Кейбір тыныс белгілері жайында

 
Мағынасы жуық бірнеше одағай, не бір одағай салаластарша тізбектеледі; Бір 
не  бірнеше  одағай  мағына  жағынан  өзімен  тығыз  байланысы  бар  сөйлемнің  не 
басында, не аяғында, не ортасында тұрады.  
Тізбектеліп,  бірін-бірі  толықтырып  тұрған  одағайды  салалас  дейміз, 
арасында  кіші  тыныс  (үтір)  қойылады.  Кейінгі  сөйлемнен  оқшауланып  тұрса,  не 
ноқат,  не  сұрау,  не  леп  белгісі  жазылады  (Одағай  көбінесе  ойды  салалас  болып 
аяқтайды):  Па, шіркін! Уа, бәрекелде! Ә-ә-әй, жоқ! Қап, ойбай-ай! Қап, әттеген-
ай!  Оу,  шы-рағым!  Па,  деген!  Ой,  алақай-ой!  Әттең,  қап!  Әйт,  боразна!  Әй, 
білмеймін! Тек, әй! Пай, сабаз-ай! (бұлар – салалас одағайлар; қайталақтаса да үтір 
жазылады: бай-бай-бай! Жоқ, жоқ, жоқ!). 
–  Ай, әй, ей, ой, өй, ау – дейтін шақыру одағайлары басқа одағайлардан бұрын 
келсе, бөлек жазылады және бір-бірінен кейбір тыныс белгілері арқылы айрылады; 
ал басқа одағайлардан кейін келсе, қосылып жазылады. Мысалы, – Әй, шырағым – 
шырағымай; ай, жоқ – жоғау; о, бәрекелде – обалдағай.  
Қаратпа  болып  тұрған  таптасқан  сөздің  аяғында  шақыру  одағайы  келсе,  ол 
бөлек  жазылады;  араларына  ешбір  белгі  қойлмайды  (солай  ау!?  Үсен  ау,  келіпті-
ау). 
 

жүктеу/скачать 1,97 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: