159
күбірлеп, бір нәрсені шұбырта жөнелді. Жұрт аңыра қарап отырып, басында
дұғалық оқып жатыр екен деп еді. Кәдімгі молдадай шарт жүгініп алып, түсін
томсартып жіберіп, шешесіне төніп отырып:
Юзі раушан, көзі гауһар,
Лағылдек бетұшы ахмар,
Тамағы қардан әм биһтар,
Қашың, құдрәт, қоли шига,-деп,
Көпшілік ұға қоймайтын өлеңді шұбырта беріп, даусын «Тәбарак»
оқыған молдаларша ұзайта созды.
Мүбада болса ол бір кәз,
Тамаша қылса юзма-юз...
Кетіп қуат, юмылып көз!
Бойың сал-сал бола нига?!
деп кеп көзін жұмып, ернін жыбырлатып, әжесінің құлағын ашып «су-ф!»
деп қойды. Бұл өзінің, биыл осы көктемде Науаи, Фзулиді оқып жүріп жазған өлеңі
болатын. Отырғандар әлі де дел-салда. Күдік етушіден де шын дұғалық екен
деушілер көп. Бала солардың шам-ашрқын танып, мысөыл еткендей боп
алдаңқырап келді де, енді шынын танытпақ боп, даусын ашық етіп қатайтып алды.
Тағы да көзін жұмып, түсін томсартып, құран аударған молдадай, ілгері-кейін
теңселе беріп:
Ұшады бозша торғай көдені ықтап,
Басасың аяғыңды нықтап-нықтап,
Кәрі әжем естімейді, нана берсін,
Берейін өлеңіммен шын ұшықтап...
-
деп кеп, тағы да «су-ф-ф!» деп қойды. Үйдің іші енді сезіп ду күлісті.
Достарыңызбен бөлісу: