кабылдауға негізделген біздің біліміміз коршаған орта туралы шынайы мәлімет беріп жэне оны дүрыс бейнелейтініне күмэн келтірген болатын. Платон мэңгі жэне өзгермейтін идеялар туралы білім ғана мүмкін, ал сезімдік элем туралы мәлімет, пікірлер жалған деп санады. Сондыктан да объективті кұбылыстар мен білімнің арасындағы сэйкестікті бекіту мэселесі пайда болды. Философияда мүндай сәйкестік акиқат деген атауға ие болды. Аристотель былай деп жазды: «ажыратылғанды - ажыратылған, байланысканды - байланыскан деп есептейтін адам шын сөйлейді, ал жалған сөилейтін адам - заттардың нактылығы туралы кері ойлайтын адам». Аристотельдің бұл сөздері акикапың классикалык концепциясын калыптастырып, ол біздің заманымызға дейін жетті. Бұл концепция бойынша, акикат - бұл объективті кұбылыстар мен үдерістер 167
жэне жекелеген ұғымдар арасындагы сәйкестік емес, белгілі бір түйіндер, яғни, пікірлер жэне істің объективті жағдайы арасындағы сәйкестік болып табылады. Акикат түсінігінде философия тарихында да, казіргі философиялык ағымда да эр алуан пікірлер бар. Мысалы, акикаттың когерентгі (латынша cohaerentia - тіркесу, байланыс) концепциясын жактаушылар рационалистер көзкарастарын біржақты колдай отырып, егер берілген түйін алдындағы акикат деп есептелген пікірлерден белгілі логикалык ережелерге сэйкес туындайтын болса, дұрыс деп санайды. Математикадағы шарт осындай. Теорема біркатар аксиомалардан келіп шығады. Аксиоманың шынайылығына біз күмэн келтіре алмаймыз, ал теорема болса (тұжырым), егер ол логикалык түйіннің дэл ережесіне
