198
ап ты ғын ба су үшін, Ес те мес дом бы ра сын
алып, ақы рын шер те бер ді.
Ой ла нып қал ған
шал ба сын кө те ріп
алып, та ғы да тіл қат ты.
– Апы рым-ай, осы мал жа рық тық тың
күй ге елі ге ті ні бо ла ды деу ші еді. Ес те мес
шы ра ғым, өне рің ді са лып көр сең қай-
те ді? Хақ та ға ла көз жа сы мыз ды көр се,
кім бі ле ді, на ры мыз иіп ке тер.
Сал шы
өне рің ді, қа ра ғым. Қо лым нан кел се, не
сұ ра саң да бе рей ін.
– Не сұ ра сам да бе ре сіз бе? – деп,
Ес те мес жалт етіп, Жа ңыл ға көз тас та ды.
– Бе ре мін, қа ра ғым.
Жа ңыл сы ты лып, үй ден шы ғып кет ті.
– Ақ са қал,
сіз де ел де жоқ қол қа
са лып отыр сыз. Мен де ел де жоқ қол қа
са ла йын. Осы күн ге дей ін жар сүй мей
ке ле жа тыр едім...
Шал Ес те мес тің қол қа сын тү сі ніп,
тө мен қа рап, ой ла нып қал ды.
– Апы рым-ай, мы науың,
шы нын да
да, ел де жоқ қол қа екен, – де ді ол сәл ден
кей ін. – Ай, бі рақ сен де бір аза мат сың
ғой. Ба лам ды қор қыл мас сың. Сө зім – сөз.
Өне рің жет се, ті ле гің ді бер дім, қа ра ғым.
Сол кез де Жа ңыл есік тен қа рап:
– Екі
күй ші
өнер ле рің ді
бір дей
са лың дар, – де ді.
– Мей лі, бол сын. Кә не, Жа ңыл,
қа ра ғым, на рың ды тұр ғы зып, ше ле гің ді
то са бер, – деп,
Ес те мес дом бы ра сын
ұс тап, ор ны нан тұр ды.
Жа ңыл нар ды үй ге жа қы ны рақ әке-
ліп бай ла ды. Шал ту лақ алып шы ғып,
нар дың ал ды на тө се ді. Ес те мес «кеп кен
шан ды рың ды жі бі тіп алар ма екем» деп
сы на ған дай, нар ды шо лып өт ті. Түйе нің
ен ді гі тү рі ма на ғы көр ген нен бө лек.
Бал шық тан құй ған дай де не сін де қы быр
ет кен тір лік бел гі сі жоқ.
Ба сын ма на ғы
Өнер біл сең – өл мей сің.
Өнер лі нің өзе гі тол мас.
Өнер – тау сыл мас азық.
Жұ та мас бай лық.
Достарыңызбен бөлісу: 
