Өлеңдер, толғаулар, балаларға

165 
 
Таң да күліп атады. 
Батыр төбет балпиып, 
Іргеге кеп жатады. 
 
 
 
 
 
ЖЫЛҚЫ МЕН СИЫР 
 
«Күн көруге ебім көп, 
Алынса тек ерім», – деп, 
Жылқы қыстан шығады, 
Жайылумен тебіндеп. 
 
«Жайылуға тебіндеп, 
Ебім жоқ қой менің», – деп, 
Сиыр тұрар қорада, 
Үйіп берген шөбін жеп. 
 
 
ТОЛҚЫН МЕН ЖАҒА 
 
Толқын ұрар жағаны: 
-Маған бөгет қылма! – деп. 
Жаға кейін қағады: 
-Әуре болып ұрма! – деп. 
 
-Кетер едім көсіліп, 
Кең далаға жайылып, –  
Дейді толқын көпіріп, –  
Сен тұрмасаң қайырып! 
 
 – Мен болмасам, көл болып, 
Қалай асыр салар ең. 
Кең далада сенделіп, 
Жұғын болмай қалар ең. 
 
 
ТЕРЕК ПЕН ДАУЫЛ 
 
Құлатам деп теректі, 
Жел ырғады, ырғады. 
Алып терек желекті 

166 
 
Ешбір елең қылмады. 
 
Болмаған соң, 
Көмекке 
Жел дауылды шақырды. 
Даңғой дауыл желөкпе, 
Көкті судай сапырды. 
 
Теректі кеп қолға алды, 
«Көрейін, – деп, – батырды». 
Арпалысып, долданды, 
Күшін сарқып ақырғы. 
 
Сияқты өзі бір ауыл 
Жеке тұрған қырдағы: 
Алып терек діңі ауыр, 
Дауылға да қыңбады. 
 
Қозғалта алмай ауырды, 
Дауыл қатты тулады. 
Мазақ қылып дауылды 
Қалың бұтақ шулады: 
 
«Дауыл, дауыл, мақтаншақ, 
Айғайлама, аттан сап! 
Келе жатыр қара бұлт, 
Төгейін деп ақ моншақ. 
 
Өнеріңді көрер ек, 
Жаңбыр жауса себелеп. 
Жаныңды бақ, онан да 
Бізден саған не керек?! 
 
Бізден сәлем ала бар, 
Ойнап жүрсе балалар. 
Қаңбаққа бар, алдыңа 
Түсіп алып, домалар!». 
 
 
Дауыл тынды: «Құрысын, 
Неғылған бұл ауыр!» – деп. 
Терек айтты: «Бұл ісің 
Жарамайды, бауыр!» – деп... 
 

167 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 САМАЛ МЕН ҚАМЫС 
 
Самал келіп қамысқа сыбырлады, 
Қамыс басын изеді, жымыңдады. 
Бұлғалақтап үкісі басындағы, 
Қозғалақтап орнынан, қыбырлады. 
 
-Самал келіп қамысқа не деп кетті? 
-Менің орным өзгеден бөлек! – депті, –  
Мен келгенде, ән салып, биге басып, 
Сырнайыңды тартуың керек! – депті. 
 
 
 
КІРПІ МЕН ҚАСҚЫР 
 
Аш қасқыр орманда 
Жалақтап келеді. 
Қаңғыған сол маңда 
Кірпіні көреді. 
 
Қырылдап, ырылдап, 
Қасекең тамсанды. 
Ішегі шұрылдап, 
Ішінде ән салды. 
 
«Бір күндік азығым, 
Табылып қалды», – деп, 
Ақсиған азуын 
Асығыс салды кеп. 
 
Бұғынып алды да, 
Кірпі қу мырс етті. 
Қасқырдың аузына 
Инелер кірш етті. 
 

168 
 
Ашыды удай боп, 
Тіл-аузы дуылдап. 
Езуден судай боп, 
Қан ақты зуылдап. 
 
Деп едім сүйейін, 
Көрсеттің көресі. 
Жүресің дүлейім, 
Қырынбай неге осы?- 
 
Деп қасқыр кірпіге  
Кейіді тым қатты. 
Мысқылмен күлді де, 
Кірпекең тіл қатты: 
 
– Біткенде сендердің 
Азуың жұлынып, 
Жүремін мен де еркін, 
Тап-таза қырынып. 
 
 
 
СҰРАҚ ПЕН ЖАУАП 
 
 – Бұлт, қайда барасың? 
 – Биік тауға барамын. 
 – Биіктен не табасың? 
 – Ұйқтауға барамын. 
 
 – Жел, жел, қайда барасың? 
 – Жер түбіне барамын. 
 – Жүгіріп не табасың? 
 – Орман шаңын қағамын. 
 
 – Көл, сен қайда барасың? 
 – Мен ешқайда бармаймын. 
 – Ал, неге асыр саласың? 
 – Жан-жағымды барлаймын. 
 
 – Бұлақ, қайда барасың? 
 – Жолаушылап барамын. 
 – Жолда қайда қонасың? 
 – Көлге жетіп қонамын. 
 
 – Лақ, қайда барасың? 

169 
 
 – Бұлақ іздеп барамын. 
 – Бұлақтан не табасың? 
 – Тұнық суға қанамын. 
 
 – Қоян, қайда барасың? 
 – Көк тоғайға барамын. 
 – Тоғайдан не табасың? 
 – Көгалда дем аламын. 
 
 – Мысық қайда барасың? 
 – Азық іздеп барамын. 
 – Оны қайдан табасың? 
 – Қаптың түбін қағамын. 
 
  
 
ҰЛ МЕН ГҮЛ 
 
Баласы күлімдейді: 
«Гүл өсірдім!» – деп. 
Мамасы күлімдейді: 
«Ұл өсірдім!» – деп. 
 
Гүл құлпырып келеді, 
Ұл ұмтылып келеді. 
 
 
 
ТАҒА МЕН ТАБАН 
 
Бірде аттың табаны 
Ауырсынды тағаны: 
 – Жүк болдың ғой босқа! – деп, 
Салқын тартты қабағы. 
 
Осыны дәл білген бе, 
Таға түсті бір демде. 
Табан қатты қуанды: 
«Жеңілмін, – деп, – жүргенде!». 
 
Келе жатқан асыр сап, 
Таға барда тас ұнтап. 
Жол ортада жұқарып, 
Шыға келді тасырқап. 

170 
 
 
Жүрген сайын қалжырап, 
Кете барды зар жылап. 
 – Баса ғой, – деп, – батырым, –  
Тастар жатыр саудырап. 
 
 
ЖЕЛ МЕН ҚАУЫРСЫН 
 
Ешкімге жоқ керегі, 
Желге ұшты қауырсын. 
Деп кекетті жел оны: 
«Неткен өзің ауырсың!». 
 
Әлгі сөзге қысылған, 
Былай деді қауырсын: 
«Мына мені ұшырған 
Желім, сен де тәуірсің!». 
 
 
АСАУ МЕН АРҚАН 
 
Түсті асауға бұғалық, 
Арқан кетті шұбалып. 
Бұрқыратып барады, 
Жердің шаңын шығарып. 
 
Алды-артына қарамай, 
Асау зытып барады-ай! 
Қабаған ит тап беріп, 
Тұра қашқан баладай. 
 
Барабан ғып даланы. 
Төрт тұяғын қағады. 
Мойнындағы «бәледен» 
Құтыла алмай барады. 
 
Орғып-орғып тулады. 
Барған сайын зулады. 
Судан әрі-бері өтіп, 
Арқанды әбден сулады. 
 
Қуғыншы да құйғытқан, 
Алды жетіп құйрықтан. 

171 
 
Қыл арқанның қаттысы-ай, 
Суға түсіп ширыққан. 
 
 
 
 
  
 
 
ЖОЛ КЕЛЕДІ ЖҮГІРІП 
 
Шофер отыр үңіліп, 
Жол келеді жүгіріп: 
 
Жотасымен жондардың, 
Арасымен орманның, 
 
Үстіменен тегістің, 
Ішіменен егістің. 
 
Кесіп өтіп өзеннен, 
Асып түсіп кезеңнен, 
 
Қалаға кеп кіреді, 
Сайран салып жүреді. 
 
Сағынғанда даланы, 
Тастай қашар қаланы... 
 
 
 
 
ЖОЛ 
 
Шексіз неткен жер деген, 
Жүрген сайын көлбеген! 
Жерді айналып шығасың, 
Тарта берсең жолменен. 
 
Жолдар жүйткіп қашады, 
Қырдан-қырды асады. 
Көз ұшынан көкжиек 
Бізге қойнын ашады. 
 
Жолдар қашан таусылар, 

172 
 
Тау артынан тау шығар. 
Қалып жатыр қол бұлғап, 
Әр төбеден малшылар. 
 
Жер домалақ деуші еді, 
Сол бекер-ау мөлшері. 
Бірді-бірге жалғаған. 
Бітер емес жол шегі. 
 
Бір-бірімен тұстасып, 
Бір-бірімен ұштасып, 
Қалалар мен ауылдар 
Алыпты қол ұстасып. 
 
Жолдар қалған бабадан, 
Жолдар қалған ағадан. 
Осы жолмен жүреді 
Дүниеде бар адам. 
 
Жолдар, жолдар, жүре бер, 
Ұзақ өмір сүре бер. 
Жүре берсең, жол ұшы 
Көк мұхитқа тірелер. 
 
Деме онда жол өлер, 
Сәл-сәл ғана бөгелер. 
Не аспанға шығады, 
Не мұхитпен жөнелер. 
 
 
Жолдың бойы ел екен, 
Мөлдір бұлақ мол екен. 
Таусылмайтын бір нәрсе 
Жер бетінде – жол екен... 
 
 
 
 
СОҚПАҚ 
 
Қаша-қаша зыр қағып, 
Соқпақ тауға кірді алып. 
Кейде жата қалады, 
Көк шалғынға ұрланып. 
 

173 
 
Кезеңдерден қылт етіп, 
Жыралардан жылт етіп, 
Кейде тасқа тіреліп, 
Жалт береді бұлт етіп. 
 
Бұлтарысы өте көп 
Иіндерден төтелеп, 
Қалыңнан ап шығады, 
Адастырмай төтелеп. 
 
Бірде өрге тартады, 
Шыңдарға қол артады. 
Шұбатылған бейне бір 
Алыптардың арқаны. 
 
Сайдан-сайды қуалар, 
Соқпақ – арқан шұбалар. 
Жүрген сайын жаңарып, 
Табан тисе қуанар. 
 
Қиясы жоқ баспаған, 
Асқары жоқ аспаған: 
Алып арқан 
Тауларды 
Матастырып тастаған. 
 
Бір жүгіріп, бір тоқтап, 
Арлы-берлі бұлтақтап, 
Ақырында ауылға, 
Алып келді бұл соқпақ. 
 
 
 
 
 
 
 
БІР АППАҚ БАЛА ТҰР 
 
Жатырқар іс кімді, 
Болған соң азамат? 
Кірістім үстімді 
Алмаққа тазалап. 
 

174 
 
Білекті сыбанып, 
Мінеки, кір жудым: 
Көйлегім қуанып, 
Көзінде тұр күннің. 
 
Шалбарым мыж-мыж боп, 
Былғанып бітіпті: 
Сөйлейді: «быж-быж» деп, 
Жүргізсем үтікті. 
 
Басымды, көзімді 
Сабынға көмдім бір. 
Ысқылап өзімді, 
Мұнтаздай болдым бір. 
 
«Таптың, – деп, жаңа ақыл, 
Бері қара, әй бала!» –  
Бір аппақ бала тұр, 
Қарасам айнаға. 
 
 
ҰЯТ-АЙ 
 
Тартып қойып танауын, 
Соғып еді палауын, 
Бәтеңкесін кие алмай, 
Жылап отыр ұялмай! 
 
 
КҮЙШІ ДЕСІН КӨРГЕН ЕЛ 
 
Кәне, тартып көрейін, 
Күмбірлесін көмейің. 
Атам менен апама 
Бір ән шырқап берейін. 
 
Саусақтарым талмасын, 
Даусым биік самғасын. 
Қос ішегің күн бойы 
Жорғасынан танбасын. 
 
Дегенімді болдырам, 
Пернеңе күй қондырам. 
Күйші десін көрген ел, 

175 
 
Сөйле, сөйле, домбырам. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ЕРТЕ ТҰРДЫ 
 
«Күн шықты!» – деп жар салып, 
Сәуле түсті әйнекке. 
Ызылдап тұр ән салып, 
Ерте тұрған шәйнек те. 
 
Ерте тұрған мамасы, 
Біраз ісін тындырды. 
Ерте тұрған ағасы, 
Жұмысына үлгерді. 
 
Таң бозынан атасы 
Қорада жүр күйбіңдеп. 
Бұзауы мен ботасы 
Кетті өріске шүйгіндеп. 
 
Ең алдымен бағана 
Шыққан күнді құттықтап; 
Тауықтары далаға 
Шығып кетті «қыт-қыттап». 
 
Қарамай өз сиқына, 
Күшігі жүр ырылдап. 
Бұл уақытта ұйқыда 
Кім жатады пырылдап? 
 
Үңілді де сағатқа, 
Ерте тұрды Қанат та. 
Тойып алып тамаққа, 
Тартып кетті сабаққа! 
 
 
 

176 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ҚАУІП 
 
Алғаш рет, қызық-ай, 
Ұстағаным! 
Лыпып тұрған жүзін-ай, 
Ұстараның! 
Ой, шашының ұзыны-ай, 
Анау тұрған, 
Кір-қожалақ, 
Сабалақ, 
Күс баланың! 
 
Салып көрсем, ұстарам 
Өтер ме екен? 
Алып көрсем, күш соған 
Жетер ме екен? 
Шаш астына көмілген, 
Көрінбейді- 
Қоса алынып құлағы 
Кетер ме екен? 
 
  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

177 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ТӘТТІ ҚИЯЛ 
 
« Жұлдыз, жұлдыз, алыстасың сен неге? 
Төмен түсші, кірші келіп бөлмеме. 
Жүрер ме едім түн ішінде өзіңді  
Жарқыратып тағып алып кеудеме... 
 
Барлық адам тұрса: «Ананы қара, – деп, –  
О, ғажайып жұлдыз таққан бала! – деп», –  
Терезеден телміреді аспанға 
Қиялдағыш жеті жасар Қанабек! 
 
  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

178 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
БАЛЫҚШЫ 
 
Күте-күте балықты, 
Қалтқы да жалықты. 
Қап, қармағым, қап енді, 
Алып шық бір «алыпты». 
 
Күні бойы күттім ғой, 
Қойдың ғой сен түк те ілмей. 
Шаршадың ғой өзің де, 
Мен де шаршап біттім ғой. 
 
Қармағымды, майбалық, 
Қапсаңшы кеп, айналып. 
Келе жатыр кеш батып, 
Барады көз байланып. 
 
Қармағым, күш салып көр, 
Не болса да алып кел! 
Үйге не деп барамын, 
Өзен-ау, бір балық бер? 
 
  
 
 
 
 
 
 
 
 
 

179 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
САМОЛЕТТЕ 
 
Зулайды құс-кемеміз, 
Жер бұлдырап, домалап. 
Жүндей түтіп келеміз, 
Қанатқа бұлт орап ап. 
 
Бізге қолын созғандай, 
Биік шыңдар төменнен. 
Қала берді қозғалмай, 
Алып таулар дегенмен. 
 
Кете бардық тау асып, 
Үңірейіп қалды аңғар. 
Қалды дереу адасып, 
Қарап тұрған ормандар. 
 
Жетер алыс түздерге, 
Ұша берсек бұл қанат. 
Жерден тағы біздерге 
Ынтықты екен кім қарап?! 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

180 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ӨКІНІШ 
 
Білмеппін-ау бір гәпті, 
Болсам да ақыл қонатын. 
Атам ылғи бәйге атты, 
Таң асырып қоятын. 
 
Тұратынмын қызығып, 
Тықыршыса көк бесті. 
Бір күн кенет қызынып, 
Бәйге ат болғым кеп кетті. 
 
Кешке тамақ ішпедім, 
Деп таң асып шығамын. 
Қап, бекер-ақ істедім, 
Түн бойы әрең шыдадым. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

181 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
МҰХИТ 
 
 – Көк мұхитты көрдің бе, 
Суына оның түстің бе? 
Толқынына ердің бе, 
Тұнығынан іштің бе? 
 
 – Көрмегенмен, көремін, 
Оған қалай түспеймін! 
Толқынына еремін, 
Бірақ суын ішпеймін. 
 
Бізге дейін талайға 
Алып қойнын ашты ғой. 
Іше алмайсың алайда, 
Мұхит суы ащы ғой. 
 
  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

182 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ҚҰРБАҚАНЫҢ ҚИЯЛЫ 
 
Жүре-жүре құрбақа, 
Көлге жетті күн бата. 
 
Көл түбінде күн жатыр, 
Аң-таң болды бұл батыр. 
 
«Күн де көлге түскен ғой, 
Көл суынан ішкен ғой. 
 
Күн бетінде жатайын, 
Рақатқа батайын. 
 
Болайын, деп, – сол текті», 
Көлге өзі де шолп етті. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

183 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 КІМДЕР ҚАЙДА ҚОНАДЫ? 
 
– Кімдер қайда қонады? 
– Кімдер кімнің қонағы? 
– Бұлттар қайда қонады? 
– Бұлттар – таудың қонағы. 
– Құстар қайда қонады? 
– Құстар – талдың қонағы. 
– Қаңбақ қайда қонады? 
– Қаңбақ – сайдың қонағы. 
– Қармақ қайда қонады? 
– Қармақ – судың қонағы. 
– Малдар қайда қонады? 
-Малдар – қора қонағы. 
– Аңдар қайда қонады? 
– Аңдар – дала қонағы. 
Бет-бетімен тентіреп, 
Түн қойнында тоңады. 
Бірі кетсе орманға, 
Бірі кетер қырларға. 
Ал жолаушы қамықпас, 
Жолындағы ел барда... 
 
  
  
 
 
 
 
 
 
 
 

184 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
БАПТАЙМЫН 
 
Қара тайым тым жүрдек, 
Желе аяңдап басады. 
Тартсам дағы тізгіндеп, 
Бой бермейді басы әлі. 
 
Қолы түсіп қалар деп, 
Орынсыз көп шаппаймын. 
Тойда бәйге алар деп, 
Сұлы беріп баптаймын. 
 
Қоюшы едім шідерлеп, 
Бекітіп үш аяғын. 
Бос жібердім, жүдер деп, 
Бүгін өзін аядым. 
 
 
  
 
 
 
  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

185 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ТЕРЕЗЕЛЕР 
 
Күн шыққанда күлімдеп, 
Терезелер шаттанар. 
Ашылады біріндеп, 
Ашылғандай қақпалар.  
 
Құшақтауға күн нұрын, 
Күнге құшақ жаяды. 
Анадайдан бір-бірін 
Құттықтасып қояды. 
 
Өзін ашса кім бұрын, 
Қуанбасын ол неге? 
Құшақ-құшақ күн нұрын 
Тасиды кеп бөлмеге. 
 
Сырттан жаңа тыныс кеп, 
Үйдің іші құлпырар. 
«Мұның жақсы жұмыс!» – деп, 
Күлім қағып күн тұрар. 
 
 
 
  
 
 
 
 
 
 
 
 
 

186 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ТУРИСТЕР 
 
Бола ма денені  
Болаттай шыңдамай? 
Туристер келеді 
Тізіліп тырнадай. 
 
Бейтаныс жол басып, 
Өмірі көрмеген- 
Келеді тау асып, 
Еңіспен, өрменен. 
 
Денені тер басып, 
Қиындық көріп көп, 
Жылжиды қолдасып, 
Өзара серік боп. 
 
Жерінде кеп қонған, 
Асыр сап аунайды. 
Ақ шатыр топтанған 
Аққудан аумайды. 
 
Қарыштап адымды, 
Күн сайын алға аттар, 
Туристер кәдімгі  
Шыныққан солдаттар.  
 
 
 
 
 
 

187 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ЖАҢА ҮЙ 
 
Көрмеп едім ойлап бір, 
Керемет деп мұншалық! 
Бөлмелері жайнап тұр, 
Терезесін күн шалып. 
 
Биік тұрмыз қаладан- 
Он бесінші қабатта. 
Көрінер бұл арадан 
Мейрам күнгі парад та. 
 
Кіргеннен соң жаңа үйге, 
Құрақ ұшып, мәз мамам. 
Қуанышта, әрине, 
Келетұғын аз ба адам! 
 
Қызықсыз ғой қонақсыз 
Отыру да қуанып. 
Келіп жатыр толассыз, 
Құшақ-құшақ гүл алып. 
 
Білгеннен соң мәнісін, 
Мұндайды кім ерсі дер: 
Танымасын, танысын, 
Кіріп жатыр көршілер. 
 
Келетіндей бүгіліп, 
Біздің үйге кіріп бір- 
Терезеден үңіліп, 
Алатау да күліп тұр. 
 

188 
 
  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
КІМ КЕЛЕДІ ТӨМЕНДЕП? 
 
«Мен жауғалы келем!» – деп, 
Бұлт келеді төмендеп. 
«Айтқаныңа көнем!» – деп, 
Құйын жүрді сереңдеп. 
 
«Мен қонғалы келем!» – деп, 
Құс келеді төмендеп. 
«Тамашаңды көрем!» – деп, 
Айдын жатты елеңдеп. 
 
«Енді ұяма енем!» – деп, 
Күн де кетті төмендеп. 
Көлеңкелер үлкейіп, 
Түн келеді көлеңдеп. 
 
  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

189 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ҚАРТАЙМАЙДЫ КҮН НЕГЕ? 
 
 
 – Күннен уақыт озбай ма? 
Күн ескіріп тозбай ма? 
Қартаймайды ол неге, 
Арымай ма, азбай ма? 
 
 – Жердегі бар сәбиді, 
Күннің көзі таниды. 
Үлестіріп шуағын, 
Аралайды әр үйді. 
 
Нұры әлемге жетеді. 
Жерді айналып өтеді. 
Бөбек көрсе, басынан 
Бір-бір сипап кетеді. 
 
Әр бүлдіршін күлгенде, 
Жасарады Күн демде. 
Сондықтан да ғұмыры, 
Бітпейді оның білгенге. 
 
 
 
 
 
  
  
 
 
 
 

190 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ТОЛАҒАЙ 
 
 
Жалғыз тау тұр далада, 
Басқа тауға жоламай. 
Таныс барлық балаға, 
Бұл – атақты Толағай. 
 
Неге, неге, мына тау, 
Айдалада – жолда тұр? 
Көтергені рас-ау, 
Мына тауды сол батыр! 
 
Аңызы ескі күндердің, 
Меңзейді бір шындықты. 
Адамдары бұл жердің, 
Неге, неге кіл мықты? 
 
Шындыққа әкеп саяды, 
Жаныңды бір түртіп ой. 
Өйткені бұл баяғы, 
Толағайдың жұрты ғой... 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

191 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ҚАҚПАН 
 
Мынау, қақпан, 
Кім ойлап тапқан? 
Аю мен қасқырдың 
Аяғын қапқан. 
Жасырын жатқан 
Қу екен қақпан. 
 
 
 КӨМЕК 
 
Мен мамама еремін, 
Қол ұшымды беремін. 
Суға толы шелегін 
Көтерісіп келемін! 
 
Қалт етпей қас-қабағы, 
Мамам мені бағады. 
«Әуп-әуп!» десем, күш алып, 
Жымың-жымың қағады. 
 
Бірге барып бұлаққа, 
Су тасыстым біп апта. 
Шелек менен жоғары 
Келе жатар бірақ та... 
 
 
 
 
 

192 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
БАЗАРЛЫҚ 
 
 – Мамаң алма әкелді, 

жүктеу/скачать 1,33 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: