9 Драмалық жанрдың түрлері
Әдебиеттану ғылымындағы методологиялық мектептер
жүктеу/скачать 39,74 Kb.
|
| 11 Әдебиеттану ғылымындағы методологиялық мектептер
Әдебиеттің жанрлық сипаты өсіп-өркендеуінің әрбір кезеңі ғылыми тұрғыда салыстырмалық әдебиеттану негізінде қарастырылу керек. Ол белгілі бір зерттеу нысанасын алға қойған ғылыми зерттеу жұмыстарын жүргізуге әкеледі. Ендеше ол нақты бір проблеманы жан-жақты ғылыми тұрғыда анализ-синтез, жалпылау мен жинақтау және тағы да басқа зерттеу әдіс-тәсілдерінің тууына, қолдануына басты себеп болады. Осы әдіс-тәсілдер негізінде әлемдік әдебиеттану ғылымында ғылыми мектептер пайда бола бастады. Олар: 1. Филологиялық мектеп 2. Биографизм мектебі 3. Мәдени-тарихи мектеп 4. Эстетикалық догматизм мектебі 5. Тарихи-салыстырмалық мектеп (компаративизм) 6. Психологиялық мектеп 7. Психо-аналитикалық мектеп (фреидизм) 8. Формализм мектебі 9. Социологиялық мектеп 10. Маркстік-лениндік мектеп. Биографизм мектебі. ХІХ ғасырдағы француз сыншысы Сент-Бев – зерттеудің басты мақсаты, негізгі тенденция суреткердің рухын тану деп көрсетеді. Оның айтуынша, көркем шығарманы тудыратын фактор әлеуметтік орта, қоғамдық тартыс, таптық наным, дүниеге көзқарас емес, жазушының қарақан басындағы күйлер, суреткердің өзі көрген, өзі сезген, тек өз басынан кешкен халдері ғана. Әдебиеттің тарихын жасау, теориялық байламдар айтудан гөрі жазушының жүрген-тұрғанын, киген киімін, ішкен тамағын, туған-өскен ортасын тәпіштеу арқылы ғұмырнама тудыру құнтталған. Десе де, шығармашылықты тек суреткердің өмірбаянымен, оның қасаң, тар биографиясымен түсіндіруге болмайтыны хақ. Биографизм негізінен аса дарынды тұлғалар туралы болады да, сол арқылы əдеби дамудың басты кезеңдерін айқындайды. 19 ғасырдағы француз сынына сәйкес Сент-Бев, жазушының әдеби шығармашылығының негізгі факторы оның жеке өмірі болып табылады. Сондықтан әдеби шығарманы толық түсіну үшін оның авторының өмір жолын егжей-тегжейлі зерттеу қажет. Оның ішкі әлемі ғана емес, сонымен бірге ол өмір сүрген тұрмыстық орта, оның кішкентай әдеттері, талғамы, қалауы. Өмірбаяндық мәліметтерге осындай мұқият назар аудару бүкіл 19 ғасырға тән позитивизм рухымен түсіндіріледі. Шығармашылық гипотезалар, алыпсатарлық болжамдар мен болжамдар өмір сүру құқығынан бас тартады. Оның орнына зерттеуші жазушының өмірінің нақты фактілеріне, тексерілген (сенімді) мәліметтерге сүйенеді. Кейіннен Сент-Бевтің өмірбаяндық әдісі әдебиеттанудың басқа салаларында бірнеше рет қолданылып, әртүрлі өзгерістер мен өзгерістерге ұшырады. Мысалы, Марксистік әдебиеттануда өмірбаяндық әдіс тек көмекші мақсаттарда қолданылады, өйткені автордың өмірі, әрине, шығармадағы белгілі үлесті құрайды, бірақ жұмыстың өзі жеке өмірбаянға қарағанда тереңірек және кеңірек, өйткені бұл әлеуметтік сананың шоғырланған көрінісі. Психоаналитикалық мектеп (фрейдизм) ХХ ғасырдың басында Австрияда көрініс берген бұл бағыттың негізін салушы – психиатр, философ Зигмунд Фрейд. Ол әдебиеттің әлеуметтік маңызын мойындамайды. Бір халық пен екінші халықтың әдебиетін салыстыруды қажет деп таппайды. Оның назар аударатыны – суреткер санасының астарлы сырлары, түйсіктің жұмбақ құпиялары. Фрейд адам бойындағы ең басты қасиет, адам тіршілігін бағыттайтын қуат көзі – нәпсі және қанға ұмтылу дейді. Осы екі тезистен шығарып тұтас система жасайды. Адамның бүкіл тіршілігін, оның өміріндегі әр кезеңдерін, шалыс басқан шақтарын, қоғамдағы басқа адамдар мен қарым-қатынасын – бәрін реттеп отыратын нәпсі деп біледі. Осыған шығармадан дәлел іздейді. Психоанализдің мақсаты – әдеби туындылардағы кейіпкерлердің саналы және бейсаналықтың өзара қарым-қатынасынан туындаған мінез-құлқын, іс-әрекетін зерттеу. Психоанализ кейіпкерлердің жасырылған немесе бүркелген қалауы мен ынтызарлықтарына назар аударады. Еске салайық, Фрейд өзінің алғашқы жаңалықтарының негізінде сананың құрылымы үш қабаттан тұрады деп болжам жасаған: Саналы/Сананың төменгі қабаты/Бейсаналық. Бұл идеялар алғаш рет «Түс жору» еңбегінде (1900) жарық көрді. Бұл теорияның дәлелді негізі өзінің түс көрудің зерттеуінен шықты деп болжады. Бұл – біздің барлық жағымды және жағымсыз естеліктеріміз жинақталған, синтезделген және ұйымдасқан ақыл. Әдебиет әдістерінің арасында психоанализ ең қарама-қайшылыққа толы және көптеген оқырмандар үшін мәні төмен болды. Бұған қарамастан қазіргі таңда бұл әдіс қызғылықты және интерпретационалды анализдің пайдалы әдісі саналады. Әдебиеттанудағы психоанализ әдеби текстінің жасырын мағынасын анықтау механизмдерінің біріне айналды. Бұған қоса бұл әдіс жазушының жеке тұлғасын зерттеуге де көмектеседі. I. Автор: Теория авторға және оның өмірі мен әдеби жұмысына талдау жасау үшін қолданылады. II. Кейіпкерлер: Бұл теория бір немесе бірнеше кейіпкерге талдау жасау үшін қолданылады, психологиялық теория іс-әрекет пен ынтаны түсіндіретін құралға айналады. III. Аудитория: Теория еңбекті оқығандардың сол еңбекке қарым-қатынасын түсіндіру үшін қолданылады. Формалистер мектебі Жаңа жас күштер қоғамдық және академиялық аренаға шықты, олар сол кездегі "әдебиеттанудың формализм мектебі", "формалистер",деп аталған, бұл ғалымдар кірген бірлестіктің қысқартылған атауы бойынша (ақындық тілді зерттеу қоғамы). Олар-Виктор Борисович Шкловский (1893-1984), Борис Михайлович Эйхенбаум (1886-1959), БОРИС Викторович Томашевский (1890-1957), Юрий Николаевич Тынянов (1894-1943). Олар Петроград университетінде оқыған С.А. Венгеровтың филологиялық семинарына қатысушылар болды. Мәскеуден оларға лингвистер Роман Осипович Якобсон (1896-1982), Григорий Осипович Винокур (1896-1947) және фольклорист Петр Григорьевич Богатырев (1893-1971) қосылды. Негізін қалаған- Виктор Борисович Шкловский. Мектептің тарихы оның "сөздің қайта тірілуі" (1914) мақаласынан басталады және ресми түрде "бір ғылыми қателікке арналған ескерткіш" (1930) мақаласымен аяқталады, онда ол саяси себептермен ресми мектептен шегінді. Формализм бастапқыда өте шулы ток болды, өйткені ол орыс футуризмімен қатар дамыды және ғылыми Авангардтың бір түрі болды. Санкт – Петербургте ақындық тілді үйрену қоғамы (Брик, Эйхенбаум, Тынянов, Поливанов) пайда болды. Мәскеуде-MLK, Мәскеу лингвистикалық үйірмесі (Бернштейн, Винокур, Жирмунский, Джейкобсон). Ресми мектеп ескі әдебиеттанудан бөлініп, мәтіннің морфологиясын зерттей бастады, оны элементтерге бөлді. Томашевский ресми мектеп әдебиеттің мәнімен емес, әдістермен айналысады деген талапты атап өтті. Формалистер сюжет теориясын берді, роман мен романды зерттеді, өлең ғылымында математикалық әдістерді қолданды (ырғақ, дыбыстық қайталанулар, Пушкин мен Лермонтовтың поэтикалық өлшемдерінің анықтамаларын жасады), пародия мен фольклорға қызығушылық танытты. Шкловский мәтінді шахмат бөлігі, ал оның бөліктері белгілі бір функцияларды орындайтын фигуралар ретінде қарастырды. Тынянов өлең мен прозаны ажырата білді: "дыбыстың мағынасы – прозаның сындарлы қағидасы. Дыбыстың мағынасының деформациясы-поэзияның сындарлы қағидасы. Бұл қатынастардың ішінара өзгеруі проза мен поэзияның қозғаушы факторы болып табылады. Формалистер " әдебиет тарихын sui generis әдебиеті тарихы, яғни әдеби формалар, әдеби техникалар, әдеби жанрлар және сәйкесінше поэтика (немесе поэтика) тарихы ретінде қарастыруды ұсынды. В. Я. Пропп пен О. М. Фрейденбергтің жоғарыда қарастырылған жұмыстары осындай "тарихи поэтиканы"құруға талпыныс болды. Әсіресе, соңғысының еңбектері ауызша халық шығармашылығының поэтикасы, ежелгі және ежелгі әдебиеттердің поэтикасы және қазіргі заманға дейінгі соңғы кезеңдердегі әдебиеттің поэтикасы арасындағы байланыс патологиясына толы болды. Шкловский, Эйхенбаум және Тынянов, әдеби (әсіресе поэтикалық) жанрлардың тарихын талдауға және әдеби эволюцияның басқа аспектісіне — әдеби өзгеріс процесі басталуы мүмкін белсенді локустардың бірі - ішкі және әдебиаралық байланыстар мен әсер ету процесіне көп көңіл бөлді. Әдебиеттегі тарихи процестің ерекшелігін түсінуге арналған осы өте қызықты және жемісті әрекеттерде "формалистер" әдебиеттің ерекшелігін тарихи экзистенция ретінде сезінуге мүмкіндік беретін бірқатар ұғымдар мен тұжырымдамалық тәсілдерді жасады. жүктеу/скачать 39,74 Kb. Достарыңызбен бөлісу:
|