442
V БӨЛІМ.
Әдеби сын тарихы және ғылыми мектептер
Б. Дауылбаев, Т. Сейдалин, С. Жан-
тө рин, О. Әлжанов, Р. Дүйсенбаев,
А. Құр манбаев, Д. Сұлтанғазин, Ы. Ал -
тынсарин, А. Құнанбаев, Ә. Бө кей-
ханов, Ш. Құдайбердиев және тағы
басқалардың фольклортану са ла-
сын дағы тарихи-этнографиялық ма -
қалалары мен еңбектерінде көрініс
тапты.
«В истории культурно-историче-
ской школы был период неосознан-
ных, стихийных тенденций, когда
преобладала
литературоведческая
практика. Эта практика наметилась
еще в трудах писателей и ученых
ХVІІІ века и характеризовалась дву-
мя моменталие. Прежде всего – это
был интерес к древнему периоду оте-
чественной поэзии. Второй момент –
интерес к народному творчеству. Это
был период собирания и издания ма-
териалов народного творчества: пе-
сен, былин, пословиц, поговорок», –
деп жаза келе ғалым Л. М. Крупча-
нов бұл кездегі фольклорлық мұраны
игеру белгілі бір ғылыми жүйедегі
зерттеу әдісі бойынша емес, оның
тәрбиелік және әдеби мәнін таныту ға
ұмтылатын жалпыламалық сипатта
болатынын ашып көрсетеді [9]. Қазақ
фольклористерінің алғашқы ең бек-
терінде фольклортану тура осын дай
дәрежеде көрініс тапты.
Жалпы әлемдік әдебиеттанудағы
тарихи-мәдени мектеп те басқалары
секілді өзіндік сипатпен пайда бол-
ды. М
Достарыңызбен бөлісу: 
