қайғы-қасірет тиетін кездің өзінде де бақытты бола алады. Ол тағдырдың барлық соққыларына мызғымастан шыдап береді жэне бұған қоса бақытын жоғалтып алмастан, өзі де игі істер атқарады. «Шат-шадыманға бөленгендердің ешқайсысы бақытсыз бола ал- майды, өйткені, ол ешқашан жиіркенішті жэне жаман қылықтар жасамайды» (Аристотель, 1984. 67 б.). Аристотель ізгі ниеттерді дианоэтикалық жэне этикалық деп екі түрге бөледі. Біріншілері жанның зерделік бөлігіне жатады, бұ- лар - пайымдаушылық, тапқырлық, даналық. Екіншілері - жанның аффектілі бөлігіне жатады, олар - дарқандылық, эділдік, естілік. Біріншісі көп дәреж еде білімге қатысты болса, екіншісі тәрбиелеу мен дағдыларды қалыптастыруда пайда болады. Дианоэтикалық ізгі ниеттер - мінездің, рухани қалыптың қасиеттеріне ие. Өйткені,
