«Мәдени МұрА» МеМлекеттік бАғдАрламасының

94

БАТыРлАР  ЖыРы

94

95

Қарасай менен Қазиға,

Екеуіне кигізді

«Едіге атаң исі» деп.

Мысалы сауыт сықылды

Алтын шайған өрнегі,

Сарғыш тартқан көйлегі.

—Жалаңаш жаумен соғысып,

Балам енді көр,—деді.

Бұл үйден шықпас мұра еді,

Едіге атаң, Нұрадын,

Одан бергі хан Мұса,

Өзіңнің әкең Орақ ер, 

Содан енді бері қарай

Сақтаулы үйде тұр еді.

Қарасай, Қази балдарым,

Сендерге әскер ермеді,

Сол себепті анаңның

Сендерге енді бергені.

Қызылбаспенен соғыссаң,

Әруақ қысып бойыңды,

Тұла бойың терлейді.

ұстайын десе қалың жау

Сені балам көрмейді.

Осылай деп Қарашаш,

Балдарға берді батасын.

Деді:—Балам, жатпағын,

Байлаулы тұлпар аттарың.

Қару-жарақ бәрі сай,

Кідірмей қазір аттаның.

Жібектен тіккен қалта бар,

Түюлі азық заттарың.

Жеті атаңнан жеті асыл

Түюлі жатқан бұйым бар,

Сарыжаға тартар оқты алың.

Әділдің еріп қасына,

Олжалы қайтсын қапталың.

Жиырма күннің ішінде 

Әділді алып келем,—деп,

3250

3260

3270

94

94

95

ҚАРАСАЙ—ҚАЗИ

Бәйбикеш пенен Ілияға

Барып балам мақтаның.

Сонда Қази сөйледі,

Сөйлегенде бүй деді:

—Сапарымыз оң болар,

Атадан қалған мұраны

Үстімізге жамылдық

Көрінбей жатқан үйдегі.

Қарашаштай анамның

Осы болды қарасам,

Тарыққан жерде есіркеп,

 Біздерге пайдаң тигені.

Ақ сүт берген анашым,

Ақылға кәміл данасың.

Жек көрмейді анасы

Өзінің туған баласын.

«Ер жетсін,—деп,—сәбиім,

Алтын бесік тербетіп,

Ақ бетінен сүйгені.

Кешегі барған соғыста

Алты күндей қан кешу.

Жабылып бәрі атса да,

Дұшпанның оғы тимеді.

шағылып тауып дұшпаннан

Әділ досым тұтқында

Алты арбаны сүйреді.

Құдайласқан досымды

Құтқарайын азаптан.

Қабырғам қаусап, күйреді

Аман болсам келермін,

Қазам жетсе өлермін.

шешесіне ер Қази: 

—Анашым, беттен сүй,—деді.—

Деді дағы, батырлар

Тұлпарына мінеді,

Сауыт-сайман киеді.

Сылти басып Қарашаш,

Қарасай менен Қазидың

3280

3290

3300

3310

96

БАТыРлАР  ЖыРы

96

97

Бетінен кезек сүйеді.

—Қарасай, Қази балдарым,

Оң болған,—деп,—сапарың,

 Қарашаш ана күледі.

Әділге аман қосылу—

Осы сапар оң болса,

Қарасай, Қази тілегі.

Қарашаш, Қибат батырлар

Қырымға қарай жүреді.

Ертең сәске болғанда,

Бәйбикеш ханым Ілияның

Ордасына келеді.

Әлқисса,  Қарасай,  Қази,  Қарашаш,  Ақ  Қибат,  Бәйбикеш, 

Ілия  бір-бірімен  көрісіп,  жамырасып,  мұңдасып,  мұңын 

айтқасын, екі батыр қызылбасқа шеру жол жүріп, ер Әділді аза-

птан құтқарып, елге  алып қайту сапарына аттанады.

Қарасай, Қази—қос батыр

 Орақтың ұлы еді.

Қанша дұшпан келсе де,

Жаудан қайтпас жүрегі.

Хан Әділдің үйіне

Қарашаш, Қибат, батырлар

Сол күні жатып түнеді.

«Оң болғай,—деп,—жолымыз»,

Таң атқасын батырлар

Тұлпарына мінеді.

Жануар тұлпар қызыл ат

Жер тебініп аршындап,

Қанатын жайып шұлғиды.

Сулығын шайнап қаршылдап,

ұмтылды тұлпар өлеңдеп.

«Қызылбас жатқан алыс жол

Қашан барып көрем» деп,

Қарасай сонда сөйледі:

—Астымда тұлпар Қызыл ат

Олжалы болар сапарда

Тап осылай ұмтылад,

3320

3330

3340

96

96

97

ҚАРАСАЙ—ҚАЗИ

Тұлпарда түрлі өнер көп.

«Аман бол,—деді,—аналар,

Әділді ертіп қасыма, 

Жиырма күнде келем» деп.

—Оң болғай,—деп,—сапарың,

Қарашаш сонда сөйледі,

Сөйлегенде бүй деді:

— Қарасай, Қази қарағым,

Орақтың туын қолға алып,

Беліңе ілдің жарағын.

Әділге деген сапарың

Оң болғай басқан қадамың.

Ертең сәске болғанда,

Ақ шалмалы ақ сақал,

Балдарым, саған айтайын,

Кездесетін адамың.

Қолтығынан түйіншек

Алып, балам, ұсынар

«Дәм татың,—деп,—мынадан,

Татқайсың сонда тағамын.

Осы айтқаным шын болса,

Қылаң тұлпар мінгені 

Көрсетпес сізге ажарын.

Бет әлпеті сүрмелі

Ол—Құралай пері анаңыз.

Тарыққасын ұрпағы,

Түсіне күнде кіргені.

«Қол ұшымды берсем» деп,

Жолыңды күтіп жүргені.

ұмтыл, балам, дегенде,

Көздеріңді жұм,—деді.

Алты айшылық сапарың

Болады алты күн,—деді.

Өсиетін тыңдап ананың 

Батырлар атқа «шүу» деді.

Қарасай, Қази тұлпары

ұшқан құстай гуледі.

Екі тұлпар жануар

Табаны жерге тимеді.

7-310

3350

3360

3370

3380

98

БАТыРлАР  ЖыРы

98

99

Тұяғы тиген жерлерді 

Саз балшықтай иледі.

Екпіні күшті дауылдай,

Бір төбенің тозаңын

Бір төбеге үйгені.

Ертең сәске болғанда,

Оң болды ердің талабы,

Ілгері басқан қадамы.

Кездесе кетті алдынан

Қарашаш айтқан адамы.

Ақ шатыры күмістен,

Жолын күтіп жүр екен

Келгендей сыйлы қонағы.

—шөлдесеңіз, ұлдарым,

Қасыма келіп жақындап,

Емші,—деді,—маманы.

Бет әлпетін көрсетпей,

Қырын қарап жабады.

Белінде деңмерт белбеу бар

Алтын шайған тоғалы.

Қолындағы түйіншек

« Келің, балам, дәм тат» деп,

ұсынған осы тағамы.

Қарасай, Қази ұмтылып:

«Пісмілла, анам!»—деп,

Тілдеріне жағады.

«Көптен қалған нәрсе еді,

шырағым,—деді,—шамалы.

Ал, балдарым, жүрің» деп,

Түйіншегін жабады.

Астындағы тұлпарлар

Жұлдыздай болып ағады.

Батырлар мінген тұлпардың

Тимеді жерге табаны.

Ананың болды дегені

Бір жылғы азық болғандай

Тіліне сүйкеп жегені.

—Осы, балам, шын,—деді,

Көзіңді кәне жұм,—деді.

3390

3400

3410

3420

98

98

99

ҚАРАСАЙ—ҚАЗИ

Ер серігі тұлпарлар

ұшқан құстай гуледі.

Алты айшылық сапарға 

Алты күнде келгені

Қарасай, Қази батырдың

Мінген пырақ тұлпары.

Тұтқында жатыр ер Әділ

Қырымның патша сұлтаны.

Батырлардың кигені

Былғары қоныш саптама,

Жеті қабат ұлтаны.

Қарасай айтты:—Дем алып,

Кешке қарай шабалық.

Көз ұйқыға кеткесін,

Қызылбасты құрталық.

Қалың қамыс нуы бар,

Жағалай жатқан суы бар.

Бұл жерлерде бар шығар

Айдаһар,жылан, қабаны.

Күн батқанша дем алып,

Түнге қарай шабалы.

Жасы үлкен мен едім,

Менің інім сен едің,

Сыйлаған жақсы ағаны.

Мінгеніміз тұлпар ат,

Қолтығыңда қос қанат,

Қайтпас болат тағалы.

Бұл сөздерді есітіп,

Інісі Қази батырдың

Ашылмады қабағы.

Соныменен батырлар

Тау жағалай шабады.

Өздеріне мәлім жер

Жалғыз аяқ тар жолды

Көп кешікпей табады.

Сонда Қази сөйледі:

—Қарасай батыр, сен өзің

Туған ағам болсаң да,

3430

3440

3450

3460

100

БАТыРлАР  ЖыРы

100

101

Батыр емес қорқақсың.

Түнге қарай шабам,—деп,

Болып тұрсың шамалы.

Ел ұрысы қарақшы,

Түнге қарай жортатын

Ол адамның қорқақ жаманы.

Батыр болсаң, Қарасай,

Бұл ақылың істелмес.

Күн батқасын қызылбас

Біздерге енді күш бермес,

Жолдың аузын жабады.

Қарасай аға, сен өзің

Өнемейін түн дейсің.

Сен батыр емес, нашарсың,

Өз мініңді білмейсің.

Батыр болсаң, Қарасай,

Күндіз неге тимейсің?—

Деді дағы, ер Қази

шұбар атқа мінеді.

Орақтың туын қолға алып,

шұбалаңдап желеді.

Тас өткелдің аузына

Салып жетіп келеді.

Қырық нарменен сүйреткен

Қақпақ тасы бар екен.

Алаулаған дұшпанның

Тапқан айла-амалы—

Жолдың аузын жабады.

Қақпақ тасты көргенде,

Сонда Қази сөйледі:

—Жалғыз аяқ тесік жол,

Ерлерге мүшкіл кесір жол.

Аударайын қақпақты,

Кетпесе әруақ бойымнан.

«Өте алмас,—деп,—бұл жолдан,

Біздерге бола қойылған.

Осыны айтып ер Қази,

Келген беті енді еді.

Тұла бойда міні жоқ,

3470

3480

3490

3500

100

100

101

ҚАРАСАЙ—ҚАЗИ

Арыстан пішін шекелі,

Болмас сөздің бөтені.

ұмтылғанда қарленіп,

Жайылды ердің етегі.

Жұлып алып қақпақты

Айналдырып басынан,

Жітіргенде алыстық

Жүз аршын жерге кетеді.

Қарасай, Қази—қос батыр

«Орақ» деп ұран шақырып,

Жолды бұзып өтеді.

Дербент деген қала екен—

Қызылбас қорған мекені.

Жалғыз аяқ тар жолға

Қырық аршын қала салынған

Бұл шәһардың шеті еді.

Қарасай, Қази—қос батыр

«Орақ» деп ұран салғанда,

Қалада жатқан қызылбас

«Құтқар енді Алла»деп,

Дербентке қашып кетеді.

Екі батыр қосылып,

«Орақ» деп ұран салады.

Орақ деген дауысы

Айшылық жолды алады.

Күркіреген дауысы

Күншілік жерді алады.

Екі тұлпар жануар

Тимеді жерге табаны.

Тас-талқан болып бұзылды

Қызылбастың қамалы.

Қарсы келген көп дұшпан 

Түйдек-түйдек қырылды.

Таңғажайып іс болды,

Өлшеулі дәмі таусылып,

Жеткендей болды ажалы.

Қызылбасқа тап болды

Өлімнің қармақ базары.

Екі күнгі соғыста

3510

3520

3530

3540

102

БАТыРлАР  ЖыРы

102

103

Қарасай, Қази—қос батыр

Тірілей қолға түскенін

«Тауып бер,— деп,—Әділді»,

ұстап алып сабады.

Бір қызылбас көлденең:

«Батырлар, тағам татың» деп,

ұсынған қолда табағы.

Қызылбас сонда сөйледі,

Сөйлегенде бүй деді:

—Қарасай, Қази—қос батыр,

Алдыңда қауіп ажал бар,

Жан қоймайтын тажал бар.

Осы болды батырға

Қызылбас айтқан хабары.

Әшке деген батыр бар

Кеудесі темір, басы тас,

Орта жері шандыр бас.

Кірпіктері найзадай,

Салбырап жатқан қабағы.

Он бір өгіз, қырық қой

Бір күнде жейтін тамағы,

Бес қаруын асынған.

Пайдам тиер, өлтірме,

Білгенімді жасырман.

Атан түйе беліндей

Көтерген қолға садағы.

Қарасын дәудің баласы

Арыстан дейтін батыр бар.

Оқ дарытпас тәніне,

Кездесерсіз батырдың

Күш бермес үлкен нәніне.

Әлің жетпес алыспа,

Бұл—тажалдың үлкен жаманы.

Осы хабарды айтты да,

Ғайып болды көзінен 

Қызылбастың адамы.

Қарасай, Қази—қос батыр

Қызылбастың ішінен

3550

3560

3570

3580

102

102

103

ҚАРАСАЙ—ҚАЗИ

Әділ досын қарады.

Көк найзасы қолында,

Қылышпенен шабады.

Күн батқасын батырлар

Тұлпарларын қаңтарып,

Жатып демін алады.

Ертең сәске болғанда,

Тарылды жердің танабы.

Қарасай, Қази—қос батыр

Жан-жаққа көзін салады.

Тау тұмсығы шоқыдай

Қозғалады қос қара.

Таң қаларлық масқара

Арыстан батыр, Әшке.

Қарасай сонда толғады:

—Айналайын, Қазижан,

Қызылбастың елінің

Жіберген осы қонағы.

Келе жатқан екі дәу

Кеудесі темір, басы тас

Есіткен хабар манағы.

Айтып ауыз жұмғанша,

Жетіп келді қызылбас,

Жер қайысқан қолменен.

Әшке батыр ақырды

Қарт бурадай шабынып,

Қарасайдай балаға:

—Жекпе-жекке кел,—деген,

Кәне, батыр, бол,—деген.

Әуелгі кезек менікі,

Жасым үлкен ағамын,

Осы болар жол деген.

Сонда Әшке сөйледі:

—Тегімізді сұрасаң,

Қызылбас жатқан ел едік.

Өкінбедік өткенге,

Бұрынғы келген сапарың

Мұның қалай демедік.

Кездесе қалса ноғайлы,

3590

3600

3610

3620

104

БАТыРлАР  ЖыРы

104

105

Кескілеп етін жеп едік.

Қаңғырып келген қос жетім,

Басың сауға, аман қайт,

Ат қаруың біздікі,

Арғы атаң сенің Едіге

Өлі әруақты жеп едік.

Алыссаң, әлің келмейді,

Біз сан жеткісіз көп едік.

Қарасай бала, сен сөйле,

Айтқаныңа көнелік.

Осы болды, шырағым,

Бізден кеңес төрелік.

Ойлағаның оң болмас,

Қалған бәрі көнеріп.

Жер астынан жік шығып,

Тамырыңды қияйын,

Жетіскен болсаң көгеріп.

Қарасай сонда сөйледі,

Сөйлегенде бүй деді:

—Арғы атам менің—Едіге,

Өзімнің әкем—Орақ ер

Ата жауын жаулаған.

Мен сол ерлердің тұқымы

Бір бағыттан аумаған.

Батырсың ба, қызылбас,

Алдыңда тұр, асықпа,

Ажалдың қақпан көгені.

Менің әкем ер Орақ

Сендей сасық дәулердің

Басын кесті деп еді.

Қаласын өртеп, күл қылып,

Батыр, ханын құл  қылып,

Өлерінде ер Орақ

Қаласын шапсын деп еді.

Бір арманы осы еді,

Әкенің болар дегені.

Әшке батыр, әзірлен,

Қаһарланып ұмтылсам,

3630

3640

3650

104

104

105

ҚАРАСАЙ—ҚАЗИ

Сендей дұшпан өледі.

Олжа беріп ат-тоңды

Сыйламан сендей немені.

Әшке батыр, көзіңді аш,

Алдыңдағы қос жетім

Жан алғыштың өзі еді.

Сөйдеді де Қарасай,

Батырға берді кезегін.

Сол уақыттары Әшке

Ашуланып қарленді,

Айдаһардай зәрленді.

Бірінші кезек жолды алды,

Жауар бұлттай торланды.

Қос жетімнің сөзіне

Өлердей жаман арланды.

Піл көтермес шоқпарды

Сонда батыр қолға алды.

Қарасай батыр сол жерде

Қасқайып қарап тұрады.

«Қор қылма,—деп,—дұшпанға,

Алладан пәрмен сұрады.

Сол уақыттары қара дәу:

—Өлер жерің осы,—деп,

шоқпарменен ұрады.

Жылдамдығы соншама,

Қызылбастың батыры

Садағын кезеп тартады.

Қарасайдай батырдың

Дал-дүл болды қалқаны.

Ат артына сүйрету

Қолында ұзын арқаны.

Қарасайдай батырдың

Басын кесіп алуға

Рахымсыз бұл дұшпан

Оңтайлады балтаны.

Қарасайға жібермей,

Көрінбейді көзіне,

Желкеден біреу тартады.

Әшке деген батырдың

3660

3670

3680

3690

106

БАТыРлАР  ЖыРы

106

107

Әр жерге кеткен атағы.

шоқпарменен ұрғанда,

Сол уақыттары Қарасай

Ақыл-естен айрылып,

Ат жалын кұшып жатады.

Жануар тұлпар Қызыл ат

Тізеден жерге батады.

Есін жинап Қарасай,

Көзін ашып қараса,

Қызылбас тұрған алқынып,

Сілтеуге қылыш талпынып.

Сол уақытта Қарасай:

—Кезегімді бер,—деді, 

Әлін білмес сасық құл,

Қайратымды көр,—деді.

Деді дағы Қарасай,

Әруағы тасып өрледі.

—Жаның кетсін жаһаннан

Обалың жоқ, өл,—деді.

Сыбағаңды берейін,

Берегірек кел,—деді.

Деді дағы Қарасай,

Оғын салып кіріске,

«Дәл кіндіктің тұсы» деп,

Тартты батыр жебені.

Батырдан өтіп сұр жебе

Аударды барып төбені.

Тау тұмсығы шоқыдай

Аударылып атынан

Әшке батыр өледі.

Бір батыры өлгесін,

Ортаға шықты атпенен

Қарасын ұлы Арыстан.

Ер Қазиға ақырды:

—Жақында,—деп,—алыстан

Қызылбас, қалмақ, ноғайға

Батырлығым танылды.

Ат-тоныңды шешіп бер,

Алармын қазір жаныңды.

3700

3710

3720

3730

106

106

107

ҚАРАСАЙ—ҚАЗИ

Көп сөйлесіп таныспан,

Сырласар досың көк сүңгі.

Қынаптағы қылышпен

Жаның кетер жаһаннан

Болсаң да, батыр, данышпан.

Жарасын патша әкеміз!

Ноғайлының хандарын,

шырқыратып хандарын,

Табанға салып жанышқан.

Сендей есер-жарымды

Тай-құлындай бауыздап,

Ел-халқыңды талқандап,

Аударсам еді қоныстан.

Осыны айтып ісінді

Дәу перідей пішінді.

Қаңғырған сендей жетімге

Көрсетермін күшімді.

шоқпарменен ұрғанда,

Бас сүйегің ұн болар, 

Сындырсам азу тісіңді.

Айбарын төкті қарленіп

Қарасын ұлы Арыстан.

Сонда Қази сөйледі,

Сөйлегенде бүй деді:

—Асықпа, батыр Арыстан,

Көрсетермін көріңді,

Жеткізермін өлімді.

Қонысынан аудару

Қолыңнан келмес, сасық құл,

Қырымда жатқан елімді.

Тапқанша Әділ досымды

Талқандармын жеріңді.

Анықтап қара, қызылбас,

Жан алғышың мен болам.

Әзірлеп қойдым алдыңа

Жататын қабір-көріңді.

Құтылмассың сен бүгін

Қарт бурадай шабынып,

3740

3750

3760

3770

108

БАТыРлАР  ЖыРы

108

109

Көбігіңді шашсаң да.

Білгеніңді аяма,

Қапыда кеттім дерсің сен,

Жүрексініп жасқанба.

Алдымда тұрған қызылбас,

Құтылмассың қашсаң да.

Бірінші кезек сенікі,

Әзірлен енді, батырым,

ұрысыңды бастарға.

Сөйдеді де ер Қази,

Қасқайып қарап тұрады.

«Әлін білмес неме» деп,

Салармын найза жебелеп.

Айрылар еттен сүйегің,

Мен жітірсем аспанға. 

Сол уақыттары болғанда,

Арыстан батыр толғанды,

Көк найзасын қолға алды.

«Абыройым үстем болғай» деп,

Ілгері қарай қозғалды.

Бірінші кезек жолды алды,

Найзағай ойнап көзінен,

Жауар бұлттай торланды.

шауып өтіп тұсынан,

шоқпарменен бір салды.

Арыстандай батырдың

Қайрат күші артады.

Тұла бойдан әл кетіп,

Қази батыр қорқады.

Соққысы қатты болғасын,

Сүрініп барып түзелді

Қазидің мінген тұлпары.

Көзін ашып қараса,

Ортасынан бөлінген

Қолындағы қалқаны.

Әшке батыр өлгенсін,

Қызылбас ері Арыстан

Өлтіруге Қазиды

Бар айласын істеген.

3780

3790

3800

3810

108

108

109

ҚАРАСАЙ—ҚАЗИ

шоқпарменен ұрғанда,

ұмтылып еді күшпенен.

Сынса да қорған қалқаны,

Қази аттан түспеген.

Қазидың келіп қасына:

—Өлмей қалдың, сен, қалай,

Тигенде шоқпар басыңа? 

Арыстан батыр ақырды,

Басыңды көтер, бері қара,

Ер кезегі үш деген.

Әшке дәудің жолына

Құрбандық қылып шалам,—деп,

Атыңнан қазір түс деген.

Алыссаң, әлің келмейді,

Жеті мүшең қираған,

Енді сені сыйламан.

Назар салып қарасам,

Кетті ме бойдан қайратым.

Бір ұрғаннан жақпадым

Айбарым күшті ер едім.

Адам емес перісің,

Қорқып менен ықпадың.

Арыстан батыр толғанды,

Қара басын қорғауға

Қалқанын батыр қолға алды.

Қызылбас батыр арланып,

Өзіне-өзіне өкпелі.

—Келіспеді сапарым,

Бойымда қайрат көп,—деді.

Арғы тегім—ақсүйек

Белгілі ата-тек,—деді.

Орақ, Мамай дегенің

Адам емес, пері ме?

Алдымда тұрған балаға

Қалай әлім жетпеді?!

Жын пері демей не дейін,

Мың кісіге бір өзім

Айтулы ердің өзі едім.

Қарасындай патшаның

3820

3830

3840

3850

110

БАТыРлАР  ЖыРы

110

111

Жарық сәуле көзі едім.

Әшке дәуден айрылып,

Басымыздан бақ тайып,

Кеміген шығар беделім.

Қази батыр қайратты,

Айдаһардай айбатты.

Әлім келмес алыссам,

Бет алды қатты, сеземін.

Арыстан сонда ақырды:

—Қази батыр, жолыңды ал,

Келеді,—деді,—кезегің.

Қази сонда толғады,

Қорамсаққа қол салды,

Бір салғанда мол салды.

Көп оғының ішінен

Суырып алған сұр жебе

Көп оғына жол салды.

Садағын алып қолына,

«Қақ жүректің тұсы деп,

Өлер жерің осы» деп,

Әруағына сиынып,

Тартты батыр жебені.

Қақ жүректен шаншылды,

Қазидың болды дегені.

Қызылбас аттан құлады,

Он бес қойдың терісі

Басына киген тұмағы.

«Асқар таудай күшім» деп,

Өзіне сенген неме еді.

Сол уақыттары болғанда,

Екі батыр өлгесін,

Қызылбас салды ұранды.

Жүз мың екен әскері,

Көбейіп басы құлады.

Қарасай, Қази—қос батыр

Қайтпады жаудан жүрегі,

Маңдайын жауға тіреді.

Күн шығыстан Қарасай,

Күн батыстан ер Қази

3860

3870

3880

3890

110

110

111

ҚАРАСАЙ—ҚАЗИ

Екі жақтан кіреді.

Батырлар салды ұрысты,

Жау-жарағы бәрі сай

Сілтеді жауға қылышты.

ұрысса да неше күн,

Батырлар әлі тынысты.

Қылыш сермеп, оқ атып,

Кездескен жауды құлатып,

Ілгері қарай жылысты.

Қарасай, Қази—қос батыр

Ер Әділді іздеді.

«Табылар,—деп,—қай жерден,

Тіміскелеп қарады

Қараңғы зындан бұрышты.

Қарасай менен Қазиды

Тірілей ұстап алуға

Бірнеше күн соғысып,

Қызылбастар тырысты.

Алты күнгі соғыста

Қара тұман түн болып,

Қылыш сермеп оқ ату.

Кездескенін аямай,

Найзаменен құлату.

Танымады бір-бірін,

Жақын-жуық туысты.

Бір ұрттам суға зар болып,

Қайғы-қасірет у ішті.

«Қарасай менен Қазиға

Бағындық» деп батырлар,

Алаулаған қызылбас

Қару-жарақ бәрі жоқ,

Қол көтеріп тұрысты.

Бағынғасын қызылбас,

Батырлар сонда тұрысты.

жүктеу/скачать 2,43 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: