Сборник школьных сочинений на патриотическую тему по ре зультатам Республиканского конкурса на лучшее школьное сочинение

161

Сочинения школьников Акмолинской области

есімдері  жүрегімізде  терең  орын  алған  батырларымыз  туралы  көп 

айтуға болады.

«Ер  есімі  –  ел  есінде»  дегендей,  батыр  бабаларымыздың, 

ержүрек  аталарымыздың  ерен  ерліктері,  асыл  бейнелері  мәңгілік 

ұмытылмайды. Отан үшін от кешіп, ұлағатты ерлігімен елдің даңқын 

асырған ұлт батырларының әрқайсысы ерекше құрметтеуге лайық.

Ата-бабаларымыз  өз  кезінде  әрқайсысы  дара  бейнелер  бол-

са  да,  ұрпақтар  жалғастығында  бір-бірінен  бөлектеуге  болмайтын, 

тағдыры мен тамыры тұтас ұлы тұлғалар. 

Солардың ішінде халықтың аузында аты аңызға айналған, ұлттың 

рухын көтерген, ұлтын сүйген жанның бірі – ұлтын сүйген ұлы жүрек 

жауынгер  жазушы  «Халық  қаһарманы»  Бауыржан  Момышұлының 

есімі соғыс тарихында мәңгілік орын алған. Соғыста бүкіл алаулаған 

жастық  шағын  берді.  Соғыстан  семсердей  өткір,  емендей  берік  бо-

лып  келіп,  ерліктің  ізін  суытпай,  қағазға  төніп,  қарыштата  қалам 

сермеді. Әр кітабында бізге үлгі боларлық майдангерлердің тарихы 

жатыр. Өйткені бұл жүрек қанымен, оқтың жарқылымен жазылған 

майдан күндерінің мызғымас ескерткіші, біз қастерлеп, қасиет тұтар 

айтылған ұлы өсиеттер.

Ұлы  тұлғаның  осындай  балаша  қуанып,  данаша  ойлауынан, 

ұлт  үшін  бой  тұмардай  қасиетті  үш  белгінің  қадір-қасиетін  танып, 

қастерлеуі,  не  туралы  жазса  да,  кім  туралы  толғанса  да  кемеңгер 

тұлғаның  бойында  ұрпақты  патриоттыққа  тәрбиелейтін  үлкен 

тәрбие мектебі жатыр.

Біз дарынды, қиялы ұшқыр, арманшыл ұрпақтың болашағымыз. 

«Өмірде  кімді  үлгі  ету  керек?»,-деген  армандау,  еліктеу  сияқты 

психологиялық реңге түсетініміз де рас. 

Ел бірлігі мен ынтымағын, туған жерін, біздің болашағымызды 

ойлаған  Елбасымен  жақынырақ  танысқанда,  өзімізге  қажетті  жа-

уапты,  елге,  Отанға  деген  жауапкершілікті,  адамдармен  ізгілік 

қарым-қатынасқа  түсу  жолын  таба  аламыз.  Олай  болса,  халыққа, 

Отанға шексіз қызмет етудің, елін, жерін сүйе білудің – бәрі-бәрінде 

Елбасының үлгі тұтарлық тұлғасы тұрған жоқ па?!

«Сүйер  ұлың  болса,  сен  сүй,  сүйінерге  жарар  ол»,-деген  Абай 

даналығы осындай ел бастаған көсемдерге арналған ғой.

Тарих  қашанда  сындарлы  шақтарда  ел  басқару  үшін  қиянды 

көздейтін қырандарын туғызады. Қазақ елі тәуелсіздік алған сәтте 

ел тұтқасын істе сыналған Елбасы Назарбаев ұстады. 

162

Казахстан, армия, патриотизм

Косилов Никита 

воспитанник детского дома № 4 г. Степногорск

Руководитель: Шевченко Наталья

Мое счастливое детство

 Я горжусь тем, что родился и живу в нашей замечательной стране 

Казахстан. Нашей страной руководит мудрый уважаемый всеми Пре-

зидент  Нурсултан  Абишевич  Назарбаев.  Он  много  хорошего  делает 

для поддержки и защиты детей. Нурсултан Абишевич говорит: «Дети 

- наиболее уязвимая и самая незащищенная часть нашего общества, и 

они  не должны быть бесправными». Любой ребенок, который родил-

ся на нашей земле, - казахстанец. И государство должно заботиться о 

нем. Нурсултан Абишевич отдал много сил тому, чтобы предоставить 

подрастающему поколению большие возможности по получению об-

разования:  реализуется  программа  «Балапан»,  работают  Интеллек-

туальные  школы,  Назарбаев  Университет,  программа  «Болашак».  В 

нашей стране уделяется большое внимание «новому казахстанскому 

патриотизму» - это то, что должно объединять все общество, вне эт-

нических различий. Мы - многонациональное общество. Все должны 

быть равны в нашем государстве.

Я родился в самом красивом и замечательном городе – Степно-

горск. Наш город молодой, в 2014 году ему исполнится только 50 лет. 

Наш город попал в программу 27 моногородов и сейчас он благоустра-

ивается и преображается на глазах. Строители возвели новый фонтан 

с красивой подсветкой, ремонтируют дороги и тротуары, и наш краса-

вец Степногорск становится все краше и краше. Я живу в детском доме 

№4 г. Степногорска и считаю себя счастливым человеком, потому что 

лучше нашего дома нет нигде. В нашем детском доме живут дети раз-

ных национальностей, мы стараемся жить дружно, не обижая никого, 

вместе с воспитателями проводим мероприятия, как на русском, так и 

на государственном языке и нам это нравится.

Живя детском доме, я имею возможность заниматься тем, что мне 

больше всего нравится. Я с большим желанием занимаюсь в оркестре 

«Лира», посещаю кружок хореографии «Көктем», мне очень нравится 

вышивать крестиком разные картины в кружке «Мастерица». А еще 

я посещаю секцию плавания, играю в футбол. Все, я стараюсь делать 

с душой, чтобы нравилось не только мне, но и людям. В нашем доме 

часто бывают праздники, приходит много гостей, и мы стараемся по-

163

Сочинения школьников Акмолинской области

радовать  их  веселыми  песнями  и  зажигательными  танцами,  подел-

ками, сделанными своими руками. Рады гости, довольны и мы. Каж-

дое лето мы выезжаем в детские оздоровительные центры: в Акколе, 

«Рассвет», в Сандыктау «Ручеек», в Боровом «Звездный», выезжаем на 

базы отдыха Селеты.

 У нас есть замечательная детская телестудия СДД ТV, где мы сни-

маем и монтируем новости, а так же придумываем и сами снимаем те-

лежурнал «Наш ералаш». Благодаря моему любимому детскому дому, 

я побывал в нашей красавице столице Астане - целый день у нас была 

экскурсия: были в кинотеатре формата 3D, во Дворце мира и согла-

сия, в развлекательном центре «Думан», увидели много интересного - 

классно отдохнули! Я хорошо учусь – ударник. Мне 14 лет и я понимаю, 

что все это в моей жизни есть, благодаря заботе нашего президента Н. 

А. Назарбаева, благодаря стараниям нашей любимой мамочки Р. Сах-

невич. Спасибо всем большое за мое счастливое детство.

Махметов Райымбек 

№4 балалар үйінің тәрбиеленушісі Степногорск қаласы

Жетекшісі: Шапауова С.А.

Мақтанышым – қазағым!

«Айналайын  халқымнан  қазақ  деген»  деп  өлең  жолдарында 

айтылғандай, осыдан бірнеше ғасыр бұрын  тарих сахнасында «қазақ» 

деген атаудың пайда болғаны қандай керемет десеңізші! Содан бері та-

лай тар жол, тайғақ кешкен қазағымды мен мақтан етем, құрмет тұтам. 

Біраз тарих тұңғиғына үңілсек, қазақ халқының талай жаугершілік за-

манды бастан кешіргенін білеміз. Сол кезден-ақ қазақ халқы ар мен 

намысты алға қойып, қасық қандары қалғанша кең байтақ жерімізді 

жаулардан  қорғап  қалған.  Бөгенбай,  Қабанбай,  Жәнібек,  Жауғашар, 

Қарасай сияқты батыр тұлғалар ел басына күн туғанда қалың қолын 

бастап, қазақ халқын бір мақсатқа жұмылдыра білді. 

Бертін  келе  XVIII  ғасырда  Ұлы  империяға  тәуелді  болуы  да 

халқымызды қиыншылықтан көзін аштырмады. Халықты қорғаймын 

деп өзіне бағынышты еткен империяның малдың ізінде жүріп көшпелі 

өмір салтын ұстанған, момын халыққа көрсеткен қиындықтары да аз 

емес еді. Алайда, қазақ тыныш жатқан момын халық болғанымен, бір-

екі шалыс басқан қадамыңды кешірер-ау, бірақ тағы қайталап шамы-

164

Казахстан, армия, патриотизм

на тиер болсаң, қылыштай шауып түсірер айбаты да жетерлік. Сонау 

сақ заманынан қанына сіңген осы қасиеті халқымыздың тәуелсіздікке 

деген  қадамына  жол  ашты.  Осы  кезден  бастап,  ата-бабаларымыз 

егеменді ел болуды аңсап, ұрпақтарының ешкімге тәуелсіз мемлекет-

те туып, бейбіт өмір кешсе екен деп армандап кеткен.

Міне,  Қазақстанның  тарих  сахнасынан  ойып  тұрып  орын  алып, 

Тәуелсіз ел болып құрылғанына 22 жыл толып отыр. Бүгінгі Қазақстан 

–  Еуразияның  жүрегінде  орналасып,  тату-тәтті  өмір  сүріп  жатқан 

көпұлтты  мемлекет.  Аз  уақыттың  ішінде  еліміз  бізден  едәуір  уақыт 

бұрын  тәуелсіздіктерін  алған  мемлекеттерді  еңсеріп,  спорт,  білім, 

ғылым, мәдениет, өнер жағынан әлемнің алпауыт елдерімен терезесі 

теңеле түсуде.Татулық пен бірлікті алға тартқан Елбасымыз көш ба-

стап, Қазақстан бүгінде Орта Азиядағы дамушы елдерден алда келеді. 

Әлемдік дәрежеде спорттық жарыстарды ұйымдастырып, мықты де-

ген елдердің ұйымына төраға болып, дүние жүзіне аты әйгілі, өзінің 

қандай  ел  екенін  уақыт  өткен  сайын  дәлелдей  түсуде.  Тәуелсіздігін 

алған  күннен  бастап  Қазақстан  дамудың  жаңа  сатысына  көтеріліп, 

талай биік белестерді бағындырып келеді. Өзге елде жалауымыз көк 

аспанда  желбіреп,  рухымызды  асқақтатар  айбынды  Әнұранымыз 

шырқалғанда,  әрбір  қазақстандықтың  жүрегінде  еліне  деген 

мақтаныш сезімі орнайды.

Бүгінгі  Қазақстан  –  тек  өзі  орналасқан  аймақта  ғана  емес, 

бүкіләлемдік  проблемаларды  талқылауда  және  шешуде  ықпалды 

рөл  атқаратын  ел.  «Қаз  тұрып,  қадам  басқан  тәуелсіздік  сәбилік 

тұсауын өміршең уақытқа кестірген кезден бастап, осынау 20 жылдың 

бедерінде  айшылық  жерді  алты  рет  аттаған  алып  секілді,  дәуір  жа-

лынын  мығым  ұстап,  тізгінін  бекем  қаға  білді»  -  деп  Елбасымыз 

айтқандай, егемен Қазақстанды бүгінде барша  әлем танып отыр.

Өз  басым  тәуелсіздіктен  кейін  туылған  буынның  өкілі  бола 

тұра,  бұл  Егемендіктің  қандай  жолмен  келгенін  жақсы  білемін. 

Қазақстан  үшін,  қазақ  халқы  үшін  тәуелсіздік  аспаннан  түскен  сый 

емес еді. Халқымыз бостандықты аңсап, Тәуелсіздікке зарығып жетті. 

Тәуелсіздік  жолында  еліміз  аз  қиыншылық  көрген  жоқ.  Тәуелсіздік 

–  ата-бабамыздың  ежелден  келе  жатқан  арманы.  Халқымыздың 

бостандыққа ұмтылысының және өшпес қайсар рухының  арқасында 

тәуелсіздікке  қол  жеткіздік.  Бұл  күнге  дейін  жеткен  ұмытылмас 

оқиғалар  –  ел  бостандығын  қорғау  соғыстары  мен  ұлт-азаттық 

көтерілістердің  тарихымызда  өшпес  өнеге,  өлмес  мұра  ретінде 

сақталатыны  рас.  Елдің  біртұтастығы  мен  тыныштығын  сақтауға 

165

Сочинения школьников Акмолинской области

хан-сұлтандар, батырлар, қарапайым халықтың өзі де жандарын пида 

еткен. Тәуелсіздік деген ұлы жеңіске қол жеткізуде әлі де жаңғырып 

тұрған  кешегі  Желтоқсанның  да  септігі  аз  болған  жоқ  –  студент 

жастардың көшеге шығып үндеуі және егемендік үшін зардап шегуге 

дайын екендігін көрсете білуі барша халыққа сенім мен жігер берген 

болатын.

Қазіргі  таңда  Тәуелсіздік  –  барлығымыз  үшін  ерекше  қасиетті 

күн. Бірліктің, ынтымақтастық пен татулықтың күні. Мемлекетіміздің 

тәуелсіздігі – ең алдымен халқымыздың бақыты. Алғашқы жылдар-

да  басым  мақсаттардың  қатарында  егемендікті  нығайту,  ұлттық 

қауіпсіздікті қамтамасыз ету, экономикадағы қиыншылықтарға жау-

ап беру болған еді. Сондықтан бүгінгі күні халқымыз өткеннен қалған 

тарихи өнегені, отансүйгіштікті, ұлтына деген махаббатты жоғалтпай, 

әрі қарай жастардың патриоттық сезіміне енгізуге ерекше көңіл бөлуі 

керек деп ойлаймын.

Тәуелсіздігімізді  жариялағаннан  бергі  мезгіл  ішінде  көптеген 

елеулі табыстарға қол жеткіздік. Еліміздің тыныштығы мен қауіпсіздігі, 

көп  ұлтты  Қазақстан  халқының  жарастығы  мен  ынтымақтастығы 

Президентіміздің  жүргізіп  отырған  парасатты  көреген  саясатының 

нәтижесі.

Біздер дана, дара,данышпан Абай атамыздың «Біріңді қазақ,бірің 

дос  көрмесең  істің  бәрі  бос»,  Төле  бидің  «Бірлік  жоқ  жерде  –  тірлік 

жоқ», Бауыржан Момышұлының «Отан үшін отқа түс, күймейсің»деген 

өсиет-өнеге  сөздерін  мәңгі  жадымызға  нық  түйген  «Бостандық, 

Бірлік,  Бейбітшілік»  ұрандарын  ұстанған,  жайсаң  да  жайбарақат 

халықтан  құралған  экономикасы  тұрақты,  халқы  тату,  ынтымақ  ор-

дасы  –  Қазақстанда  тұрамыз.  Қазақстан  -  қазақ  халқының  ата-баба 

мекені, ежелгі қонысы. Еліміз өлшеусіз табиғат байлығымен ғана емес, 

ең  алдымен  сан  түрлі  ұлттардан  құралған  халқымен  ерекше  екенін 

ұмытпаған абзал. Бүгінгі бейбіт те шуақты күндерді бағалай отырып, 

жаңа  биіктерге  ұмтылу  –  біздің  буынның  бағыты  болуы  тиіс.  Елба-

сымыз Н.Ә.Назарбаев: «Жаңа Қазақстанды құруға қажетті тірек, бұл 

– халықтардың достастығы, өзара түсіністік және ынтымақтастық»,-

деп тоқталғанын білеміз. Ендеше, біз де Жаңа Қазақстанның іргесінің 

бекемдене  түсуіне  өз  білімімзбен,  тәртібімізбен,  бір-бірімізге  деген 

сыйластығымызбен үлес қосуымыз қажет. 

Мен осындай бейбітшілікке және өзара түсіністікке толы керемет 

мемлекетте дүниеге келгенімді мақтан тұтамын. 

166

Казахстан, армия, патриотизм

Момоток Светлана

 11 класс, ГУ «Свободненская СШ» г. Есиль

Славные сыны Отечества

«Война - жесточе нету слова, война – печальней нету слова», так 

определил поэт это трагическое и героическое время, которое показа-

ло всему миру силу характера и величие народного духа. Наше много-

летнее спокойствие досталось нам ценой жизней наших соотечествен-

ников - отцов, дедов. Известно, какой жестокой войной, «не на жизнь, а 

на смерть», была Великая Отечественная. От её исхода зависели судь-

бы  всего  мира.  Поэтому  навсегда  в  нашей  памяти  останутся  имена, 

солдат той войны, Славных сынов Отечества, которые стали Героями, 

кавалерами ордена Славы и были удостоены высоких наград и званий.

Это Бегельдинов Талгат, генерал – майор авиации Казахстана, ко-

торый проявил отвагу при освобождении городов Знамёнка и Киров-

град и лично сбил в воздушных боях четыре вражеских самолёта. Всем 

известно  мужество  и  отвага  заслуженного  военного  лётчика  СССР 

Беда Леонида, участника Сталинградской битвы, совершившего 214 

боевых  вылетов  на  штурмовике  «ИЛ-2».В  памяти  подвиг  и  Павлова 

Ивана - военного лётчика третьего класса, который за время войны 

совершил 237 боевых вылетов, а его экипаж сбил истребитель «Ме-

109». Это бесстрашные герои, которым мы говорим: «Спасибо героям, 

спасибо солдатам, что мир подарили, тогда в сорок пятом!» Меня всег-

да восхищает мужество и отвага людей, совершивших подвиг. Каким 

должен быть такой человек? Наверное, высота человеческого подвига 

определяется силой любви к жизни, и чем сильнее эта любовь, тем не-

постижимее измерение подвига, совершаемого человеком ради этой 

любви. Доказательство этому подвиг народа, как прямое отражение 

подвига каждого человека, умноженное на миллион, на десятки мил-

лионов. Достоин восхищения подвиг народа нашей страны в Великой 

Отечественной войне. Непосильное бремя тягот и страданий вынесли 

на своих плечах солдаты и офицеры, рабочие и колхозники, деятели 

науки  и  культуры,  дети  и  женщины  тыла.  «Всё  для  фронта,  всё  для 

победы», - этот лозунг вдохновлял тружеников тыла, давал им новые 

силы. 

Герой  моего  повествования  -  Григорий  Сидорович  Серов,  он  не 

имеет высоких наград, хотя его грудь в праздник Победы всегда укра-

шают орден и множество медалей, что говорит о его немалом вкладе 

167

Сочинения школьников Акмолинской области

в Победу. Удивительно, но в свои 95 лет он детально помнит моменты 

своей фронтовой жизни: « Это было 22 июня 1941 года,- вспоминает 

Григорий Сидорович, - когда на территории гарнизона начали рваться 

вражеские снаряды. Личный состав наших воинских частей охранял 

западные границы СССР вблизи реки Прут. По тревоге наш артилле-

рийский полк быстро подготовился к бою и мощным огнём встретил 

фашистов, переправлявшихся по мосту через реку. Мы отбивали атаку 

за атакой. Схватка была жаркой, но силы оказались неравными. На тре-

тий день нашему полку пришлось отступить, так как поредели ряды 

наших артиллерийских батарей, кончались боеприпасы», - в этот мо-

мент Григорий Сидорович замолчал,- и я почувствовала боль его пере-

живаний. «Обидно и горько, осознавать, - продолжал Григорий Сидо-

рович,- что нам тогда нужно было отступать на восток. Отстреливаясь, 

мы медленно продвигались вглубь страны. Однажды, когда мы были 

около небольшого посёлка в Украине, наши бойцы пробрались в тыл 

врага и, уничтожив охрану, взорвали железнодорожный мост. В одном 

из  таких  боёв  я  и  отличился,  наводчик  76-миллиметровой  гаубицы. 

Раненный, собрался с силами и точным прицелом уничтожил две ог-

невые точки противника. Истекавшего кровью, с поле боя меня вынес 

друг и передал экипажу танка, который и доставил меня до полево-

го госпиталя. После излечения я снова вернулся на фронт. Мы честно 

служили Отечеству и вам, молодым, завещаем беречь мир». Ратные и 

трудовые подвиги нашего героя оценены по достоинству: Григорий 

Серов награждён Орденом Великой Отечественной войны, медалями 

«За отвагу», «За освобождение Украины» и юбилейными медалями ко 

дню Победы. Не забыть былому солдату походы по фронтовым доро-

гам, смертельные столкновения с врагом. 

Действительно, сколько бы времени не прошло, мы всегда будем 

помнить наших героев и передадим нашим потомкам рассказы о Сла-

ве и величии ветеранов. 

Почти 70 лет мы живем под мирным небом, и этим должны быть 

благодарны  Славным  сынам  Отечества,  отстоявшим  мир  на  земле, 

тем, кто остался на полях сражений, и тем, кто вернулся домой, вос-

станавливал страну. Сегодня их осталось мало. 

Среди ветеранов имена и наших сельчан: Ловинецкий Роман Ле-

онтьевич – сержант артиллеристского полка, Дудник Михаил Филип-

пович- сержант стрелкового полка, Худорожко Георгий Александрович 

– артиллерист, Морозов Иван Кириллович – связист, Дорошенко Нико-

лай Артемьевич – стрелок, Копылов Дмитрий Степанович- пехотинец, 

168

Казахстан, армия, патриотизм

Кустрич Иван Прокофьевич – старший сержант, Крылов Алексей Ми-

хайлович – пехотинец . Ежегодно в нашем селе проводятся митинги, 

посвящённые памяти наших сельчан.

Мы  -  второе  поколение,  живущее  в  мире.  Но  военная  тема  тре-

вожит наши сердца так же, как и 70 лет назад. Мы не видели войны, 

но знаем о ней и должны помнить «какою ценой завоевано счастье». 

Пусть они знают, что и через 70 лет «никто не забыт, ничто не забыто». 

Это святой долг всех живущих сегодня на земле. 

Война оставила в сердцах людей глубокую рану. По сегодняшний 

день  воспоминания  о  тех  страшных  годах  жгут  сердца,  люди  с  ужа-

сом вспоминают то жестокое время. Историческая память народа, со-

временная борьба со всеми, кто готов вновь ввергнуть мир в пучину 

страданий,  -  прямое  продолжение  былого,  немеркнущего  подвига, 

исполнения долга перед павшими и живущими. Мир не был для на-

шего народа подарком, наши люди острее всех ощутили трагедию во-

йны. Наша задача – никогда не забывать о тех, кто завоевал Победу. 

Мы должны заботиться о тех ветеранах, которые сегодня здравствуют, 

а их с каждым годом становится все меньше и меньше. Вечная Слава 

сынам Отечества!

Мурат Жандос

11 класс, НИШ ФМН г. Кокшетау

Руководитель: Шартыкбаева Б.А.

Судьба моя – в судьбе моей страны

Я, ученик 11 «А» класса НИШ ФМН г. Кокшетау, Мурат Жандос. Я- 

казах, чем очень горжусь. Сейчас у меня такой возраст, когда нужно о 

многом задуматься. Некоторые свои мысли о главном я хотел бы рас-

сказать Президенту РК Нурсултану Абишевичу Назарбаеву, как чело-

веку,  которому  обязан  своим  огромным  счастьем  –  ведь  я  участник 

прорывного проекта Президента РК Назарбаев Н.А., проекта великого 

будущего Казахстана, мечтая о нём, Нурсултан Абишевич разработал 

проект Назарбаев Интеллектуальные школы. Разве мог бы я мечтать 

об этом: родился я в селе Ортагаш Зерендинского района Акмолин-

ской  области.  Лучшее  на  что  я,  сельский  ученик,  мог  рассчитывать 

– получить среднее образование в Ортагашской средней школе и по-

ступить в один из университетов в г. Кокшетау. Наша школа особенно 

169

Сочинения школьников Акмолинской области

красива своим устремлённым ввысь шатром-куполом, который сим-

волизирует для меня шанырак на гербе нашей страны, и, действитель-

но, под шаныраком моей школы учатся дети разных национальностей. 

И каждый понедельник во время школьной линейки трепетно бьётся 

сердце в груди , когда звучит Гимн РК, такой гордый и красивый, такой 

чистый и пронзительный, в котором каждое слово о тебе и твоём на-

роде, частью которого всегда себя чувствуешь. 

Благодарен  своим  сельским  учителям,  которые  дали  мне  от-

личные знания, позволившие выдержать конкурсный отбор и по-

лучить грант на обучение в такой замечательной школе, как НИШ 

ФМН г. Кокшетау, где учатся лучшие дети региона и трудятся самые 

лучшие  учителя.  Нас  учат  учителя-иностранцы,  среди  которых  я 

впервые  увидел  афроамериканцев.  А  перед  визитом  Нурсултана 

Абишевича в нашу школу мы учились в летней английской школе, и 

я сейчас говорю на английском, как и городские ученики, которые 

изучали его с 1 класса. Мне интересно учиться, но для меня это и 

ещё ответственность перед моим любимым дедушкой, который из-

за войны не получил образования.

Война оставила глубокий след в истории страны и в истории моей 

семьи. Дедушке Мурату в 1941 году, когда его отца Байшагыра, призва-

ли в армию, было всего два года. В 1944 году семья получила «черное 

письмо»,  похоронку.  Бабушка  поднимала  сына  и  дочь  одна.  Сколько 

сиротских слёз и боли они вместе пережили. Сколько трудностей вы-

пало на долю дедушки, у него не было детства. Учился он только в на-

чальной школе, потом работал, чтобы содержать мать и сестру. Много 

трудностей пережил дедушка, благодаря своему упорству и трудолю-

бию победил их, не сломился. Сам построил дом, встретив любимую 

девушку,  женился,  выучился  на  водителя  и  всю  жизнь  проработал 

шофёром, сейчас пенсионер. Своим детям дал достойное образование. 

Мой папа Аскар занимается животноводством и работает в холдинге 

«Казэкспорт».

Меня дедушка, как и положено в казахских семьях, воспитывал на 

примере своих предков рода карауыл Осетая, Бауржана, Байшагыра, 

они были воинами, борцами за свободу казахской земли. Земля моих 

предков полита их потом и кровью, поэтому я не представляю своей 

жизни без Зеренды, без Казахстана. Мне дедушка говорил о богатстве 

недр казахской земли и об истории народа, перенесшего джунгарские 

нашествия, колонизацию, революцию и голод тридцатых годов, войну 

и разруху, поднятие целины и события Желтоксана. И только 20 лет 

170

жүктеу/скачать 3,11 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: