Подъезден шыққан кішкентай қыз қолындағы жұқа дорбаны әрең көтеріп, қоқыс
жәшігіне әкелді де, аудара салды. Жапырақтай – жапырақтай кесілген, жартылай желінген
аппақ нандар!
Мұны көзі шалып қалған Ғаббас қария:
-Әй, балам-ау, обал емес пе? – дегенше қыз подъезд есігіне зып беріп кіріп шайқап отырғанын
көріп:
-Ата, кімге ренжіп отырсыз? –деп сұрады.
-Е-ей, балам-ай! Біреу тойып секіреді, біреу тоңып секіреді. Сонау сұрапыл Ұлы Отан соғысы
жылдары біз он-он бір жастағы бала едік. Қарнымыз тойып тамақ та ішпейміз. Нанды
мөлшерлеп береді. Жегіміз кеп, тәбетіміз тартып тұрса да сұрамаймыз... Қазір ше? Нанды
қадірлемейміз. Қатып қалса, қоқыс жәшігіне әкеп тастаймыз. Ысырапқа ол беріп, аяқасты
етеміз. Олай жасауға болмайды.
1. Қарияны ренжіткен жағдай
А) Жастардың ысырапқа жол беруі
В) Заманның, уақыттың өзгергендігі
С) Нанды мөлшерлеп бергені
D) Сұрапыл соғыстың есіне түсуі
E) Қыздың қарт адамға көңіл бөлмеуі
2. Әңгіменің дұрыс реті
1. Кішкентай қыз
2. Нан үзімдері
3.Нұржан
4. Ғаббас қария
5. Естелік
А) 2.3.4.5.1
В) 3.4.5.1.2
С) 1.2.4.3.5
D) 4.5.1.2.3
E) 1.2.3.4.5
