Соғыстан кейінгі жылдардағы Қазақстан  (1946 – 1970 жж.)

 
60 
Қоғамдық-саяси жүйеде 20 жылдардың ортасында орныққан қатаң әкімшіл-әміршілдік 
жүйе 40–50 жылдары шарықтай түсті. Бұл қоғамдық-саяси өмірдің барлық саласынан көрініс 
тапты.  Адамның  табиғи  құқығын  шектеу,  ұлттық  мүддені  ескермеу,  мемлекеттік  басқару 
жүйесіне ықпал жасау сияқты олқылықтардың шегі болмады. Қоғамдық-саяси және мәдени 
өмір  орталықтан  басқарып  отырған  Коммунистік  партияның  қатаң  бақылауына  алынды. 
Сталиннің жеке басына табыну қоғамдық өмірде берік орын алды. Үкімет басшылары түрлі 
желеулермен    заңдылықтарды  өрескел  бұзып,  мемлекеттік  билікті  теріс  қолданып  жатты. 
Оған  өзгеше  ойлайтын  адамдарды  қудалауға    жаңа  науқан  ашқан  БКП  (б)  Орталық 
Комитетінің  1946  жылдың  14  тамыздағы  “Звезда”  және  “Ленинград”  журналдары  туралы 
қаулысы  бұл  құбылыстың  нақты  дәлелі  бола  алады.  Қазақстан  партия  комитеттері  өз 
жұмысын аталмыш қаулының аясында жүргізді. 
Москва  мен    Ленинградта    “Лениградтық  іс”,  “Дәрігерлер  ісі”  жүргізіліп  жатқанда 
Қазақстанда талантты тарихшы “Бекмахановтың ісі” ұйымдастырылды. Е.Бекмаханов соғыс 
жылдары А.П.Кучкин, А.М. Панкратова, Б.Д. Греков, Н.М. Дружинин және тағы басқа кеңес 
тарихшыларымен  бірлесіп  Қазақ  КСР  тарихын  даярлаған  болатын.  Кітап  1943  жылы 
баспадан  жарық  көрді.  Алғашқыда  еңбек  жоғары  бағаланғанына  қарамастан,  көп  ұзамай 
сынға  алынып,  әсіресе,  кітаптағы  ұлт-азаттық  көтерілістерге  берілген  баға  қызу  айтыс 
тудырды.  Е.Бекмахановтың  1947  жылы  жарық  көрген  “Қазақстан  XІX  ғасырдың  20-40 
жылдарында”  деген  көлемді  еңбегі  де  сынға  ұшырады.  1950  жылы  “Правда”  газетіндегі 
“Қазақстан тарихының мәселелерін маркстік-лениндік тұрғыдан жазу үшін” деген мақалада 
Е.Бекмаханов еңбегі айыпталды. 1951 жылы 10 сәуірде Қазақстан Компартиясының Орталық 
Комитеті  “Правда”  газетіндегі  мақала  бойынша  қаулы  қабылдап,  “Бекмахановтың 
буржуазиялық-ұлтшылдық көзқарасын айыптады”. Қаулыны жүзеге асыру барысында тарих 
ғылымдарының  докторы  Е.Бекмаханов  Ғылым  академиясындағы  қызметінен  босатылып, 
барлық ғылыми атақтарынан айырылып, 1952 жылы 4-желтоқсанда 25 жылға сотталды. 
Е.Бекмахановпен  қатар  республиканың  көрнекті  қоғамтану  ғалымдары    А.Жұбанов, 
Х.Жұмалиев,  Б.Шалабаев,  Б.Сүлейменов,  Е.Смайлов,  жазушы  Ю.Домбровский  осындай 
жалған  айыптармен  жазаланып,  сондай-ақ  Ә.Марғұлан,  Ә.Әбішев,  С.Бегалин  секілді 
ғалымдар  мен  жазушылар  саяси  және  буржуазиялық-ұлтшылдық  қателіктер  жіберді  деп 
айыпталды. 
1948  жылы  “космополитизммен”,  яғни  шетел  мемлекетерінің  мәдениетіне  көңіл  
бөлушілермен  күрес  науқаны  басталды.  Космополитизм  науқанында  Қазан  төңкерісіне 
дейінгі  қазақ  халқының  мақтанышы  болып  келген  Шортанбай,  Шәңгерей,  О.Қарашев 
феодалдық-реакцияшылдар  деп  танылып,  ал  кейінгі  кеңес  әдебиетшілері  –  Б.Кенжебаев, 
Т.Нұртазин,  Ә.Қоңыратбаев,  Е.Ысмайылов  ұлтшылдар  ретінде  қудаланды.  Ғылым 
Академиясының  президенті  Қ.Сәтбаев  “Едіге  батырға”  алғысөз  жазғаны  үшін  “ұлтшыл” 
атанса,  М.Әуэзов  1945  ж.  жарық  көрген  “Абай  өмірінің  және  творчествосының 
биографиялық  очеркі”  еңбегінде  Абайды  “феодалдық  ақындар  Шортанбай,  Мәшһүр  Жүсіп 
Көпеев ортасында  суреттегені  үшін” қудаланады. Екі  зиялыға да осындай орынсыз кінәлар 
тағылғаннан  кейін,  Москваға  қоныс  аударуға  мәжбүр  болды.  “Космополиттер”  қатарына 
белгілі  шығыстанушы,  академик  В.В.Бартольд  та  енгізілді.  Оған  “араб,  иран,  қытай 
мәдениеттерін жоғары көтерген” деген мағынадағы кінә тағылды. Сонымен қатар 1946 жылы 
А.Маметованың  “Абай  Құнанбаев”  атты  әдеби  еңбегіне  де    космополиттік  деген  кәні 
тағылып,  басылымнан  алынды.  1952  жылы  баспадан  С.Мұқановтың  “Балуан  Шолақ”, 
С.Мұқанов  алғысөз  жазған  Қ.Аманжолов  пен  Х.Бекхожиннің  “Батырлық  эпосы”, 
Қ.Сатыбалдиннің “Әлия”, М.Хакимованың “Мәншүк” еңбектері қайтып алынды. 
Осылайша соғыстан кейінгі жылдарда пісіп-жетіліп келе жатқан қоғамда өзгеріс қажет 
деген  ұғымды  әкімшіл-әміршілдік  жүйе  тұншықтырып  тастады.  1953  жылы  Сталин  қайтыс 
болғаннан  кейін  қуғын-сүргін  науқаны  біраз  баяулады.  Сталиннің  өз  кезінде  жоспарлаған 
Қазақ  КСР  Ғалым  Академиясының  тарих,  археология,  этнография  институтын,  тіл  және 
мәдениет  институтын,  Кеңестік  жазушылар  Одағын  “ұлтшылдардан”  тазалау  саясаты 
тоқтатылды.  1953  жылы  мамыр  айынан  бастап  социалистік  қоғамдағы  қайшылықтар,  жеке 

 
61 
тұлға мен халықтың тарихтағы рөлі, Сталиннің жеке  басына табыну мәселелері төңірегінде 
алғашқы  пікірлер  айтыла  бастады.  Кезінде  ОГПУ,  НКВД-ні  басқарып,  әкімшіл-әміршіл 
жүйенің адамзатқа қарсы жасалған қылмыстарын заңдастырған Берия ату жазасына кесілді. 
“Үштіктер”, “Бестіктер”, “Ерекше кеңес” жойылып, ГУЛАГ  МҚК-не берілді. Л.П.Берияның 
қылмыстық  іс-әрекетін  үзілді-кесілді  тоқтату  қоғамдық  өмірді  демократияландыру 
жолындағы  маңызды  кезең  болды.  Бірақ  бұл  -  әкімшіл-әміршіл  жүйенің  күйреуі  емес 
болатын.  
Сотталған    адамдар  бұрынғыша  лагерлерде  отырды,  ал  адам  құқығының  аяққа 
басылуына  Сталиннің  өзі  сияқты  қатысы  болған  көптеген  саяси  қайраткерлер  жоғарғы 
өкімет  орындарында  отыра  берді.  1954  жылы  Қазақстандағы  тың  және  тыңайған  жерлерді 
игерудің  басталуы  республикадағы  қоғамдық  өмірге  үлкен  әсерін  тигізді.  Тың  жерлерді 
игеру  науқаны  барысында  кадрлар  өрескел  түрде  алмастырылды.  Он  жылдың  ішінде 
Қазақстан  Компартиясының  Орталық  Комитетінің  бірінші  хатшысы  алты  рет  өзгертілді. 
Бірінші  хатшы    Ж.Шаяхметовтің  орнына  КСРО  мәдениет  министрі  П.Понаморенко 
тағайындалды.  Ал  үкімет  басындағы  Н.Оңдасынов  орнына  Д.Қонаев  келді.  1955-1957 
жылдары Қазақстан компартиясы Орталық  Комитетінің екінші хатшысы қызметін атқарған 
Л.И.Брежнев  П.Понаморенконың  орнына  көтерілді.  Кейінгі  басшылар:  Н.И.  Беляев  (1957-
1960),    Д.А.Қонаев  (1960-1962),  И.Юсупов  (1962-1964)  болды.  Бұл  науқан  барысында 
тағайындалған  басшылардың  көбі  қазақ  тарихын,  ұлттық  табиғи  ерекшеліктерін  білмейтін. 
Сондықтан науқан нәтижесі экологиялық, демографиялық, рухани зардаптар алып келді. 
1956  жылы  14  ақпанда  Москвада  КОКП-ның  ХХ  съезі  өтіп,  онда  Сталиннің  жеке 
басына  табыну  айыпталды.  КОКП  Орталық  Комитетінің  бірінші  хатшысы  Н.С.Хрущев 
бастаған  коммунистер  партиясы  сталиндік  диктат  үстемдігін  әшкерелеп,  талдау  жасауға 
тырысты. “Жеке басқа табынушылық және оның салдары” туралы  мәселе 25 ақпанда съездің 
жабық мәжілісінде көтеріліп, съезд өткен соң, жарты жылдан кейін, 30 маусымында “Жеке 
басқа табынушылықтың зардаптарын жою” жөнінде қаулы қабылданды. Н.С.Хрущевтің ХХ 
съездегі  «Сталиннің  жеке  басына  табынушылығын  әшкерелеу”  туралы  баяндамасының 
толық мәтіні 33 жыл өткен соң ғана 1989 жылы жарық көрді. 
Тарихта  “жылымық”  деп  аталып  жүрген  1954-1964  жылдары  біршама  басшылықтың 
ұжымдық  принциптері  енгізіліп,  әміршіл-әкімшіл  басқару  жүйесі  босаңси  бастады. 
Қоғамдағы  кеңес  және  қоғамдық  ұйымдардың  рөлі  біршама  өсті.  Қоғамдық  өмірді 
демократияландыруға бағытталған бұл шаралар біршама ой еркіндігін тұғызды. Нәтижесінде 
мыңдаған  кінәсіз  сотталған  адамдар  лагерлерден  босатылып,  партияның  кейбір  көрнекті 
қайраткерлері  ақталды.  1930-1950  жылдары  істі  болған  зиялылардың  істері  қайта  қаралып, 
1953-1956  жылдары  партия  қатарынан  шығарылған  5456  адам,  Ұлы  Отан  соғысы  жылдары 
жау  басып  алған  территорияларда  қалғандары  үшін  жазаланған  243  коммунист  ақталды. 
Сондай-ақ,  1954  жылы  Е.Бекмаханов,  Қ.Сәтбаев,  М.Әуезов  еліне  оралды.  К.Бекхожин, 
С.Мұқанов, С.Кенебаев партия қатарына қайтадан алынды. Әйтсе де, Н.С.Хрушев пен оның 
төңірегіндегілердің  Сталиндік  тәртіпті  сынға  алуы  үлкен  ерлік  болғанымен,  олар  әбден 
орныққан  әміршіл-әкімшілдік  жүйені  толық  жойған  жоқ.  Әлі  де  кінәсіз  соталған  адамдар 
түрмелерде  қалды.  Ресейлік  патша  өкіметінің  отарлау  саясатын  ақтау  мақсатында, 
Қазақстанның  Ресейге  өз  еркімен  қосылғандығы  кеңінен  насихатталып,  қазақтардан 
бірыңғай  коммунистік  ұлт  шығаруға  бағыт  алынды.  Тарихи  шындық  ақтандақ  қалпында 
қалып,  кеңестер  жүргізген  қанды  қырғын  біржақты  көрсетілді.  А.Байтұрсынов, 
Ә.Бөкейханов,  М.Жұмабаев,  М.Дулатов,  Ж.Аймауытов  және  т.б.  алаш  қайраткерлерінің 
қызметіне  саяси  әділ  баға  берілген  жоқ.  Ұлттық  республикалардың  егемендігі  жоққа 
шығарылып, экономика салаларында жалпы бағытты белгілеу, кадрларды тағайындау және 
тағы  басқа  көптеген  мәселелер    орталықтағы  шағын  топтың  қолында  қала  берді.  Қайта 
құрулар  соңына  дейін  жеткізілмеді.  Сталиннің  өлімінен  кейін  жасалған  іс-әрекеттің 
жартыкештігінің  салдарынан  бір  жағынан  депортацияға  ұшыраған    башқұрттар,  қалмақтар, 
шешендер,  ингуштар  мен  қарашайлықтардың  автономиясы  қалпына  келтірілсе,  ал,  екінші 

 
62 
жағынан  қырым  татарлары,  немістер,  месхет  түріктеріне  өз  автономиясын  қайта  құруға 
әкімшіл-әміршілдік жүйе тиым салды. 
Әкімшіл-әміршіл  жүйені  мойындаған  қазақ  зиялыларына  біраз  кешірімдер 
жасалғанымен тоталитарлық тәртіп зиялыларды бақылауын тоқтатпады. Мысалы, 1953-1954 
жылдары  М.Әуезовтің  “Ақын  аға”,  К.Шаңғыбаевтың  “Намыс”  және  т.б.  еңбектері 
басылымнан алынып, жариялауға тиым салынды.  
1956 жылы 19 желтоқсанында КОКП Орталық Комитеті жергілікті партия ұйымдарына 
“Партия ұйымдарының бұқара арасындағы саяси жұмысын күшейту және жау элементтердің 
антисоветтік  бас  көтеруіне  тыйым  салу  жөнінде”  арнаулы  жабық  хат  жолдады.  Сөйтіп, 
тұтқындау  науқанының  жаңа  кезеңі  басталды.  Саяси  тұрғыда  басқаша  ойлаушылар 
қоғамның  қайшылықтарын  ашық  айтқандары  үшін  қудаланды.  Бір  ғана  мысал,  1956  жылы 
белгілі  тарихшы  Э.Н.Бурджалов  “1917  жылғы  наурыз-сәуір  айларындағы  большевиктердің 
тактикасы”  аты мақаласы үшін қызметтен алынып, қудаланды. Ал,  1957 жылдың 3 айында 
ғана  “Советтік  шындықты  бұрмалағаны  үшін”  және  өткенді  қайта  қарағаны  үшін  100-ден 
астам  адам  тұтқындалды.  Мұндай  келеңсіздіктер  60-шы  жылдары  да  қоғам  өмірінен  орын 
алды.  1959-1960  жылдары  155  еңбектің  жариялануына  партия  тарапынан  тыйым  салынды. 
1960  жылы  Қазақстан  жазушылар  одағы  республика  компартиясының  төрағасына 
С.Торайғыровтың  творчествосын  қайта  қарау  туралы  ұсыныс  жіберді.  Екінші  жіберілген 
хатта Шәкәрім творчествосын қайта қарауға рұқсат сұрады. Бұған жауап ретінде республика 
компартиясы  1961  жылы  Қазақстан  жазушылар  одағының  қызметін  қанағатсыз  деп  тауып, 
ұлт мәселесін көтерушілермен күресті жандандырды. Осы жылдары, керісінше, орыс тілінің 
рөлін ұлтаралық тіл ретінде көтеру мәселесі өте маңызды болды.  
Коммунистік  идеологияны  басшылыққа  алған  Н.С.Хрущев  республиканың  барлық 
өміріне  тікелей  араласты.  Қазақстанның  оңтүстік  аудандары  Өзбекстанға  берілді.  Тың 
өлкесінде 6 облыстың өлкелік партия комитеті біріктіріліп, тікелей Мәскеуге бағындырылды. 
Ақмола – Целиноградқа, Батыс Қазақстан – Орал облысына айналды. 
Ұлт  саясатындағы  бұрмалаушылықтар  халық  арасында,  әсіресе,  зиялылар  мен  жастар 
арасында  түрлі  наразылықтар  туғызды.  Кеңестік  жүйе  оларды  барынша  жасырып, 
бүркемеледі.  Осылайша,  Теміртаудағы  толқу  кезінде  тәртіпсіздіктің  салдары  ретінде 
бағаланды. 1963 жылы Мәскеуде оқитын қазақ жастарының бір тобы Б.Тайжанов, С.Ақатаев, 
М.Тәтімов,  М.Ауэзов  бас  болып  “Жас  тұлпар”  атты  ұйым  құрды.  Мақсаты  –  қазақ 
жастарының  ұлттық  санасын  ояту.  Мұндай  ұйымдар  кейінірек  Ленинградта,  Киевте, 
Алматыда,  Одессада,  Ригада,  Павлодарда,  Қарағандыда,  Ақмолада,  Семейде,  Шымкентте 
және басқа жерлерде пайда болды. 
Қазақстанды  орталықтан  басқару  ұлттық  егемендікті  толығымен  шектеді.  Әсіресе, 
экономиканың әскери сұранысқа сай бейімделуі  қоғамға теріс ықпалын тигізді. 1949 жылы 
29  тамызда  Семей,  Павлодар  және  Қарағанды  облыстарында  салынған  ядролық  сынақ 
полигоны  орны  толмас  адам  өмірі  мен  экологиялық  және  қаржылық    шығын  әкелді.  1963 
жылға  дейін полигонда ашық ауада 113 жарылыс жасалса, 1964 жылы жер астына көшіріліп, 
1989 жылға дейін 343 сынақ жасалды.  
Н.С.Хрущев  мемлекеттің  “коммунизмге  өтуіне  байланысты”  жаңа  Конституцияның 
жобасын жасауды  ұсынғаннан кейін, 1961 жылы Конституциялық комиссия құрылады. Бұл 
комиссияның жобалары 1977 жылы  КСРО Конституциясын жасауда пайдаланды.  
Сол жылдардағы конституциялық заңдарда жазылған демократия талаптары із жүзінде 
жүзеге аспады.  ҚазКСР Жоғарғы Кеңесі КСРО Кеңесіне бағынды. Сонымен бірге Жоғарғы 
Кеңес  тек  бір  палатадан  тұрды,  яғни  балама  болмады.  Конституцияда  тәуелсіз  деп 
көрсетілгенімен, құқық қорғау, прокуратура органдары да орталыққа бағынды. Ал биліктің 
тармақтары: заң шығару, атқару, сот-тергеу, прокуратура Коммунистік партияға есеп беріп, 
бұйрық-жарлықтарын    орындап  отырған.  Ешбір  кеңестік  заңда  бұл  процесс 
заңдастырылмағанымен, іс жүзінде әкімшіл-әміршіл жүйе билік құрды. Депутаттарды сайлау 
науқандары да демократиядан  мүлдем алшақ еді. КСРО Жоғарғы кеңесіне 20 мың адамнан 
біреу,  облыстық  кеңеске  5  –  8  мың  адамнан  –  біреу,  аудандық  кеңеске  1000  адамнан  –  1 

 
63 
таңдау  негізінде  жүргізілді.  Дауыс  берушілер  іс  жүзінде  депутаттарды  көрмеді,  білмеді. 
Дауыс беру тек сөз жүзінде жүргізілді. Депутаттарды халық таңдамады, жергілікті әкімшілік 
органдар “тағайындады”. Сайлаған депутаттар өз міндеттерін білмеді. Депутаттар орындауға 
тиісті мәселелерін атқару комитеттеріне өтініш ретінде беріп отырды. 
Саяси  қателікке  толы  Хрущев  қызметінің  соңы  1964  жылдың  қазан  айында  аяқталды. 
КОКП-ның Орталық Комитетінің Пленумында 1-хатшы қызметіне Л.И. Брежнев сайланса, ал 
Министрлер  Кеңесінің  төрағасы  болып  А.Н.Косыгин  тағайындалды.  Олардың  ізін  ала 
Қазақстан  КП ОК 1- хатшысы болып Д.А. Қонаев сайланды. 
Соғыстың  зардабы  мәдениет  саласының    дамуында  да  үлкен  қиыншылық  тудырды. 
Республиканың интеллигенция өкілдері, мәдениет қайраткерлерінің соғысқа алынуы, мәдени 
мекемелер,  оқу  орындары  мен  мектептердің  санының  азаюы  елдің  мәдени  даму  үрдісіне 
кедергі  келдірді.  Аталған  кезеңде  дүниеге  келген  шығармаларда  тек  майданда  ерлік 
көрсеткен  жауынгерлер  мен  ауыл  еңбеккерлерінің  өмірі  бейнеленді.  Олардың  қатарына 
Ғ.Мүсіреповтің  “Қазақ  солдаты”,  Ә.Нұрпейісовтың  “Курляндия”,  С.Мұқановтың 
“Сырдария”,  Ғ.Мұстафиннің  “Миллионер”  еңбектерін  жатқызуға  болады.  Сонымен  қатар 
республика  әдебиеті  жазушылар  Ә.Нұрпейісовтың,  Т.Ахтановтың,  Б.Момышұлының, 
С.Мұқановтың,  Ғ.Мүсіреповтің,  ақындар  Қ.Аманжоловтың,  Х.Ерғалиевтің  т.б.  жаңа 
шығармаларымен  байыды.  М.Әуезовтің  “Абай  жолы”  романы  дүние  жүзіне  танылды. 
М.Төлебаевтың  “Біржан  мен  Сара”,  Брусиловскийдің  “Дударай”,  Қ.Қожамияровтың 
“Назугул” опералары Қазақстанның музыкалық мәдениетінің алтын қорына кірді.  
1946  жылы  ҚазКСР  Ғылым  Академиясы  ашылып,  оның  тұңғыш  президенті  болып 
Қ.И.Сәтбаев сайланды. Ғылым Академиясының толық мүшелері болып көрнекті ғалымдар – 
М.Әуезов,  Ә.Бектұров,  М.И.Горяев,  А.Қ.Жұбанов,  Н.Г.Кассин,  Н.Т.Сауранбаев,  мүше-
корреспонденттеріне  Н.О.Базанова,  Р.А.  Барукаев,  Ә.Х.Марғұлан,  М.И.Усанович  және  т.б. 
сайланды.  50-шы  жылдардың  аяғында  Қазақстан  Ғылым  Академиясының  жүйесінде  50 
ғылыми  зерттеу  институты  жұмыс  жасады.  1958  жылы  Орталық  Қазақстанның  комплексті 
металлогендік  әрі  болжамдық  картасын  жасағаны  және  оның  методикасын  зерттегені  үшін 
ғалымдар:  И.И.Бек,  Р.А.Борукаев,  Г.Ц.Медоев,  Д.Н.Казанин,  Қ.И.Сәтпаев  және  басқалары 
Лениндік сыйлыққа ие болды.  
Ал жоғарғы оқу орындарының құрамына тоқталар болсақ,  50-ші жылдары 13 институт: 
Семейде  –  малдәрігерлік-зоотехникалық  және  медициналық,  Қарағандыда  –  медициналық, 
политехникалық  және  педагогикалық,  Атырауда,  Қостанайда,  Шымкентте  және  басқа 
жерлерде педагогикалық институттар ашылды.  
Соғыстан кейінгі жылдарда мектепте білім беру ісі тоталитарлық тәртіптің ықпалынан 
шықпады. Партия, комсомол және пионер ұйымдары, мұғалімдер жас ұрпақтың санасы мен 
мінез-құлқын  қатаң  бақылауда  ұстады.    Оқу-тәрбие  процестерін  саясаттандырумен  қатар 
жалпы  көрсеткішті  қудалау,  оқу  процестерін  жасанды  жүргізу,  оқушылардың  оқуға 
немқұрайлы  қарауы  орын  алды.  Осының  салдарынан  20  жылдың  ішінде  (1950-1970)  қазақ 
мектептерінің    саны  3891-ден  2577-ге  дейін  азайды,  ал  сабақ  орыс  тілінде  жүретін  орыс 
мектептерінің  саны  1,5  мыңға  көбейді.  Қазақ  тілі  тек  тұрмыстық  қолданыс  дәрежесінде 
сақталса,  орыс  тілі  негізгі  мемлекеттік  тіл  ретінде  қолданылды.  Кітаптардың  95  %  орыс 
тілінде басылды, теледидар хабарларының 70 % эфирде тек орыс тілінде жүргізілді. Кеңестік 
тәртіптің бұл қылмысының нәтижесінде қазақ халқының ұлттық мәдениетінің  аясы жылдан 
жылға тарылып, тіпті ұлттық территорияға қауіп төнген жағдайлар орын алды. 
Сонымен,  қаралған  жылдары  республикада  интернационализм  түсінігі  үстем 
идеологияға  айналды.  Ұлттық  мәселелердің  барлығы  тек  интернационалдық  тәрбиені 
жақсарту арқылы шешіледі деген түсінік негізінде ұлыдержавалық шовинизм жатты. Ұлттық 
салт-санадан гөрі кеңестік салт-сана үстемдікке ие болып, көбірек  дәріптелді.  
 

жүктеу/скачать 1 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: