87
жанып тұрған жалғыз үйдің иесі) – Ғайшаға келіп жылайды.
Бұл екі жыланның жылағаны фольклорлық поэтикаға сай, жыр
тілімен берілген. Жыландар тілімен төгілген зар, адамзаттың
табиғатқа əкелген зұлматы осы тұста айтылады. Түркілер еліне
қашып, түркіеместер жеріне барған екі жылан мұнда да Мəлике-
Маран əулетіне адамдар тарапынан қырғын келгенін көрген екен.
Екі жыланның зарын ақын əсерлі тілмен бейнелеп жеткізген.
...Екі бұрымың болайық, апа,
Екі де бірдей шерменде.
...Екі сырға ғып тағып ал, апа,
Нан берші бірақ бір үзім.
...Екі білезік салып ал, апа,
Екі қолыңа мүбəрəк!
Ғайшаға осылайша зарланып, ішке кірмек болғанда інісі Алмас
құйрықтарынан ұстап, сыртқа қарай лақтырып жібереді. Поэма
оқиғасында сирек көрінгенімен, өзінің бүкіл іс-əрекеті, сөзімен
халықтың бұзылып бара жатқан пиғылын танытқан бұл кейіпкердің
де бар мақсаты – түркіеместерді қырып салу. Туған інісіне де сөзі
өтпей, амалы құрыған Ғайша Қағанға келіп, ақыл салмаққа бекінген.
Келсе, Қағанның да тірлігі – осы. Түркіеместердің тыңшысы деп,
бір жігіттің аяқ-қолын байлап қойған. Жиналған көпшіліктен оған
кесілетін жазаны сұрап отыр. Ғайша енді сол тұтқын жігітті сауғаға
сұрайды. Ниеті – аман алып қалу:
Достарыңызбен бөлісу: