195
Өз сө зі нің со ңын кө міп, нар боз дап қоя бер ген де, Ора зым бет
«ас та пы рал ла» деп кү бір леп, кеу де сін ұс та ды. Іші нен дұ ға
оқып тұр ма, әл де ай уан мен үн сіз тіл де сіп тұр ма, Ес те мес бұ ған
бұ рыл ған жоқ. Нар ая ғы жер ге кі ріп кет кен дей ыр ға ла ау ыр қоз-
ға лып бұ рыл ды да, тең се ле аяң дап ке те бер ді. Тө бе құй қаң ды
шы мыр ла тып, зар лап, боз дап ба ра ды.
– Бо та сы өл ген бозін ген, – деп кү бір ле ді Ес те мес атын те бі ніп
қоз ға ла бе ріп. О йынан ен ді ға на сер гіп, Ора зым бет ке бұ рыл ды. –
Көр мей сің бе, бо та сы өл ген ғой ару ана ның. За ры қан дай ащы еді.
Түйе де ген жа ну ар ба ла сын адам нан ар тық жоқ тай ды.
– Мен қор қып қал дым, – деп Ора зым бет шы нын айт ты. – Кие лі
шы ғар жа ну ар.
Ес те мес аз уа қыт үн шы ғар май, іш тей ыңыл дап, тол қып ке ле
жат ты. Ке нет аты ның шыл бы рын Ора зым бет ке тас тай бе ріп,
қо лын кей ін со зып, қы зыл қор жын да ғы дом бы ра сын суы рып
ал ды.
Ес те мес дом бы ра ның құ ла ғын бұ рап, күй ге кел ті ріп алып, ма-
шық ты әуен мен қа ғып-қа ғып жі бер ді. Еп ті ұзын сау сақ тар пер не ні
жо ға ры дан тө мен бір не ше қай та ра жү гі ріп өт ті. Бі рақ мұ ның бә рі
жат тан ды са рын еді. Аз дан кей ін күй ші қо лы күр ме ліп қал ған дай
бір пер не ні ба сып, жал ғыз ішек ті шер те бер ді. Бел гі сіз тың әуен
дү ние нің та бал ды ры ғы нан ат тап өте ал май, қи нал ған тү рі бар.
Ора зым бет те де мін іші не тар тып, ұс та зы ның ди да ры на ын ты ға
қа рап қал ған: жа ңа бір күйі са ра йының есі гін аш қан ша асық қан
са быр сыз дық бар өңін де. Ат жа лы на ең кейің кі реп ба рып, Ес те мес
ыр ға лып, кеу де сін кө те ре бе ріп, тың күй ді бас тап кет ті. Май да
ыр ғақ ты, жұм сақ әуен бояуы оңып кет кен шү бе рек тей күз гі да-
ла ның үс тін де қа лық тай бер ді. Сәл бә сең деп ба рып, дом бы ра ның
кеу де сі нен екі-үш ыр ға лып, әрең суы ры лып кө те ріл ді де, ар жа ғы
мұң ды саз ға, май да ыр ғақ қа ау ыс ты. Кө ңі лі жү деу бей ша ра ны
жұм сақ ала қан мен маң да йын си пап, алыс та ғы бір бол ма шы үміт-
ті нұс қа ған дай елес бер ді. Күй шым-шым дап іш ке кі ріп, кө ңіл ді
бо са тып, қа бақ ас тын да қа тып қал ған жас ты жі бі тіп, ен ді бір кез
май да ра қат са мал мен жел піп, сер гіт кен дей бол ды.
Ора зым бет та ра мыс де не лі, қат қыл өң ді, ег де кі сі ден дәл
осын дай жү рек қы лын шер те тін нә зік күй шы ға ды деп ой ла мап
еді. Ол ұс та зы ның бе ті не қа рап, оны жа ңа көр ген дей бол ды. Те рең
әжім ді, ашаң жү зі не жас тық, бал ғын нұр жү гі ріп, кі ші леу өт кір
кө зі дым қыл тар тып, Ес те мес бал қып тұр екен. Са ла лы ұзын сау-
са ғы бу ын сыз бо лып кет кен дей, жі бек тей майы сып, жы пыл дап
ба ра ды. Жа ңа ғы бір се зім тал май да әуен ді қай талап ке ліп, ен ді
Достарыңызбен бөлісу: