«Бөбегім менің-өлеңім менің»

ҚКБ кітапханашылары

Карекина К.Б.

Касенова Е.А

Жердің беті тарам-тарам жол екен,

Қызығы да, қиыны да мол екен.

Біреу келіп, біреу жылап барады,

Өмір деген отты өткел сол екен.

Армысыздар жыр сүйер қауым! Көкірегіне құс ұя салған, қазақтың ақын қызы Мария Хакімжанованың 110 жылдық мерей тойына арналған «Бөбегім менің-өлеңім менің» атты поэзия кешіне хош келдіңіздер.

Саналы ғұмырында бар деп тасымаған, жоқ деп жасымаған ақын нендей қиындық кешсе де тәубесінен жаңылған емес. "Бақыт деген бар ма екен жер бетінде, жаратты екен жекелеп оны кімге» деп сауал қойғанымен, «бақыт-байлық мен үшін осы өлеңім, өмір-жасың ұзақ боп, артымда қал! Керегі жоқ бақыттың өзіме дәл, маған деген бақ болса бөліп-ақ ал» деп, өлеңнен өзгеге пәлендей мән бермейтінін байқатады.
2-жүргізуші:

Осыдан тура жүз он жыл бұрын, яғни 1906 жылдың қа­раша айында Қостанай өңірінің Мезгіл деген қай­ың­ды тоғайының бауырын­да­ғы Хакімжан мен Төле­ге­ннің отбасында Едірес, Ахметжан дейтін ұлдарынан кейін асы­ға күткен қыздары дү­ниеге келді. Жерге шыр етіп түс­кен­де, әкесінің жанға өлше­ген жақсы айғыры мерт бол­ды. “Қызым құ­нын алып туды”, деді әкесі. Өзінен кіші Мә­­рзия атты сіңлісі төрт жа­сында қай­тыс болды. Екі аға және Мұхамеджан, Жақия есімді інілерінің ортасында Мәриям бұлаңдап өсті. Алғашқы ұстазы Сұлтанғазы Ахметовтен жеті жасынан сауатын ашып, бабасы Ыбырай Алтын­сарин негізін салған “орысша, қазақша оқытатын ауылнайлық школа” деп атайтын мектепте оқыды. 15 жасында Тобыл өзені бойындағы Ботпаншық өткелінің Нысанбай ауылына келін боп түсті.

1929 жылы Алматыға оны бүкіл ел боп шығарып салды. Қарт ата-ана, абы­сын-ажын, бала-шаға қимай қоштасып, үй-ішіндегілер Мәриямның қолдарының балшыққа сұлбасын түсіріп, қатырып, сан­дыққа салып қойды. “Сені сағын­ғанда, саусақтарыңның ізін ұстап, мау­қы­мызды басамыз”, деді.