[259, 1-2 б.].
М іне,
бүдан
байкағанымыз:
біріншіден,
Ж үмағүл
акын
Қ анжы ғалы руынан емес,
Қыпш ақ екендігі; екіншіден,
нүсқаны
Ш оқан У элиханов
1841 жылы жазып алған жоқ, керісінше, алғаш
тыңдағандығы; үшіншіден,
мәтінді алғаш кағаз бетіне түсіруші
Ш оқанның әкесі Ш ыңғыс У әлиханов екендігі; төртіншіден, тек 1842
жылы қағазға түскен үш нүсқа негізінде ғана барып толыққанды үлгі
Ш оқан
мен
әкесі
Ш ынғыс
арқасында ғана қүрастырылғаны
баяндалса; бесіншіден,
ол кезде Шоқан 4 жаста емес, керісінше,
туған жылы 1835 екендігін ескерсек [261] 7 жаста болғандығын
танытады. Д емек мүндай сілтемелер көрсеткішінде сәйкессіздіктің
болуы ғылымда елеулі кемшіліктердің бірі болса, сонымен қатар
К еңес үкіметі түсында басылым
көрген басқа да
жинақтардың
ғылыми негізінде жарық көрмегенін байқата алады.
Одан әрі
С.Мүқанов бүл жыр үлгісі қайтадан 1925 жылы
М әскеудегі «Күншығыс» баспасынан белгілі ғальпи Қаныш Сәтбаев
қүрастыруымен қайта басылғанын сөз етеді [257, 593 б.]. Тек баспа
аты «Кіндік» орнына [262] «Күншығыс» деп қате басылған болуы
керек. Сондай-ақ «Едіге батырдың» тағы бір қазақша нүсқасын 1925
жылы Ташкентте Ә.Диваев бастырғаны да айтылады. Сонымен қатар
түркі тілдес елдердің көбінде «Едіге батыр» туралы ертегілер де,
жырлар да бар дей отырып, С.Мүқанов олардың ішінде ең толығы да,
ең көркемі де «ескі» дәуірден сақталып келе жатқан, «ескі» ауылдың
әдет-ғүрпы көп сақталғаны да т.с.с. ол- Шоқан Уәлихановтың жазып
қалдьфған нүсқасы екендігін айтады. Және де осы нүсқа жинаққа
кіргізілгені ескертіледі.
Ал, «Қобыланды батыр» жыры турасында С.Мүқанов [260, 594-
596 б.]: Орынбор архив кеңесінің мәліметі бойынша Елек қорғанынан
Ойылға жүретін жолдың үстінде «Қобыланды» бекеті бар екендігін;
тағы бір мәлімет бойынша
Ақтөбе ауданы Қарақобда өзенінің
бойында, Електен 40 шақырымдай жерде Қобыланды батырдын
моласы бар екендігі турасында т.б. айтылған жорамалдарды келтіре
отырып, батырдың қай заманда жасаған түлға екендігін нақты
дәлелдейтін мәліметтердің жоқтығына,
тек үш түрлі пікірдің
барлығына назар аудартады: « 1) «Едіге батыр» жырында өкпелеген
Едігені қайтарып әкелу үшін Тоқтамыс хан 9 батыр жібереді: Соның
біреуі- Қобыланды. Егер бул мәлімет рас болса, Қобыланды
ХІҮгасырдың аягында, XV гасырдың басында жасаган адам;
192
2) Шәкәрімнің
«Шежіресі» бойынша Қобылапды Ногайлы
хандыгына өкпелеп Әбілқайыр ханнан Аргын уруын бөліп алып кеткен
кісі. Бул мәлімет рас болса, ол 1456 жылдары шамасы;
3) «Қобыланды батыр» жырында Қобыланды Қазан хандыгын
Россия шабуылынан қоргауга қатынасады. Бул рас болса, 1552
жыл»,- делінген [260,595 б.].
Демек
«Қобыланды
батыр»
жырындағы
негізгі
тұлға
Қобыландынын тарихта болғандығын дәлелдеу үшін түрлі жер-су
атгарын, тіпті шежірені т.с.с. қолдануынан, біз ғалымның жалпы
батырлар жырларын казақ
тарихының бір көшірмесі ретінде
қарастыру мәселесін, яғни
Кеңес үкіметі түсындағы фольклорды
зерттеушілерде, көбінесе
батырлық жырды тарихи түрғыда ғана
қарастьфу басымдау болғанын айқындайды.
Сонымен қатар ғалым: «Қобыланды батыр» жырын татар,
қарақалпақ сықылды түркі тілдес елдердің
әдебиетінде де
кездесетінін; 1917 жылы Беляев деген кісінің қарақалпақ тіліндегі
«Қобыланды батыр» жырын жазып алғанын; бүл жырдың аты
«Қобыланды» болғанымен, мазмүны қазақтағы «Қобыландыдан»
өзгешелеу екендігін; ал татар елінде «Қобыланды» қысқа ғана ертегі
түрінде келетінін;
жырдын ең көлемдісі де, көркемі де қазақша
нүсқасы екендігін т.с.с. жан-жақты саралайды. Сондай-ақ қазақта
«Қобыланды батьф» жырынын ең соңғы нүсқасын жырлаушы Батыс
Қазақстан акыны Марабай екендігін таныта отырып, осы Марабай
нүсқасы 1913 жылы араб әрпінде Орынборда кітап болып басылып
шыққаны сөз болады. Ал, екінші бір нүсқасын Түркістан елінен
жазьш алып, 1925 жылы Ташкентте кітап етіп шығарған белгілі
ғалым Ә.Диваев екендігін де т.с.с. сөз етеді. Осы жинаққа сол
Ә.Диваев нүсқасы алынғаны да ескертіледі.
Келесі «Алпамыс батыр» жыры [260, 596-597 б.] төңірегінде сөз
қозғаған С.Мүқанов жырдың негізгі бейнесі Алпамыс тарихта болған
адам ба, болса қай кезде өмір сүрген деген сауалдар қояды да,
нақтылы деректің жоқтығын айтады. Одан әрі: Алпамыстың баласы
Жәдігердің XIX ғасырдың бас кезінде Россия әскерімен соғысқанын
бейнелеген Түркістан елінде «Алатай, Қарақүл» атты поэма бар дей
отырып, шығармадағы Алатай- Жәдігердің немере шөбересі екен
деген жорамалдың бар екендігін; жырда кездесетін Жиделі-Байсын
дейтін мекен казіргі Өзбекстан мен Тәжікстан аралығында бар жер
екендіғін; бүл жыр өзбек әдебиеті мен қарақалпақ әдебиетінде де
орын алғанын; карақалпақ тіліндегі ең толық «Алпамыс батыр» жыры
1937 жылы Мәскеудегі «Гослитиздат» мекемесінен кітап боп
басылғанын да ескерткен. Ал, қазақша «Алпамыс батыр» жыры екі
193
рет басы лым көргені; бірінш ісі- 1898 ж ы лы Қазанда, екіншісі-1925
жылы Таш кентте Ә.Диваев редакцнясымен шыққаны сөз болады.
Ж әне де ж инаққа қүрастырушы тарапы нан жоғарыда аталған
«Алпамыс батыр» жырынын екі нүсқасы да біріктіріліп берілгені
жазылған.
Ж инактағы төртінші ретпен берілген «Ш ора батыр» жырына
келгенде [260, 597 б.] зерттеуші Ш ора батырдың
тарихта
болғандығын дәлелдейтін бірнеше деректерді де келтіреді:
«Орыс
тарихіиысы Карамзин Шораны 1546 жылы Қырым мен Қазан
хандыгының арасында болган согыста өлді дейді. Тарихи мәлімет
бойыніиа Шораның Әлкей, Іслам деген інілері 1552 жылы Қазан
қаласын Иван Грозный алганда согыста өлген»,-
делінген [260, 597
б.].
С.М үқанов «Ш ора батыр» жырының ел аузындағы екі нүсқасын
жазып алып, 1925 хсылы Ташкент қалаеында басып шығарған белғілі
ғалым Ә.Диваев екендігін еекертеді. Ж инаққа да осы жыр үлгілері
енгізілгенін айтады. Әйтсе де 1938 жылы Алматы облысынан «Шора
батырдың» көлемді үзақ жыры табылды дей отырып, ғалым: «Оны
жырлаушы Сәдібек дейтін қарт ақын екендігін; Сәдібек жырлайтын
«Ш ора батырдың» көлемі 3-4 мың жолдан, оқиға желісі кең, сөзі
көркем, әрі онда Ә.Диваев бастырған нүсқаларға қарағанда, Іслам
дінінің
әсері аз екендігін айтады да,
бүл нүсқаның Ғылым
академиясы қарамағында екенін ескертеді, бірақ ол үлгінің не себепті
бүл жинаққа кірмей қалғанының себебін айтпайды.
Бүл жинақка «Қамбар батыр» жырыньщ [260, 597-598 б.] 1925
жылы Ташкентте Ә.Диваев бастырған нүқасы бойынша енгені
қүрастырушы тарапынан ескертілген. Ал, «Ер Тарғын» жырына
келгенде, ғалым төмендегідей деректерді келтіреді: «Күнбатые
Қазақсганның XIX ғасырдың орта кезінде жасаған атақты ақыны
Мүрат өзінің «Үш қиян» атты поэмасында Тарғынды Естеректің үлы
еді дейді («Мүрат ақынның сөздері». Ташкент. 1925 ж. 18 бет). Орыс
тарихшысы Карамзин Естеректі 1604 жылы Ноғайлы хандығында
княздық дәреже алған еді дейді. (Т.ПІ). «Себен» деген жырда Себенді
Тарғынның досы, Алшағырдың баласы еді дейді. Алшағыр- тарихта
бар адам. Ол XVI ғасырдың орта кезінде жасаған адам, атақты Едіге
батырдың ұрпағы. Және бір жырда Тарғынның жолдасы Кебек
Қарасайдың баласы еді дейді.
Қарасай- атақты Мамай батырдың
баласы, XVI ғасырдың орта кезінде жасаған адам. Бір мәліметте
Тарғын Едіге батырдың 7- үрпағы. Осы материалдарға сүйене
отырып, Тарғынның нақты өзі жасаған дәуірі мәлім болмағанмен,
XIV ғасырдың орта кезіндегі адам еді деп мөлшерлеуге болады» [260,
194
598 б.]. Одан әрі жырдағы оқиғалар, кейіпкерлер т.б. жан-жақты
талданады. Ж ырды бірнеше рет жазып алып баспаға үсынған
академик В.В.Радлов екендігі; Қазан төңкерісіне дейін «Ер Тарғын»
киссасы 1894 жылы Қазан қаласында жеке кітап болып басылғаны,
онысы осы жинаққа енгізілгені де сөз болады.
«Ер Сайын» жыры [260, 598-599 б.] қазақ арасында көп тараған,
ж әне сүйсініп оқитын жырларының бірі дей отырып,
С.Мүқанов
жьфды
алғаш жазып алып баспаға берген академик
В.Радлов
екендігін, екінші рет «Ер Сайын» жеке кітап болып 192/3 жылы
Мәскеудегі
«Күншығыс» баспасынан шыққанын айтса да, кітап
қүрастырушысы белгілі ғалым Ахмет Байтүрсынов есімін көрсете
алмауы да - әміршілдік жүйе қыспағы көрінісі [263]. Кітапта бүл
жинаққа В.В. Радлов нүсқасы енгені де ескертілғен.
Сегізінші ретпен берілген «Қозы Көрпеш-Баян сүлу» жыры [260,
599 б.] төңірегінде берілген түсініктемеде С.Мүқанов олардың тарихта
болғандығына қатысты дерек жоқ десе де, жырда айтылатын жер-су,
ру аттарының: Баян тау, Бағаналы елі, Қарқаралы, «Қозы Көрпеш-
Баян сүлудың» моласы (Аягөз жерінде) т.с.с. қазір де сақталғанын
сөз етеді.
Ал жырдың қағазға түсу тарихына келгенде: алғашқы нүскасы
академик В.Радлов жинауы арқылы; екінші бір нүсқасы Ортальщ
Қазақстанда XIX ғасырда жасаған акын Жанақтан алынғаны, 1937
жылы
оның жеке кітап
болып басылғаны айтылса да, жырды
жинаған, кітапты бастырған кім екендігі тағы да көрсетілмейді.
Үшінші бір нүсқаны Көкшетаулық орыс ақыны Тверетиннің орыс
тіліне аударғаны, онысы 1928 жылы Қызыл-Ордада шыққаны т.б.
көрсетіледі. Сонымен бірге осы жинаққа Жанак нүсқасы енгізілгені
ескертіледі. «Қыз Жібек» жырына келгенде [260, 599-600 б.], ғалым
үлгінің
қай кезде шығарылғаны,
кейіпкерлерінің қай жылдары
жасағаны т.б. белгісіз екендігін ескертеді. Жырдың алғаш баспасөз
бетіне
шығарған қазак фольклорын
көп жинаған Жүсіпбек
Шайхулисламов екендігін; оның бүл киссаны өзім шығардым деғен
пікірін ғалым С.Мүканов қостамайтыны да жазылған. Екінші рет
жьф 1925 жылы Ташкентте араб әрпімен Ж.Шайхулисламов
күрастыруымен қайта шығады. Осы нүсқа жинаққа да енгізілгені
айтылады.
Қорыта келгенде, жинақ соңынан берілген ғылыми түсініктемелер
сол кездегі фольклортану ғылымы үшін біршама маңызды болды деп
санаймыз. Біріншіден, жинаққа енген барлық нүсқалардың қайдан
алынғанына қатысты мәлімет көздерінің берілуі зерггтеушінің елеулі
жетістігі болса, ап олардың өз кезегінде қайдан алынғанына, қай
195
кезде, қалай, кімнін аузынан т.б.
қағаз бетіие түсірілгендігіне
қатысты, яғни
нүсқаньщ жиналу тарихына қатысты
нақты
паспорттық
деректердің толық болмауы-
кемшілік дер едік.
Екіншіден, қандай жыр үлгісі болса да,
қүрастырушының ондағы
кездесетіи оқиғаларды, кейіпкерлерді, тіпті жер-су аттарыи т.с.с.
тарих қойнауынан іздестіруі, яғни фольклорды тарихи зерттеу әдісі
түрғысынан жан-жақты қарастыруы
қүптарлық іс десек те,
фольклордың өзіндік жанрлық ерекшеліктерін, яғни халық арманын,
түтастану қүбылыстарын т.б. ескермей, фольклорды тек тарихи
шындықтың
көшірмесі деп
қана қарастырып,
көркем шындык
жағына көңіл бөлмеуі- бәрі сол түстагы зерттеушілердің арнайы
фольклортанушылық білімінің, лайықгы дайындығының болмауымен
түсіндіріледі.
Деғенмен,
Кеңес
өкіметі
түсында
жарияланған
фольклорлық жинақтар ішінде алғашқылардың бірі болып, мәтіннен
бөлек ғылыми түсініктемесі бірге берілуі, әрі онда әрбір нүсқаның
паспорттық деректерінің
қамтылуы т.б.-
бәрі сол түстағы қазақ
фольклортану ғылымының жеткен жетістігі болып табылады.
1942
жьшы
КСРО
Ғылым
академиясының
Қазақстандағы
филиалында
даярланған «Айтыс» жинағының I томының
Алматыдағы Қазақстан
біріккен мемлекеттік баспасында латын
әрпінде басылып шықты [264]. Бүл жинақтың редакциясын белгілі
ғалымдар: С.Мүқанов, Е.Смаилов басқарғандары да мәлім.
Бүл жинақгың маңыздылығы: біріншіден, қазақ фольклортану
ғылымында алғаш рет айтыс нүсқалары
біріктіріліп бір жинақты
қүрады. Екіншіден, кітапта нағыз толық ғылыми түсініктеме болмаса
да,
соған бағыттама боларлык 6 беттік алғысөз кірістірілген.
Үшіншіден, бір фольклорлық үлгінің бірнеше нүсқаларының бір
жерге
арнайы
топтастырылуы
түңғыш
жүзеге
асты.
Демек
фольклордың басты ерекшеліктерінің бірі- көп нүскалылықты, яғни
алуан нүсқалылықты зерттеуде, фольклордың ел арасында өмір сүру
формасын, ауызекі дамуы, өзгеру т.с.с. ерекшеліктерін айқындауда
үлкен қадам жасалды. Сегіз бөлімнен түратын бүл кітапта «Айтыс
және ақын» атты алғысөзді [264, 3-29 б.] С.Мүқанов жазғаны (1940
жылы)
ескертілген. Алғысөздің мазмүн көрсеткішіндегі беттері 3
санынан бастап 33-ші ретке дейінгілері арнайы көрсетілсе, ал жинақ
ішіндегі нақты беттері 3-ден басталып, 30-шы бетпен ғана аяқталады
(шамасы, кітап әзірлеушілерден кеткен кемшілік болу керек).
Алғысөздің бірінші бөлімінде [264, 3-5 б.] зерттеуші С.Мүқанов
қазақ
халық ауыз өдебиетінде
батырлар жырынан кейінгі ең
I
көлемдісі де, мазмүн жағынан салмақтысы да
айтыс жанры
екендігіне; айтыс сөзінің мағынасына, оның екі кісінің
сөз
196
жарыстыруы т.б. мағынасында
айтылатынына, онын негізгі түрі
өлеңмен айтысу екені апғаш көрсетілген.
Сонымен қатар көшпелі араб тайпасы бәдеуилерден басқа әлем
мәдениетінде айтыс жанры жоктығын, тек көшпелі түрмыс қүрьш
келген қазақ, түрікпен, монғол сықылды елдерде орын алғандығьга
айтады. Осы орайда айтыс жанрының өркендеуіне халықтың сауаты
аздығы, мекгебі, оқуы жоктығы т.б. ғана өсер етті дегенге әкелген
ғалым пікірінің біржақты теріс екенін атап атқан жөн.
Сонымен қатар зертгеушінің «жар-жар», «бәдік» тәрізді фольклор
үлгілерінде айтыстың белгілері бар деуі; айтыстың XIX ғасырда қағаз
бетіне түсе бастағанын;
ақын атымен тығыз байланыстылығын;
жалпы ақындар айтысының
жүйрік атгардың
жарыс бәйгесіне
үқсамайтынын, оған да
арнайы бәйге белгіленіп, оны жеңгені
алатыны т.б.
анықтауы қүптарлық іс. Сонымен бірге: «Қазақтың
рушыл ескі әдебиетінде жарысқа түскен жүйрік те, айтысқа түскен
ақын да өз намысы үшін емес, р у намысы үіиін түседі»,- деген
түжырымға
[264, 4 б.], «рушыл ескі әдебиет» деген сөздік
қолданыстарға бейімдеген сол замандағы әдебиет пен мәдениетті т.б.
«тап тартысы» түрғысынан қарастырған көзқарастың ықпалы тигенін
көреміз. Жалпы ақын болу үшін ақындық күшін көп алдьгада тану
керектігі де; бүрьга ақын деп танылғанмен қолма-қол өлен шығарып,
әріптесінен асып түскенде ғана оның акындығы ерскше бағалатыны
т.б. жете сөз болады.
Одан әрі С.Мүканов
айтыста қалыптасқан, даяр өлең аз
болатындығына;
айтыс өлеңін
акындар жаңадан
өз аузынан
шығаратыньгаа, суырып салмалылығына т.с.с. назар аудартады. Қазан
төнкерісіне дейін қазақ фольклорын
Ш.Уәлиханов, В.В.Радлов,
Ә.Диваев т.б. жинағанмен айтыс жанрын жинап, бастырған белгілі
ғалым В.Радлов қана деуі ғалым С.Мүканов тарапынан айтылған
асығыс пікірі ғана. Ал айтыс өлеңдерін көбірек жинау ісін жолға
қойған КСРО Ғылым академиясының Қазақстандык филиалы деуі,
осы істің негізінде барып «Айтыс» жинагының
I томы кітап болып
басылып отырғаны сөз болуы т.б. - бәрі XX ғасырдың
бірінші
жартысындағы қазақ фольклортану ғылымының жеткен жетістігі
екені даусыз.
Ютаптьга ішінде С.Мүқанов алғаш рет айтыстың 6 түріне (өдет
айтысы, өлік пен тірінің айтысы, түрмыс-салт айтысы, жүмбак
айтысы) арнайы токталады [264, 5-11 б.].
С.Мүқанов «әдет айтысы» деп арнайы тоқталатыны [264, 6-7 б.]:
ол -қ ы з үзатарда айтылатын «жар-жар» үлгісі. Бүл жар-жар жанры
айтыстан гөрі түрмыс-салт жырлары ішіндегі үйлену-салт өлеңдеріне
197
жататыны белгілі.
Демек мүндай жанр ажыратуда сәйкессіздіктід
тууы сол түстағы ғалымдардың өзіндік классификациясынан туады.
Ал, «бәдік» айтысына келгенде [264, 7-8 б.], С.Мүқанов «ескі»
қазак ауылының үғымында адамды, малды ауыртатын аурудың өз
иесі болатынын; Іслам дінін қабылдағанға шейін қазак елінде ескі
діннің
қадцығы «бәдік»
сыкылды үсак қүдайлардың көп
болғандығын; қыз-бозбала жиналған жерде
бір қыз бен бір жігіт
айтысып, өлеңдерінің аяғын «көш, көш!» деп бітіретінін; бүл «көш,
көш»» баксылардың ауруды көшіру салтынан ауысқандығын т.б.
дүрыс түсіндіреді.
Келесі «дін айтысы» - деген такырып қойылған түжырымдамаға
келгенде [264, 8 б.], С.Мүқанов
алдымен казақ даласына діннің,
әсіресе Іслам дінінің таралу тарихына тоқталады. Сондай-ақ Іслам
дінін қазақ халқына тарату, үгіттеу үшін т.б. қожа-молдалардың
поэзияны, әсіресе айтыс жанрын көп қолданғандығын; ақындар
айтысы арқылы Қүдайды, Мүхаммед (Ғ.С.) пайғамбарды, Мүхаммед
(Ғ.С.) түтынған Іслам заңдарын халыққа сіңіртуге тырысқанын т.б. сөз
етеді. Дегенмен, қазіргі таңда «дін айтысы» деген атаудьщ өзінің
фольклортану ғылымында қолданыстан шығып қалған. «Өлік пен
тірінің айтысы»- дегенде [264, 8-9 б.], С.Мүқанов
Іслам дінінін
заңында өлікке дауыс шығарып жылау, әсіресе, әйелге жьшау күнә
десе де, қазақ халқы еш уақытта бүл шартты орындамағанын
ескертеді.
Ал, «Түрмыс-салт айтысында» [264, 9 б.], С. Мүқанов
екі
ақынның өз елінің, өз руының шаруашылық хәлін, салтанатын,
тіршілік қалпьга, өзіне қарсы
айтысқан ақын руындағы т.с.с.
кемшіліктерді тізбектеуден келетінін баяндайды:
«...
Бул жүйелі
айтыс әртінгі рушылыц заманнан келе ж атуга тиіс; бірақ бертін
кезде байлар ақындарга жалпы рудан гөрі өзін, өз байлыгын, өз
дәреж есін мақтатуга тырысқан»,- деген [264, 9 б.]тәрізді, «тап
тартысы» түрғысынан жазылған ой-пікірі де бар.
Сонғы «жүмбақ» айтысьгаың аты да, заты да айтыс жанрьгаа
сәйкес келеді [264, 9-11 6.]. Бүл жүйелі айтыс шешендікті,
тақырыптылықты т.б. қажет етеді дей отырып, С.Мүқанов
біреуі
жүмбақпен сүрау берсе, екіншісі оны қолма-қол шешіп, жауабын тез
өлеңмен айтуға тиісті екенін дүрыс
ескертеді. Бүл айтыста
қозғалатын тақырыптар әр алуандылығымен ерекшелетіні, тіш і Іслам
дінін дәріптеуге де арналатыны т.б. автор тарапынан сөз болады.
Сондай-ақ айтыстың: ғашықтык айтыс, өтірік айтыс, жануар мен
адамды айтыстыру, жануар мен жануарды айтыстыру т.с.с. түрлері де
бар екендігі айтылады. Осы орайда, жалпы айтысты фолыслордьщ
198
жеке жанры ретінде
қарастырудын өзі фольклортану саласындағы
елеулі қадам екенін бағалай отырып, фольклордың ішкі жанрлық
түрлерін жіктеуге келгенде сәйкессіздіктер кездесетінін де ескерген
жөн. Екіншіден, кітап алғысөзінде әр жанрдың өзіндік ерекшеліктері
сөз болудың орнына, көбінесе әр жанрдың саяси мәніне, Кеңестік
жүйеге сәйкестігіне орай жазылып, біраз үлгілердің біржақты, теріс
сынға үшырауы т.б. да өткен әміршілдік жүйе әсеріндегі ғылым
саласында орьга алған кемшілік екенін ашып айту қажет. Осындай
кемшіліктеріне қарамастан сол заманның өзінде өзіндік , үлттық
терминдік үғымдарды ойластыру, іздестіру т.б. жүмыстары жүргізілуі,
тіпті қазіргі заманға сәйкес келмесе де т.б.- бәрі сол түстағы қазақ
фольклортану ғылымының өзіндік даму үстінде болғанын дәлелдей
алады.
Сондай-ақ «ескі» ауыз әдебиет түрлерінен сол кезде
а у ы л д ь щ
әдетіне
кіріп, түрі сақтальпі, мазмүны өзгерген, тек айтыс жанры
екендігі;
айтыстың колхозды ауылдың түрмысында мықты орын
тепкендігі; ол «колхоз» айтыстарының әрі толық жиналмағандығы;
ол айгыстарда жаңа социалистік ауылдағы, социализм коғамыньщ
жаңа мінез-қүлқы, ой-пікірі, талабы, ынтасы, қайраты, ісі, мақсаты
көрінетіндігі; айтыс жанрын зерттеу, үғу, түсіну, талдау, талқылау,
бағалау болашақ ғылымның алдында түрған кезекті мәселе екендігі
т.б. айтылған.
Жинақ ішіне: «жар-жардың» 6 нүсқасы (әдетте бүл жанр түрмыс-
салт жырлары ішінде қарастырылады-Н.Ж.); «Қыз бен жігіт»
айтысының 4 үлгісі; «Екі қыз бен бір жігіт» айтысы- бәрі 18 бетген
түратын мәтіндер бірінші бөлімде «әдет айтыстар»
атауымен
берілген. Ал, «Жігіт пен қыздың айтысы» атгы екінші
бөлімге:
«Кішкентай қыз бен Оспантай», «Әсет пен Кәріпжамал», «Омарқүл
Достарыңызбен бөлісу: |