мэселелері кеңінен орын алған. М эселен, Қарашоқыға жазықсыз жаламен Қодар мен Қамқаны өлтіруге алып келгенде, ашынған Қодар зор дауыспен барынша: - Ақ-қарамды тексермедің бе, өңшең қан жұтқан, кара бет?! - деп, қанталаған көзімен Құнанбайға бұрылып, атып жіберердей қарағанын білеміз (М. Әуезов, Абай жолы. 2003. 36 б.). Немесе: «Баласы атқа қонып, жүруге ыңғайланып, тізесін қымтай бергенде Үлжан өзінің үлкен ақ саусақтарын жирен аттың жалына салды. Бір нәрсе айтатын сияқты. Абай осыны аңғарып, анасының ж үзіне Караганда, Үлжан бұған біраз көз салып түрып: - Балам, үлкендер бірде тату, бірде араз бола беретін. «Күндестің күлі күндес» дегенді сен білмей-ақ қой. Бөжекеңді
Imapay. Журналист этикасының табиғаты
21 көрген жерде сәлеміңді түзу бер. Бір кезде жақсы жақының еді. Кім тентек, кім мақұл? Қайдан білдің? Әкең дұпіпан десе, сен эділ бол! Жамандыққа кім табылмайды дейсің, жанашырдан айырыл- ма!» - деген екен (М. Әуезов, 2003, 96 б.). Осы бір үзіндінің аста- рынан адамдыққа, ізгілікке, кешірімшілдікке үндейтін халықтық тэрбиенің үлкен бір ізі жатқанын аңғаруға болады. Адамгершілік - адамның рухани арқауы. Адамға қойылатын басты талап - асыл да ізгі адамгершілік қасиеттерді бойына сіңіріп, ұлағатты азамат болу. Өйткені, адам - адамгершілігімен, қайырымдылығымен, адалдығымен жэне эділеттігімен ардақты. Әдептілік, сыпайылық, ізеттілік деген сөздердің түп мағынасы бір, ол - адамгершілік. Яғни, ата-ананы қүрметтеу, үлкенді сый- лау, шыншыл жэне әділетті болу, адамның көпшілік алдында өзін-өзі ұстай білуі десек, «Абай жолы» романында біз Абай бой- ынан дэл осындай игі қасиеттерді көптеп кезіктіреміз. М эселен,
