Шоңмұрын. Есенгелді құсап үйде отырып атысамыз ба?
Жақып. Түсіндім: Есенгелді сияқтандырып алдап түсіру – солай ғой, Қартай?
Қартай. Дәл өзі!
Әбіш.
Шоңмұрын (жымыңдап). Дұрыс, дұрыс... Бірақ кім орындайды?
Жақып. Қартай мен Әбіш орындайды. Большевикше киініп, қызыл жалауды қолына алса болғаны... Қартай-ау, сенің большевик деген қағазың да бар шығар?
Қартай (күлімдеп). Большевик, сәбден қағаздары менен табылып бағар ғой.
Жақып. Қартай! Есенгелдіні ұстап берген айлаң айрықша бағалауды керек қылады. Ол үшін бүкіл қазақ елі атынан алғыс айтамын!.. Ал Таран әскерін солай қолға түсірсең...
Шоңмұрын. Менімше, бір-екі орысты да большевик қылып қосу керек. Күлән да барсын деймін, әйел көрсе, кеңес үкіметін орнатып қойғандай қуанатын большевиктердің әдеті...
Қартай (оның сөзін бөліп). Қане, тездету керек. Мен әзірленуге кеттім...
Антонов. Таран келеді?.. Өлтірем мен оны... Өлтірем... (Қылжаңдап барып диванға құлайды. Жатыр.) Өлтірем мен большевики! Өлтірем... (Қартай кіреді.)
Қартай. Әзірміз.
Жақып. Тез жөнеліңдер. Әскер әзір тұрады. Тура осында әкеп кіргіз. Өзгесіне уайым жеме.
Қартай. Әйтеуір, әзір тұрыңыз. Біз өлімнің өзіне барамыз. Қаладағы жұмысымызды естісе, онда біздің біткеніміз... Қоштасқанымыз осы болсын! (Қартай тез шығады.)