17
нан дәм татпаған қазақ кемде-кем болатын. Өзінің туған іні-
қарындастарын айтпағанда, 1920–30-жылдары Мәскеуде жауап-
ты партиялық-мемлекеттік лауазымдарда отырған қазақ совет
қайраткерлері Т. Рысқұлұлы. С. Қожанұлы, Н. Нұрмақұлы,
өзінің жалғыз күйеу баласы С. Садуақасұлы, қызмет бабы-
мен сирек те болса келіп тұратын бұрынғы үзеңгілестері
А. Байтұрсынұлы, М. Дулатұлы, Жанша және Халел
Досмұхамедұлдары,
15
әдебиет-көркемөнер институтында оқып
жүрген кезінде М. Жұмабайұлы, Ленинградта оқып жүрген
М. Әуезұлы мен Ә. Марғұлан және т. б. ұлт көсемінің амандығып
біліп, дәм татып кететін. Алашорда қайраткерлерін, жалпы
көзі ашық, көкірегі ояу қазақ зиялылары мен белсенділерін
жаппай қудалау саясаты етек алған 1920-жылдардың соңы мен
30-жылдары Әлекеңнің осы тар пәтері маңызды орын алды.
Атап айтқанда, совет өкіметінің азап лагерлері – ГУЛАГ-тарда
айдауда жүрген бұрынғы үзеңгілестерінің туған-туысқандары
итжеккенге барып, кейін елге қайтар жолында Алаш көсемінің
осы тар пәтеріне аялдап, 2–3 түнеп қайтатын. Оған Әлекеңнің
Соловецк лагерінің Тунгутск бөлімінде «жазасын» өтеп жүрген
Міржақып-Мадияр Дулатұлына 1934 жылдың 26 қыркүйегінде
жазған мынадай шағын хаты дәлел болады: «
Шырақ Мадия-
Достарыңызбен бөлісу: