Адам және азаматтың құқықтары мен бостандықтарын сот арқылы қорғау мәселелері

1.1 Адам және азаматтың құқықтары мен бостандықтарын сот арқылы қорғау мәселелері

Адам және азамат құқықтары мен бостандықтарының жүзеге асырылуы мәселелерін зерттеу саласында көптеген ғылыми ізденістер жүргізілуде, олар адамның тіршілік әрекетінің барлық аясын қамтиды деп айтуға болады. Бұған саяси-экономикалық (сөз бостандығы; қоғамдық бірлестіктер, саяси партиялар құру; мемлекет істерін басқаруға қатысу; тұрғылықты жерін ауыстыруға және т.б.), әлеуметтік (білім алуға құқық, еңбек ету бостандығы, әлеуметтік қамтамасыз ету: жәрдем ақы, зейнет ақы және басқа да төлемдерге құқық) және жеке (өмір сүруге құқық, жеке өмірге, ар-намыс, беделіне қол сұқпаушылық; жеке меншікке және басқа да құқықтары) құқықтар кіреді.

Адам және азамат құқықтары мен бостандықтары институтының зерттелуі, жеке адамға оның бостандығы елеулі шектеулерге ұшырайтын мемлекеттік мәжбүрлеу шараларын қолданумен сипатталушы қылмыстықпроцессуалдық аясымен де толықтырылады. Осындай шараларды қолданудың заңдылығын, әлеуметтік негізділігін және жеке адамның конституциялық құқықтары мен бостандықтары бұзылатын бассыздықты бөлуші жіп болып жеке адамның құқықтары мен заңды мүдделері сақталуының конституциялық және қылмыстықпроцессуалдық кепілдіктері табылады.

Осындай кепілдіктердің бірі ретінде адам және азаматтың құқықтары мен бостандықтарын сот арқылы қорғау принципі жүреді.

ҚР Конституциясының 13-бабының 2-бөлігіне сәйкес, әркiмнiң өз құқықтары мен бостандықтарының сот арқылы қорғалуына құқығы бар. Бұл Қазақстан Республикасында әркім өзінің құқықтары мен бостандықтары заңға қайшы келмейтін барлық тәсілдермен қорғауға хақылы дегенді білдіреді. Барлық жеке тұлғалар өзінің бұзылған немесе талас тудыратын құқықтарын қорғауды өтініп, сотқа жүгінуге бірдей құқылы. Кез келген жеке тұлға сотқа өзі тікелей немесе өзінің өкілі арқылы жүгіне алады [1]. Бұл құқық ҚР ҚІЖК 12-бабында да өз жалғасын тапты [2].

Сот тұлғаның құқықтары мен бостандықтарын қорғаудың басты құралы ретінде қарастырылады.  Көптеген  елдердің  конституциялары сотқа жүгіну құқығын жеке тұлғаның жеке және ажыратылмас құқығы ретінде тұжырымдайды. Ешкім де оның ісін сотта қарау құқығынан ажыратылмайды. Өзінің құқықтары мен бостандықтарын және заңды мүдделерін қорғау құқығы жеке тұлғалар мемлекеттік органдардың, лауазымды тұлғалардың және азаматтардың кез келген заңсыз әрекеттері мен шешімдеріне сотқа шағымдану арқылы жүзеге асырады.

Қазақстан Республикасы Конституциясының 77-бабының 3-тармағында Қазақстан Республикасында сот төрелігін іске асыру қағидалары тұжырымдалған: жеке тұлғаның кінәлі екендігі заңды күшіне енген сот үкімімен танылғанша ол жасалған қылмысқа кінәлі емес деп есептеледі; бір құқық бұзушылық үшін ешкімді де қайтадан қылмыстық немесе әкімшілік жауапқа тартуға болмайды; өзіне заңмен көзделген соттылығын оның келісімінсіз ешкімнің өзгертуіне болмайды; сотта әркім өз сөзін тыңдатуға құқылы [1].

Жеке тұлғаның азаматтық құқықтары мен бостандықтарын сот жолымен қорғау әртүрлі мақсаттарды көздейді: бұзылған құқықтар мен бостандықтарды қалпына келтіру, бұрынғы ахуалды қалпына келтіру, материалдық және моральдық зиянның орнын толтыру, мемлекеттік орган немесе лауазымды тұлға қабылдаған және адам мен азаматтың құқықтары мен бостандықтарын бұзатын нормативтік құқықтық актіні түгелдей немесе ішінара бұзу, бұл құқықтарға қол сұққан тұлғаны кінәлі деп табу және оны жауапкершілікке тарту.

Жеке тұлға және азамат құқықтары мен бостандықтарын сындарлы сот қорғауын қамтамасыз ету, сонымен бірге сот жүйесінің тәуелсіздігін күшейту және нығайту үшін Республика Президентінің «Қазақстан Республикасының тәуелсіз сот жүйесін күшейту шаралары туралы» жарлығы шығарылды, оған сәйкес Қазақстан Республикасы Жоғарғы Сотының жанынан сот әкімшілігі жөніндегі Комитет құрылып, сот органдарының атқарушы биліктен тәуелділігінен арылуға мүмкіндік туды. Соттардың тәуелсіздігі бағыты «Қазақстан Республикасының сот жүйесі және судьялардың мәртебесі туралы» Заңда да жалғасын тапты.

Қазақстан Республикасының сот  жүйесі мен судьяларының мәртебесі туралы Қазақстан Республикасының2000жылғы 25желтоқсандағы Конституциялық  Заңының  1-бабында   әркiмге мемлекеттiк органдардың, ұйымдардың, лауазымды және өзге де адамдардың Республиканың Конституциясында және заңдарында көзделген құқықтарға, бостандықтармензаңдымүдделерге нұқсан келтiретiн немесе оларды шектейтiн кез келген заңсыз шешiмдерi мен iс-қимылдарынан сот арқылы қорғалуға кепiлдiк берiлетіндігі туралы айтылған [3].

2006 жылдың 16 қаңтарында «Алқа билер туралы» Қазақстан Республикасының заңы және «Қазақстан Республикасының қылмыстық сот ісін алқа билерінің қатысуларымен жүргізуді енгізу мәселелері бойынша кейбір заңнамалық актілеріне қосымшалар мен өзгерістер енгізу туралы» Заң қабылданды. «Қазақстан Республикасында алқа билерінің қатысуларымен сот жүргізуді енгізу сот ісін жүргізудің ашықтығы мен демократиялылығын қамтамасыз етуге, жеке тұлғаның сот билігіне сенімдерін арттыруды қалыптастыруды көздейтін негізгі бағыттарының бірі болып табылады [4].

Тәуелсіз алқа билерінің соты – Қазақстан қоғамын демократияландырудың маңызды кезеңі, ал алқа билер сотының қызметі халық билігі конституциялық қағидасының көрініс табуының элементтерінің бірі. Алқа билер институты сот процесінің барысына ықпал  жасай отырып, бір мезгілде жаппай құқықтық мәдениеттің тамыр жаюына, қоғам мен мемлекет араларында кері  байланыс  орнатылуына жәрдемдеседі. Осыған байланысты оларда азаматтық, мемлекетте атқаратын қызметі мен рөлінің маңыздылығын сезінуі нығая түседі.

Алқа билері өздерінің адамгершілік категорияларын түсіндірулеріне байланысты құқықтың мәнін ұғынып, адам құқықтары  идеяларын бойларына сіңіреді; құқыққа қарсы мінезқұлықтар үшін жауап беру процесін тікелей бақылауға мүмкіндік алады. Осыған байланысты азаматтықты, мемлекетте орындайтын қызметінің маңыздылығын түсіну сезімі артады. Алқа билер сотын енгізу судьялар корпусының сыбайлас жемқорлыққа табындығы туралы аңызды да сейілтуге мүмкіндік туады.

Қазақстан Республикасының Президенті Н.Ә. Назарбаевтың 2012 жылғы 27 қаңтардағы «Әлеуметтік-экономикалық жаңғырту – Қазақстан дамуының басты бағыты» атты Қазақстан халқына Жолдауында да сот жүйесіне қатысты мәселелер қарастырылған болатын. Атап айтсақ:«Судьялар сот төрелігін тек заң мен арожданды басшылыққа ала отырып, шығаруға тиіс. Судьялар жасағын қалыптастырудың тәртібін түбегейлі түрде қайта қарау қажет. Аппеляциялық инстанциялардың істерді қарауға төменгі соттарға қайтару жөнінде негізсіз шешімдерінің мүмкіндігін заң жүзінде шектеу керек.

Жоғарғы Соттан бастап, бүкіл сот жүйесіне өздерінің жауапкершілігі мен біліктілігін арттыру, сөйтіп, өз жұмысын жетілдіруді өздері бастау талабы қойылады. Судьялардың заңды бұзуы жұрттың бәріне жария етілетіндей төтенше оқиға болуға тиіс. Арбитраждық және аралық соттар жүйесін нығайту керек», – деді Президент Н.Ә. Назарбаев [5].

Адам құқығының бұзылуы – тек бір мемлекетті ғана емес, күллі әлемді алаңдатып отырған күрделі мәселе.  Бұл  –  азаматтардың өз құқықтарын толығымен жан-жақты білмеуін көрсетеді. Ұлы ойшыл Аристотельдің «Әлемді заң билеуі керек» деген сөзі бар. Олай болса, заң болған жерде азаматтардың қалыпты өмір дағдылары және қоғамдағы тұрақтылық пен бейбіт өмір сақталары сөзсіз.

ҚР-ның Конституциялық Кеңесінің 2003 жылғы 31 желтоқсандағы «Қазақстан Республикасының Конституциясының 16 және 81-баптарын ресми талқылау туралы №13 Қаулысына сәйкес сотпен қамауға алуды және тұтқындауды санкциялау, лауазымды адамдардың құқыққа қайшы әрекеттеріне, Конституцияның 76-бабының 2-бөлігінен туындайтын мемлекеттік органдардың заңсыз актілеріне қылмыстық іс жүргізудің қатысушыларының шағымдарын (наразылықтарын) қарауы қылмыстық іс жүргізуде адам және  азаматтың  құқықтары мен бостандықтарын сотпен қорғаудың құралы болып табылады. Соттың көрсетілген өкілеттіктері Конституциялық Кеңестің 1999 жылғы 29 наурыздағы Конституцияның 76-бабының 2-бөлігін талқылауға  қатысты «сотқа заң негізінде адам және азаматтың кейбір конституциялық құқықтарын шектеуді болдырушы шешімдер, үкімдер және басқа да қаулылар шығаруға, лауазымды адамдардың құқықсыз әрекеттеріне шағымдарды қарауға, Конституцияда және Республиканың заңдарында бекітілген жағдайларда мемлекеттік органдардың заңсыз актілерін жоюға құқық берілген» деп көрсетілген қаулысымен расталады.

Тергеу әрекеттерін, жедел іздестіру шараларын, ұстауды, қамауға алумен тұтқындауды санкциялау Конституциямен бекітілген прокуратураның жедел іздестіру қызметін анықтау және тергеу, сондай-ақ қылмыстық қудалауды прокуратурамен жүзеге асыруда заңдылықты жоғары қадағалаудың бір нысаны болып табылады. Бұлардың жүзеге асырылуы  кезінде де,  біздің  ойымызша, тәуелсіз орган ретінде сот тұруы қажет. Осыған байланысты Конституцияда бекітілген адам және азаматтардың құқықтары мен бостандықтарын шектеуші тергеу әрекеттерінің де, атап айтқанда, тінту; пошта-телеграф жөнелтілімдерін тұтқындау, оларды тексеру мен алу; хабарды жол-жөнекей ұстау; сөйлесулерді тыңдау мен жазудың сотпен санкциялануы шынайы құқықтық мемлекет болудың бір кепілі деп пайымдауға мүмкіндік береді.

 Дипломдық зерттеу тақырыбының өзектілігі. Қазақстан Республикасының Конституциялық құқығы ғылымының қазіргі заманғы өзекті мәселелерінің қатарына адам мен азаматтың құқықтары мен бостандықтарын қорғау мәселелері, сонымен қатар федералды деңгейде ғана емес, сонымен бірге Қазақстан Республикасының) жеке субъектісі деңгейінде де жатады.

Қазіргі әлемдік шындықтың ерекшелігі-біртұтас гуманитарлық кеңістіктің белсенді қалыптасуы. Бұл көп жағдайда әлемдік қауымдастық адам құқықтарын өзінің әмбебаптығы, абсолютті және әмбебаптығына байланысты ерекше қорғауды және қорғауды қажет ететін ең жоғары құндылық ретінде тани бастағанына байланысты.

Бірыңғай гуманитарлық кеңістік жүйесіне құқықтарды қорғаудың халықаралық және Ұлттық деңгейі ғана емес, өңірлік деңгейі де енгізілуге тиіс сияқты. Федералды мемлекет болып табылатын Ресейге қатысты бұл деңгей федерацияның субъектісі болуы керек, әсіресе мұндай мүмкіндік 1993 жылғы 12 желтоқсандағы Конституциясының 72-бабының "б" тармағында қарастырылғандықтан. Егер халықаралық және федералды деңгейде құқықтар мен бостандықтарды қорғау проблемалары анықталып, оларды шешуге тырысса, онда Қазақстан Республикасының субъектісі деңгейінде олар теориялық зерттеуді және осы ережелерді практикалық іске асыруды талап етеді. Азаматтардың құқықтарын қамтамасыз етудің барлық деңгейлері өзара байланысты болуы керек, ал оларды реттейтін құқықтық жүйелер бір-біріне сәйкес келуі керек.

Қазіргі уақытта Қазақстан Республикасында адам мен азаматтың құқықтары мен бостандықтарын қамтамасыз етудің жаңа және қолданыстағы тетігін құру процесі жүріп жатыр. Бұл салада жан-жақты зерттеулер жүргізілуде, бірақ тәжірибе көрсеткендей, бұл күш айтарлықтай жақсартуға әкелмейді. Азаматтардың құқықтары мен бостандықтары бұзылуды жалғастыруда, бұл бұзушылықтардың көлемі үнемі артып келеді. Демек, жеке адамның құқықтары мен бостандықтарын қорғаудың барлық элементтері зерттелген жоқ. Құқық қолдану тәжірибе теориялық ғылымға бірқатар өзекті сұрақтар қойды: Адам құқықтары мен бостандықтарын қорғау үшін қолданыстағы нысандар жеткілікті ме; жаңа нысандар қажет пе және олар қандай; неге кейбір жағдайларда азаматтар Қазақстан Республикасының құрылтай субъектісінде өз құқықтарын қорғауға қол жеткізе алмайды және федералды мемлекеттік органдар мен халықаралық құқық қорғау институттарына қорғауға жүгінуге мәжбүр.

Жақында адам құқықтарын зерттеудің жаңа бағыты қалыптаса бастады, бұл көбінесе мемлекеттік органдар мен мемлекеттік емес ұйымдардың жеке құқықтар мен бостандықтарды қорғау саласындағы жекелеген қызметін зерттеу проблемаларына қатысты. Мәселен, Ресейдегі адам құқықтары жөніндегі уәкіл институтының және оның субъектілерінің қалыптасу мәселелерімен В.В. Бойцова, Л. В. Бойцова, P. P. Әмірова айналысады. Н.Ю. Хаманева азаматтардың атқарушы билік саласындағы құқықтарын қорғау мәселелерін зерттейді. Ресей Федерациясындағы құқық қорғау ұйымдарының қызметін Alo зерттейді. Сунгуров және т.б. Матвеева.

Жас ғалымдардың адам мен азаматтың құқықтары мен бостандықтарын қорғау саласындағы зерттеулерінің едәуір жанданғанын атап өткен жөн. Олар негізінен адам құқықтарын қорғаудың қандай да бір нысанын зерттеуге арналған. Осындай жұмыстардың ішінде бірнеше диссертациялық зерттеулерді атап өткен жөн:

ҚР1-дегі үкіметтік емес құқық қорғау ұйымдары (2001), белгісіз адамдардың құқықтары мен мүдделерін сот арқылы қорғау (1999), Қазақстан Республикасының адам мен азаматтың құқықтары мен бостандықтарын сақтау және қорғау жөніндегі атқарушы органдардың қызметі (2001) ; адам мен азаматтың құқықтары мен бостандықтарын қорғау жөніндегі прокуратураның конституциялық негіздері 4 (2002); ҚР 5-Тегі Адам құқықтары жөніндегі уәкіл (2004); ҚР 6 азаматтарының әлеуметтік құқықтарды өзін-өзі қорғаудың конституциялық негіздері (2004).

Ғалымдар халықаралық және Ұлттық кепілдіктерді зерттеуге адам құқықтары мен бостандықтарын қорғаудың аймақтық деңгейінің ерекшеліктерін зерттеуге қарағанда жиі жүгінеді, 7 бұл толығымен ақталмайды,өйткені құқықтар мен бостандықтарды қамтамасыз етудің дәл осы деңгейі бұзылған құқықтарды қорғаудың бастапқы деңгейі ретінде ерекше түсінуді қажет етеді.

Сонымен бірге, аталған мәселе тәуелсіз жан-жақты зерттеуді қажет етеді. Автор бар олқылықтарды толтыруға тырысты, сондықтан нақты жұмыстың негізгі бағыты қорғаныс формасы - қорғаныс әдісі - жеке құқықтар мен бостандықтарды қорғаудың кепілі сияқты ұғымдардың арақатынасын зерттеуге бағытталған. Жалпы теориялық тұжырымдар Қазақстан Республикасының субъектілері деңгейіндегі істердің практикалық жағдайын зерттеумен расталады

Осы мақсатқа жету үшін заң ғылымы қолданатын заманауи таным әдістері қолданылды. Жұмыста жалпы ғылыми (талдау және синтез, жүйелік-құрылымдық әдіс), арнайы (социологиялық және статистикалық әдістер) және жеке ғылыми (формальды-құқықтық, салыстырмалы-құқықтық) зерттеу әдістері қолданылды, бұл мәлімделген тақырыпты зерттеуге және тиісті жалпылау мен қорытынды жасауға мүмкіндік берді.