Көптеген ата-аналардың бойында абыржу туындауы негізделген десе болады, өйткені оқыту кезінде педагогтар "ерекше" балаларға көбірек көңіл аударатын болады, осы себепті басқа балалардың қажетті білімді, дағдылар мен икемдерді толық меңгермей, көбірек алаңдауы орын алады. Бұдан басқа ересектер өз балаларының "ерекше" балалармен байланысқа түсуі олардың зияткерлік дамуына кері әсерін тигізеді деген оймен жиі алаңдайды. Сондықтан педагогтардың алдында ата-аналардың "ерекше" балаларды "кәдімгі" балалармен тең қабылдауға дайындығын қалыптастыру міндеті тұр.
