Омарова А. Т., Мамытканов Д. К. ӘЛеуметтік жұмыстың этикалық негіздері алматы 2018
жүктеу/скачать 0,76 Mb.
|
- Бұл бет үшін навигация:
- ӘЛЕУМЕТТІК ЖҰМЫСТАҒЫ ДЕОНТОЛОГИЯЛЫҚ СҰРАҚТАР
- Әлеуметтік парызға
| Бақылау сұрақтар мен тапсырмалар.
Әлеуметтік жұмыстың кәсіби-этикалық кодексі құрылымының негізін сипаттаңыз Әлеуметтік жұмыстағы кәсіби-этикалық кодекстің қаншалықты маңызды екендігін талдаңыз Әлеуметтік қызметкердің еңбегінің сапасын қандай критерийлермен анықтауға болатынын айқындаңыз ӘЛЕУМЕТТІК ЖҰМЫСТАҒЫ ДЕОНТОЛОГИЯЛЫҚ СҰРАҚТАР «Деонтология» термині (грекше деонтос - тиесінен) борыштық доктринаны және тиісті мінез-құлықты белгілеу үшін ғылыми лексиконға 18 ғасырда ағылшын философ-утилитарлы Иеремией Бентамның (1748-1832) әрекеттері арқылы қабылданды. Адамзат қоғамында адамгершілікке қатысты орынды және рөлді зерттеу, И.Бентхэм, заңнамасы сияқты, бақыт, өркендеу мен адамдардың көпшілігінің игілігін қамтамасыз ету үшін адам мінез-құлқын реттейтін тәсіл болып табылады деп қорытындылады. Бастапқыда И.Бентхэм «деонтология» деген ұғымды тар мағынада түсіндіріп, ол ең алдымен құдайдың, діннің, діни қауымдастықтың алдында міндеті мен мақсаттарын ескеріп, содан кейін оны тұтастай алғанда мораль теориясы ретінде қолдана бастады. Көп ұзамай «деонтология» термині басқа мағынада қолданыла бастады: ол кез келген адамның немесе топтың дұрыс мінез-құлқы, іс-әрекеттері мен іс-әрекеттерінің доктринасын және тек діни міндеттеріне қатысты ғана емес, сонымен қатар деонтология аксиологиядан ерекшелене түсті,яғни доктриналық мәндері жетіле түсті. Қазіргі уақытта «деонтология» термині әбден кеңінен пайдаланылады және кәсіби этикетте кәсіби міндеттерін орындау барысында маманның борыш теориясы мен тиісті мінез-құлқына сілтеме жасалынады. Бұл мағынада ол әлеуметтік жұмыстың кәсіби этикасында да қолданылады. Әлеуметтік деонтология әлеуметтік қызметкердің кәсіби-этикалық нормаларын, мінез-құлқы мен іс-әрекетіндегі ұстанымдарын зерттейді. Ол тиісті кәсіби топтың идеологиясын адамгершілік сана-сезіммен қамтамасыз ететін кәсіби парыздылық туралы ғылым. Әлеуметтік қызметкердің деонтологиялық даярлығының қалыптастыру дегеніміз оның санасын кәсіби парыздылық сана сезімге айналдыру үшін тұлға ретінде жетілуіне және болашақ маман ретінде қалыптасуына әсер ету қажеттілігі болып табылады, ол кәсіби міндеттерді толық және тиімді жүзеге асыруға пайдалы. Әлеуметтік қызмет кәсіби іс-әрекеттің ерекше түрі ретінде арнайы, өзіне ғана тән мамандардың мінез-құлқындағы ұстанымдар мен нормалардың қалыптасу барысындағы құндылықтар мен мүдделер жиынтықтарына ие. Өзінің кәсіби этикалық жүйелерін қалыптастырып, кодексте іс жүзінде әрбір мамандық маманның кәсіби міндетін сақтауды бір мезгілде түсінеді, бірақ көбінесе кәсіби этикалық оқытуда деонтологияның орны мен рөліне, борышы мен борыштың корреляциялық проблемаларына әсер етпейді. Бұл мәселе бойынша кәсіби этикалық оқытуда деонтологияның орны - кәсіби этикада шешілуі керек, себебі шешімнің мазмұны маманның тәуелсіздігі рұқсат етілген дәрежесі, оның қызметін бақылау тәсілдері, мамандардың және олардың клиенттерінің өзара сеніміне және т.б. тән болып келеді. Кез-келген этикалық оқытудағы, оның ішінде кәсіби этикада да деонтологияның орны мен рөлі адамның мағынасына негізделе алады. Біз адамның табиғатын анықтауға және, тиісінше, деонтологияның орны мен рөлін нақтылау үшін осындай үш негізгі тәсілдерді ажырата аламыз. Егер адам өте жақсы адам болса, жақсылыққа талпынып, әрқашан жақсылық жасауға талпынса, онда этикалық тәрбиелеу «басшылық» этикалық білім көзі болып табылады. Адам жақсылыққа деген табиғи ұмтылысына негізделіп, этикалық біліммен қаруланған және бұл бастысы дұрыс мінез-құлықты қамтамасыз ету үшін жеткілікті болып табылады. Кейбір жағдайларда, талдаудың қиынға түсуі, мінез-құлқының таңдауын және салдарын болжау қиын болғанда және адамның қажетті іс-әрекеттерін анықтаған кезде, нақты адамның не істеу керектігі нақты анықталуы керек. Бұл тұрғыда этика нормаларын реттейтін потенциал адамның сөзсіз моральына негізделген білімді талдау болып табылады және солай есептелінеді. Тиісті мінез-құлықты анықтау үшін деонтологияға барудың қажеттілігі өте сирек кездеседі, ал деонтология мен борыш адамға тән нәрсе ретінде әрекет етеді. Бұл жағдайда жиі қолданылатын «этика және деонтология» фразасы бір-бірінен ерекшеленетінін дәлелдейді. Деонтологияның этикадан айырмашылығы: деонтология білімнің жетіспеушілігін, адамның тәжірибесін толтырмайды, бірақ қажетті әрекеттерді императивті түрде қамтамасыз ететін тікелей нұсқаулар береді. Егер адам бастапқыда адам жамандыққа жақын болып «күнәға» тән дүниелер жасау арқылы өзінің табиғатын саналы әлеуметтік құнды әрекеттерді ескере алмаса - кездейсоқ түрде оның өзімшіл тілегі қоғамдық игілікке алып келуі мүмкін,сол сәтте оның мінез-құлқының реттелуі әртүрлі болуы керек. Бұл жағдайда жеке адам жүргізетін жағдайды және оның салдарын тәуелсіз этикалық-аксиологиялық талдаудың нәтижелеріне сене алмауы мүмкін,себебі олар қоғамға теріс нәтиже беруі мүмкін. Күшті тұлғалық шектеулер талап етіліп, қоғамда адамның өзіндік еріксіздігінен, шынайы жақсылық пен зұлымдықты айыра алмауынан, басшылыққа алынатын қағидаларға және шеңберлерге кепілдік беретін және ескермеуінен сөзсіз жазалануы керек. Бұл жағдайда деонтология, этиканы (И.Бентамның «Деонтология немесе мораль ғылымы») сіңіреді және адамның жеке талпыныстарына қайшы әрекет жасағанымен, қоғамның игілігі үшін әрекет етеді. Әрине, бұл екі тәсіл сипатты тұрғыда қарастырылады. Адам табиғатынан мейірімді немесе мейірімді емес, керісінше ол бір мезгілде мейірімді және бір мезгілде мейірімді емес болып келеді. Кейбір жағдайларда ол жақсылық пен зұлымдықты ажырата білуі де мүмкін, ал кейбіреулерінде онда қате көзқарас дамуы да мүмкін. Әрбір адам тұлға ретінде белгілі бір қоғамда қалыптасады, сонымен бірге жақсылық пен зұлымдық туралы біліп, белгілі мінез-құлық стереотиптерін үйренеді. Қоғамда адам мінез-құлқының реттеушісі ретінде тек әлеуметтік, топтық және жеке мораль ғана емес - заң, діни нормалар, салт-дәстүрлер де бар. Адам құнды әрекеттерді өзіндік көзқарастарын немесе осы реттегіштерін басшылыққа ала отырып, өз табиғатын бұзбай жүзеге асыра алады. Сонымен қатар, ол өзінің жеке көзқарастарына сүйене отырып, қоғамдық игілікке қарсы, жеке пайда табу үшін аморальды әрекет етуге қабілетті. Әлбетте, адам табиғатының осы қосарлылығын ескере отырып, этика мен деонтологияны ажырата алмаймыз, сондай-ақ оларды біріктіріп, ұқсас деп санау дұрыс емес. Позитивті, әлеуметтік мақұлданған идеяларға мінез-құлықтың сәйкестігі оның анализі мен қоғамдық игіліктің критерийлерімен салыстыру негізінде анықталады және бұл әлеуметтік пайда жеке адамға қайшы келетініне немесе онымен сәйкес келетініне қарамастан анықталады. Шамасы, адамның мінез-құлқы мен белсенділігі қаншалықты әлеуметтік маңызға ие болса, нормативтік мінез-құлықтың кепілдігі соғұрлым сенімді болуы керек. Сондықтан деонтология – бұл кез келген этикалық жүйенің негізі, себебі бұл мінез-құлық тұлғаның жеке моральдық деңгейімен бекітілгеніне қарамастан, адамға сыртқы талаптарды орындауға кепілдік береді. Кәсіби - этикалық жүйеде деонтология орталық орынды алады, алайда кәсіби қызметтің түрі мен мазмұнына байланысты ресми қарыздың «үлесі» әртүрлі болуы мүмкін. Кәсіби қызметтің нәтижелері қаншалықты әлеуметтік маңыздылыққа ие болса және кәсіби қызмет қаншалықты тағдырға, қоғамның және нақты адамдардың әл-ауқатына әсер етсе, соншалықты маманның әрекеті, қарым-қатынасы мен қызметі деонтологиялық принциптердің көмегімен реттеледі. Сонымен қатар, жоғарыда айтылғандар деонтологиямен реттеле алатын қызметтің бөліктері тұлғаның қызығушылықтары мен қабілетіне қайшы келеді дегенді білдірмейді; олар сәйкес келуі мүмкін және тиісті мінез-құлық өзінің нәтижелерімен ғана емес, процестің нақты өзімен де тұлғаға ләззат сыйлайды. Деонтологияның негізгі категориясы - парыз (парыз, борыш) (грек. deon). Алғаш рет парыз түсінігін Аристотель қарастырған, ол оны қалыпты мінез-құлықтың қажет әдет-ғұрып ретінде түсіндіреді. Әлеуметтік жұмыстың кәсіби этикасының санаттарының бірі - парыз. Қазіргі уақытта парыз этиканың ең маңызды санаты болып табылады. Парыз түсінігін екі негізгі ұстаным негізінде түсіндіруге болады: біріншіден, адамның ішкі қобалжуларының ішінен ішкі талаптарға байланысты әрекет ету тілегі жеке, ішкі моральға негізделеді және тұлғалық талаптарымен және принциптерімен, парыз жайлы түсініктерімен өмір сүреді. Екіншіден, парыздың мазмұны мен мәні адамға белгілі бір қоғамдық моральдағы талаптарды, қоғамның ортақ қызығушылықтарын (жақсылықтың, әділеттіліктің, артықшылықтардың идеалдарына еру) қамтамасыз етуді, қоғамдық қызығушылықтарға сәйкес әрекет етуді көрсететінін ескеру керек. Бұл жағдайда осы мүдделерді түсіну мен бастан өткеру, олардың ішінен жеке қызығушылықтарды іріктеп алу парыз сезімінің оянуына әкеледі, яғни онда қоғамдық және жеке мүдделер көрініс табады, тек қана осы сәйкестікте адам қоғам алдындағы және өзінің мамандығы алдындағы өз борышын өтеуге құқылы. Әлеуметтік қызметкердің кәсіби этикасының маңызды компоненті - кәсіби парыз болып табылады. Әлеуметтік жұмыста парыз санатына моральдық сана, ішкі моральдық қажеттіліктер, клиент алдындағы мемлекеттік әлеуметтік тапсырысты орындау жауапкершілігі, кәсіби қызметтің жоғары оң нәтижелеріне қол жеткізу және әлеуметтік қызметкердің өзіне деген жауапкершілігі кіреді. Әлеуметтік жұмыста парызсыз жауапкершілік мәнсіз екендігін айтып өту қажет, себебі тек парыз бен тиісті қарым-қатынастар ғана әлеуметтік жұмыс тиімділігін арттырудың маңызды факторы, тиімді құралдарының бірі және ең өткір әлеуметтік мәселелерді шешудің бір түрі бола алады. Кәсіби әлеуметтік қызметкер үшін кәсіби парызға қойылатын талаптар көп жағдайда өзінің кәсіби міндеттерімен, жеке мүдделерімен сәйкес келуі маңызды. Әлеуметтік жұмыс тиімділігінің қажетті шарты болып әлеуметтік қызметкердің кәсіби парызын табиғи қажеттілік және сол уақытта адамның ішкі қажеттілігі, өзімен қоса қоғамға да бағытталған, адамгершілік талаптар негізінде өзіне өзі қоятын адамгершілік талаптар деп тануы табылады. Парыз әлеуметтік және жеке болуы мүмкін. Әлеуметтік парызға патриоттық, әскери, медициналық, педагогикалық, соттық және т.б. парыздарды жатқызуға болады, ал жеке парызға - ата-аналық, балалық, жұбайлық, жолдастық және т.б. парыздар кіреді. Өз қызметінің әлеуметтік мағынасын терең түсінген, жоғарғы борыш сезіміне ие және оны орындай алатын мамандар ғана өз қызметтерін табысты орындай алады. Әлеуметтік қызметкердің кәсіби-этикалық мәселелерін шешуде әлеуметтік жұмыстың кәсіби-этикалық негіздері бөлімінде деонтологиялық сұрақтардың бағытын зерттеу маңызды болып табылады. Г.П. Медведева өзінің лекциялық курсында деонтологияға толықтай бір тарауды арнаған, онда ол «деонтология» (грек. deonthos - қажетті, керекті, logos - оқу) ұғымын ғылымға 18 ғасырда ағылшын философ - утилитаристі Иеремия Бентан (1748-1832) енгізді деп жазған. Ғалым бұл ұғымды жалпы мораль мағынасына қатысты қолданған. Қоғамның тарихи даму процесінде бұл түсінік өзгеше мағынаға ие болды. Деонтологияны дұрыс мінез-құлық пен іс-қимыл бейнесі жайлы білім ретінде қарастырылған этика бөлімі деп түсіне бастады. Парыз жайлы бөлімдер ортақ этикада ғана емес, сонымен қатар әрбір кәсіби этика мен әлеуметтік жұмыста да үлкен маңызға және орынға ие [3, б. 114]. Г.П. Медведева: «Қазіргі уақытта «деонтология» термині этикада де, кәсіби этикада да өз міндеттерін атқару барысында жеке тұлғаның (маманның) борыш және тиісті мінез-құлық доктринасын белгілеу үшін кеңінен қолданылады» деп айтқан. Бұл мағынада ол әлеуметтік жұмыстың кәсіби этикасының негізі болып табылады. Г.П. Медведеваның пікірінше, «...әлеуметтік жұмыс деонтологиясы әлеуметтік қызметкердің, ұжымның, әлеуметтік қызметтің және кәсіби топтың қоғам мен мемлекет, ұжым, клиент және өзінің алдындағы ерекше әлеуметтік институт және кәсіби әлеуметтік қызметтің арнайы түрі ретіндегі әлеуметтік жұмыс алдындағы парыз жайлы мағыналар, түсініктер, нормалар, орнатулар мен нұсқаулықтар жүйесін негіздейді». Моральдық борыш - бұл қоғамдық мораль талаптарын белгілі бір адамның жеке мұқтаждыққа айналдыруы және оны ерікті түрде орындауы. Парыздың көзі - бұл қоғамдық мүдде. Борыш тұлғаның басқа адамдарға және өзіне қатысты адамның адамгершілік міндетін қалыптастыра отырып, бұйрықты сипатқа ие болады. Осылайша, міндет пен парыздың айырмашылықтары бар: міндеттердің қарапайым орындалуы сөздің этикалық мағынасында парыз болып табылмайды. Парыз түсінігі өз міндеттерін құрметтеу тұжырымдамасын жетілдіреді, олардың орындалуына, олардың ерікті түрде қабылдануына және олардың қажеттілік туралы хабардарлығына терең әсер етеді. Борыш - бұл сыртқы талаптарға ғана емес, сонымен қатар ішкі адамгершілік мотивтерге де әсер ететін адамның адамгершілік міндеті. Осы түсініктерге сүйене отырып, әлеуметтік қызметкердің ішкі сенімдеріне айналған кәсіби парыздың талаптары оның қызметінің рухани ынталандырылуын анықтаушы болып табылады. Моральдық борыш талаптары әлеуметтік қызметкерді кәсіби борышқа қарағанда оның міндеттерін кеңінен қарастыруға мәжбүр етеді. Кәсіби парыздан өзгеше, кәсіби міндеттер нақты болуы мүмкін, өйткені олар әлеуметтік қызметкерге оның кәсіби мәртебесі немесе қоғамдық жұмыс үшін қоғамның сұранысына ие мекеме ретінде тағайындалған әртүрлі талаптар мен міндеттердің орындалуына байланысты болып келеді. Әлеуметтік қызметкердің барлық көріністеріндегі қызметі әлеуметтік бағытқа ие және қоғам мен мемлекеттің алдында маманның жауапкершілігін көтереді және ең алдымен қоғам мен мемлекеттің мүддесі үшін әлеуметтік қызметкердің барлық кәсіби білімі мен дағдыларын, таланты мен ақыл-ойының қасиеттерін пайдалануды талап етеді. Әлеуметтік қызметкердің кәсіби парызы - әлеуметтік қызмет институтына қойылатын талаптарға сәйкес келетін кәсіби қызметте осындай өзара қатынастар мен қарым - қатынастарды орнату болып табылады. Әлеуметтік қызметкердің міндеті қоғамның белгілі бір бөлігінің өмір сүру жағдайын жақсартуға ғана емес, сонымен қатар оларды қоғамның белсенді мүшелеріне айналдыру болып табылады. Кәсіби қызметтің терең әлеуметтік салдарын ескере отырып, кәсіби практиканы ұйымдастыра отырып, кәсіби клиенттердің ғана емес, бүкіл қоғамның пайдасына ықпал ете отырып, әлеуметтік қызметкер өзінің кәсіби борышын қоғамға және мемлекетке жүктейді. Кәсіби топ өкілдерінің әрқайсысының тиісті қарым – қатынасынсыз қоғамдағы кәсіптің әлеуетін тиімді жүзеге асыруды елестету қиын. Әлеуметтік қызметкердің мамандығы алдындағы міндеті - оның жұмысын оның өміріндегі басты жұмысы ретінде қарау болып табылады. Бүгінгі күні «әлеуметтік жұмыс» сөз тіркесі неологизм болудан бас тартты, бірақ бұл мамандыққа берілетін баға әрқашан да және әркімге бірдей емес. Бұған төмен жалақы, артықшылықтардың болмауы, ақпараттың болмауы, осы мамандық туралы базалық білімнің жоқтығы және т.б. сияқты бірқатар себептер бар. Сондықтан әлеуметтік қызметкердің өз мамандығына алдындағы борышы - мамандық туралы білімді насихаттау, беделін, мәртебесін көтеру және қоғамдық оң пікірді қалыптастыру. Сонымен қатар, әлеуметтік қызметкер мамандықтың моральдық тазалығын сақтауға, өзінің моральды келбетін сақтауға, мүдделердің ешқайсысына зиян келтірмеуге, мамандық құндылықтарын мамандар тобының құндылықтарымен алмастыруға, әлеуметтік жұмыс этикасының қағидалары мен нормаларынан ауытқуына жол бермеуге міндетті. Әлеуметтік қызметкердің өз әріптестеріне қатысты маңызды міндеті мен парызы – әріптестерінің қызметіне қолдау көрсету, оның маңыздылығы мен мәнін түсіну, олардың кәсіби тәжірибелерін құрметтеу, оларға жан-жақты көмек көрсету, ашықтық, адалдық, ізгілікті сақтау, әріптестерге және өзіндік «Мен»-ге жоғары талаптар қою. Клиентке қатысты әлеуметтік қызметкердің кəсіби борышының негізгі мазмұны - оның қажеттіліктеріне қарай əртүрлі жолдармен жəне əдістермен қол жеткізілген клиенттің тұлғалық толық жетілуіне жәрдемдесу. Клиентке қатысты әлеуметтік қызметкердің кəсіби борышына қойылатын негізгі талаптар: клиент ретінде адамға құрмет көрсету, оның ең маңызды оң қасиеттерін қолдау жəне дамыту, оған деген ақылға қонымды талап, іскерлік, ресми ғана емес, сонымен қатар адами қарым-қатынастарды қалыптастыру. Сондай-ақ клиент үшін оптимистік көңіл-күй қалыптастыру, оның қадір-қасиетін және өзін-өзі бағалауын сақтау, әлеуметтік ортада құрметке ие болуын қадағалау, клиентке қажетті көмек көрсету, оның барлық мүмкіндіктері мен ресурстарын пайдалану қажет. Осы талаптарды орындау үшін әлеуметтік қызметкер моральды түрде жауапты болып табылады. Әлеуметтік қызметкер өзіне жүктелген міндеттерді орындауға міндетті, өз мамандығының маңыздылығын сезініп, ішкі әлеуетін іске асыруға ықпал ететін ішкі қажеттіліктерді басшылыққа ала отырып өз қызметін атқарады. Мұның бәрі олардың кәсіби қызметіне, жеке басына және мінез-құлқына жоғары баға беріп, беделіне ие болу қажеттілігіне әкеледі. Әлеуметтік қызметкердің өз міндеттерін қызығушылықпен орындап, тұрақты кәсіби және тұлғалық дамуы, өзінің ар-намысы мен қадір-қасиетін сақтауы- оны қоршаған ортасындағы адамдардың жоғарғы бағасына ие болуына және өз кезегінде өз- өзіне деген басағысының өсуінің жоғарылатуына септігін тигізеді. Әлеуметтік қызметкердің өз-өзіне қатысты басты міндеті-абыройға ие болу болып табылады. Маманның кәсіби міндеті, ең алдымен, қоғамның, кәсіптің, ұжымның, клиенттердің және ол өзінің мінез-құлқына және іс-әрекеттеріне қатысты өз борышын орындау болып табылады. Жоғарыда аталғандардың барлығы да Әлеуметтік қызметкердіңөзі де қажет ететін және сол үшін жауапкершілік алатын іс-әрекеттер жүйесі болып табылады. Әлеуметтік қызметкердіңкәсіби борышының мазмұны мамандық тарапынан ұсынылып отырған құқықтық, моральдік міндеттер жиынтығын құрайды. Әлеуметтік қызметкердің кәсіби борышы адами моральді, объективті міндеттерді, идеялар, сендірулер мен сезімдерден тұрады. Бұл оның күнделікті әдеттері, кәсіби қызметінің ішкі мотивтері мен оны тәжірибелік іс-әрекетке еңгізуі болып табылады. Әлеуметтік қызметкердің кәсіби борышы деп қызметкердің жүріс-тұрысын анықтайтын объективті және субъективті факторлар жүйесін айтамыз; бұл тек әлеуметтік қызметкердің ғана тиімділігі жоғарғы жұмысы ғана емес, сонымен қатар әлеуметтік жұмыс институты мен қызметінің жалпы шарты болып табылады. Әлеуметтік қызметкердің борышы «адам-қоршаған орта» жүйесінде игілікке жету үшін қажетті өзін-өзі ұстау қасиеттері тек кәсіби тұрғыда ғана емес, сонымен қатар оның ішкі моральдік борышына айналуы тиіс. Қазіргі таңда борыш - маңызды этикалық категория. Ол өзінің ішкі күйзелісін этикалық құндылықтар міндеттеріне сәйкес құруға ұмтылу мен өзінің тұрмысын осы аталған талаптарға негіздей отыра құру болып табылады. Қажетті реттеу әрқашан да қажет бола бермеуі мүмкін, ол тек адамның өзін-өзі ұстауының, іс-әрекетінің, қарым-қатынасының түрлері арасындағы таңдау болған жағдайда ғана іске асуы мүмкін. Борыш дегеніміз амалдарды таңдаудағы тұлғаның моральдік танымын және тұлғаның әлемутеттік индивидуалды маңызды нәтижелерге жету үшін бағытталған механизм жүйесін құрайды. Тұлғаның немесе топтың қызығушылығының міндеттері орын табады. Осы қызығушылықтарды түсіну мен алаңдаушылық борыш сезімінің пайда болуына өз септігін тигізеді. Шын мәнінде, сана мен борыш сезімі адамның қоғамға, топқа тәуелділігін білдіреді, себебі борыштың мазмұны, әдетте, жеке тұлға сипатына қатыстылығын сипаттайды. Сондықтан, міндет қоғам немесе топ тарапынан адам мінез-құлқының реттелуінің және оның мінез-құлқы мен қызметіне моральдық баға беру нысаны болып табылады. Дегенмен, бұл адамның тиісті өзін-өзі ұстауының дағыдылы құбылысқа айналуын , оның қызығушылықтарының, ұстанымдарының болуын жоққа шығармайды. Моральдың мазмұны адамның сезімдік бейімділігі негізінде, оның эмоцияларының ұқыптылығына , эмоцияларына негізделе отырып құрылады. Ол өзін-өзі мәжбүрлеуден тұратындықтан объективті, моральдық заңдарымен және әрдайым адамның және оның бейімділіктерінің ұстанымымен сәйкес келмейді. Жақсы мінез-құлық, яғни деонтология қағидаттарына сәйкес мінез-құлық, өз субъективті қажеттіліктерін объективті қажеттілікпен салыстыра отырып, оның пайдасына таңдау жасайды және өз міндеттерін орындау үшін өз қызметін жүзеге асырады. Демек, жеке адамға тән объективті қажеттілікке негізделе отырып, дұрыс мінез-құлық соңында жеке адамның себептері арқылы анықталады. Басқаша айтқанда, борыш адамның объективті қажеттілігі мен субъективті белсенділігінің диалектикалық бірлігін қамтиды. Сондықтан мінез-құлықтың деонтикалық немесе деонтологиялық реттелуі адамгершілік қажеттіліктерге емес, моральдық сананың тереңірек болуы болып табылады. Өзін-өзі мәжбүрлеу тиісті мінез-құлықты жүзеге асыру механизмі ретінде дұрыс мінез-құлық әрдайым тек теріс эмоциялар немесе адамның басқа да жағымсыз сезімдері арқылы жүреді дегенді білдірмейді. И. Бентамның айтуынша, борыштың орындалуы ләззат көздерінің бірі бола алады («жетістік сезімі», қанағаттану), сөйлеушінің нәтижесі ретінде өзін-өзі құрбан ету үрдісінің нақты пайдасын көрсетеді. Жеке тұлғаның (оның ішінде өзін-өзі қоса алғанда) өз қызметінің нәтижелері үшін жауапкершілігі әлеуметтік, кәсіптік және топтық құндылықтарды игеру нәтижесінде жүзеге асырылады. Жауапкершілік адамның моральдық белсенділігінің өзінің мүмкіндіктері бойынша өзінің міндетіне сәйкестігін білдіреді. Бұл өз кезегінде іс-шараларға, процестің немесе құбылыстың уақытында түзету әрекетін қамтамасыз ету мақсатында ресми және бейресми бақылауды жүзеге асыруда көрініс табады. Қызмет процесін жүзеге асыру барысында жеке тұлғаның сыртқы, ресми бақылауы, ең алдымен, процестің қажетті параметрлерін сақтауға бағытталған, ал ішкі, бейресми негізінен өз міндеттерін орындауға байланысты өз қызметін реттеуге бағытталған. Адамды қызметтің белсенді субъектісі ретінде тану оның жеке жұмысына түпкілікті нәтиженің шешуші тәуелділігіне әкеледі, ол адамға қосымша қаражат іздеуге, мақсатқа жету үшін жағдайлар жасауға, кейде ақыл-ойдың мағынасына қарсы болады. Борыш әлеуметтік жұмыс деонтологиясының негізгі санаты болып табылады. Маманның міндетінің мәні мен мазмұны, әлеуметтік жұмыстың кәсіби және этикалық жүйесінде деонтологияның орны мен рөлі осы саладағы негізгі бағыттардың бірі болып табылады. Деонтологияда маманның мінез-құлқы мен іс-әрекеттерінде моральдық-кәсіби компоненттердің нақты түйісуі бар. Әлеуметтік жұмыста кәсіби борыш тұжырымдамасын енгізу қажет, себебі маманның қызметі көбінесе өз клиентінің тағдырын, әріптестерінің әл-ауқатын, мамандығын, сондай-ақ жанама түрде қоғам мен мемлекеттің тағдырын айқындайды. Оның үстіне, әлеуметтік қызметкердің барлық міндеттері маман үшін бұл жұмыс түрін орындауға бейім емес және оған тартымды болуы мүмкін. Клиенттің де, мамандықтың да, әріптестердің де маманның осындай ерекшеліктеріне, оның бейімділігіне, көңіл-күйіне байланысты болмауы мүмкін. Осы және осыған ұқсас себептерге қарамастан, клиентпен өзара іс-қимыл және кәсіби түрде ұйымдастырылуы тиіс. Демек, белгілі бір жағдайларда мамандар қызметке қатысуға мәжбүр болуы керек. Ішкі тәжірибе ретінде жұмыс істейтін борыш, кәсіби және этикалық жүйенің талаптарына сәйкес әрекет етуге маманның өзін-өзі мәжбүрлеуі және олардың кәсіби қызметіне, қатынасына, әрекеттеріне қойылатын талаптар осы талаптарға сәйкес нормативтік мінез-құлықты қамтамасыз ете алады. Тиісті (деонтикалық немесе деонтологиялық) регламент әрдайым орын алуы мүмкін емес болғанда ғана маманға мінез-құлық, іс-әрекеттер, көзқарастар, іс-әрекеттердің әртүрлі нұсқалары арасындағы таңдау жағдайында. Мысалы, эмоциялар, бейімділік, мүдделер нормадан тыс мінез-құлық нұсқасын ұсынып, көп көңіл көтеру немесе жеке эмоционалдық тәжірибелерді азайта алады, алайда бұл істің мүдделері маманның барлық жағынан бағынуын талап етеді. Осыған байланысты, борыш - бұл әрекеттерді таңдау процесінде тікелей маманның моральды санасын қамтитын және әлеуметтік және жеке маңызды нәтижелерге қол жеткізу тұрғысынан оңтайлы шешімді анықтайтын механизм. Жоғарыда айтылғандарға байланысты, біздің ойымызша, әлеуметтік қызметкердің жалпы кәсіби даярлығының көрсеткіші − оның адамгершілік-психологиялық, теориялық және практикалық даярлығын қажет ететін талаптарды қамтитын және өз мамандығының өзгешелігін айқындайтын кешенді сипаттама болып табылады. Мұның барлығын оның деонтологиялық даярлығы қамтиды. Осыдан, әлеуметтік қызметкердің деонтологиялық даярлығының басты құрамдас бөлігі − оның тиістіні ұғыну кезіндегі кәсіби іс-әрекетке деген адамгершілік-психологиялық даярлығы. Арнайы мамандандырылған іс-әрекет бола тұра, әлеуметтік қызмет сол іс-әрекеттің үдерісі кезінде шешілуге тиісті және кейде осы іс-әрекеттің пәні болып табылатын ерекше мәселені қамтиды. Сол жағдай әлеуметтік деонтология қарастыратын ерекше саналы принциптер мен нормаларды ұстану қажеттілігін тудырады. жүктеу/скачать 0,76 Mb. Достарыңызбен бөлісу:
|