Ертіс 
пен  Тарбағатай  аймағында  орналасты.  Шыңғысханның  екінші  ұлы  Шағатайдың  иелігіндегі 
жерлер Оңтүстік Алтайдан Әмударияға дейінгі, яғни Жетісу мен Мәуераннахрды қамтыды. 
Шыңғысханның  үлкен  ұлы  Жошының  үлесі  Ертістен  батысқа  қарай  төменгі  Еділге  дейінгі 
жерді  қоса  бүкіл  Шығыс  Дешті  Қыпшақты  қамтыды.  Сонымен  Қазақстанның  аумағы 
монғолдың  үш  ұлысының  құрамына:  үлкен  бөлігі  –  Жошы  ұлысының  құрамына,  Оңтүстік 
және Оңтүстік-Шығыс Қазақстан – Шағатай ұлысына, Жетісудың солтүстік-шығыс бөлігі – 
Үгедей ұлысына кірді.  
 

жүктеу/скачать 1,84 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: