Рыммен келгенмін. Шомылғанбыз, күнге қыз- дырынғанбыз! Өте тамаша болып еді
жүктеу/скачать 1,07 Mb. Pdf көрінісі
|
- Бұл бет үшін навигация:
- Қ а т ы н а с у ш ы л а р
Қ а т ы н а с у ш ы л а р : Ж і б е к, 16 жаста 3 и б а, 14 жаста М ұ х и т, 12 жаста А й м а н, 15 жаста Ш о л п а н, 13 жаста Ж а з ортасы. Б а л а л а р ж а з ғ ы каникулде жүрген кез. Оқиға қала маңындағы бір ауылда өтеді. Шымылдық ашылмай тұрғанда, оның алдынан Жібек пен Зиба өтіп бара жатады. Ж і б е к . Каталдығым үшін сен маған ренжіме, Зиба! Апам өз орнына қалдырып кетті, демек, үй ішіндегі тазалық пен тәртіп үшін енді мен ж а у а п беремін. Ал егер сендер- ді өз ықтиярларыңа қоя берсем, сендер бетте- ріңмен кетесіңдер, не басыма шығып ала- сыңдар. З и б а (көңілсіз). Тіпті апамның сөзіне дейін жаттап алыпсың. 47
Ж і б е к. Бір аптадан кейін а п а м н ы ң өзі д е келеді. Қ а м ы қ п а ! А л м а т ы н ы ң дәрігерлерін ж ұ р т керемет дейді ғой. Апам әлі-ақ ж а з ы л ы п келеді.
З и б а (көңілсіз). Ал бір аптада жеті күн б а р . (Күрсініп.) Автобусқа кешігіп қ а л - м а й ы қ . Ж і б е к. Қ а л а ғ а б а р ғ а н н а н кейін аузың- ды ашып, с а н д а л ы п кетіп ж ү р м е . Бірден дү- кенге кір де, шыт сатып ал. Тек түсі әдемі, г ү л д і болсын. Сонсоң бірден үйге қайт. Апам келгенше, оған әдемі бір көйлек тігіп қояйын. С а ғ а н д а тігемін, З и б а . Ж а қ с ы кәмпиттер болса, қ а р а с т ы р а р с ы ң . Біздің Мұхит кәмпит- ті ж а қ с ы көреді ғой. (Қатал, зілмен.) Тек те- з і р е к кел! Ө з і м - а қ барып келер едім, М ұ х и т қ а қ а р а й т ы н ада м ж о қ . З и б а. Ж а р а й д ы . А қ ш а ң д ы бер. Ж і б е к. Ой, ұмытып б а р а ж а т ы р екем ғой! (Ақша береді.) Мә, он сом! З и б а (ақшаны алып жатып). Б а л м ұ з д а қ а л ы п жеуіме бола ма? Ж і б е к. Б о л а д ы . (Тағы да зілмен.) Тек б а й қ а , Зиба, а қ ш а ң д ы ж о ғ а л т ы п алып ж ү р м е ! З и б а (намыстанып). Сен немене, мені бір а ш ы қ ауыз деп ойлайсың ба?! Ж і б е к. Сонда да ескерткенім ғой. Не сатып а л а т ы н ы ң д ы ұмытып кетіп ж ү р м е . З и б а. Кішкентай б а л а емеспін ғой. Ж і б е к (сахнаның сыртына қарап). Мі- не, автобус та келіп қ а л д ы . Қеттік. (Жібек
48
стол. Оның жан-жағына үш-төрт орындық қо- йылған. Есік — оң жақта. Сахнада Жібек жалғыз өзі. Жібек терезеге жақындап келіп, сыртқа үңіліп.) Мұхит! (Кідіріс.) Мұхит! Мұхит кіреді.. М ұ х и т. Немене? Неге ш а қ ы р д ы ң ? Ж і б е к (артына бұрылып). Сен мұнда екенсің ғой. А л ы с қ а ұзап кетпе. Аула ішінде ойнап ж ү р . М ұ х и т (қабағын түйіп). Немене, мен тұтқындағы а д а м м ы н ба? Ж і б е к. Егер өзіңнің әпкеңді сыйлайтын болсаң, үйде отыр. Қ о р а д а н шығып кетсең болды, сен міндетті т ү р д е бір нәрсені бүлді- ресің ғой. С а ғ а н а л ы с қ а ұзауға болмайды, (зекіп) отыр үйде! Егер менің жүрегім орнын- да болсын десең... М ұ х и т (күрсініп). С а ң ы р а у емеспін. Ой, апам қ а ш а н келер екен?.. Ж і б е к (өкпелеп). Немене, сонда менің ж а м а н болғаным ба? М ұ х и т (тыжырынып). Әй, қ о й ш ы сені.
Ж і б е к (сағатына қарап). Нег е екені белгісіз, З и б а да кешігіп ж а т ы р . Қ а й т а т ы н мезгілі болып еді. (Күрсінеді.) Апам тезірек келсе екен... Ш о л п а н кіреді. Ш о л п а н (тез сөйлеп). Ж і б е к ж а н ы м , апатайым, сәулетайым, маған бір көйлек тігіп берші. Апам қ а л а д а н бір шыт әкеліп еді, сон- дай көркем, сондай әдемі! Түсі де сондай ға- ж а п . Ж і б е г і ң оның қ а с ы н д а түк емес. (Жалы- 4—3473 49
нып.) Содан маған бір көйлек тігіп берші, апатай, айналып кетейін! Ж і б е к . Ертең кел. Ш о л п а н. Оған шыдамым жетпейді. Алып келсем бола ма? Өз көзіңмен көресің. Әдемілігіне өзің де таң қаласың. Жібек, жа- ным, апатайым!.. Ж і б е к. Бүгін қолым тимейді. Ш о л п а н . Соған ерінбей-ақ қойшы!
Әдемілігін көргенде, өзің де қызығып кетесің! Ж і б е к. Қазір Зиба келуге тиіс. Ол да көйлектік мата алып келуге кеткен. Содан апама көйлек тігіп қоям. Б а л а л а р ы н а н сый- л ы қ болсын деп едік. Содан кейін саған тігіп берейін. Ш о л п а н (өз дегенінен
болмаса, алып келейінші! Өзің көр, ұнап ке- тер. Ж а р а й ма? Ж і б е к (амалы таусылып). Не істейін енді? Ж а р а й д ы , алып кел! Ш о л п а н (қуанып кетіп). Көрерсің әлі! Өзің де қызығып кетесің. (Жүгіріп шығып кетеді.) Мұхит кіреді. М ұ х и т. Ақ серек те, көк серек! (Қайта
Ж і б е к (мазасызданып). Зиба д а келмей жатыр. Неге кешікті екен? (Сыртқа есіктен
М ұ х и т (сырттан). Мен, немене, абақты- да отырмын ба? Сыртқа шығуға да еркім ж о қ па?
Ж і б е к. Мен Зибаны қарсы алуға бара- мын. Тез кел! М ұ х и т (сырттан). Қазір... 50
Мұхит кіреді. Ж і б е к (басылып). Сендерді тәрбиелеу- дің қаншалықты қиын екенін енді түсіндім. М ұ х и т. Бара бер. Үйде боламын. Еш- қайда кетпеймін. Ж і б е к (жиналып). Мен тез келемін. (Кетеді.) М ұ х и т (жалғыз, ойланып). Үй ішінің ең кішісі болған қандай ж а м а н . Әрқайсысы бір бұйрық береді, әрқайсысы бір жұмсайды. Шіркін-ай, қазір ұйықтап кетсем, ал оянған- да, үлкен кісі болып тұра келсем! Машина айдар едім... Комбайнға мінер едім... Само- летке де отырар едім... Тіпті космосқа да ұшар едім!... Б а л а л а р іші күйгеннен өле ж а з - дар еді!.. Сахнаға қолында кішкене дорбасы бар, ж а й басып Зи- ба шығады. З и б а (Мұхитқа). Ж а л ғ ы з өзіңсің бе? Мұ х и т. Ж і б е к сені қарсы алуға кеткен. Тыпыршып отыра алмады. Өзі тауық тәрізді. Бізді балапандары сияқты көреді. Солай емес пе, а? З и б а (Мұхитқа кәмпит ұсынады). Мә, саған әкелдім. (Өзі абыржып.) Ал, мен Ж і - бекке не деймін?.. М ұ х и т (тамсанып). Ж а қ с ы кәмпит екен! Несі бар, мен жеді дейсің! З и б а. Мұхит, саған сыр айтуға бола ма? М ұ х и т . Маған ба? (Батылданып.) Әри- не, болады, мен сырға берікпін. Оны өзің біл- меуші ме едің. З и б а. Ешкімге де айтпаймын деп, уәде бер!
51 М ұ х и т. Желкемнің шұңқырын көрмейін. З и б а. Бұл уәде емес, ж а й сөз. М ұ х и т. Басқан ізім артымда қалсын. З и б а. Бұл да сондай ж а й сөз. М ұ х и т. Енді саған не керек? (Ойланып
З и б а. Ойынды қойсаңшы! Мен шын ай- тып отырмын. М ұ х и т. «Өлейін» дедім ғой енді, одан артық не керек? З и б а. Қасықтағы суға ешкім де қалқып өлмейді. М ұ х и т. Енді маған не істе дейсің? З и б а. Ж о қ , сен қарғыстың ең жаманын айтып, қарған. М ұ х и т (ойланып). Осы тұрған бойым- нан артық өспейін! З и б а. Ал, тыңда! (Сыбырлап.) Мен үш сом ақшаны жоғалтып алдым. М ұ х и т (ысқырып жіберіп). Мәс-саған, мәмпәсия! З и б а. Ж і б е к білсе — менің ж а з а м д ы бе- реді. «Ашық ауызсың!», «Саған еш нәрсе се- ніп тапсыруға болмайды», — деп, жыл бойы соңымнан қалмайды ғой, Мұхит, айтшы, енді не істеймін? М ұ х и т (ойланып). Б а л м ұ з д а қ сатып алып жедім дерсің? З и б а. «Үш сомға б а л м ұ з д а қ сатып алып, саған не көрінді?» — дейді ғой. М ұ х и т. Б а с қ а да заттар сатып алған шығарсың! З и б а. Он метр шыт — бес сом отыз тиын тұрады. Барып-қайтуым — қырық тиын. Екеу- ін қосқанда — бес сом жетпіс тиын. Қәмпитті тоқсан тиынға сатып алдым. Үшеуіне алты 52
сом алпыс тиын кетті делік. Б а л м ұ з д а қ — қы- рық тиын. Сонда барлығы — жеті сом... Үш сом жетпейді. М ұ х и т (кенеттен). Сен шытты қым- батырақ сатып алдым де. З и б а (мұңайып). Өтірік айтқым келмей- ді, Мұхит. М ұ х и т. Онда ашық ауыз атанасың. З и б а (біраз үндемей тұрады да, қолына
емес, сексен үш тиын делік. (Қиналып.) Ал- дағымның келмей тұрғаны-ай! М ұ х и т (терезеге қарап). Ж і б е к келе жатыр!.. Зиба қ а ғ а з д а р ы н ж а с ы р а д ы , Ж і б е к кіреді. Ж і б е к (Зибаны көріп қалып). Ой, сен мұнда екенсің ғой! Мен мазасызданып жүр- сем. Қ а ш а н келдің? Қ а л а й кездестіре ал- мадым. З и б а. Мен жолмен жүргем жоқ, төтесі- мен кеткем. Ж і б е к. Ж а р а й д ы . Аман-есен келсең бол- ды... Т а м а қ ішкің келе ме? (Зибаның жауа-
З и б а (ұсынып). Міне. (Дорбаның аузын ашып, одан сатып алған кездемесін көрсетеді.) Ж і б е к (ашып көріп, сүйсініп). Т а м а ш а екен! Зиба, жарайсың! Сені құшақтап, сүйгім де келіп кетті! З и б а. Апам үшін ғой... Ж і б е к (жұлып алғандай). Метрі қанша тұрады? 53
З и б а (сасып қалып). Ел... ел... (Бойын жиып алып.) Сексен үш тиын! Ж і б е к . Қ а л ғ а н ақшаны қайыр! З и б а. Ақша қалған жоқ. Автобус, кәм- пит, балмұздақ. Он метр шыт... Ж і б е к (иланып). Ж а р а й д ы , солай шы- ғар... Т а м а қ ішкің келе ме? З и б а. Кейінірек. Айман кіреді. А й м а н. Сәлеметсіздер ме? (Шытты кө-
Ж і б е к. Зиба сатып әкелді. Ең әдемісін таңдап алыпты. М ұ х и т (Зибаға сыбырлап). Бір пәледен өтіп кеттің. З и б а (күрсініп, ақырын). Иығымнан бір ауыр жүк түскендей болды-ау, әйтеуір! А й м а н (шытты көріп, тамашалап). Көп сатып алыпсың ғой? Зиба, кім үшін сатып алдың?
Ж і б е к. Апама көйлектікке — бес метр, ал үш метрі — Зибаға! А й м а н. Қ а л ғ а н екі метрін қайтпексің- дер?
Ж і б е к (ызаланып). Мұхитқа д а м б а л ті- гіп беремін. М ұ х и т (жақтырмай). Қ айдағын ы айта- ды екенсің. Қерегі ж о қ маған дамбалдың! А й м а н (жабысып). Мүмкін, бұл екі метрін маған қиярсыңдар, а? Қофта тігіп алайын (жалынып), сүйтші, Зибаш! З и б а (зекіп). Мен сәудегер емеспін. М ұ х и т (Зибаға сыбырлап). Несіне бәл- сінесің! Бере сал! 54
З и б а (ақырын). Шытты аяп тұрғам жоқ! Бағасын қайтем? Түсінесің бе, бағасы? Ж і б е к. Расында да, екі метрі артық екен ғой. Біз оны қайтеміз? Айман-ақ алсын. Қофта тіктіріп киеді. Б ұ л да бір қуанып қалсын!
З и б а (ашуланып). Мен саған еш нәрсе де сатпаймын. М ұ х и т (өзіне-өзі, теріс
сәнқой қыз қайдан келіп еді, басымызға бәле болып. А й м а н (жалынып). Зибажан, мен не жаздым саған, сонша қасарысатындай. Тегін сұрап тұрған жоқпын ғой, сата салғанға нең кетеді? З и б а (өзіне-өзі). Одан тегін алғаныңның өзі жақсы еді... Әйтеуір, бағасын білмейді
Сол сөзім — сөз. Ж і б е к (Зибаға). Қ ұ рбы- қ ұ рдаста р бұ- лай істемейді, Зиба! Бір-бірімізге көмектесуі- міз керек, бір-бірімізбен бөлісуіміз керек. З и б а (жыламсырап). Мен зат сатып, сәудегер атанғым келмейді. А й м а н (Зибаға). Өзің білесің, анада мен де қ а л а д а болып, әдемі шұлық көріп, екі пар сатып алып, біреуін өзім алып, екіншісін саған сыйлағаным қайда? Сен соны ұмыт- тың ба? З и б а (Айманға). Не қ а л а с а ң да берем, тек мына шытты сұрама. Ж і б е к (Зибаға ашуланып). Сені қандай шайтан түртіп отыр?! (Айманға.) Қазір кесе- мін де беремін. Қысылма! З и б а (Жібекке ұмтылып). Шытқа тию- ші болма! 55
Ж і б е к (салмақпен). Зиба, мұнда сенің жұмысың болмасын. Бұл үйдің иесі — әзірше менмін. Демек, не істесем де, сен көнесің. З и б а (көз жасын сүртіп, сырт айналып кетеді). Өтірік айтам деп, сау басыма сақина тілеп алдым... Енді қайттім?.. М ұ х и т (Зибаға). Несіне жылайсың?.. Ж ы л а м а ! Ештеңе де болмайды. Қазір Айман алады да кетеді, сонымен іс бітті де. З и б а. Әй, сен алып сатарлық, саудагер- лік дегеннің не екенін білесің бе? Бұл — ұят, әрі — қылмыс! Ж і б е к (шытты кесіп). Мә, Айман! Бар да, тіктіріп, киіп ал. А й м а н. Ой, рақмет! Ақшам бар. Қанша берейін? Ж і б е к. Бір метрі — сексен үш тиын. З и б а (ызаланып). Қайтып ал деймін мен саған, одан шытты! Зибаның сөзіне мән бермей, Ж і б е к к е а қ ш а с ы н төлеп, Айман енді кете бергенде, қолында дәл осындай шыты бар Шолпан кіреді. Ш о л п а н. Ой, қандай тамаша кездеме!..
десем... А й м а н. Шыт емес, барып тұрған бір ға- жап, сурет сияқты. Ш о л п а н. Жібектай, қ а л қ а т а й , бетімді қ айтармашы . Тігіп берші! Өзі сондай арзан! Метрі — елу үш тиын ғана. Б і р а қ мұның қа- сында жібегің мен бәтесің түк те емес... А й м а н (жұлып алғандай). Қ анш а
дейсің? Ш о л п а н (асықпай). Елу үш тиын... А й м а н (ойланып). Ал мен... 56
М ұ х и т (өзіне-өзі). Құртты-ау мыналар!.. Ж і б е к (ашулы). Сен не деп тұрсың? Сонда менің саудагер болғаным ба? Ш о л п а н (шошып кетіп). Жібектай, сәу- летай, менің сені ренжіткім келмеп еді. (Жа-
нің елу үш тиыннан алғаным рас. Ант-су іш десең —ант-су ішейін. Ж і б е к (Зибаға). Сонда не болғаны?.. З и б а. Айттым ғой саған берме деп!.. Ж і б е к (қатуланып). Өтірік айтып тұр- ған қайсың? Сен бе, әлде Шолпан ба?.. З и б а (жылап). Мен айттым ғой... Өтін- дім ғой сенен... А й м а н. Мен ештеңе дегем жоқ. Менің ешқандай қарсылығым жоқ. Зиба қ а л а ғ а ба- рып келді. Бару-қайту жолы, ұсақ-түйек шы- ғыны бар дегендей... Қ ы м б а т ы р а қ бола бер- сін, мейлі... Мен қарсы емеспін... З и б а (ызаланып). Қарсы емес... Естисің- дер ме, ол қарсы емеспін дейді... Не нәрсеге қарсы емес ол, білесіңдер ме? Менің алып-са- тарлығыма. Менің саудагерлігіме, солай ма? (Айманның қасына келіп, оның қолынан шыт- ты. жұлып алады.) Ж і б е к (ақырын). Бір нәрсеге түсін- сем — бұйырмасын. М ұ х и т. Зиба үш сомын жоғалтып алып- ты... Сонсоң... Ж і б е к (жадырап). Е, бағанадан бері солай демейсіңдер ме? Ж ұ р т т ы ң басын босқа қатырғанша... 3 и б а (жылап). Үш сомды жоғалтып ал- дым. Соны сенен жасырамын деп, өтірік айт- тым. Оны тек саған ғана айтайын деп едім, көрдің бе, ақыр аяғында не болып шыққанын... 57
(Мұхитқа.) Сен де жай тұрмай, теріс кеңес беріп... М ұ х и т. Бәріне мына Айнам кінәлы... «Бер де, бер»,— деп отырып алды ғой. Кенеше қадалып... (Айманға.) Адамғ а жөндеп өтірік айтуға да мұмкіндік бермедің. Сен сұрама- ғанда, түк те ж о қ еді... Ж і б е к (Зибаға жұмсарып). Мұны сен неге бірден айтпадың? З и б а (өксігін баса алмай). Сен ұрса ма деп, «ашық ауызсың» деп, көпшіліктің көзін- ше масқаралай ма деп қорықтым... Ж і б е к. Есіңде ме, апам ылғи да айтушы еді ғой: «Алдаумен алысқа бара алмайсың»,— деп. З и б а. Оған енді көзім жетті. Ж і б е к (Зибаны жұбатып). Ж о ғ а л т ы п а л ғ а н екенсің — ештеңе етпес. Үш сом деген не? Атан түйенің құны емес қой. З и б а (Айман жаңа басын изеп). Ақша- сын қайырып бер. Бүкіл ауылға жайып жүрер. I А й м а н. Ешқайда да жаймаймын. Еш- кімге де айтпаймын... Бұған кінәлы сен емес, әрбірден соң мен ғой... М ұ х и т . Түкке тұрмайтын бірдеңе сатып алып, енді шу көтерулерін қарашы! Ш о л п а н (дау-жанжал, айқай-шу ба-
ау, әйтеуір!.. (Жібекке қайта жалына бастап.) Жібектай, апатай! (Қолындағы шытын көрсе-
А м а н
А й д а р — 8—9-класс окушылары. А х м е т М ұ қ а н — мұғалім.
Аманнын үйі. Ортада стол, екі орындық. Стол үстінде ескі телевизор, телефон, радиоқабылдағыш пен электр шамдары. Шымылдық ашылғанда, Аман оларды жөндеп отырады. А м а н. Әрине, қандай затты болмасын бүлдіру оңай. Ол кім көрінгеннің қолынан ке- леді. Ал бүлінген заттарды жөндеп көрсінші! Атай көрме! Бірі де маңына бара алмайды. Қашан көрсең: «Аманжан , радио қ абылдағы - шымыз бұзылып қалып еді, соны жөндеп бере қойшы», «Амантай, электр шамымы з ж а н б а й тұр, түзеп бере салшы», — деп келеді де тұра- ды. (Сырттан дауыс естіледі.) Әне, тағы келді. Тағы да бірдеңелері бүлініп қалған ғой.
Айдар кіреді. А й д а р (өлеңдетіп). «Амансың ба, тап- қырым... таныс емес?» А м а н. А, сен бе едің? Мен тағы бірдеңе- лерін жөндеткелі келе ж а т қ а н көршілер ме деп ойлап едім. А й д а р (әзілмен, Аманды нұсқап). 59
Кейде ғалым, кейде батыр, Кейде жүзгіш, кейде ұста. Қашан көрсең жамап-жас қ ап ,
Отырғаны осы тұста! А м а н (мырс етіп күліп). Әрине, солай. Мен өз үйімнің маңдайшасына: «Мақат аулы- ның шеберханасы» деп ж а з ы п қойғалы отыр- мын.
А й д а р (тағы өлеңдетіп). Өнерлі он саусақтан бал тамады, Көрген ж а н өнеріне таңданады. Шәйнегін, шелегін де ж а м а п беріп, Риза еттің өнеріңмен көп адамды. А м а н. Сен өлеңсіз ж а й сөйлей алмай- сың ба? А й д а р. «Өлең сөздің патшасы, сөз сара- сы», — деген емес пе? Мүмкін, сен қ а р а өлең- ді ұнатпайтын шығарсың. Онда мен толғай да, ж ы р л а й да аламын. Маған бәрібір. А м а н. Толғамақ түгіл, бозда, онда жұ- мысым қанша? Тек менің өміріме сенің бір түрлі қарайтыныңа таңданамын. А й д а р. Өзің айтшы, өтірік пе? Қашан келсең де, ылғи қайдағы бір ескі-құсқымен әлек болып отырғаның. Тіпті қарасаң, жүрегін айниды-ау! Кейде таң қ а л а м , таңданам, кү- мәнданам да! А м а н. Бір кездерде ж а ң а заттарды да жасап шығармасымды қайдан білдің? Ал ескі затты жөндегеннің қандай айыбы бар? Бұл да адам баласының өміріне қажетті шаруа. Ай- талық, бір адам аяқ-қолы ісіп, ж ү р е алмай, ауырып жатыр. Дәрігер келеді де, дәрі беріп, жазып жібереді. Қолөнерші де сол сияқты, 60 бүлініп қатардан шыққан заттарды жөндеп, іске жаратады. А й д а р. Ж о қ , біз екеуміз бір-бірімізге мүлде ұқсамаймыз. (Өлеңдетіп.) Толкын мен тас, Ж а л ы н мен мұз Қандай болса, Д ә л осындай Екеуміздің айырмамыз. А м а н. Сөйтіп, ж а л ы н деп отырғаның өзің де, тас дегенің мен ғой, шамасы? А й д а р. Сен тіпті тас болуға да ж а р а м а й - сын, кәдімгі қарапайым кірпішсің. А м а н. Кірпішсің? Оның несі ж а м а н екен? Кірпіш болсам, бір жерге барам да, қа- ланам да қ а л а м . Ал, сен — жалын, бір күні жанасың да кетесің. Сонда сенің шоғыңды су өшіріп, күліңді жел ұшырып жібереді. А й д а р (ызаланып). Ж о қ ! Отқа да жан- баймын, суға да батпаймын! Мен ақын бола- мын, өлең шығарамын, кітап жазамын. Сөйтіп, ел алдында өлмес еңбек етіп, артыма өшпес даңқ калдырамын. А м а н (түсінбей). Ол қандай еңбек? А й д а р (алқынып). Ол — менің өлеңде- рім, менің кітаптарым... А м а н (таңданып). Сенің өлеңдеріңнен өмірге келетін пайда бар ма, айтшы өзің? Әрине, жоқ. Ендеше, ол өлең кімге керек? Оны кім дәріптемек, сенің атыңды кім а р д а қ т а м а қ ? А й д а р (бәсеңдеп). Табылады. А м а н. Ж о қ , жігітім! Сенің өлеңің аузы- ңа — ас, астыңа — төеек, үстіңе — киім бол- майды. А й д а р . Сонда, сеніңше, жұрт нені керек қылады? 61
А м а н. Сен, мына мен кұсап, бір радио- қ абылдағы ш немесе бір электр шамын жөн- деп шығаршы. Міне, ол өмірде іске асады. Бі- реуге керек болады. Радиокабылдағышпен ел алыстан хабар алып, ән-күй тыңдаса, электр шамымен үйін ж а р ы қ етеді. Ал, сенің өлеңің өзге түгіл, өзіңнің де керегіңе ж а р а м а й д ы . А й д а р. Сенің бұл пікірің дұрыс емес. Ойың тайыз екен, жігітім! А м а н (кекете). Па, шіркін! Сен құсап алыстан арбаламай-ақ қойдым. Қолымнан келгені осы. Ж ұ р т қ а пайда келтірсем болды маған.
жүктеу/скачать 1,07 Mb. Достарыңызбен бөлісу:
|