XII-XIII ғасырлардың басында
Моңғолияның аумағында Тимучиннің басқаруымен ірі көшпелі тайпалар құрылды.
XII ғасыр соңына қарай
Оған қарсы соғысқан тайпаларды жеңгеннен кейін, Тимучин Моңғол жерлерінің билеушісі болды.
1203-1204 жылдары
Тимучин Моңғолияны біріктіруді аяқтай отырып Керейіт, Найман және Меркіт тайпаларын жеңді.
1206 жылы көктемде
Құрылтай шақырылып Тимучинге Шыңғысхан атағы берілді.
Тимучин-Шыңғыс хан- шамамен 1155 жылы туған.
Ұлы Яса «Жасақ» жарық көрді, онда Шыңғысханның өзі, әскери және азаматтық заңдары айтылды.
ӘЛЕУМЕТТІК құрылымы
Әкімшілік аймақ
Оң қанат (Баруңғар)
Орталық қанат (Күл)
Сол қанат (Жоңғар)
Әр аймақ бірнеше түменнен тұрды. Түмен 10 мың жауынгерден тұрды. Әскер темір тәртіпті және жоғары ұрыс тиімділігімен ерекшеленді.
Сол кезге сай әскери техникасы: қабырға бұзатын, от лақтырғыш қарулары бар еді. Бұл қарулар моңғолдарда Солтүстік Қытайды бағындырғаннан кейін пайда болды. Мемлекеттің орталығы Қарақорым Моңғолияда орналасты.
Шыңғысханның жеңістеріне ықпал ететін факторлар
Дайындығы
Шыңғыс хан жорықтарға мұқият дайындалды. Жаудың ішкі жағдайы мен әскери күштерін зертегеннен кейін ғана ол іс-қимыл жоспарын жасаған.
Әскери атақтар
Шыңғыс хан шығу тегіне қарамастан білімді, шешуші адамдары басқаруға ұсынды.
Бұйрықты жеткізуші
Шыңғысхан өзінің бұйрықтарын алыс хат – хабар алдыруға адамдар тағайындаған.