133
Қызыл жебе
шыңдары; Дауылбай тоқалдықка тартып алған Әсем қыздың
жәудір көзі; жылқышы Рысқұлды көргенде алаулап ала жөнелетін
сол Әсемнің алма беті... бәрі де көз алдында. Бұл көріністерді
надзиратель еш уақытта да, мылтықпен де, найзамен де қуып
шыға алмас.
Тас қапастың құрсауында отырғанның өзінде адамның
көкірегінің терезесіне темір тор қаға алмайсың. Одан күнді де,
аспанды да, жасыл жапырақты да тасалай алмайсың.
– Тұрсаңшы, Тұрар!
Бала
ұйқысын қимай, ыңырсып, бүрсиіп жатады.
– Қазір, көке.
Түрме камераларының бәрі мұндай емес. Бұдан бір мысқал
болса да тәуірлері бар. Бірнеше кісілігі де, тіпті бір қора тұтқын
жататыны да бар. Тұп-тұтас тастан емес, қыштан, тіпті домбаз,
қам қыштан соғылған камералар да кездесер.
Рысқұл камерасы – санаулы тас абақтының бірі еді. Мұнда тек
аса қауіпті тұтқындар, патша тіршілігіне барынша зиянкес, зор
қылмыскер ғана отырғызылады.
Сондай қылмыскердің бірі Шілмембет Шымырдан шыққан
Рысқұл Жылқайдарұлы еді. Аяқ-қолын кісендеп, алғаш осы тас
қапасқа жекелеп кіргізгенде мың да тоғыз жүз бесінші жылдың
басы болатын.
Осы түрмеден бір рет қашып шыққан әдісіне салып абақтының
астын теспекке әрекет жасап, қараңғыда іргеге тырнақ салып
көріп еді, көбесі сыдырылып түсе жаздады. Саусақтары мұп-
мұздай тасқа тиіп, көбесі жапырылып, шып-шып қан шықты.
Ертеңіне надзиратель оны дәретханаға шығарып бара жатып
саусағындағы қанды байқап қалып:
– Байқа, бәлем! Бұл саған өткен жолғы камера емес, – деп
айызы қанғандай қарқ-қарқ күлді.
Бұл жолы түрме қызметкерлері сақ болды. Рысқұлдың кім
екенін танып қалған, қой қораға қамап қойсаң, абақты осы екен
деп, тырп етпей жата беретін аңқау қазақ болмай шыққанына
көздері жеткен.
Тас камераға қамалған соң-ақ Рысқұл ісінің оңалмасын сезген.
Жаза жарлығы көп ұзамас деп те күткен. Өлім жазасы бола ма,